สุริยะ ประกาย งามฉายฉาน
เพียงชั่วกาล กึ่งวัน แล้วผันเผ่น
โลกทั้งใบ ไร้ร่างร้อน ที่ซ่อนเร้น
แม้ดวงเด่น กลับคืน เมื่อตื่นเช้า
ผิดจากเจ้า เจิดจ้า กลางฟ้ารุ่ง
แสงจรุง จรัสโลก สิ้นโศกเศร้า
ส่องประเทือง เรืองรอง รักสองเรา
ให้พริ้งเพรา เพริศแพร้ว วาวแววรัก
ทุกทิวา ราตรี มีแต่เจ้า
ประโลมเล้า โลกหล้า ค่าแน่นหนัก
ชีวิตนี้ มีแสงนำ ให้พำนัก
ด้วยนงลักษณ์ สาดแสงทอง ช่วยส่องทาง
.. GreenMonkey ..
ถึงสิ้นจันทร์ ไร้ตะวัน มิขวัญหนี
ขอเพียงพี่ มีจิต คิดเคียงข้าง
อยู่เป็นคู่ ชีวิต มิตรร่วมทาง
ถึงโลกร้าง ว่างเปล่า มิเศร้าใจ
เกรงแต่จะ เล่นคำ แล้วจ้ำอ้าว
ทิ้งให้สาว กังวล ช้ำหม่นไหม้
พอชื่นชม สมอยาก ก็จากไป
ปล่อยให้ไฟ-รักผลาญ ลาญชีวิน
สุนทรวิทย์
