ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

เฝ้าคิดถึง ยิ่งนัก ยามรักจาก
ทำใจยาก จริงแท้ ไยแปรเปลี่ยน
อยากจะลืม ลืมอย่างไร ฤทัยเวียน
นั่งขีดเขียน ไปมา ไม่น่ายล

ยังห่วงหา อาทร แม้ตอนหลับ
ฤทัยกลับ วุ่นวาย ตั้งหลายหน
ทำอย่างไร ดีเล่า เศร้ากมล
ให้หมองหม่น สุดช้ำ ต้องทำใจ

ความคิดถึง ฝากผ่าน ม่านฟ้ากว้าง
บอกถึงความ อ้างว้าง เคว้งคว้างไหว
วันเวลา นานเนิ่น ดำเนินไป
ชิดเคียงใกล้ แนบฝัน ไม่สั่นคลอน

ขอเพียงสอง มั่นใจ ในความรัก
ช่วยฟันฝ่า อุปสรรค ให้หักกร่อน
สี่ห้องใจ มอบซึ้ง จึงอาวรณ์
ฤทัยอ่อน อ้อนหา ผวาครวญ
พันทอง

[yaguza]

คิดถึงเธอ คิดถึงมาก อยากอยู่ใกล้
อยากเอา(ใจ) ใส่เธอ กลัวเจอสวน
ได้แต่เพ้อ ละเมอหา แต่หน้านวล
อยากจะชวน คนดี ขี่ม้ากัน

มากินลม ชมวิว แถวทิวเขา
ทั้งสองเรา ท่องไป ในไพรสัณฑ์
เที่ยวดูลิง ดูค่าง ช้างตกมัน
เพราะว่าฉัน คิดถึงเธอ ก็เพ้อไป

 

......ยากูซ่า.....

[สะเลเต]

คิดถึงเธอทุกคืนหมื่นแสนครั้ง
ยามไร้ตังค์เติมเงินเกินทนไหว
อยากโทรหาหักจิตคิดเปลี่ยนใจ
อดทนไว้ไร้ตังค์...นั่งระทม

กระแสจิตคิดถึงคะนึงหา
คลื่นเรดาร์อาทรตอนขื่นขม
ระยะทางที่คิดถึงซึ้งเศร้าตรม
ส่งจากกรมจมเหงา..ร้าวทรวงนัก

คิดถึงเธอทุกวันฉันแทบบ้า
กินน้ำตาต่างข้าวคราวช้ำหนัก
มรสุมรุมใจไม่หยุดพัก
อุปสรรครักทำช้ำสุดทน...

---สะเลเต---

[บ้านริมโขง]

“ความคิดถึง”  หนึ่งสนอง ของความรัก
ให้รู้จัก ปันใจ อาลัยหวน
“ความคิดถึง”  คือวลี ที่รัญจวน
คนคู่ควรล้วนสดับกับอารมณ์

คิดถึงใคร นัยหนึ่ง พึงรู้ว่า
ในอุราพาคลั่งหลั่งสุขสม
คิดถึงเขาเฝ้าฝันวันชื่นชม
เกินจะข่มหวนหา..ไม่อาวรณ์

ความคิดถึง มีไว้ ดวงใจสุข
ได้ปลอบปลุกวิญญาคราทอดถอน
ยามเหนื่อยใจมีใครให้อาทรณ์
ได้ออดอ้อนยามเหงาเฝ้าเคียงครอง

แต่อาภัพชีวิตต้องคิดหนัก
มีความรัก เพียงเงาเฝ้าสนอง
ไร้ตัวตนทนฝืนเกินยื่นจอง
คิดถึงต้องมองฟ้า..ทุกคราคราว.

"บ้านริมโขง"

[panthong.kh]

คิดถึงเธอ คิดถึงมาก อยากอยู่ใกล้
อยากเอา(ใจ) ใส่เธอ กลัวเจอสวน
ได้แต่เพ้อ ละเมอหา แต่หน้านวล
อยากจะชวน คนดี ขี่ม้ากัน

มากินลม ชมวิว แถวทิวเขา
ทั้งสองเรา ท่องไป ในไพรสัณฑ์
เที่ยวดูลิง ดูค่าง ช้างตกมัน
เพราะว่าฉัน คิดถึงเธอ ก็เพ้อไป

 

......ยากูซ่า.....

คิดถึงพี่ เหมือนกัน วันตังค์หมด
ก็เลยอด ไปเที่ยว เกี่ยวใช่ไหม
โอนมาเร็ว ห้าพัน อย่าหวั่นได
มีเมื่อไหร่ คืนให้ ไม่ต้องกลัว

ส่วนของเก่า ที่ยืม ลีมไปโลด
อย่าพึ่งโกรธ เลยนะ จ๊ะทูนหัว
เพราะตอนนี้ บอกได้ ไม่มีชัวร์
เหลือแต่ตัว หัวใจ ใช้แทนตังค์
พันทอง

[panthong.kh]

คิดถึงเธอทุกคืนหมื่นแสนครั้ง
ยามไร้ตังค์เติมเงินเกินทนไหว
อยากโทรหาหักจิตคิดเปลี่ยนใจ
อดทนไว้ไร้ตังค์...นั่งระทม

กระแสจิตคิดถึงคะนึงหา
คลื่นเรดาร์อาทรตอนขื่นขม
ระยะทางที่คิดถึงซึ้งเศร้าตรม
ส่งจากกรมจมเหงา..ร้าวทรวงนัก

คิดถึงเธอทุกวันฉันแทบบ้า
กินน้ำตาต่างข้าวคราวช้ำหนัก
มรสุมรุมใจไม่หยุดพัก
อุปสรรครักทำช้ำสุดทน...

---สะเลเต---

กระแสจิต แรงจริง ไม่กลิ้งกลอก
ขอวอนบอก จากใจ ใครไม่สน
ยังมีพี่ นี้ไง ใส่ใจจน
รักเหลือล้น อยากอยู่ เป็นคู่ครอง

ค่าโทรศัพท์ เท่าไหร่ ไม่ต้องห่วง
โปรโมชั่น ทุกช่วง ไม่หวงของ
โทรกระหน่ำ เลยจ้า ป๋าร้านทอง
ถ้าเพื่อน้อง ทำได้ สบายแฮ
พันทอง

[panthong.kh]

“ความคิดถึง”  หนึ่งสนอง ของความรัก
ให้รู้จัก ปันใจ อาลัยหวน
“ความคิดถึง”  คือวลี ที่รัญจวน
คนคู่ควรล้วนสดับกับอารมณ์

คิดถึงใคร นัยหนึ่ง พึงรู้ว่า
ในอุราพาคลั่งหลั่งสุขสม
คิดถึงเขาเฝ้าฝันวันชื่นชม
เกินจะข่มหวนหา..ไม่อาวรณ์

ความคิดถึง มีไว้ ดวงใจสุข
ได้ปลอบปลุกวิญญาคราทอดถอน
ยามเหนื่อยใจมีใครให้อาทรณ์
ได้ออดอ้อนยามเหงาเฝ้าเคียงครอง

แต่อาภัพชีวิตต้องคิดหนัก
มีความรัก เพียงเงาเฝ้าสนอง
ไร้ตัวตนทนฝืนเกินยื่นจอง
คิดถึงต้องมองฟ้า..ทุกคราคราว.

"บ้านริมโขง"

ความคิดถึง ตรึงจิต อยากชิดใกล้
วลีใด ไหนนั้น ไม่ทันข่าว
กลั่นมาจาก ทรวงลึก รู้สึกร้าว
บางครั้งหนาว เย็นเยือก ไยเลือกทน

คิดถึงใคร คนหนึ่ง ซึ้งใจมาก
อาลัยหลาก หากเจอ ไม่เพ้อบ่น
ด้วยห่วงหา มานาน ต้องรานรน
ในกมล ล้นหลั่ง คลั่งฤทัย

แม้คิดถึง เพียงใด ให้อนาถ
เหมือนชีวาต หลุดลอย นะกลอยใส
นอนระทม หม่นมาก ไม่อยากไกล
คิดขึ้นมา คราใด ให้หมองมัว
พันทอง

[ไพร พนาวัลย์]

ความคิดถึงตรึงใจจากใครหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งแสนงามในความฝัน
ต้องแรมร้างห่างหายไปหลายวัน
ไม่เป็นอันกินนอนเฝ้าถอนใจ

ตัวฉันเองก็เป็นเช่นเธอนั้น
ถูกบีบคั้นร้อนรนดั่งคนไข้
ต้องเอางานเป็นเพื่อนให้เลือนไป
ความห่างไกลขวางกั้นทั้งฉันเธอ

ขอส่งความคิดถึงคะนึงหา
ข้ามขอบฟ้ามาใกล้ให้เสนอ
ฝากสายลมโลมไล้ให้ปรนเปรอ
เพียงพร่ำเพ้อคร่ำครวญอย่าด่วนลืม

คงไม่นานเกินรอพะนอขวัญ
คงถึงวันคนไกลหทัยปลื้ม
คงสวรรค์ชั้นสิบให้หยิบยืม
คงดูดดื่มสมใจในวันเจอ

“ไพร พนาวัลย์”

[panthong.kh]

คิดถึงอยู่ ทุกวัน ให้หวั่นหวาด
สุดชีวาต มาดว่า ใจพาเหม่อ
ยามค่ำคืน ฝืนหม่น จำจนเบลอ
ด้วยรักเธอ มากเหลือ เชื่อหทัย

ยามหลับนั้น ฝันว่า เธอมาพบ
แล้วจากจบ นิจจา เหว่ว้าไหม
โปรดสงสาร เถิดหนอ ทดท้อใจ
อย่าคราไคล ไปจาก ยังอยากเจอ

แม้สายลม โชยมา ผวากอด
สองแขนสอด คล้ายว่า ให้มาเก้อ
มือสองข้าง ควานหา พาละเมอ
เรียกชื่อเธอ ดังลั่น แสนหวั่นใจ

คงได้แต่ รอรัก จนหนักจิต
คงหมดสิทธิ์ แน่นอน อ้อนไม่ไหว
คงหลงลืม รักเก่า เศร้าฤทัย
คงทิ้งไป แน่แล้ว ไม่แคล้วตรม
พันทอง