ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ณัฐชรี]

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็เริ่มฝังฟักตัวในรั้วเหงา
และแล้วความอ้างว้างระหว่างเรา
ก็เริ่มเฝ้าฝังใจใต้แสงจันทร์

และใบไม้ยอดเขยื้อน -เคลื่อนไหว
เพียงแรงลมลูบไล้ก็ไหวสั่น
และลมเองก็กล่อมพื้นผ่านคืนวัน
กล่อมเขาชันป่าทะเลผู้เร่ทาง

และเกลียวคลื่นคลี่พบกระทบฝั่ง
หาดทรายยังนอนนิ่งทอดทิ้งร่าง
และเศษซากของเรือเมื่ออับปาง
ก็ยังเป็นเรือร้างกลางทะเล

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็ถูกฝังบางสิ่งไว้ให้ว้าเหว่
และคืนนี้ชายจรจะนอนเปล
เขียนบทกวีกล่อมเห่ทะเลลม

[ดาว อาชาไนย]

ทะเลเอยก่อนมาเคยว้าเหว่
ฟังกล่อมเห่กลับคืนชื่นสุขสม
เห็นนางน้องที่ปองหวังมานั่งชม
ก็สุดข่มใจรักยากหักใจ

เห็นเกลียวคลื่นกระทบหาดแล้วสาดหาย
เหมือนกับสายสวาทเบือนเลือนไปไหน
คลื่นยังหวนมาอีกไม่หลีกไป
แต่แล้วใครเล่าปลีกหลีกไปเลย

ดาว อาชาไนย

[Music]

เหมือนเกลียวคลื่นตื่นซ้ำกระหน่ำสาด
เหมือนให้ขาดจากกันนิรันดร์เอ๋ย
เหมือนน้ำใจใสสดสิ้นชดเชย
"ความคิดถึงหนึ่งคุ้นเคย...ก็เลยรวน"

เธอลืมสิ้นกลิ่นกานท์เหมือนลาญแหลก
คลื่นกระแทกแลกสลับนับไม่ถ้วน
ขวัญเอ๋ยขวัญไม่อยู่ให้คู่ควร
จากรัญจวน..เป็นเศร้า..เฝ้าทะเล

 

[panthong.kh]

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็เริ่มฝังฟักตัวในรั้วเหงา
และแล้วความอ้างว้างระหว่างเรา
ก็เริ่มเฝ้าฝังใจใต้แสงจันทร์

และใบไม้ยอดเขยื้อน -เคลื่อนไหว
เพียงแรงลมลูบไล้ก็ไหวสั่น
และลมเองก็กล่อมพื้นผ่านคืนวัน
กล่อมเขาชันป่าทะเลผู้เร่ทาง

และเกลียวคลื่นคลี่พบกระทบฝั่ง
หาดทรายยังนอนนิ่งทอดทิ้งร่าง
และเศษซากของเรือเมื่ออับปาง
ก็ยังเป็นเรือร้างกลางทะเล

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็ถูกฝังบางสิ่งไว้ให้ว้าเหว่
และคืนนี้ชายจรจะนอนเปล
เขียนบทกวีกล่อมเห่ทะเลลม

ความหงอยเหงา เข้าคลุม กุมดวงจิต
จงหวนคิด คำนึง ซึ้งประสม
มองทะเล กว้างไกล ไยเศร้าตรม
ฝากความขม โยนลง ตรงทะเล

ยามเธอร้าว ดวงจิต อย่าคิดหวั่น
แสงนวลจันทร์ โอบกอด พรอดเสน่ห์
ยังวนเวียน รอบข้าง ไม่ร้างเพ
ไม่เคยเห หันหัก รักเพียงเดียว

แม้เกลียวคลื่น กระทบฝั่ง ยังจำได้
สองเราไป นั่งมอง คล้องแขนเกี่ยว
วาดหัวใจ คู่กัน สุขสันต์เชียว
แม้วันนี้ เธอเดินเดี่ยว อย่าเปลี่ยวทรวง
พันทอง

[darkness_hero]

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็เริ่มฝังฟักตัวในรั้วเหงา
และแล้วความอ้างว้างระหว่างเรา
ก็เริ่มเฝ้าฝังใจใต้แสงจันทร์

และใบไม้ยอดเขยื้อน -เคลื่อนไหว
เพียงแรงลมลูบไล้ก็ไหวสั่น
และลมเองก็กล่อมพื้นผ่านคืนวัน
กล่อมเขาชันป่าทะเลผู้เร่ทาง

และเกลียวคลื่นคลี่พบกระทบฝั่ง
หาดทรายยังนอนนิ่งทอดทิ้งร่าง
และเศษซากของเรือเมื่ออับปาง
ก็ยังเป็นเรือร้างกลางทะเล

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็ถูกฝังบางสิ่งไว้ให้ว้าเหว่
และคืนนี้ชายจรจะนอนเปล
เขียนบทกวีกล่อมเห่ทะเลลม

ใต้ท้องฟ้าแห่งยามรัตติกาล
ความเหงาพัดผ่านใจให้ขื่นขม
แฝงอยู่ในเงามืดใต้สายลม
และน้ำค้างที่พร่างพรมจนเหงาใจ

ซ่อนอยู่ในเสียงสำเนียงคลื่นซัดสาด
แอบอยู่ในโสตประสาทที่อ่อนไหว
แม้ยินเสียงแต่เงียบงันทั้งหัวใจ
เหลือเอาไว้คือเดียวดายกลางสายลม

darkness_hero

[♥หทัยกาญจน์♥]

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็เริ่มฝังฟักตัวในรั้วเหงา
และแล้วความอ้างว้างระหว่างเรา
ก็เริ่มเฝ้าฝังใจใต้แสงจันทร์

และใบไม้ยอดเขยื้อน -เคลื่อนไหว
เพียงแรงลมลูบไล้ก็ไหวสั่น
และลมเองก็กล่อมพื้นผ่านคืนวัน
กล่อมเขาชันป่าทะเลผู้เร่ทาง

และเกลียวคลื่นคลี่พบกระทบฝั่ง
หาดทรายยังนอนนิ่งทอดทิ้งร่าง
และเศษซากของเรือเมื่ออับปาง
ก็ยังเป็นเรือร้างกลางทะเล

และแล้วความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
ก็ถูกฝังบางสิ่งไว้ให้ว้าเหว่
และคืนนี้ชายจรจะนอนเปล
เขียนบทกวีกล่อมเห่ทะเลลม

ณัฐชลี

แด่ความคิดถึงเพียงหนึ่งครั้ง
มีความหวังวาดดวงใจให้สุขสม
บทกวีที่กล่อมพร้อมชื่นชม
นิยามนิยมยังอยู่คู่ทะเล

แม้เกลียวคลื่นเคลื่อนกลบกระทบฝั่ง
หายทราย สายน้ำหวัง ยังหักเห
บทกวี ของชาย ที่ไกวเปล
ยังกล่อมเห่ ห้วงหนึ่ง คิดถึงกัน


หทัยกาญจน์
๓๐ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕