ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[my smile]

ตั้งใจ..ลืมใครคนนึง
แต่ความคิดถึง..ทำลายความตั้งใจนั้น..เสมอ
ต้องกลับมาร้องไห้..แล้วต้องตั้งใจใหม่..เพื่อลืมเธอ
ตัวเลขของความคิดถึง.ทำบางคนเพ้อ..บนเส้นใจ

สิ่งที่ฉัน.ต้องทำ
มีความทรงจำดีดี.มาหยุดยั้ง..ฉันทำไม่ได้.ใช่ไหม
ลืมไม่ลง..แม้ต้องทรมาน.สักเพียงไร
ขอบเขตของความคิดถึง..เท่ากับหยุดคิดถึงไม่ได้..แล้วจะให้ลืมเช่นไร.

ใครจะลืม ??

[พิมพ์วาส]

จดหมายจากคนคิดถึง


(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

จ ด ห ม า ย จ า ก ค น คิ ด ถึ ง
อาจไม่หวานไม่ซึ้ง ให้ห่วงหา
แต่กลั่นคำจากใจ แล้วส่งมา
เจตตนา ว่ารัก จากใจจริง

เ ธ อ รู้ ไ ห ม
บางครั้งเขียนส่งไม่ได้ ไม่ใช้ฉันจะทิ้ง
บางทีฉันก็คิดถึง จนประวิง
หัวใจฉันมีที่แอบอิง ก็คือเธอ


(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

จ ด ห ม า ย
คงจะไม่ห่างหาย จากใจเสมอ
เพราะฉันเขียนจากใจจริงนะเออ
อาจไม่เขียนจนหวานให้เธอเพ้อ...แต่จากใจ

ถึ ง เ ธ อ รึ ยั ง
จดหมายนั้นฉันอยากอ่านให้เธอฟัง แต่คงไม่ได้
เพราะฉันไม่เคยเจอ แต่เผลอให้ใจไป
ทำยังไงได้ ...แอบคิดถึงเธอทุกวันแล้ว

[my smile]

จดหมายจากคนคิดถึง


(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

จ ด ห ม า ย จ า ก ค น คิ ด ถึ ง
อาจไม่หวานไม่ซึ้ง ให้ห่วงหา
แต่กลั่นคำจากใจ แล้วส่งมา
เจตตนา ว่ารัก จากใจจริง

เ ธ อ รู้ ไ ห ม
บางครั้งเขียนส่งไม่ได้ ไม่ใช้ฉันจะทิ้ง
บางทีฉันก็คิดถึง จนประวิง
หัวใจฉันมีที่แอบอิง ก็คือเธอ


(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

จ ด ห ม า ย
คงจะไม่ห่างหาย จากใจเสมอ
เพราะฉันเขียนจากใจจริงนะเออ
อาจไม่เขียนจนหวานให้เธอเพ้อ...แต่จากใจ

ถึ ง เ ธ อ รึ ยั ง
จดหมายนั้นฉันอยากอ่านให้เธอฟัง แต่คงไม่ได้
เพราะฉันไม่เคยเจอ แต่เผลอให้ใจไป
ทำยังไงได้ ...แอบคิดถึงเธอทุกวันแล้ว

ได้รับกับมือ
จดหมายที่เธออุตส่าห์ซื้อแสตมป์แปะ..แนบซอง..สีหวานแหวว
ใครว่าไม่ซึ้ง ไม่กินใจ จากที่เคยนั่ง หดหู่ ใจแป่ว
ตอนนี้มีรอยยิ้มปรากฏแล้ว ส่อแวว ว่าคิดถึงคนส่ง..เช่นกัน

เมื่อไรจะได้พบ..สบตา
เผื่อว่าจะดีกว่าตอบส่งข้อความ.จากจดหมายนั้นนั้น
เผื่อเธอจะรับรู้ว่าคนรอรับก็คิดถึง..ในทุกวัน
และเผื่อความอบอุ่นจะส่งผ่านสายตาฉัน..บอกว่าเราคิดถึง คิดเหมือนกัน คนดี..

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[กามนิต]

ขอบเขต....
จงเจตน์อยู่ที่ไหนสักแห่งหน
มิอาจกั้นรัศมีแห่งกมล
ดั้นด้นถึงใครดั่งใจคิด

อยู่ไหน...
หัวใจแน่วแน่กระแสจิต
ถึงทุกที่ทุกทางระหว่างทิศ
มอบมิตรแห่งใจในนิรันดร์


กามนิต - ๒๘ เม.ย.๕๕
 

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[ไม่รู้ใจ]

เมื่อความคิดถึง
กลายเป็นส่วนหนึ่งของคนช่างฝัน
ก็ได้แต่เพ้อเหม่อเหงาไปวันวัน
เพราะคนสำคัญอยู่ห่างกันซะตั้งไกล

จะให้หยุดคิดถึง
แค่นึกก็อึ้ง..ถูกรั้งดึงด้วยความหวั่นไหว
เอาเถอะ..คิดเสียว่านี่คือขอบเขตของหัวใจ
ยังงั้ย..ยังไง..ก็คงไม่มากกว่าความคิดถึงที่มี

ไม่รู้ใจ

[blues]

ยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ
แม้สักครั้งมิอาจได้เจอเธอสักหน
แต่รู้สึกสนิทชิดใกล้เกินได้ยล
เกินกว่าเหตุผลใดได้บรรยาย

ในส่วนลึกฉันเองก็ได้รู้
ระยะห่างกว้างพอดูเกินคาดหมาย
แม้จะเป็นเพียงฝันบั่นทอนกาย
แต่หัวใจใคร่กระหายให้คิดถึง..มิรู้ลืม



bluesky

[กาญจนธโร]

ตั้งใจ..ลืมใครคนนึง
แต่ความคิดถึง..ทำลายความตั้งใจนั้น..เสมอ
ต้องกลับมาร้องไห้..แล้วต้องตั้งใจใหม่..เพื่อลืมเธอ
ตัวเลขของความคิดถึง.ทำบางคนเพ้อ..บนเส้นใจ

สิ่งที่ฉัน.ต้องทำ
มีความทรงจำดีๆ.มาหยุดยั้ง..ฉันทำไม่ได้.ใช่ไหม
ลืมไม่ลง..แม้ต้องทรมาน.สักเพียงไร
ขอบเขตของความคิดถึง..เท่ากับหยุดคิดถึงไม่ได้..แล้วจะให้ลืมเช่นไร.

ใครจะลืม ??

ขอบเขตของความคิดถึง...
หลักหมุดปักตรึง..ฤ เส้นเชือกขึงอยู่ตรงไหน...
ขอบเขตความรู้สึก..ของหัวใจ...
หลักหมุดช่างไกล..เหลือเกิน...

มองเส้นโค้งขอบฟ้า...
มองแนวทิวป่า..ใกล้ตาแต่ว่าห่างเหิน...
กุมมือกับเงา..แล้วพาหัวใจดวงเหงาก้าวเดิน...
ไขว่คว้าเผชิญ..คิดถึงเหลือเกิน..สิ้นสุดที่ใด...

ปภัสร์
๒๙ เมษายน ๒๕๕๕

[my smile]

ขอบเขตของความคิดถึง...
หลักหมุดปักตรึง..ฤ เส้นเชือกขึงอยู่ตรงไหน...
ขอบเขตความรู้สึก..ของหัวใจ...
หลักหมุดช่างไกล..เหลือเกิน...

มองเส้นโค้งขอบฟ้า...
มองแนวทิวป่า..ใกล้ตาแต่ว่าห่างเหิน...
กุมมือกับเงา..แล้วพาหัวใจดวงเหงาก้าวเดิน...
ไขว่คว้าเผชิญ..คิดถึงเหลือเกิน..สิ้นสุดที่ใด...

ปภัสร์
๒๙ เมษายน ๒๕๕๕

หรืออาจ..ไม่มีที่สิ้นสุด
หรือไม่อาจหยุด..ความคิดถึงนี้ได้
หรือเส้นทางของความคิดถึงครั้งนี้ ..กว้างจนไม่รู้จะสิ้นสุด ณ จุดใด
หรือไม่อาจตีค่าของความคิดถึงได้..ขอบเขตที่รู้สึกเมื่อห่างไกล..จึง “มากกว่าเดิม”

เพราะขอบเขตของความคิดถึง..เท่ากับ..ไม่อาจหยุดคิดถึง
กลอนบทนี้จึง..ล้นคำคำนึง.ตั้งแต่เริ่ม
มีแต่คิดถึง คิดถึง และคิดถึง ..อักษราอื่นอื่น.แค่ส่วนเพิ่มเติม
เพื่อบอกและขยายความคิดถึงเพิ่ม ..ว่า “คิดถึงกว่าเดิม”..ในทุกวัน

[กาญจนธโร]

ขอบเขตของความคิดถึง...
หลักหมุดปักตรึง..ฤ เส้นเชือกขึงอยู่ตรงไหน...
ขอบเขตความรู้สึก..ของหัวใจ...
หลักหมุดช่างไกล..เหลือเกิน...

มองเส้นโค้งขอบฟ้า...
มองแนวทิวป่า..ใกล้ตาแต่ว่าห่างเหิน...
กุมมือกับเงา..แล้วพาหัวใจดวงเหงาก้าวเดิน...
ไขว่คว้าเผชิญ..คิดถึงเหลือเกิน..สิ้นสุดที่ใด...

ปภัสร์
๒๙ เมษายน ๒๕๕๕

หรืออาจ..ไม่มีที่สิ้นสุด
หรือไม่อาจหยุด..ความคิดถึงนี้ได้
หรือเส้นทางของความคิดถึงครั้งนี้ ..กว้างจนไม่รู้จะสิ้นสุด ณ จุดใด
หรือไม่อาจตีค่าของความคิดถึงได้..ขอบเขตที่รู้สึกเมื่อห่างไกล..จึง “มากกว่าเดิม”

เพราะขอบเขตของความคิดถึง..เท่ากับ..ไม่อาจหยุดคิดถึง
กลอนบทนี้จึง..ล้นคำคำนึง.ตั้งแต่เริ่ม
มีแต่คิดถึง คิดถึง และคิดถึง ..อักษราอื่นอื่น.แค่ส่วนเพิ่มเติม
เพื่อบอกและขยายความคิดถึงเพิ่ม ..ว่า “คิดถึงกว่าเดิม”..ในทุกวัน

เพราะไม่อาจหยุดคิดถึง...
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...

และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...

๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์

[แป้งน้ำ]

ถ้าความคิดถึงมันหยุดกันได้
จะสั่งให้หยุดคิดถึงและเลิกใส่ใจเธอเดี๋ยวนี้
หลายครั้งที่ลองสั่งการ . . แต่หัวใจกลับคัดค้านไม่ฟังสักที
ใช่ว่าคิดถึงแล้วจะพบแต่แง่ดี . .. เสมอไป

วันที่เธอเดินออกจากชีวิตของฉัน
หัวใจก็ถูกปิดกั้น . .. จากความสดใส
ความคิดถึงลอยตัวในความอ้างว้างและอาลัย
การหยุดลมหายใจ . . คือวิธีเดียวที่จะหยุดคิดถึงเธอได้
เธอจะยอมให้ฉันคิดถึงต่อไป
หรืออยากเห็นฉันหยุดลมหายใจตัวเอง~*

[my smile]

เพราะไม่อาจหยุดคิดถึง...
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...

และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...

๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์

แล้วเธอกับฉัน.จะหาจุดจบ..มันพบไหม
ในเมื่อความห่างไกล..มักเพิ่มระยะและขอบเขตของความคิดถึง.เสมอ
เรา..ยิ่งไกลเท่าไร..ยิ่งไขว่คว้าไม่ถึง..ตัวเธอ
ฉันยิ่งเพ้อเจ้อ..มองอะไรก็เป็นเธอ..ตลอดการลืมตา

เป็นไป..ได้ไหม ?
ถ้าความคิดถึงจะหายไป..ไม่ต้องตามหา
ยิ่งคิดถึงเท่าไร..ลมหายใจเข้าออกยิ่งถี่ขึ้น..ทุกครา
อาจเป็นเพราะว่า..การเต้นของก้อนเนื้อเริ่มช้า..
เพราะการเฝ้ารอการกลับมา..มันช่าง. ..ทรมาน !

[my smile]

ถ้าความคิดถึงมันหยุดกันได้
จะสั่งให้หยุดคิดถึงและเลิกใส่ใจเธอเดี๋ยวนี้
หลายครั้งที่ลองสั่งการ . . แต่หัวใจกลับคัดค้านไม่ฟังสักที
ใช่ว่าคิดถึงแล้วจะพบแต่แง่ดี . .. เสมอไป

วันที่เธอเดินออกจากชีวิตของฉัน
หัวใจก็ถูกปิดกั้น . .. จากความสดใส
ความคิดถึงลอยตัวในความอ้างว้างและอาลัย
การหยุดลมหายใจ . . คือวิธีเดียวที่จะหยุดคิดถึงเธอได้
เธอจะยอมให้ฉันคิดถึงต่อไป
หรืออยากเห็นฉันหยุดลมหายใจตัวเอง~*

เรา..เหมือนกัน
ตรงที่ฉันเอง.ก็..คว้างเคว้ง
ทนอยู่กับลมหายใจเมื่อขาดเขา..ในโลกที่อ้างว้าง..วังเวง
ปล่อยให้ความเจ็บปวดข่มเหง..ตลอดเวลา

เหมือนกันตรงที่ฉันไม่อาจหยุด..คิดถึงเขา
ค่ำคืนที่เหว่ว้า..ยังทอดสายตามองหาเงา..อย่างที่ใจ.โหยหา
เหมือนกันตรงที่ฉันก็อยากให้เขา..กลับมา
แต่ทว่าความคิดถึงของเราอาจไร้ค่า..ไม่มีวันได้เขากลับมา. แน่นอน

[แป้งน้ำ]

เรา..เหมือนกัน
ตรงที่ฉันเอง.ก็..คว้างเคว้ง
ทนอยู่กับลมหายใจเมื่อขาดเขา..ในโลกที่อ้างว้าง..วังเวง
ปล่อยให้ความเจ็บปวดข่มเหง..ตลอดเวลา

เหมือนกันตรงที่ฉันไม่อาจหยุด..คิดถึงเขา
ค่ำคืนที่เหว่ว้า..ยังทอดสายตามองหาเงา..อย่างที่ใจ.โหยหา
เหมือนกันตรงที่ฉันก็อยากให้เขา..กลับมา
แต่ทว่าความคิดถึงของเราอาจไร้ค่า..ไม่มีวันได้เขากลับมา. แน่นอน

my smile

เป็นเพราะความคิดถึงไม่เคยหยุดทำงาน
ถึงแม้คิดถึงแล้วต้องร้าวราน . .. และหัวใจร่ำร้องว่า "พอ" ก่อน
ลืมตาตื่นหรือหลับตาฝัน . . ขอบเขตของมันไม่แน่นอน
เพิ่มลดตามกำลังความอาทร . .. ของใครอีกคน

ฉันคิดถึงคนที่ทำให้หัวใจเหว่ว้า
ถึงเขาจะไม่เหลียวมองกลับมา . .. เลยสักหน
แต่ "ความรัก" ก็ยังยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพล
สำหรับคนธรรมดาที่บูชาความรักเหนือใจตน . .. ตลอดมา

หรือความรักที่แท้คือภาพฝัน
หลอกล่อให้ติดกับดักของมัน . .. จนเสียท่า
"รักแท้" ในภาพฝัน . . สำหรับฉันนั้นไกลตา
เขารอไม่ไหวและไม่เห็นค่า
ถูกความผิดหวังโจมตีจนปวดอุรา . .. ทุกวัน~*

[my smile]

เป็นเพราะความคิดถึงไม่เคยหยุดทำงาน
ถึงแม้คิดถึงแล้วต้องร้าวราน . .. และหัวใจร่ำร้องว่า "พอ" ก่อน
ลืมตาตื่นหรือหลับตาฝัน . . ขอบเขตของมันไม่แน่นอน
เพิ่มลดตามกำลังความอาทร . .. ของใครอีกคน

ฉันคิดถึงคนที่ทำให้หัวใจเหว่ว้า
ถึงเขาจะไม่เหลียวมองกลับมา . .. เลยสักหน
แต่ "ความรัก" ก็ยังยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพล
สำหรับคนธรรมดาที่บูชาความรักเหนือใจตน . .. ตลอดมา

หรือความรักที่แท้คือภาพฝัน
หลอกล่อให้ติดกับดักของมัน . .. จนเสียท่า
"รักแท้" ในภาพฝัน . . สำหรับฉันนั้นไกลตา
เขารอไม่ไหวและไม่เห็นค่า
ถูกความผิดหวังโจมตีจนปวดอุรา . .. ทุกวัน~*

ใครใคร..ก็บอกว่าดี
ที่ยังมี..คนให้คิดถึง..อย่างนั้น
อยู่คนเดียวมันเหงา..รอให้พระจันทร์.ขึ้นแทนตะวัน
ไม่เลย... .ไม่เคยคิดอย่างนั้น..มันเลวร้ายกว่า..
ถ้าทั้งวัน..ต้องคิดถึงใคร

อยากอยู่.โดยไม่รับรู้..ว่าเคยมีเขา
อยากย้อนกลับไป..ลบคำว่าเรา..ถ้าทำได้
ตอนนี้น้ำตาไหลริน.. แม้เรียงคำเพื่อระบาย..ก็ยังเจ็บลึกลึก..ข้างใน
คิดถึง..และหยุดคิดถึงไม่ได้.. .บวก ลบ เท่าไร ..ก็หาขอบเขตของมันไม่เจอ

[กาญจนธโร]

เพราะไม่อาจหยุดคิดถึง...
จึงรำพันรำพึง..ถึงอีกฟากแห่งความฝัน...
คือนี่ใช่ไหม..ที่เรียกว่าสายใยผูกพัน...
ตัวไกลแค่ไหนนั้น..หัวใจก็ไม่พรากจากกันแม้สักวินาที...

และเพราะนี่คือความคิดถึง...
ใจจึงยังสุขซึ้ง..แม้จะเหงาอยู่แบบนี้...
และเพราะอกซ้าย..มีแต่ความรู้สึกดีๆ...
คิดถึง..คิดถึงที่มี..จึงหาดรรชนีชี้วัดขอบเขตไม่เจอ...

๓๐ เมษายน ๒๕๕๕
ปภัสร์

แล้วเธอกับฉัน.จะหาจุดจบ..มันพบไหม
ในเมื่อความห่างไกล..มักเพิ่มระยะและขอบเขตของความคิดถึง.เสมอ
เรา..ยิ่งไกลเท่าไร..ยิ่งไขว่คว้าไม่ถึง..ตัวเธอ
ฉันยิ่งเพ้อเจ้อ..มองอะไรก็เป็นเธอ..ตลอดการลืมตา

เป็นไป..ได้ไหม ?
ถ้าความคิดถึงจะหายไป..ไม่ต้องตามหา
ยิ่งคิดถึงเท่าไร..ลมหายใจเข้าออกยิ่งถี่ขึ้น..ทุกครา
อาจเป็นเพราะว่า..การเต้นของก้อนเนื้อเริ่มช้า..
เพราะการเฝ้ารอการกลับมา..มันช่าง. ..ทรมาน !

ในบางความคิดถึง...
แม้เจือด้วยความสุขซึ้ง..และฉ่ำหวาน...
และแม้ในบางความคิดถึง..จะถูกตรึงด้วยความเจ็บปวดร้าวราน...
แต่ข้อดีก็คือการ..ได้พบพานสิ่งสำคัญที่สุดของหัวใจ...

นึกสภาพไม่ออกเลย...
หากความชาเฉย..แทนที่..สิ่งที่เคยวาดฝันสดใส...
หากโลกนี้..ขาดความรักและคิดถึงไป...
แล้วยังจะมีอะไร..เหลือไว้ให้ใจได้ดื่มกิน...

แล้วผมกับคุณ...
คงเสพรสละมุน..หอมกรุ่นยากนักหากรักสิ้น
เถอะนะคุณนะ..ให้อิสระกับหัวใจได้โบยบิน...
แม้จะเพียงแค่เรี่ยต่ำติดดิน..ก็จงให้ปีกแห่งถวิลได้เริงรมณ์...

ปภัสร์
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๕

[my smile]

ในบางความคิดถึง...
แม้เจือด้วยความสุขซึ้ง..และฉ่ำหวาน...
และแม้ในบางความคิดถึง..จะถูกตรึงด้วยความเจ็บปวดร้าวราน...
แต่ข้อดีก็คือการ..ได้พบพานสิ่งสำคัญที่สุดของหัวใจ...

นึกสภาพไม่ออกเลย...
หากความชาเฉย..แทนที่..สิ่งที่เคยวาดฝันสดใส...
หากโลกนี้..ขาดความรักและคิดถึงไป...
แล้วยังจะมีอะไร..เหลือไว้ให้ใจได้ดื่มกิน...

แล้วผมกับคุณ...
คงเสพรสละมุน..หอมกรุ่นยากนักหากรักสิ้น
เถอะนะคุณนะ..ให้อิสระกับหัวใจได้โบยบิน...
แม้จะเพียงแค่เรี่ยต่ำติดดิน..ก็จงให้ปีกแห่งถวิลได้เริงรมณ์...

ปภัสร์
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๕

หากปล่อยความคิดถึง.. .ให้โลดแล่น
บนท้องฟ้าคงมีเป็นแสน. ..ที่สะสม
หากถักทอเป็นความรู้ห่วงใย.เพื่อใช้ห่ม
ความคิดถึงคงทับถม..คุณ..จนขาดใจ

ค่ำคืน..บนท้องฟ้ามีดาว
บรรยากาศท่ามกลางสายลมหนาว...คงจะหนาว.คุณว่าไหม ??
ในดวงตาคุณล่ะ " ตอนนี้มีอะไร
อบอุ่นไหม.หากมีฉันอยู่ข้างใน. ..คงจะอุ่นน่าดู

[กาญจนธโร]

ในบางความคิดถึง...
แม้เจือด้วยความสุขซึ้ง..และฉ่ำหวาน...
และแม้ในบางความคิดถึง..จะถูกตรึงด้วยความเจ็บปวดร้าวราน...
แต่ข้อดีก็คือการ..ได้พบพานสิ่งสำคัญที่สุดของหัวใจ...

นึกสภาพไม่ออกเลย...
หากความชาเฉย..แทนที่..สิ่งที่เคยวาดฝันสดใส...
หากโลกนี้..ขาดความรักและคิดถึงไป...
แล้วยังจะมีอะไร..เหลือไว้ให้ใจได้ดื่มกิน...

แล้วผมกับคุณ...
คงเสพรสละมุน..หอมกรุ่นยากนักหากรักสิ้น
เถอะนะคุณนะ..ให้อิสระกับหัวใจได้โบยบิน...
แม้จะเพียงแค่เรี่ยต่ำติดดิน..ก็จงให้ปีกแห่งถวิลได้เริงรมณ์...

ปภัสร์
๑ พฤษภาคม ๒๕๕๕

หากปล่อยความคิดถึง.. .ให้โลดแล่น
บนท้องฟ้าคงมีเป็นแสน. ..ที่สะสม
หากถักทอเป็นความรู้ห่วงใย.เพื่อใช้ห่ม
ความคิดถึงคงทับถม..คุณ..จนขาดใจ

ค่ำคืน..บนท้องฟ้ามีดาว
บรรยากาศท่ามกลางสายลมหนาว...คงจะหนาว.คุณว่าไหม ??
ในดวงตาคุณล่ะ " ตอนนี้มีอะไร
อบอุ่นไหม.หากมีฉันอยู่ข้างใน. ..คงจะอุ่นน่าดู

เมื่อแรกเจอคุณ...
สบตาละมุน..ความอ่อนโยนอบอุ่น..สัมผัสรู้...
่ท่ามกลางลมหนาว..ใจกลับผะผ่าวพองฟู...
สำนวน"โลกเป็นสีชมพู"..ผมได้รับรู้วันนั้นเอง...

ต่อให้ถูกความคิดถึงทับตาย...
หรือทุรนทุราย..เพราะความเดียวดายข่มเหง...
ต่อให้ถูกความเหงา..รุมเร้าละเลง...
แม้ในความเปล่าเปลี่ยววังเวง..ใจก็ยังบรรเลงเพลงคิดถึงคุณ..คนดี..

ปภัสร์
๓ พฤภาคม ๒๕๕๕