ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

คนเราแรก  เกิดมา  เป็นทารก
แม่กอดกก  ดังไข่  อยู่ในหิน
เฝ้าฟูมฟัก  เอ็นดู  อยู่อาจิณ
ปัดยุงริ้น  ผูกพัน  ป้องกันภัย
                  
ครั้นเติบโต  ขึ้นหน่อย  ค่อยศึกษา
เรียนวิชา  อบรม  บ่มนิสัย
สอบแข่งขัน  ฟันฝ่า  เข้ามหาฯลัย
ฝึกวินัย  เตรียมพลัง  สู่สังคม
         
จบแล้วประ  กอบอาชีพ  รีบตั้งหลัก
คบคนรัก  ดูใจ  ให้เหมาะสม
                 ช่วงแห่งการ  วิวาห์  หาคู่ชม                        
ตามนิยม  ชื่นชอบ  สร้างครอบครัว
                  
เปลี่ยนจากลูก  ก้าวต่อ  เป็นพ่อ,แม่
งานหลายแหล่  เกาะกุม  สุมท่วมหัว
ทั้งภาระ  หน้าที่  มีรอบตัว
รุมพันพัว  หมกมุ่น  แสนวุ่นวาย
         
พริบตาเดียว  คืนวัน  ก็ผันผ่าน
วัยถึงกาล  ชรา  น่าใจหาย
ญาติมิตรเริ่ม  ทยอย  ผ็อยมลาย
ต่างร่างกาย  งกเงิ่น  เกินประทัง
                  
เกิด,แก่,เจ็บ  แล้วตาย  วายสังขาร
เช่นสายธาร  ไหลไป  ไม่กลับหลัง
วัฏสงสาร  ลิขิต  อนิจจัง
มิอาจยั้ง  กติกา  ธราดล
                  
 

สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

แก่แล้ว คงปลง ไม่สงสัย
หดหู่ หัวใจ ใคร่สับสน
ขาดคน ดูแล แย่ทุกข์ทน
หน้ามน อยากช่วย ด้วยเอาใจ

เหงาหงอย สร้อยเศร้า ร้าวรานรุก
นั่งขลุก จมจ่อม ผ่ายผอมไหม
ลูกเต้า มีคู่ ออกเรือนไป
ป๋าจึง ร่ำไห้ ฤทัยครวญ

เข้าวัด ก็ได้ นะคุณป๋า
แม่ชี มากหน้า คราให้หวน
สวดมนต์ ทุกวัน แสนรัญจวน
ปั่นป่วน อกหัก หลงรักชี

เวรกรรม แน่แล้ว ต้องแจวจาก
ลำบาก บวชเณร รอบที่สี่
ตามติด พิชิต ทันที
ขอที เถอะป๋า อย่าทำ
พันทอง

[sunthornvit]

หลวงตา  เข้มงวด  มิบวชให้
กลัวไก่-วัดจะ  แตกระส่ำฯ
หมดสิทธิ์  เสวนา  ศึกษาธรรม
ต้องจำ  หันหน้า  กลับหาพัน

ยังติด  โลภหลง  ปลงไม่ตก
มุ่นหมก  โลกีย์  มีโมหันธ์
อยากมี  อยากได้  ใฝ่อนันต์
โรมรัน  พันตู  มิรู้พอ

 

สุนทรวิทย์

[--ณัชชา--]

กิด,แก่,เจ็บ  แล้วตาย  วายสังขาร
เช่นสายธาร  ไหลไป  ไม่กลับหลัง
วัฏสงสาร  ลิขิต  อนิจจัง
มิอาจยั้ง  กติกา  ธราดล
                 
 

สุนทรวิทย์

เกิด-เจ็บ-ตายไม่กลัว แต่กลัวแก่
กลัวแท้แท้นักเชียวกลัวเหี่ยวย่น
หากหนังหน้าหย่อนยานมันสุดทน
กลัวว่าคนไม่รัก คงชักตาย

อยากเป็นสาวพันปีดูดีพร้อม
หากแก่หง่อมคงจะใจสลาย
ขอเต่งตึงดึ๋งดั๋งทั้งร่างกาย
นั่งรอชายบุญหนักมารักเรา

--ณัชชา--

 

[สะเลเต]

-ก่อนแก่-
เพราะสวยเพราะสาว จะสดจะใส พิไลพิลาส
ก็ผุดก็ผาด สง่าหมาะดี  กระปรี้กระเปร่า     
จะนวยจะนาด  สะโอดสะองค์ อนงค์เพราะเยาว์
ฉลาดเฉลา สะบัดสะบิ้ง ก็พริ้งก็พราย

-แก่แล้ว-
จะเดินจะเหิน ประดับประคอง กระย่องกระแย่ง
เพราะเรี่ยวเพราะแรง จะคล้อยจะเคลื่อน เขยื้อนขยาย
กระชุ่มกระชวย ก็ถดก็ถอย ทยอยทลาย
จะโยกจะย้าย ทุลักทุเล เพราะแก่ชรา
 
---สะเลเต--

[sunthornvit]

เกิด-เจ็บ-ตายไม่กลัว แต่กลัวแก่
กลัวแท้แท้นักเชียวกลัวเหี่ยวย่น
หากหนังหน้าหย่อนยานมันสุดทน
กลัวว่าคนไม่รัก คงชักตาย

อยากเป็นสาวพันปีดูดีพร้อม
หากแก่หง่อมคงจะใจสลาย
ขอเต่งตึงดึ๋งดั๋งทั้งร่างกาย
นั่งรอชายบุญหนักมารักเรา

--ณัชชา--

 

[/quote]

ไม่อยากแก่  แต่ว่า  ใบหน้าฟ้อง
ดูทั้งหมอง  ทั้งเซียว  แถมเหี่ยวเฉา
นี่ก็ย่น  นั่นก็ยู่  ดูแล้วเมา
ซ้ำมีเหา  มีเห็บ  เก็บไม่ทัน

ชายบุญหนัก  ที่ไหน  อยากใกล้ชิด
เขากลัวติด  หิดเหา  เศร้าโศกศัลย์
เห็นเหลือเพียง  ชายเดียว  พอเกี่ยวพัน
"วิทย์"เท่านั้น  ที่ภักดิ์  รักณัชจริง

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

-ก่อนแก่-
เพราะสวยเพราะสาว จะสดจะใส พิไลพิลาส
ก็ผุดก็ผาด สง่าหมาะดี  กระปรี้กระเปร่า     
จะนวยจะนาด  สะโอดสะองค์ อนงค์เพราะเยาว์
ฉลาดเฉลา สะบัดสะบิ้ง ก็พริ้งก็พราย

-แก่แล้ว-
จะเดินจะเหิน ประดับประคอง กระย่องกระแย่ง
เพราะเรี่ยวเพราะแรง จะคล้อยจะเคลื่อน เขยื้อนขยาย
กระชุ่มกระชวย ก็ถดก็ถอย ทยอยทลาย
จะโยกจะย้าย ทุลักทุเล เพราะแก่ชรา
 
---สะเลเต--

สะบักสะบอม  สะเปะสะปะ  สะเงาะสะแงะ
กระเตาะกระแตะ  กระซิกกระซี้  ประสีประสา
มันชอกมันช้ำ  มันเก่ามันแก่  ชแรชรา
ยากนักยากหนา  พาเหี่ยวพาห่อ  ต่อยากต่อเย็น

(เหนื่อยอิบอ๋าย แก่ขึ้นอีกสามปี ใช้ได้ไม่ได้ไม่ขอรับผิดชอบครับ)

 

สุนทรวิทย์

[รพีกาญจน์]

                  
เกิด,แก่,เจ็บ  แล้วตาย  วายสังขาร
เช่นสายธาร  ไหลไป  ไม่กลับหลัง
วัฏสงสาร  ลิขิต  อนิจจัง
มิอาจยั้ง  กติกา  ธราดล
                  
 

สุนทรวิทย์

คงเวรกรรม นำชาตะ รูปมนุษย์
แรกเกิดจุด ผุดผลิ ปฏิสนธิ์
กอปรอินทรีย์ มีธาตุ จาตุระคน
แหละเริ่มต้น ควบคุม กลุ่มอาการ

สัมผัสจริง สิ่งห้อม ล้อมชีวิต
มีปฏิต ตอบสนอง สองสถาน
ร่วมอารมณ์ ระดมคิด จิตวิญญาณ
ขบวนงาน เรียนรู้ สู่สังคม

จะคืบยาว ก้าวสั้น ยันกระโดด
จะรุ่งโรจน์ โชคฟลุ้ค ชีพสุขสม
จะตกอับ จับจน ทนระทม
จะรื่นรมย์ จักวาง อย่างพอเพียง

วันเวลา คลาไคล เข้าวัยแก่
ความชแร เยือนกาย ยากบ่ายเบี่ยง
ร่างชำรุด ทรุดโทรม โครมเอนเอียง
ดุจตะเกียง เทียนไข ใกล้วอดลง

เจ็บป่วยได้ ไข้มา สารพัด
วางจานจัด ดมทา ยาเม็ดผง
กินสามครั้ง หลังหน้า อาหารชง
หรือฟันธง ลงมีด แค่ฉีดยา

ฤๅจะพ้น คนเป็น ดังเช่นนี้
เกิดแก่มี เจ็บตาย รอภายหน้า
เกิดเท่าไร ตายเท่านั้น พรหมบัญชา
เร็วหรือช้า คืนหรือวัน สุดสรรเอง

 

รพีกาญจน์ 59

[sunthornvit]

มาแต่กาย  ไปแต่กาย  ให้ตรองตรึก
พยาลมฤค  สิ้นเนื้อ  เหลือเสน่ง
มนุษย์คง  แต่ชื่อ  ลือละเวง
ดี,ชั่วเปล่ง  คู่นาม  ยามชีพวาย

เลิกงวยงง  หลงใหล  ในวัตถุ
หนึ่งอายุ  คนนั้น  สั้นเหลือหลาย
มิกี่ปี  ก็จร  มรณ์มลาย
ทุกสิ่งกลาย  เป็นจุณ  สุญตา

 

สุนทรวิทย์