ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ดาวระดาษ สาดแสง  แต่งแต้มฟ้า
ไม่เท่าหนึ่ง จันทรา คราเฉิดฉาย
แม้รายล้อม พร้อมดาว พราวพร่างพราย
ไม่อาจเทียบ หนึ่งหมาย มิคลายปอง

ดั่งเย้ยแสง แสร้งส่อง ท้องฟ้ากว้าง
กะพริบพร่างพรายแพร้ว ไร้แววหมอง
แสงนวลใย ใสเจือ ระเรื่อทอง
งามแผ้วผ่อง นภา ให้ตราตรึง

คราวโศกเศร้า เหงาใจ ใครบ่นว่า
แสงนวลตา เลือนหาย ให้คิดถึง
แม้มีดาว มากมาย ในคำนึง
ยังรำพึง ถึงจันทร์ นั้นหนึ่งเดียว

หากมีใคร รู้ซึ้ง หนึ่งคำรัก
ค่ายิ่งใหญ่ เกินจัก หักใจเหลียว
ยากหาสิ่ง ใดแทน แน่นดั่งเกลียว
มิอาจเกี่ยว ข้องใคร นอกใจจันทร์

ด้วยแรมร้าง ห่างหาย เหมือนไกลจาก
แต่ดวงใจ ยังฝาก ฟากฟ้าฝัน
จะรอดู โสมเจ้า พราวผ่องพรรณ
เป็นนิรันดร์ ปันแสง แห่งดวงเดือน

ยามนี้เดือน ข้างแรม มิแจ่มใส
มีหมู่ดาว พราวไสว ไว้เป็นเพื่อน
ทำหน้าที่ กลางนภา คราโสมเลือน
คอยย้ำเยือน ราตรี ที่มืดมน

จะรอจันทร์ เยี่ยมฟ้า พาไสว
ด้วยแสงพราว วิไล ไร้สับสน
ส่องสว่าง พราวพร่าง กลางหมู่ชน
ดับมืดมน กระจ่างได้ ใต้แสงจันทร์...

“สุนันยา”

[พิมพ์วาส]

จันทร์กระจ่างกลางฟ้าดารารัศ
ลมสะบัดรัศมีสองสีสันต์
งามแอร่มแย้มหล้านภาพรรณ
ดวงดาราประชันแสงแข่งจันทรา

โพยมเกลื่อนเดือนแจ่มแต้มอร่าม
ดูพิรามยามชมภิรมย์ร่า
คราเชยมองต้องซึ้งตรึงอุรา
นวลแสงสีงามตาเมื่อคราเชย

[ณัฐชรี]

หนึ่งดวงจันทร์ล้านดวงดาวพร่างพราวกระพริบ
ระยับระยิบแต้มฟ้าราตรีเด่น
แต่ยิ่งมืดดวงดาวยิ่งชัดเจน
ลอยเริงเล่นเรียงเรียงเคียงดวงจันทร์

ต่างกับคนยืนดูอยู่บนพื้น
น้ำตาแต้มสะอื้นยืนโศกศัลย์
เพียงลมวูบพัดผ่านเสี้ยววารวัน
ร่างทั้งร่างก็หนาวสั่นสะท้านทรวง

และหัวใจลอยล่องสู่ท้องฟ้า
ไร้ทิศทางปรารถนาอาศัยสรวง
หมายฝากใจไปถึงจันทร์หนึ่งดวง
ซึ่งสักวันคงร่วงเหมือนดวงดาว

[ไพร พนาวัลย์]

หนึ่งดวงจันทร์ในดวงใจของใครหนอ
ที่เฝ้ารอกล้ำกลืนในคืนหนาว
ค่ำคืนนี้ไร้เพ็ญที่เด่นพราว
คงถึงคราวมืดมนมิยลยิน

หมู่ดาราเป็นเพื่อนไม่เหมือนเจ้า
พี่คอยเฝ้าเพียงโคมโพยมสิ้น
ยามดวงจันทร์ลับหล้าน้ำตาริน
ดั่งชีวินสิ้นแสงหมดแรงเดิน

“ไพร พนาวัลย์”

[พิมพ์วาส]

โลกไร้ความหมาย

ฉั น เ ปิ ด ห น้ า ต่ า ง
เปิดให้กว้างต้อนรับความเหงา
รับแสงดวงจันทร์สีเทา ~ เทา
กับความเศร้าที่  ..ไร้ตัวตน..

ฉั น ม อ ง ดู ม่ า น พ ลิ้ ว
สัมผัสลมที่กรีดเฉือนผิวหัวใจคนหม่น
เก็บความเศร้าปิดหน้าต่าง..อย่างทุกข์ทน
มองดูคน..ที่มีคู่เดินไปมา

ฉั น เ ปิ ด ป ร ะ ตู
เดินออกไปสู่โลกใบใหญ่ ที่ดูไร้ค่า
นาฬิกาข้อมือ.....ตอกย้ำ...เวลา
เพ้อพร่ำว่าคนที่ห่วงหา ไม่มาเยือน

ฉั น แ ห ง น ห น้ า ม อ ง ฟ้ า
เห็นดวงดาวกะพริบแสงจ้า...อยู่กลาดเกลื่อน
หยุด..ฟังเสียงหัวใจที่ร้องเตือน
อย่าบิดเบือนหัวใจ..ของตัวเอง

ฉั น อ ย า ก ร้ อ ง ไ ห้
เพราะต้องทนเก็บหัวใจ..ที่โดนข่มเหง
ฉันอยากปิดโลกใบใหญ่.. ที่คอยย่ำละเลง-
หัวใจของคนที่ไร้บทเพลง หวาน~หวาน มาเอ่ยคำ

[สุนันยา]

จันทร์กระจ่างกลางฟ้าดารารัศ
ลมสะบัดรัศมีสองสีสันต์
งามแอร่มแย้มหล้านภาพรรณ
ดวงดาราประชันแสงแข่งจันทรา

โพยมเกลื่อนเดือนแจ่มแต้มอร่าม
ดูพิรามยามชมภิรมย์ร่า
คราเชยมองต้องซึ้งตรึงอุรา
นวลแสงสีงามตาเมื่อคราเชย

ลอยตระหง่าน สกาว ที่ราวฟ้า
งามจับตา พาพร่าง อย่างเปิดเผย
มีดาวล้อม กล่อมจันทร์ วันคุ้นเคย
เคียงเขนย เกยอยู่ คู่ดวงดาว

เมื่อคราวเมฆ หม่นมัวทั่ว ฟ้ากว้าง
จันทร์อ้างว้างอดสูอยู่กลางหาว
ต้องซ่อนตัว หลบไว้ ไร้แสงพราว
รอเมฆขาว คราวเคลื่อนเป็นเพื่อนจันทร์

"สุนันยา"

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ชมนภาฟากฟ้าเดิม



ที่ขอบฟ้าประจิมริมโค้งคุ้ง
เจิดจรุงยามกรุ่นอุ่นไอฝัน
ได้รู้เห็นดาวประดับนับร้อยพัน
ที่ประชันระเรียงเคียงจันทรา

ดารดาษรายรอบขอบฟ้ากว้าง
ชมจันทร์ข้างยามเยือนเดือนเมษา
จันทร์ยังคงไม่ห่างแม้ร้างลา
คงเริงร่าชิดอยู่มิรู้เลือน

ผูกรักกันเอาไว้ใต้ฟากฟ้า
ฝากจันทราแทนใจไว้เป็นเพื่อน
เขียนเรื่องราวก่อนเก่าคราวมาเยือน
เพื่อจะเตือนฟ้าจางอย่าร้างไกล

ดาราแม้พันดวงก็พันเปล่า
เปล่งแสงเท่าจันทราหามีไม่
หนึ่งดวงเดียวที่เหนี่ยวเกี่ยวคล้องใจ
ที่ครองไว้ในจินต์ถวิลชนม์

จันทร์ในคืนฟ้าแรมเหมือนแย้มยิ้ม
ฟ้าประจิมรักเอยไม่เคยหม่น
ห่วงแต่ใครชิดเชยมิเคยพ้น
รักเสียจนทดใจให้หมดเลย

สนธยาฟ้าเดิมเริ่มราตรี
ฟากฟ้านี้จันทร์มิเพียงเคียงเขนย
หากแต่จะพร้อมอยู่เป็นคู่เชย
ฟ้าที่เอ่ยชมนี้มี..เพียงจันทร์



รการตติ

[สุนันยา]

หนึ่งดวงจันทร์ล้านดวงดาวพร่างพราวกระพริบ
ระยับระยิบแต้มฟ้าราตรีเด่น
แต่ยิ่งมืดดวงดาวยิ่งชัดเจน
ลอยเริงเล่นเรียงเรียงเคียงดวงจันทร์

ต่างกับคนยืนดูอยู่บนพื้น
น้ำตาแต้มสะอื้นยืนโศกศัลย์
เพียงลมวูบพัดผ่านเสี้ยววารวัน
ร่างทั้งร่างก็หนาวสั่นสะท้านทรวง

และหัวใจลอยล่องสู่ท้องฟ้า
ไร้ทิศทางปรารถนาอาศัยสรวง
หมายฝากใจไปถึงจันทร์หนึ่งดวง
ซึ่งสักวันคงร่วงเหมือนดวงดาว

เพียงคำซึ้งหนึ่งใจ ส่งไปหา
ดวงจันทรา รับรู้ อยู่กลางหาว
แม้ดวงเดียว ท่ามกลาง ดาราพราว
สุกสกาว รายล้อม กล่อมแสงจันทร์

ยังมิชื่น เท่าหนึ่งใน น้ำใจมอบ
เหมือนปลุกปลอบ ฤดี ที่เสียขัวญ
หนึ่งดวงเดือน ก็มีเหตุ เจตจาบัลย์
ช่วงโศกศัลย์ บางที มีเดียวดาย

ฟ้ากว้างเกินประมาณ ยามกาลเคลื่อน
ดาวพล่าเลือน เดือนอดสู มิรู้หาย
ยามเมฆหม่น มืดบัง ดั่งทำลาย
ดวงจัทร์คล้าย แทบดับ...ลาลับลง...

"สุนันยา"




 

[darkness_hero]

เป็นเพียงหนึ่งดาราที่ปลายฟ้า
มิอาจสู้จันทราสว่างไสว
จึงอยู่นอกสายตาไกลแสนไกล
แต่ยังหวังให้เหลียวมองสักวินาที

เป็นความหวังเล็กเล็กดาวดวงน้อย
ที่แสนด้อยหากเทียบจันทร์ด้วยรัศมี
ยินเจ้าอ้อนจันทราหวานวจี
ดาวดวงนี้แทบแดดิ้นสิ้นแสงดาว

darkness_hero

[สุนันยา]

หนึ่งดวงจันทร์ในดวงใจของใครหนอ
ที่เฝ้ารอกล้ำกลืนในคืนหนาว
ค่ำคืนนี้ไร้เพ็ญที่เด่นพราว
คงถึงคราวมืดมนมิยลยิน

หมู่ดาราเป็นเพื่อนไม่เหมือนเจ้า
พี่คอยเฝ้าเพียงโคมโพยมสิ้น
ยามดวงจันทร์ลับหล้าน้ำตาริน
ดั่งชีวินสิ้นแสงหมดแรงเดิน

“ไพร พนาวัลย์”

จันทร์ปวดร้าว คราวหม่น ต้องทนอยู่
น้ำตาพรู ร่วงผล็อย พลอยขัดเขิน
เพราะช่วงกาล พาลหมองถูกมองเมิน
ให้เผชิญ โศกซับ สลับไป

ครั้นไม่นาน จันทร์นวล ได้หวนกลับ
โศกเคยรับ กลับคืน ชื่นสดใส
อย่าจาบัลย์ คราวเมื่อ จันทร์จากไกล
เพราะมินาน เท่าใด สมใจคอย....

"สุนันยา"

 

[ดาว อาชาไนย]

หนึ่งดวงจันทร์ล้านดวงดาวพร่างพราวกระพริบ
ระยับระยิบแต้มฟ้าราตรีเด่น
แต่ยิ่งมืดดวงดาวยิ่งชัดเจน
ลอยเริงเล่นเรียงเรียงเคียงดวงจันทร์

ต่างกับคนยืนดูอยู่บนพื้น
น้ำตาแต้มสะอื้นยืนโศกศัลย์
เพียงลมวูบพัดผ่านเสี้ยววารวัน
ร่างทั้งร่างก็หนาวสั่นสะท้านทรวง

และหัวใจลอยล่องสู่ท้องฟ้า
ไร้ทิศทางปรารถนาอาศัยสรวง
หมายฝากใจไปถึงจันทร์หนึ่งดวง
ซึ่งสักวันคงร่วงเหมือนดวงดาว

เพียงคำซึ้งหนึ่งใจ ส่งไปหา
ดวงจันทรา รับรู้ อยู่กลางหาว
แม้ดวงเดียว ท่ามกลาง ดาราพราว
สุกสกาว รายล้อม กล่อมแสงจันทร์

ยังมิชื่น เท่าหนึ่งใน น้ำใจมอบ
เหมือนปลุกปลอบ ฤดี ที่เสียขัวญ
หนึ่งดวงเดือน ก็มีเหตุ เจตจาบัลย์
ช่วงโศกศัลย์ บางที มีเดียวดาย

ฟ้ากว้างเกินประมาณ ยามกาลเคลื่อน
ดาวพล่าเลือน เดือนอดสู มิรู้หาย
ยามเมฆหม่น มืดบัง ดั่งทำลาย
ดวงจัทร์คล้าย แทบดับ...ลาลับลง...

"สุนันยา"







 

แม้ดวงดาวอาชาไนยไม่พราวพร่าง
ดาวรอบข้างน้อยใหญ่มีให้หลง
ดาวลูกไก่รวมหมู่อยู่เป็นวง
โน่นดาวธงดาวไถไม่เดียวดาย

หากนั่งดูดวงดาวบนราวฟ้า
ดาวระยิบกระพริบตาพาเศร้าหาย
แม้นผู้ที่มีคู่อยู่เคียงกาย
ดาวเรียงรายฟ้าไกลให้ขี้ชม

ถึงอ่อนแรงแสงน้อยดั่งด้อยค่า
เสกนภาสวยอร่ามงามเหมาะสม
ยามคืนแรมแจ่มฟ้าน่าภิรมย์
แต่ตรอมตรมจันทราไม่น่ามอง

ดาว อาขาไนย

[สุนันยา]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ชมนภาฟากฟ้าเดิม



ที่ขอบฟ้าประจิมริมโค้งคุ้ง
เจิดจรุงยามกรุ่นอุ่นไอฝัน
ได้รู้เห็นดาวประดับนับร้อยพัน
ที่ประชันระเรียงเคียงจันทรา

ดารดาษรายรอบขอบฟ้ากว้าง
ชมจันทร์ข้างยามเยือนเดือนเมษา
จันทร์ยังคงไม่ห่างแม้ร้างลา
คงเริงร่าชิดอยู่มิรู้เลือน

ผูกรักกันเอาไว้ใต้ฟากฟ้า
ฝากจันทราแทนใจไว้เป็นเพื่อน
เขียนเรื่องราวก่อนเก่าคราวมาเยือน
เพื่อจะเตือนฟ้าจางอย่าร้างไกล

ดาราแม้พันดวงก็พันเปล่า
เปล่งแสงเท่าจันทราหามีไม่
หนึ่งดวงเดียวที่เหนี่ยวเกี่ยวคล้องใจ
ที่ครองไว้ในจินต์ถวิลชนม์

จันทร์ในคืนฟ้าแรมเหมือนแย้มยิ้ม
ฟ้าประจิมรักเอยไม่เคยหม่น
ห่วงแต่ใครชิดเชยมิเคยพ้น
รักเสียจนทดใจให้หมดเลย

สนธยาฟ้าเดิมเริ่มราตรี
ฟากฟ้านี้จันทร์มิเพียงเคียงเขนย
หากแต่จะพร้อมอยู่เป็นคู่เชย
ฟ้าที่เอ่ยชมนี้มี..เพียงจันทร์



รการตติ

ที่รับรู้ คือใจ ที่ใฝ่หา
กลางนภา เฉิดฉาย คล้ายฝากฝัน
ดาวร้อยเรียง เคียงอยู่ เป็นคู่จันทร์
ดังสวรรค์ สรรค์เสก เอกจันทรา

ดาวประดับ วับแวม แต้มฟ้ากว้าง
จันทร์อ้างว้าง บางคราว เศร้าหนักหนา
เหมือนเดียวดาย กลางเหล่า เจ้าดารา
บางครั้งครา อดสู ดูพล่าเลือน

แสงจันทร อ่อนไหว ปลายฟากฟ้า
คราวอ่อนล้า พาหวั่น จันทร์ไรเพื่อน
ขาดรักกรุ่น อุ่นไอ ให้มาเยือน
กลายเป็นเดือน เดียวดาย อยู่ปลายทาง
*********
แต่...ฉันเห็นดวง จันทรา ค่าเป็นหนึ่ง
ด้วยสุดซึ้ง ดวงใจ ไม่เมินหมาง
หนึ่งดวงจันทร์ กลางใจ ไม่เคยจาง
มีรักวางมอบไว้ ตราบวายชนม์

แม้นเดือนแรม แซมฟ้า พาจันทร์เศร้า
ฉันจะเฝ้า มองเมียง เพียงแสงหม่น
ห้วงนภา แม้นว่า จะมืดมน
จะคอยยล แสงสวย ด้วยรักเธอ

ยามราตรี มีดาว พราวระยับ
มาช่วยรับ จันทร์ฉาย ไว้เสมอ
ร้อยพันดาว มิเท่าหนึ่ง ซึ้งเลิศเลิอ
ใจคงเพ้อ หาจันทร์ ทุกวันคอย...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

เป็นเพียงหนึ่งดาราที่ปลายฟ้า
มิอาจสู้จันทราสว่างไสว
จึงอยู่นอกสายตาไกลแสนไกล
แต่ยังหวังให้เหลียวมองสักวินาที

เป็นความหวังเล็กเล็กดาวดวงน้อย
ที่แสนด้อยหากเทียบจันทร์ด้วยรัศมี
ยินเจ้าอ้อนจันทราหวานวจี
ดาวดวงนี้แทบแดดิ้นสิ้นแสงดาว

darkness_hero

แม้เป็นดาว ดวงน้อย ใช่ด้อยค่า
แต่งแต้มแสง งามตา ณ ห้วงหาว
หมื่นแสนล้าน งามเหลือ เจือแสงพราว
อยู่ที่ราว-ฟ้ากว้าง ต่างกับจันทร์

เพราะจันทร์มีเพียงหนึ่งซึ่งมองเห็น
ยามคืนเพ็ญ เด่นประกายคล้ายภาพฝัน
เธอเดียวดาย ท่ามดาว พราวผ่องพรรณ
นี่แหละจึง รักจันทร์...เพราะฉันเดียวดาย....

"สุนันยา"
 

[สุนันยา]

แม้ดวงดาวอาชาไนยไม่พราวพร่าง
ดาวรอบข้างน้อยใหญ่มีให้หลง
ดาวลูกไก่รวมหมู่อยู่เป็นวง
โน่นดาวธงดาวไถไม่เดียวดาย

หากนั่งดูดวงดาวบนราวฟ้า
ดาวระยิบกระพริบตาพาเศร้าหาย
แม้นผู้ที่มีคู่อยู่เคียงกาย
ดาวเรียงรายฟ้าไกลให้ขี้ชม

ถึงอ่อนแรงแสงน้อยดั่งด้อยค่า
เสกนภาสวยอร่ามงามเหมาะสม
ยามคืนแรมแจ่มฟ้าน่าภิรมย์
แต่ตรอมตรมจันทราไม่น่ามอง

ดาว อาขาไนย

หากเป็นดาว อาชาไนย ใจคงแย่
ต้องพ้ายแพ้ แสงดาว ที่พราวผ่อง
เพราะว่ามีใคร ที่หมายจอง
เราจึงต้อง จองจันทร์ นั้นคู่ใจ

ไม่อาจมองดาวไหนให้พลั้งเผลอ
กลัวละเมอ เพ้อพับ คราวหลับไหล
จึงมอบรัก ฝากจันทร์ มั่นหทัย
ไม่คิดจะรักใคร นอกใจจันทร์...

"สุนันยา"

[เนิน จำราย]

ดาวระดาษ สาดแสง  แต่งแต้มฟ้า
ไม่เท่าหนึ่ง จันทรา คราเฉิดฉาย
แม้รายล้อม พร้อมดาว พราวพร่างพราย
ไม่อาจเทียบ หนึ่งหมาย มิคลายปอง

ดั่งเย้ยแสง แสร้งส่อง ท้องฟ้ากว้าง
กะพริบพร่างพรายแพร้ว ไร้แววหมอง
แสงนวลใย ใสเจือ ระเรื่อทอง
งามแผ้วผ่อง นภา ให้ตราตรึง

คราวโศกเศร้า เหงาใจ ใครบ่นว่า
แสงนวลตา เลือนหาย ให้คิดถึง
แม้มีดาว มากมาย ในคำนึง
ยังรำพึง ถึงจันทร์ นั้นหนึ่งเดียว

หากมีใคร รู้ซึ้ง หนึ่งคำรัก
ค่ายิ่งใหญ่ เกินจัก หักใจเหลียว
ยากหาสิ่ง ใดแทน แน่นดั่งเกลียว
มิอาจเกี่ยว ข้องใคร นอกใจจันทร์

ด้วยแรมร้าง ห่างหาย เหมือนไกลจาก
แต่ดวงใจ ยังฝาก ฟากฟ้าฝัน
จะรอดู โสมเจ้า พราวผ่องพรรณ
เป็นนิรันดร์ ปันแสง แห่งดวงเดือน

ยามนี้เดือน ข้างแรม มิแจ่มใส
มีหมู่ดาว พราวไสว ไว้เป็นเพื่อน
ทำหน้าที่ กลางนภา คราโสมเลือน
คอยย้ำเยือน ราตรี ที่มืดมน

จะรอจันทร์ เยี่ยมฟ้า พาไสว
ด้วยแสงพราว วิไล ไร้สับสน
ส่องสว่าง พราวพร่าง กลางหมู่ชน
ดับมืดมน กระจ่างได้ ใต้แสงจันทร์...

“สุนันยา”

จันทร์มาแล้วดาวจ๋าจันทร์มาแล้ว      
มาเถิดแก้วดาวจ๋าจะรับขวัญ
ที่ห่างหายไม่เห็นหน้ามาหลายวัน      
ขึ้นสวรรค์เยี่ยมด้าวท้าวไตรตรึงษ์

เด็ดดอกอาสาวดี...นี่เอามาฝาก      
มอบจากใจคนยาก...ด้วยความคิดถึง
กลิ่นตรลบอบอวล...แน่ะอย่าหน้าบึ้ง     
รับปากซักคำหนึ่งนะ...ว่าไม่งอน

เนิน จำราย

[สุนันยา]

จันทร์มาแล้วดาวจ๋าจันทร์มาแล้ว      
มาเถิดแก้วดาวจ๋าจะรับขวัญ
ที่ห่างหายไม่เห็นหน้ามาหลายวัน      
ขึ้นสวรรค์เยี่ยมด้าวท้าวไตรตรึงษ์

เด็ดดอกอาสาวดี...นี่เอามาฝาก      
มอบจากใจคนยาก...ด้วยความคิดถึง
กลิ่นตรลบอบอวล...แน่ะอย่าหน้าบึ้ง     
รับปากซักคำหนึ่งนะ...ว่าไม่งอน

เนิน จำราย


มิอยากได้ ดอกใด ในสรวงสรรค์
ของกำนัล ก็ไม่ หากใจหลอน
ไม่ต้องอ้างเทพไท้ ให้อาทร
อย่ามาอ้อน มาวอน จนอ่อนใจ

ต้องมาง้อ ถึงถิ่น สิ้นงอนง้ำ
ต้องมาทำ หน้าที่ เป็นพี่ให้
ต้องมาคอย ดูแล และห่วงใย
แล้วจะยอมอภัย ไม่หน้างอ.....

"สุนันยา"