ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[หนามเตย]

อันหนทาง ชีวิต คิดดูเถิด
เมื่อเราเกิด ต้องแก่ แน่ใช่ไหม
หนีไม่พ้น การเจ็บ กายและใจ
จะแก้ได้ อย่างไร ให้ทุกข์คราย
 
เป็นโรคกาย หมอยา รักษาได้
แผลที่ใด ตรวจเย็บ  เหน็บให้หาย
เป็นไข้ใจ ภัยรุม สุมเกือบตาย
ทุกข์จะหาย เมื่อรู้ใช้ โอสถธรรม

เติมธรรมะ ชีวิต พิชิตโรค
ดับทุกข์โศก ตัณหา อย่าถลำ
อันกิเลส  โกรธหลง จงหมั่นจำ
ยึดพระธรรม ศาสดา เป็นยาใจ

มนุษย์เรา ควรเป็น เช่นต้นไม้
ที่เจ็ดใบ ดอกระย้า บนฟ้าสูง
ด้วยการสร้าง กุศล เป็นผลจูง
ช่วยจรุง จิตให้ ได้นิพพาน...


emo_12หนามเตย

[เมฆา...]

 


'วัน..ไร้ลม'

  ลมเอ๋ยพัดเอื่อยเจ้าเหนื่อยหรือ?
จึงหยุดกระพือแรงผกผัน
ทำข้าร้อนร่างอย่างฉับพลัน
ก้อนฝันก็ร้อนจนอ่อนใจ

  หวิวหวิวอกหวั่นสั่นซ้ำซ้ำ
ระลอกลมล้ำลืมล่องไหล
ร่างคนใต้ฟ้านภาลัย
ขาดลมโลมไล้ให้กำลัง

  หนทางกลางแดดดำเนินทุ่ง
เหมือนพุ่งสู่สุ่มอันคุมขัง
สุมท่อนสร้างแท่งกำแพงวัง
สูงตั้งตระหง่านเกินผ่านทาง

  ลอดได้เพียงฝันอันเรืองแสง
ที่คิดปรุงแต่งแต่ค่อนสาง
ตกสายกายข้าดุจฝ้าฟาง
ทรุดร่างร้างแรงกลางแสงวัน

  มิอาจก้าวถึงซึ่งจุดหมาย
ความตายรอแหย่ยืนอยู่นั่น
ลมใดไหนเล่าจะเป่าทัน
พัดส่งใจสั่นให้กลั้นยืน

  คงสิ้นสุดทางลงหว่างนี้
ท่ามแสงระวีไร้ร่มรื่น
จำทนจำกล้ำเก็บกดกลืน
ยอบรับกับคลื่น..ชะตากรรม

  ลมเอ๋ยลมหายใจสุดท้าย
หากเจ้าเหนื่อยหน่าย..กายช้ำช้ำ
หยุดพัดเถอะหนาอย่าฝืนทำ
ร่างข้า!พร้อมคว่ำ..ลงกลางฟอน ฯ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

ทางแล้งแห้งโหยราดโรยฝุ่น
สีขุ่นอุ่นไอไฟสุมขอน
มุ่งหน้าฝ่าฟันตะวันรอน
ใกล้จรอ่อนแรงแสงรวี

ลมจางบางเบาเช่นเราล้า
ดั่งนากล้าหมดความสดสี
แทบล้มถมร่างกลางปัถพี
ซบธุลีสีแดงสิ้นแรงเดิน...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-