เมฆทะมึนมัวหม่นบนฟ้ากว้าง
เสียงครวญครางวางลั่นสนั่นหู
เมฆขลาล่อแก้วแนวชื่นชู
แต่คนอยู่สั่นสะท้าน..ซุกบ้านนอน
ยามฟ้าใหม่ฝนมาผวาหวาด
กลัวสายฟ้าผ่าพาดกวาดสิงขร
ความโกรธเกรี้ยวเคี้ยวคึกลึกขจร
ผู้สั่นคลอนชาวดินถิ่นลำเนา
แม้นไม่กลัวแต่ไฉนใจไม่กล้า
เดินดุ่มฝ่าสายฝนบนอับเฉา
หากเปรี้ยงลงตรงเดินเกินบรรเทา
ชีวิตเราเผาไหม้ในพริบตา
มีเสรีเพียงหลบซบในบ้าน
กร่างเกินการงานเข้าเศร้าหนักหนา
ใครรู้ใจฟ้าฝนบนนภา
ยอมตากหน้ากลางแจ้งว่าแกร่งเกิน
ชีวิตไม่ยืนยาวกล่าวกันนัก
วันหนึ่งจักตายลงปลงแต่เนิ่น
สรรพสัตว์จัดกรรมนำทางเดิน
อย่าขวยเขินเมินหม่นลืมผลพวง
แม้นน้ำมากฝากแล้งใครแปลงเปลี่ยน
ธรรมชาติวนเวียนเฆี่ยนแสบสรวง
เกิดเป็นคนบนวิถี..ที่หลอกลวง
เถอะ..บำบวง ทวยแถน..แม้นเราตรม.
"บ้านริมโขง"
๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๕
