ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ห้องนอนสีเทา : กับคืนเงียบเหงา

…..
คืนนี้ยังนั่งมอง  ละอองฟ้า
ความทรงจำร่ำลา  นาทีเก่า
ภายในห้องเงียบขรึม  สีครึ้มเทา
สัมผัสกลิ่นบางเบา  จากเงานั้น
.....
ภาพทุกภาพตรงหน้า ไม่แจ่มชัด
สายลมดึกสงัด พัดป่วนปั่น
นาฬิกาหมุนเวียน เริ่มเปลี่ยนวัน
ผ่านคืนเหงาเงียบงัน อันจืดจาง
.....
ชุดเครื่องนอนดอกไม้ ลายสีฟ้า
เข้ากับผ้าม่านหม่น บนหน้าต่าง
เที่ยงคืนแล้วผมพับ และจับวาง
นอนนิ่งอยู่ข้างข้าง อย่างทุกคืน
.....
ระยะทางขวางกั้น ไม่ทันนึก
ความผิดหวังฝังลึก จนดึกดื่น
เป็นไปตามอารมณ์ ล้มทั้งยืน
แต่ละห้วงดวงอื่น ขัดขืนใจ
.....
ณ ปลายโค้งขอบฟ้า เวลานี้
คุณเอียงหน้าหลบหนี อยู่ที่ใหม่
ซ่อนหน้าซบอบอุ่น ละมุนไอ
ทิ้งตัวผมเอาไว้ ไกลลิบตา..!!
…..
 

[Music]

 

เรื่องห้องนอนเป็นเรื่องง่าย..ไม่ได้คิด
หลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์..รอผวา
รู้สึกตัวรีบลุก..ปลุกวิญญา
ลูบหน้าตากาแฟกลั้ว..หัวช่างมัน

เสียงสื่อสารดังถี่..กดขี่ซ้ำ
เครื่องเจ้ากรรมอยู่ไหน?..ให้หุนหัน
แว่วแต่เสียงบัดกี..ตะบี้ตะบัน
สมองดันเชื่อมไม่ติด..จิตไม่ตื่น

งานที่ทำค้างคา..อยากลาขาด
ทิ้งบทบาทการแสดง..หมดแรงฝืน
ทุ่มสุดตัวแลกตังค์..ไม่ยั่งยืน
อยากขอคืนกรรมสิทธิ์..เลิกบิดเบือน

จะได้นอนในห้อง..กล่องว่างว่าง
กับหมอนข้างใบเดิม..เติมชื่อเพื่อน
ไม่มีสิ่งมอมเมา..เข้ามาเยือน
ไม่ต้องเตือนการตื่น..ท่ามคืนคอย

<a href="http://www.youtube.com/v/wxaNS0abg7U&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/wxaNS0abg7U&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เป็นเพลงแรกของแผ่น..จึงฟังอยู่ประจำ.และในแต่ละวันที่ฟังความรู้สึกจะแตกต่างกันไป
.......ยิ่งถ้าตะโกนร้อง..ตอนกลางคืน..ยิ่ง..ได้ใจ..ฮะ........

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 



เคยชื่นกรุ่นอุ่นกายสายสวาท
มิเคยขาดนิราศรสเสน่หา
หอมเนื้อนวลอวลกมลสุคนธา
อบนาสาตราตรึงคะนึงครวญ

เตียงที่นอนหมอนหนุนเคยอุ่นอ่อน
ชวนทอดถอนร้อนร่ำให้กำสรวล
ยามราตรีฤดีไร้กลิ่นไอนวล
ให้มากล้วนหวนหาเปี่ยมอาลัย

โอ้ใจเอ๋ยเคยคำมากย้ำกล่าว
ทุกครั้งคราวสาวประจำพร่ำปราศรัย
มอบสนองประคองถวายทั้งกายใจ
มิทันไรใยสวาทก็ขาดกัน

อนิจจาชะตารักศรหักสิ้น
แทบแดดิ้นถวิลครวญนวลเปลี่ยนผัน
ต่อจากนี้มีแต่เฝ้าแลจันทร์
จ้องรำพันฝันละเมอเพ้อเดียวดาย...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-   

[Prapacarn ❀]

ห้องนอนสีเทา : กับคืนเงียบเหงา

…..
.....
ณ ปลายโค้งขอบฟ้า เวลานี้
คุณเอียงหน้าหลบหนี อยู่ที่ใหม่
ซ่อนหน้าซบอบอุ่น ละมุนไอ
ทิ้งตัวผมเอาไว้ ไกลลิบตา..!!
…..
 

เขียนที่บ้านปลายฟ้า...ข้างหน้าต่าง
หมอกจางจางพร่างพรูอยู่ตรงหน้า
คว้าผ้าห่ม..คู่ใจ..คุณให้มา
ดอกสีฟ้าแซมจุด..ที่สุดรัก

กอดกระชับแนบทรวง..ใจห่วงถึง
คนเคยซึ้งอยู่ไหนมาหายหัก
ขอบฟ้ากั้นหวั่นไหวทางไกลนัก
ที่ใฝ่ภักดิ์ยังมั่น..ฤๅ?? หวั่นใจ

เฝ้ารอคำสัญญาอย่างล้าเปลี่ยว
จนเดือนเลี้ยวลอยลับกลับดวงใหม่
จะหวนคืนคิดหวั่นพรั่นฤทัย
ด้วยยังไร้วาจา...ว่าคุณรอ

ณ ปลายโค้งอีกฝั่งฟ้ายังหม่น
เหลือเพียงคนเหงาหงอยคอยเฝ้าขอ
เพียงหนึ่งเดียวเสี้ยวจันทร์นั้นคงพอ
ให้คนท้อซบอุ่น..ละมุนทรวง

แซมค่ะ