ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

- ระฆังใจ -


สตรีหนึ่งทอผ้าไหมใต้ถุนบ้าน
มือประสานทอไปไกวเปลกล่อม
กี่กระตุกเครื่องทอด้ายอยู่รายล้อม
เธองามพร้อมแม่ศรีไทยอยู่ในเรือน

แม้เธอมีภาระและหน้าที่
แต่ยินดีรับค่าสูงสุดนั่น
พักการทอป้อนนมลูกที่ผูกพัน
เผยรักอันพิสุทธิ์แสงแห่งมารดา

สะกิดในทุกสายตาผ่านมามอง
เป็นค่าของสูงกล้ำแสนล้ำค่า
สมกับที่เธออาศัยใต้ชายคา
แห่งบวรพุทธศาสนาอันวิไล

ถัดออกจากเรือนไทยไปด้านหลัง
มีฐานก่อหอระฆังอันสูงใหญ่
มองผ่านเรือนเห็นสง่ามาแต่ไกล
เป็นคุณค่าทางใจในสังคม

เจ้าตัวน้อยอิ่มรักบนตักแม่
ปรากฏแก่คนใกล้ได้สั่งสม
ขอเป็นหนึ่งในใจได้ชื่นชม
ค่าน้ำนมผูกใจให้ลูกซับ

เธอปลีกไปทอผ้าที่หน้าบ้าน
มือประสานกวัดไกวให้ลูกหลับ
องค์ระฆังบรรเจิดเถิดรู้รับ
พรทุกพรควรกับคู่เคียงเธอ


องค์ระฆังบรรเจิดเถิดรู้รับ
เธอควรได้ประดับดังระฆังใจ


รการตติ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ท้องชื่นนมพรมพรั่งหลั่งจากแม่
เปิดดวงแดรับจำเรียงเสียงใสใส
แว่วระฆังหง่างเหง่งวังเวงใจ
ร่วมพร้อมไปให้สดับจับกมล

ความการุณย์คุณงามแต่ยามน้อย
เสมือนลอยตามติดผลิตผล
น้ำนมแม่แผ่พานบันดาลดล
มิ่งมงคลกุศลเคียงเสียงระฆัง...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[--ณัชชา--]

คือรักที่บริสุทธิ์ดุจน้ำค้าง
ที่ร่วมสร้างจุดแสงแห่งความหวัง
อานุภาพรักนี้มีพลัง
ดั่งมนต์ขลังโอบกอดตลอดกาล

มือของเธอหยาบกร้านจากงานหนัก
เธอปกปักลูกน้อยค่อยประสาน
รักจะเป็นนิรันดร์นานเท่านาน
หลอมดวงมาลย์แม่ลูกผูกพันใจ

--natcha--

 

[yaguza]

เสียงระฆัง ยกแรก แทรกประสาท
มวยทั้งคู่ ดูฉกาจ ปราดเข้าใส่
ทั้งหมัดเท้า เข่าศอก ปล่อยออกไป
ล้วนแม่ไม้ มวยไทย ใช้ประจัญ

เสียงระฆัง หมดยก หยุดชกได้
ปวดหลังไหล่ แขนขา แทบอาสัญ
เข้าสวมกอด ยิ้มแย้ม แง้มไรฟัน
ที่สู้กัน แทบสิ้นใจ แค่ในเกมส์

 
.......ยากูซ่า.......

[Prapacarn ❀]

ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ

จะรูปชั่วตัวดำแม่พร่ำกล่อม
กอดถนอมรักมั่นมิหวั่นไหว
แม้พลาดพลั้งเผลอผิดคิดอภัย
รักยิ่งใหญ่กว่าสมุทรอันสุดลึก

กลับมาจากไปเที่ยวเซียวและหิว
จับตะหลิวเจียวไข่ใส่ปลาหมึก
น้ำใจแม่อ่อนหวานแต่หาญฮึก
ยอมออกศึกถ้าใครมาราวีเรา

คอยสอดส่องถูขี้ไคลไล่เหาเห็บ
คอยตัดเล็บ,เก็บที่นอน,สอนไม่ให้กินเหล้า
คอยกีดกันสิ่งชั่วที่มัวเมา
แม่รักเรายิ่งนัก..ไยมักลืม

แซมค่ะ
 

แหม..ถูกพี่ยาปาด...
เวอร์ชั่นของแซมไม่ค่อยหวานนะคะ.. 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

เอาแค่นี้แล้วกันคิดถึงแม่ง่ะ 

[ไร้นวล^^]

เลือดทุกหยดรดเลี้ยงร้อยเรียงเจ้า
เหงื่อทุกหยาดฝืนเฝ้าไม่หน่ายหนี
คำทุกคำพร่ำสอนหวังป้อนดี
ชีวิตนี้มอบให้ลูกได้สุขทรวง

เมื่อแม่แก่เจ็บป่วยจ่อม้วยแล้ว
หายใจแผ่วโรยราลูกอย่าห่วง
ขอเพียงเจ้าสุขสำราญงานทั้งปวง
ชีวิตร่วงหล่นไปไม่เสียดาย

[หนามเตย]

ระฆังใจจากลา

ระฆังใจ  ไกล้จบ  พบหน้าพี่
มันเหมือนมี  สิ่งใด  ให้คิดหวล
เป็นสัญญาณ   เตือนใจ  ให้รัญจวน
เสียงโหยหวล  วันนี้  ที่จากลา

แต่ก่อนนั้น  ได้ฟัง  ดังไพเราะ
เสียงเสนาะ  จับใจ  ใคร่หรรษา
มาวันนี้  มันเศร้า  เคล้าน้ำตา
ต้องจากลา  แล้วหนอ  พ่อคนดี

จะขอจำ  เอาไว้  ในดวงจิต
ว่าเคยชิด  แนบข้าง  อย่างสุขขี
จะไม่ติด  ขุ่นข้อง  หมองชีวี 
ในฤดี  มีแต่เสียง  ระฆังใจ   

ขอโทษเจ้าของกระทู้นะคะ ต่างเวอร์ชั่น
 
หนามเตย

[รการตติ]

 


ท้องชื่นนมพรมพรั่งหลั่งจากแม่
เปิดดวงแดรับจำเรียงเสียงใสใส
แว่วระฆังหง่างเหง่งวังเวงใจ
ร่วมพร้อมไปให้สดับจับกมล

ความการุณย์คุณงามแต่ยามน้อย
เสมือนลอยตามติดผลิตผล
น้ำนมแม่แผ่พานบันดาลดล
มิ่งมงคลกุศลเคียงเสียงระฆัง...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

ระฆังใจตัวแทนแก่นอกแม่
ผู้ดูแลแต่เยาว์เคล้าความหวัง
บรรจงป้อนเลือดเนื้อเพื่อจีรัง
เป็นพลังหล่อเกื้อเจือชีวิต

ให้ลูกน้อยเติบใหญ่ในวันหน้า
ที่มารดาสุดหวงดั่งดวงจิต
กลั่นจากอกแม่ไว้อย่างใกล้ชิด
น้อมสถิตย์เปรียบดั่ง..ระฆังใจ



รการตติ

[รการตติ]

คือรักที่บริสุทธิ์ดุจน้ำค้าง
ที่ร่วมสร้างจุดแสงแห่งความหวัง
อานุภาพรักนี้มีพลัง
ดั่งมนต์ขลังโอบกอดตลอดกาล

มือของเธอหยาบกร้านจากงานหนัก
เธอปกปักลูกน้อยค่อยประสาน
รักจะเป็นนิรันดร์นานเท่านาน
หลอมดวงมาลย์แม่ลูกผูกพันใจ

--natcha--

 

ในอ้อมกอดละมุนอุ่นอกแม่
คือดวงแดผูกเชื่อมอันเลื่อมใส
ที่ไกวเปลเห่กล่อมพร้อมสายใย
เป็นสายใจเชื่อมถึงลึกซึ้งนัก

แม้งานจะถักทอก็รอได้
ลูกร้องไห้แม่ตระกองรองหนุนตัก
ด้วยไออุ่นในอ้อมพร้อมความรัก
ที่ฟูมฟักดุจทรวงยิ่งดวงใจ



รการตติ

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ

จะรูปชั่วตัวดำแม่พร่ำกล่อม
กอดถนอมรักมั่นมิหวั่นไหว
แม้พลาดพลั้งเผลอผิดคิดอภัย
รักยิ่งใหญ่กว่าสมุทรอันสุดลึก

กลับมาจากไปเที่ยวเซียวและหิว
จับตะหลิวเจียวไข่ใส่ปลาหมึก
น้ำใจแม่อ่อนหวานแต่หาญฮึก
ยอมออกศึกถ้าใครมาราวีเรา

คอยสอดส่องถูขี้ไคลไล่เหาเห็บ
คอยตัดเล็บ,เก็บที่นอน,สอนไม่ให้กินเหล้า
คอยกีดกันสิ่งชั่วที่มัวเมา
แม่รักเรายิ่งนัก..ไยมักลืม

แซมค่ะ
 

คือรักแท้แม่เผื่อเมื่อเจ็บไข้
คือเลือดเนื้อเจือใจให้ปลาบปลื้ม
คือน้ำนมค่าล้ำเมื่อด่ำดื่ม
ใช่หยิบยืมมอบให้แทนใจนั้น

และคือผู้มอบใจกายสายใยรัก
ที่ฟูมฟักเคียงถนอมในอ้อมขวัญ
สัมผัสต้องเสียงใจสายสัมพันธ์
ก็ตื้นตันก่อกำเนิดให้เกิดมา

จะเช่นไรแม่ก็ร่ำเคียงพร่ำกล่อม
สุดถนอมปองรักเป็นนักหนา
แต่อ้อนออดจากอกแม่แค่แลตา
ก็รู้ว่าคำแรกเพรียก..คือเรียกแม่



รการตติ

[รการตติ]

[รพีกาญจน์]

                                   ยังจำมือแม่ช้อย            เรียวงาม
                               ปากเป่าไอออกชาม            ตักป้อน
                               เสียงอวยอ่อนมามมาม         มะหม่ำ
                               ลูกอิดบิดออดอ้อน             อ่ำข้าวมำมำ

                                   ดีใจชมเก่งย้ำ               ยอดจัง
                               ยอยื่นปรบมือดัง                ส่องหน้า
                               สองแขนค่อยโอบหลัง         ซบไหล่
                               เสียงอื่ออือจาจ้า                เห่ให้หลับลง

                                   ยามตระหนกหกล้ม         ฟูมฟาย
                               สวมสอดกอดแนบกาย          เขย่าขึ้น
                               ครวญโอโอ่โอหมาย            ปลุกปลอบ
                               รีบกอบกำกับพื้น                 ใส่เกล้าขวัญคืน

                                  คอยปัดยุงไล่ริ้น              กัดตอม
                              เกรงร่างลูกซูบผอม              ป่วยไข้
                              ลมเย็นย่ำมิยอม                  หอบห่ม
                              ไอแดดแผดลูบไล้               ห่อห้อมปกคลุม

                                   ยังจำภาพแม่ยิ้ม              พิมพ์ตา
                              เลยค่ำคืนทุกครา                 บ่นไห้
                              อยากเวียนเปลี่ยนเวลา           วนกลับ
                              หดหู่จนหมองไหม้                 มิรู้คลอนคลาย

                                  วิงวอนทวยเทพไท้            ดาวดึงส์
                              เพียรสั่นระฆังอึง                   ออกก้อง
                              ขอมอบกุศลผลพึง                 เคียมแม่
                              ธรรมปิดจิตพันพ้อง                เสพสร้างสุขศานติ์

                                                   

                                                 รพีกาญจน์ 59

[สมนึก นพ]

อุบัติเหตุครั้งผ่านนานมาแล้ว
คงไม่แคล้วเจ็บตายหลายคนนั่น
สองแม่ลูกเขาได้ช่วยไว้ทัน
แต่แม่นั้นสลบไสลไม่ฟื้นกาย

มีลูกน้อยอยู่ใกล้ร้องไห้จ้า
หลายเวลาผ่านผันตะวันสาย
พยาบาลสับสนกระวนกระวาย
คือความหมายตัวเล็กเด็กหิวนม

เสียงระฆังสายใยใจแม่ลูก
ความพันผูกลูกน้อยค่อยจิตข่ม
อยากฝืนกายหมายรับจับเชยชม
กลับหมองตรมขยับไม่ได้กายเจ็บมา

สื่อความหมายภายในจากใจแม่
หยั่งรู้แท้เสียงก้องลูกร้องหา
สงสารลูกสุดกำลังหลั่งน้ำตา
หมอรู้ว่าฟื้นนั้นสำคัญมี

นำหนูน้อยตัวนิดชิดอกแม่
เสียงอ้อแอ้ดื่มนมสมหิวนี่
แม่สลบหลับไหลไปอีกที
แม่รู้ดีที่หวังกำลังใจ.

นพ
12 พ.ค.55

[ไร้นวล^^]

     เหลาวสุธาแท่งเที้ยร     ดินสอ
     กางแผ่นฟ้าฟั่นรอ        รอบฟ้า
     มหาสมุทรนั้นหนอ       เป็นหมึก
     สลักพระคุณแม่ข้า       หมดล้วนมุสาฯ

[รการตติ]

พบ หญิงหนึ่งอุ้มลูกด้วยผูก จิต-
ใจ แนบชิดฟ้าร้องเด็กร้อง จ้า-
ระหวั่น อกกอดแดแม่มอง ตา-
ฉ่ำ เกินกว่าพันผูกลูกดูด นิ้ว-

น้อย แม้แม่เปียกฝนจน ถลา-
รับ สายตาเอียงอายด้วยใจ หวิว-
หวั่น แต่ความเป็นแม่ไม่บิด พลิ้ว-
ไหว ลูกหิวจนพร่าน้ำตา หลั่ง-

ไหล รินจนรถมาเที่ยวสุด ท้าย-
ที่ จอดป้ายเธอขึ้นเบาะด้าน หลัง-
จาก ที่ต้องหลบหาที่กำ บัง-
ของ คนนั่งแถวก่อนตอนขึ้น รถ-

นั่ง ด้วยการป้องปกจากอก แม่-
นั้น มอบแก่ลูกไว้ไม่ให้ อด-
ดื่ม เลือดเนื้อกลั่นให้อุ่นใน รส-
กลั่น รินหยดสายธารแห่ง มารดา-

นั้น ปรากฎเอมใจไปทุก ผู้-
โดยสาร รู้รักแท้แม่ที่ กล้า-
ให้ โดยไม่ขวยเขิน กิริยา-
ลูก หลับตาอมยิ้มด้วยอิ่ม ใจ-
 
ปลื้ม มาถึงรถหยุดที่จุด หมาย-
ลง หน้าป้ายกางร่มห่มผ้า ให้-
ลูก เปียกฝนหลบคาศาลา ไม้-
ค้ำ อยู่ใต้ริมหลังระฆัง นั้น-

[รการตติ]