ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

ดิ้นรน  มาจนแก่         
เหลียวชะแง้  แลย้อนหลัง
ตรากตรำ  สุดกำลัง            
คงผิดหวัง  ทั้งกมล

วัน,คืน  สู้ยืนหยัด         
มัธยัสถ์  ต้านขัดสน
วุ่นวาย  ลูกหลายคน            
ต้องผจญ  กรุยหนทาง
            
เมียรัก  แสนภักดี         
ทำหน้าที่  มิหนีห่าง
ลำเค็ญ  ไม่เว้นวาง            
ยอมเคียงข้าง  อย่างเต็มใจ
            
หลายปี  ที่เหนื่อยล้า         
หนักเกินกว่า  ฝ่าฟันไหว
เธอป่วย  ม้วยจากไป            
ลูกทิ้งไกล  ไม่เหลียวแล
            
ดิ้นรน  ทนหม่นไหม้         
บั้นปลายไร้  ใครแยแส
พึ่งสถาน  “บ้านบางแค”         
ซับบาดแผล  ก่อนแก่ตาย
                           
 

สุนทรวิทย์

[D]

สุดท้าย ไปบางแค
อกพ่อแม่ แย่สลาย
ทุกข์ทน หม่นใจกาย
ลูกหญิงชาย ไยหมางเมิน

พึ่งเขา ขาดไออุ่น
แลไม่คุ้น ดูขัดเขิน
ยามนั่ง ลุกกินเดิน
ต้องเผชิญ ชะตากรรม

ตักข้าว ใส่ปากอ้า
ตามัวพร่า มาตอกย้ำ
น้ำตา รินหยดพรำ
คลุกข้าวคำ ซ้ำค่อยกลืน

เหน็บหนาว ปวดร้าวแสน
ขาดอ้อมแขน แทนห่มยื่น
หนาวสั่น ฝันกลางคืน
ผวาตื่น ฝืนวังเวง

[sunthornvit]

เมื่อดิน  ได้ยินเสียง
มิควรเกี่ยง  เลี่ยงโฉงเฉง
มายล  คนกันเอง
นั่งวังเวง  เซ็งอยู่นาน

ขาดญาติ  อนาถหนอ
จับเจ่ารอ  ท้อสังขาร
คอยดิน  แทบสิ้นปราณ
หวังสงสาร  มาจานเจือ

อินัง-ขังขอบบ้าง
ส่งสตางค์  อย่าอ้างเบื่อ
คนดี  มีเหลือเฟือ
โปรดเอื้อเฟื้อ  เกื้อแบ่งปัน

ทำบุญ  หนุนคนแก่
ช่วยเผื่อแผ่  แก้โศกศัลย์
วันหยุด  เร่งรุดพลัน
มาพบกัน  จักหมั่นคอย

 

สุนทรวิทย์

[D]

วันหยุด สิ้นสุดงาน
นึกสงสาร คนแก่หงอย
ป่านนี้ คงตาปรอย
นั่งใจลอย คอยคอเอียง

คิดแล้ว ไม่นิ่งหยุด
นึกสะดุด สุดหางเสียง
เร่งรุด ผุดจากเตียง
แต่งตัวเกลี้ยง แอบเลี่ยงมา

ถึงที่ เห็นผู้เฒ่า
สองตาเขา สุดเหว่ว้า
โอบปลอบ ตอบวาจา
คุณพี่ขา "ดิน"มายล

คิดถึง ไหมพี่ขา
"ดิน"ห่วงหา ทุกแห่งหน
ไปไหน ใจวกวน
คิดถึงจน ไม่สนใคร

ที่บอก ว่าคิดถึง
มีเรื่องหนึ่ง ซึ่งมาใหม่
ข่าวบอก ออกทันใด
"พี่วิทย์"ไง ได้เงินตรา

ห้าสิบ กว่าล้านนั่น
ช่อง3นั้น ออกข่าวหนา
ลอตเตอร์รี่ พี่หยิบมา
เลยแหกตา มาเยี่ยมไง

[สะเลเต]

ขอบคุณภาพ..จากอินเตอร์เน็ต

บ้านหลังแรกรักมากจากแรงฝัน
มุ่งทำงานการนั้นปันรายได้
เพื่อนชวนเที่ยวทุกครั้งยังตัดใจ
โซ้ยมาม่า..ไวไวหลาย เพ ลา

ฉันเลือกแบบเลือกสีที่ประสงค์
ทุกอย่างลงตัวดีที่ปรารถนา
ที่นอน,เตียงเพียงมองแล้วต้องตา
ชอบจึงเลือกสรรหา..มาครองนั้น

บ้านหลังสุดท้ายคนอื่น..หยิบยื่นให้
คงเป็นวัดที่ใกล้ใกล้เลือกให้ฉัน
ที่นอน.เตียงตัดไปมิใช้กัน
คนอื่นสรรหาให้...ใช่เลือกเอง
 
---สะเลเต---

[sunthornvit]

วันหยุด สิ้นสุดงาน
นึกสงสาร คนแก่หงอย
ป่านนี้ คงตาปรอย
นั่งใจลอย คอยคอเอียง

คิดแล้ว ไม่นิ่งหยุด
นึกสะดุด สุดหางเสียง
เร่งรุด ผุดจากเตียง
แต่งตัวเกลี้ยง แอบเลี่ยงมา

ถึงที่ เห็นผู้เฒ่า
สองตาเขา สุดเหว่ว้า
โอบปลอบ ตอบวาจา
คุณพี่ขา "ดิน"มายล

คิดถึง ไหมพี่ขา
"ดิน"ห่วงหา ทุกแห่งหน
ไปไหน ใจวกวน
คิดถึงจน ไม่สนใคร

ที่บอก ว่าคิดถึง
มีเรื่องหนึ่ง ซึ่งมาใหม่
ข่าวบอก ออกทันใด
"พี่วิทย์"ไง ได้เงินตรา

ห้าสิบ กว่าล้านนั่น
ช่อง3นั้น ออกข่าวหนา
ลอตเตอร์รี่ พี่หยิบมา
เลยแหกตา มาเยี่ยมไง

น้ำใจ  ดินใหญ่ยิ่ง
มิทอดทิ้ง  นิ่งเฉไฉ
หอบกล่อง  ซองไวไว
มามอบให้  ใจแสนดี

ทักทาย  ไม่กี่คำ
แม่งามขำ  ทำหลู่หลี่
คาดคั้น  ถามทันที 
ลอตเตอรี่  อยู่ที่ใด

เธอนั้น  น่าสรรเสริญ
จักดำเนิน  ขึ้นเงินให้
พูดจา  น่าเชื่อใจ
จึงฝากไป  ไม่รีรอ

ป่านนี้  สามปีกว่า
มิเห็นหน้า-ตาเลยหนอ
ชอกช้ำ  น้ำตาคลอ
จิตจดจ่อ  เฝ้ารอดิน

 

สุนทรวิทย์

 

[averahontu]

    บ้านหลังสุดท้ายบ้าน              ก็คือบ้านหลังใหญ่ใหญ่
คือบ้านบางแคไข                     ว่ามาแวเทคแคร์กัน
หนุ่มสาวก้าวสู่หวัง                    ต่างก็ตั้งใจสร้างสรรค์
ทำงานทำเงินวัน                      และคืนขับมิหลับนอน
ไม่มีเวลาอยู่                          จะขับสู้ชราก่อน
ลูกหลานก็ต้องต้อน                  ไปสู่ลานการศึกษา
แก่แก่อยู่แค่บ้าน                      อาจบันดาลภัยชรา
ไฟไหม้มีดบาดพา                    ให้ปวดหัวกว่าเดิมเดิม
อยู่เลิศเถิดผู้เฒ่า                     ไปอยู่เฝ้าบางแคเสริม
ลูกลูกจะมาเติม                       กำลังใจวันหยุดยาว
    ตัวข้าถ้าหงำเหงือก               ก็ขอเลือกไปอยู่คราว
แก่แก่ผมขาวขาว                     ไม่อยากยุ่งกับพุงยาย
เริงร่าพยายาล                        สาวตาหวานมิเว้นวาย
ยิ้มให้จนวันตาย                      วันสุดท้าย ณ บางแค

 

[sunthornvit]

ขอบคุณภาพ..จากอินเตอร์เน็ต

บ้านหลังแรกรักมากจากแรงฝัน
มุ่งทำงานการนั้นปันรายได้
เพื่อนชวนเที่ยวทุกครั้งยังตัดใจ
โซ้ยมาม่า..ไวไวหลาย เพ ลา

ฉันเลือกแบบเลือกสีที่ประสงค์
ทุกอย่างลงตัวดีที่ปรารถนา
ที่นอน,เตียงเพียงมองแล้วต้องตา
ชอบจึงเลือกสรรหา..มาครองนั้น

บ้านหลังสุดท้ายคนอื่น..หยิบยื่นให้
คงเป็นวัดที่ใกล้ใกล้เลือกให้ฉัน
ที่นอน.เตียงตัดไปมิใช้กัน
คนอื่นสรรหาให้...ใช่เลือกเอง
 
---สะเลเต---

บ้านหลังแรก  ก่อร่าง  อย่างแสนยาก
ต้องลำบาก  ตรากตรำ  ทนคร่ำเคร่ง
แต่ก็ภาค  ภูมิใจ  ในตนเอง
มิได้เกรง  เล็กใหญ่  เพียงให้มี

ส่วนบ้านหลัง  สุดท้าย  ยิ่งไม่เกี่ยง
มิอาจเลี่ยง  จุติ  ตามวิถี
สุดแท้แต่  บุญกรรม  นำอินทรีย์
จบลงที่  ว่างเปล่า  เท่าเทียมกัน

  สุนทรวิทย์

[kon]

ป่านนี้  สามปีกว่า
มิเห็นหน้า-ตาเลยหนอ
ชอกช้ำ  น้ำตาคลอ
จิตจดจ่อ  เฝ้ารอดิน

สุนทรวิทย์

เรานี่ก็หัวหงอกมาตอกย้ำ
ไยมาซ้ำให้เสียไปหมดสิ้น
รอดินมาหลายปีหนาระอาจินต์
ใจโรยรินนั่งหง่าวพิงเสาคอย

นั่งยอง ยองสองเข่าสูงเท่าหู
ตาคอยดูมองทางอย่างละห้อย
รอแม่ดินดอกฟ้าพาเลื่อนลอย
แสนสุดหงอยพลอยเร่งแก่แย่เลยเรา

มาเจอพอดี  ผมขอเป็นคนเดียวกับท่านสุนทรวิทย์หน่อยครับ
ผิดถูกต้องขออภัยครับท่าน

[sunthornvit]

นั่งยองยอง  อย่างนี้  หลายปีผ่าน
แต่นงคราญ  เงียบหาย  ปล่อยให้เหงา
เลิกส่งเสีย  ตัดใจ  ไม่แบ่งเบา
หิ้วกระเป๋า  ย้ายหนี  น่าชีช้ำ

เงินหลายล้าน  ป่านนี้  เหลือกี่บาท
เราเองพลาด  หลงตาม  เชื่องามขำ
เหมือนบ้องตื้น  ขื่นขม  อมพะนำ
นั่งหน้าดำ  เงื่องหงอย  คอยน้องดิน

 

สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

    บ้านหลังสุดท้ายบ้าน              ก็คือบ้านหลังใหญ่ใหญ่
คือบ้านบางแคไข                     ว่ามาแวเทคแคร์กัน
หนุ่มสาวก้าวสู่หวัง                    ต่างก็ตั้งใจสร้างสรรค์
ทำงานทำเงินวัน                      และคืนขับมิหลับนอน
ไม่มีเวลาอยู่                          จะขับสู้ชราก่อน
ลูกหลานก็ต้องต้อน                  ไปสู่ลานการศึกษา
แก่แก่อยู่แค่บ้าน                      อาจบันดาลภัยชรา
ไฟไหม้มีดบาดพา                    ให้ปวดหัวกว่าเดิมเดิม
อยู่เลิศเถิดผู้เฒ่า                     ไปอยู่เฝ้าบางแคเสริม
ลูกลูกจะมาเติม                       กำลังใจวันหยุดยาว
    ตัวข้าถ้าหงำเหงือก               ก็ขอเลือกไปอยู่คราว
แก่แก่ผมขาวขาว                     ไม่อยากยุ่งกับพุงยาย
เริงร่าพยายาล                        สาวตาหวานมิเว้นวาย
ยิ้มให้จนวันตาย                      วันสุดท้าย ณ บางแค

 

เจ้าชู้  มิรู้สร่าง
มิเว้นวาง  ช่างแน่วแน่
ดูดู๋  อยู่บางแค
ยังตอแย  แหย่พยาบาล

ขัดเขิน  เดินต้วมเตี้ยม
ลืมเสงี่ยม  เจียมสังขาร
เห็นท่า  ส่ออาการ
คงวายปราณ  มินานเกิน

 

สุนทรวิทย์