ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[หนามเตย]

ร้อยคำรำพัน

ร้อยลำนำ คำหวล ชวนเสนาะ
ไม่ไพเราะ อย่าว่ากัน ฉันพึ่งเขียน
อยากจะฝึก เอาไว้ เป็นบทเรียน
จึงอยากเพียร คำต่อ ทอถักกัน

อยากจะเล่า บทกวี นี้ขับขาน
เป็นตำนาน สืบไว้ ดั่งใจฝัน
หนึ่งบทร้อย เรียงมา อย่าว่ากัน
ถ้าหากมัน ไม่เก๋า เท่าบทครู



emo_01หนามเตย

[ดอกกระเจียว]

เพราะไม่เพราะเสนาะใจเหมือนไพเราะ
ที่มั่นเหมาะหมายให้แสนเลิศหรู
อนึ่งผิดศิษย์จำอย่างคำครู
ไม่มีผู้ใดสอนก็สอนเรา

เหมือนคนตอบลอบเหลียวซ้ายเวียนฝ่ายขวา
เหมือนจะหาบางอย่างรอบข้างเสา
ดีไม่ดีก็จากใจหมายบรรเทา
เถิดนะเจ้าหนามเตยผู้งดงาม

[ตะวันฉาย]

...เสียงสัมผัสตวัดคำนำมารด
สู่ปรากฎใสชื่อใช้สื่อถาม
ประพันธ์ปั้นแต่งเติมประเดิมนาม
เลยติดตามต่อถ้อยร้อยลำนำ

...กำลังใจใส่แดนแฟนอักษร
สิงลงกลอนประสานอย่าพาลขำ
โอ้พี่จ๋าขอส่งกานท์เป็นธารจำ
เป็นเพื่อนคำฉันมิตรลิขิตมา

...เอาเส้นสายผ่านรู้สึกบันทึกเขียน
ลงวนเวียนเคียงคอยค่อยห่วงหา
ขอบรรเลง เพลงกล่อมคำ ลำนำพา
อักษราเรียงร้อยคอยบรรจง...


ตะวันฉาย

[ปู่ริน]

พอห่างหายมาเรียงร้อยถ้อยอักษร
คำกานท์กลอนเริ่มขัดความตามประสงค์
มันวกวนจนใจไม่มั่นคง
ค่อยเสริมส่งเพีงร้อยคำรำพัน

เพียงสามวันห่างดนตรีก็เป็นอื่น
ไม่ไหลลื่นไพเราะดังความฝัน
ขาดฝึกซ้อมบรรเลงเพลงเพียงวัน
อักษราก็เหียนหันห่างหายไป

ความพยายามมุ่งมั่นสู่สำเร็จ
เฝ้าฝึกฝนกลเม็ดอย่าหวั่นไหว
เพิ่มความรักสร้างความฝันกำลังใจ
มิมีใครสำเร็จได้เพียงวันเดียว

                          ริน ดอนบูรพา
                               ๘ พ.ค. ๕๕

[ลมหนาว]

เป็นนักกลอนอ่อนหัดมวยวัดนะ
ปะฉะดะไปเรื่อยเปื่อยมีเสียว
หากผิดพลาดบาดตาพาห่อเหี่ยว
โปรดเฉลียวอภัยอย่าได้เคือง

เป็นนักกลอนอ่อนถักสมัครเล่น
ใช่โดดเด่นดังครูผู้ปราดเปรื่อง
หากถ้อยคำสำนวนมันป่วนเมือง
ไม่ได้เรื่องโทษทีนะพี่น้อง

[panthong.kh]

เป็นนักกลอน อ่อนหัด มวยวัดไหน
จะตามไป ทำแผล แม้ถูกถอง
คอยใส่ยา เวลา น้ำตานอง
เป็นพี่เลี้ยง ปกป้อง ไม่หมองจินต์

จะช่วยจัด ช่วยปู ถูขัดนวด
เวลาปวด เมื่อยขบ สบถวิล
เติมเต็มใจ ไม่ให้ หมองราคิน
ไม่โบยบิน ทิ้งจาก ให้ตรากตรม
พันทอง

[รพีกาญจน์]

ฉันนี่แหละ รำสวย มวยจากวัด
เคยฝึกหัด เป็นบ้าง ข้างอาศรม
กระโดดเชือก เลือกเป้า เข่าตีลม
เช้าเหงื่อซม ออกบิณฑ์ สิ้นแรงลา

ต่อยสนุก ทุกเวที ไม่มีพิกัด
เดิมถนัด เตะก้น แล้ววนขวา
เข้าสวมสอด กอดลูบ จูบสามครา
ฉากออกมา การ์ดคง คุมรูปมวย

เดินห้อยแขน เข้ามุม แทบคลุ้มคลั่ง
พี่เลี้ยงสั่ง ยอมแพ้ แก้ผ้าผวย
เราก็ฟิต ศิษย์มีครู ใช่หมูในอวย
เดี๋ยวเห็นสวย เซ้าเซ้า เฮาจะลุย

บังแข้งซ้าย เตะสวน โอ๊ย.ม่วนหลาย
ปล่อยหมัดควาย เข้าคาง เพื่อนล่างหุย
ไม่ทันเหลียว โป้งเดียวจอด ยอดขี้คุย
นอนอุ้ยตุ้ย(ผึ่ง) ระฆัง ดังกังวาน

ขอพักยก หกนาที น้องพี่เอ๋ย
ไม่ยั้งเลย สามเวลา หลังอาหาร
หากจะให้ ใช้สอย ทุกปอยงาน
ท.รพีกาญจน์ ยินยอม พร้อมชกฟรี

ขอพักสักนิด เข้ามาปีกว่า เขียนไม่เว้นวัน

 

[panthong.kh]

จะรีบพัก ไปไหน จะไล่ล่า
รีบกลับมา เร็วไว ได้ไหมนี่
ไหนว่าเก่ง จริงหนอ พ่อระพีฯ
เจออย่างนี้ ขอบาย หน่ายแท้เธอ

มวยขี้โม้ โอ้อวด ดวดแต่เหล้า
วันวันเมา เอาอยู่ รู้ไหมเอ่อ
เสียรูปมวย เบื่อหน่าย พ่ายและเบลอ
รีบกลับมา อย่าให้เพ้อ เก้อรอคอย
พันทอง

[รพีกาญจน์]

ดีใจที่คุณบูรพาท่าพระจันทร์กลับมา...
 

ต่อกลอนคุณพันทองข้างบนครับ

เช้าเปิดบ้าน ร้านขาย ของจุกจิก
มีน้ำพริก ไก่ทอด กุ้งซอสหอย
คากระทะ กะทิ กะปิกะปอย
หมี่ ข้าวซอย ไวไว ซองไมโล

จิ้มคอมพ์ที คนถาม สามห้าเจ็ด
กาแฟชง สำเร็จ เอสเปรสโซ่
สบู่แคร์ แป้งมัน ขนมฟันโอ
ขายโอโม่ โอยัวะ...อัวะลืมกลอน

กินข้าวเสร็จ เตร็จตรำ ทำงานสวน
ให้น้ำ พรวน มะม่วง จับด้วงหนอน
สมฮอร์โมน พ่นใบ แมงไชชอน
ตัดกิ่งตอน ลำไย ไม้เพาะชำ

เงยก้มเงย ก้นเสยฟ้า หน้ารับแดด
ตั้งแต่แปด นาฬิกา มามืดค่ำ
ผิวเคยขาว สาวเขี่ย เฮียด๊ำดำ
สร้อยทองคำ คล้องคอ ก็ว่าปลอม

งานพิเศษ พิธีกร บวรวัด*
งามจรัส ร่างองค์ ทรงเจ้าขอม
นำผู้เฒ่า เฝ้าอาคาร สานชะลอม
พอเปิดคอมพ์ อ่านพจน์ หมดเวลา

เปรียบทหาร ชาญศึก สิ้นฮึกเหิม
หากใครเติม ไฟฟอน จนร้อนฉ่า
ล้มจะลุก ปลุกจะตื่น ฟื้นขึ้นมา
เป็นปู่ป๋า ซู่ซ่า หน้าบ้านกลอน

*บวร - บ.บ้าน ว.วัด ร.โรงเรียน

รพีกาญจน์ 59

 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


ร่ายเรียงคำนำมาวางหน้าบ้าน
จิตบันดาลมานดลมนต์อักษร
จับวลีพลีใจใส่ทุกตอน
วาดหวังวอนอ้อนอ่านได้ผ่านตา

ดั่งน้ำทิพย์เทพท่านประทานมอบ
น้ำใจตอบปลอบพลันให้หรรษา
โอ้น้ำอื่นหมื่นใดในโลกา
รสกร่อยปร่าหาเทียบเปรียบน้ำใจ

อันบทกลอนร้อนหนาวเรื่องราวร่าย
จนกลับกลายเกลื่อนกล่นดั่งชลไหล
ล้วนกัดกร่อนร่อนล้วงจากทรวงใน
มาแผ่ให้ได้ยลทุกคนชม

กาลเวลาพารู้สึกสำนึกคิด
มีดวงจิตผลิตกรองครรลองสม
ยามเหว่ว้าอุราเหงาเปล่าอารมณ์
เร่งระดมพรมอักษรบทกลอนกานท์...


 

-บูรพาท่าพระจันทร์-

[หนามเตย]

ไม่เก่งนัก แต่รัก จะถักก่อ
เที่ยวบินยัง ไม่พอ จะต่อสาน
จึงเก็บเกี่ยว อ่านเขียน และเพียรนาน
ต้องฝึกอ่าน  ว่างเว้น มิวางวาย 

จึงร้อยคำ รำพัน มาสรรค์สร้าง
นำมาวาง ตอกหมุด ที่จุดหมาย
คำใหนไม่ เพราะพริ้ง อย่าทิ้งลาย
จุดมุ่งหมาย สลักซ่อน บ้านกลอนดัง

เพียรเขียนไป ไม่ท้อ มาถ่อ ย่น
สู้ดั้นด้น มุ่งไป ที่ใจหวัง
ฝึกสำเนียง เคียงกานท์ อย่าพาลพัง   
กับกำลัง  ใจนี้ ที่ได้มา...

 หนามเตย