ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

"ดั่งม่านมัว"

ดั่งคลุมเครือเจือเศร้าเมื่อเหงาแทรก
โลกใกล้แหลกแยกส่วนครวญถวิล
ธาตุทั้งสี่ใกล้ดับลับลงดิน
ใกล้แดดิ้นสิ้นใจไปกับกาล



จะเหลือใดให้ชื่นในคืนนี้
หนึ่งฤดีเคว้งคว้างกลางระหาน
ขาดหางเสือขาดแรงแข่งสายธาร
เกินจะต้านแรงโหมตระโบมลม



มากขวากหนามยามใฝ่ไปให้ถึง
มากแรงดึงเหนี่ยวรั้งตั้งจิตข่ม
แม้รู้ตัวตั้งมั่นคอยบั่นปม
ยังซานซมคมกรรมกระหน่ำเต็ม



เหมือนดั่งม่านมัวบังเป็นฝั่งฟาก
เกินจะบากหน้าพ้นดั่งฝนเข็ม
มืดบังใจให้หม่นทนและเล็ม
สีดำเข้มบังทิศบังจิตคน



เหลือเพียงหวังนั่งรอขอพักฟื้น
ใดไหนอื่นปล่อยวางทางสับสน
ปลุกปลอบใจให้ตื่นคืนมืดมน
กว่าจะพ้นราตรีที่ทรมาน



เถอะ..ชีพยัง หวังมี ฤดีใฝ่
มุ่งมั่นไปอีกฝั่งตั้งตระหง่าน
ได้พบบ้างสิ่งใดใจต้องการ
หรือจะยิ่งร้าวราน..กว่าด้านนี้..

"บ้านริมโขง"

๒๔ เมษายน ๒๕๕๕

[panthong.kh]

เมื่อเหงามา พาให้ ใจเศร้าสร้อย
มองดาวน้อย พลอยให้ ได้สุขี
แสงระยิบ ระยับ จับราตรี
อาจบางที ตรมหม่น ละคนกัน

อย่าซึมเซา เลยหนอ จะขอบอก
แม้ช้ำชอก เพียงใด ไร้สุขสันต์
ขาดหางเสือ เมื่อไหร่ ใคร่บอกพัน
จะรีบไป เร็วนั้น ทันฤทัย

หากตั้งมั่น ดั้นด้น พ้นทุกข์ยาก
แม้มีขวาก หนามกั้น อย่าหวั่นไหว
ยังมีคน เขาคอย เป็นแรงใจ
พรุ่งนี้ไซร้ ได้ชื่น รื่นกมล
พันทอง

[--ณัชชา--]

ทุกชีวิตที่เห็นเป็นเช่นนี้
ไม่เคยมีผู้ใดไม่หมองหม่น
ล้วนแต่เคยหมดหวังนั่งกังวล
มีสับสนหดหู่อดสูไป

ไม่มีเพื่อนเตือนจิตอย่าคิดท้อ
มีณัชรอทั้งคนสนใจไหม
ขอเพียงอย่าแพ้ตัวแพ้หัวใจ
กระซิบได้เลยเชียวเดี๋ยวจัดเต็ม

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

ไม่มีเพื่อนเหมือนพี่มีแต่ทุกข์
หาความสุขหนีตรมเหมือนงมเข็ม
จะรักใครคนไหนเหมือนใจเค็ม
เขาและเล็มเรื่อยไปเหมือนไม่แคร์

ลอบลองใจใครเขาเราจึงรู้
เขายังอยู่ดังเงาเรารู้แน่
ความรักนี้มิเฉาเราดูแล
เธอไม่แพ้อย่าเศร้าเรายังรัก

ดาว อาชาไนย

[panthong.kh]

ขอเป็นเพื่อน ของพี่ อย่ามีทุกข์
จะปลอบปลุก ฤทัยได้ประจักษ์
เฝ้าพนอ ทักทอ ด้วยเพราะรัก
แม้นอกหัก ช่างมัน มิหวั่นใด

จะขอรัก เพียงเดียว ไม่เหลียวอื่น
แม้กล้ำกลืน ฝืนหม่น ยังทนได้
รักตราบชั่ว ดินฟ้า สุราลัย
เหนืออื่นใด คือรัก สลักทรวง
พันทอง

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[หนามเตย]

ดั่งม่านมัวสลัวพลางกลางสายหมอก
เหมือนคำหลอกของชายได้แล้วหนี
เหลือเพียงแต่ความชอกช้ำฤดี
ที่เขามีฝากไว้ให้เตือนใจเรา

หมางเมินหม่นหมองครองช้ำ
สุดระกำนั่งท้อรอแต่เขา
นับวันคืนฝืนให้ไม่ซบเซา
สุดจะเหงาหมดหวัง..ดั่งม่านมัว   

  หนามเตย 

[สุนันยา]

"ดั่งม่านมัว"

ดั่งคลุมเครือเจือเศร้าเมื่อเหงาแทรก
โลกใกล้แหลกแยกส่วนครวญถวิล
ธาตุทั้งสี่ใกล้ดับลับลงดิน
ใกล้แดดิ้นสิ้นใจไปกับกาล



จะเหลือใดให้ชื่นในคืนนี้
หนึ่งฤดีเคว้งคว้างกลางระหาน
ขาดหางเสือขาดแรงแข่งสายธาร
เกินจะต้านแรงโหมตระโบมลม



มากขวากหนามยามใฝ่ไปให้ถึง
มากแรงดึงเหนี่ยวรั้งตั้งจิตข่ม
แม้รู้ตัวตั้งมั่นคอยบั่นปม
ยังซานซมคมกรรมกระหน่ำเต็ม



เหมือนดั่งม่านมัวบังเป็นฝั่งฟาก
เกินจะบากหน้าพ้นดั่งฝนเข็ม
มืดบังใจให้หม่นทนและเล็ม
สีดำเข้มบังทิศบังจิตคน



เหลือเพียงหวังนั่งรอขอพักฟื้น
ใดไหนอื่นปล่อยวางทางสับสน
ปลุกปลอบใจให้ตื่นคืนมืดมน
กว่าจะพ้นราตรีที่ทรมาน



เถอะ..ชีพยัง หวังมี ฤดีใฝ่
มุ่งมั่นไปอีกฝั่งตั้งตระหง่าน
ได้พบบ้างสิ่งใดใจต้องการ
หรือจะยิ่งร้าวราน..กว่าด้านนี้..

"บ้านริมโขง"

๒๔ เมษายน ๒๕๕๕

เหมือนรอยจางกลางใจ ของใครหนึ่ง
เหมือนทรงจำ ก้นบึ้ง ซึ่งเลือนหนี
เหมือนความแห้ง เหือดหาย สายนที
เหมือนไม่มี ใยเยื่อ เหลือให้กัน

เหมือนหมอกยัง บังไว้ จึงไม่เห็น
เหมือนดั่งเป็น ภาพเลือน เยือนยามฝัน
เหมือนเช่นใจ ห่างเหิน เมินสัมพันธ์
เหมือนกับจันทร์ ข้างแรม ไร้แจ่มนวล

เหมือนดั่งม่าน กั้นบัง ทุกอย่างลับ
เหมือนไม่กลับ ดับไป สุดไห้หวน
เหมือนลาร้าง จางสิ้น กลิ่นไออวล
เหมือนไม่ทวน คำมั่น เคยสัญญา

เหมือนลืมแล้ว แก้วใจ ในวันก่อน
เหมือนวิหคลาคอน ไม่ย้อนหา
เหมือนสิ้นรัก อาลัย จึงไกลลา
เหมือนไม่คิด ห่วงหา เช่นคราเคย

เหมือนมีสิ่งใดแทรก แยกเราออก
เหมือนเย้าหยอก หลอกกัน จึงหวั่นเผย
เหมือนไม่รัก หักลา ไม่มาเชย
เหมือนลืมเลย เอ่ยพร่ำ ทุกคำคอย

เหมือนสิ้นแล้ว ทุกสิ่ง อ้างอิงสม
เหมือนเช่นลม พัดนำ ทำเหงาหงอย
เหมือนมีใคร ยวนเย้า เฝ้าสำออย
เหมือนเมฆลอย หล่นผ่าน ดั่งม่านมัว

“สุนันยา

[บ้านริมโขง]

เมื่อเหงามา พาให้ ใจเศร้าสร้อย
มองดาวน้อย พลอยให้ ได้สุขี
แสงระยิบ ระยับ จับราตรี
อาจบางที ตรมหม่น ละคนกัน

อย่าซึมเซา เลยหนอ จะขอบอก
แม้ช้ำชอก เพียงใด ไร้สุขสันต์
ขาดหางเสือ เมื่อไหร่ ใคร่บอกพัน
จะรีบไป เร็วนั้น ทันฤทัย

หากตั้งมั่น ดั้นด้น พ้นทุกข์ยาก
แม้มีขวาก หนามกั้น อย่าหวั่นไหว
ยังมีคน เขาคอย เป็นแรงใจ
พรุ่งนี้ไซร้ ได้ชื่น รื่นกมล
พันทอง

หนึ่งคำชื่นยื่นสู่ด้วยรู้ค่า
หนึ่งศรัทธาคงมั่นวันสับสน
หนึ่งแห่งแสงทิวามาเยี่ยมยล
หนึ่งใจคน ถึงหนึ่งใครด้วยไมตรี

ม่านมัวหม่นมืดมนจนทั่วทิศ
กรรมลิขิตเวียนว่ายคลายสุขศรี
เหมือนปิดตาคราก้าวหนาวฤดี
ทุกท่วงทีมีภัยอยู่ใกล้ตน

เห็นแสงทองส่องมาพาใจชื้น
เห็นน้ำใจหยิบยื่นในคืนหม่น
เห็นวลีที่ขับซับกมล
เห็นรักล้นคนซื่อยื่นมือคอย

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณครับ 

[บ้านริมโขง]

ทุกชีวิตที่เห็นเป็นเช่นนี้
ไม่เคยมีผู้ใดไม่หมองหม่น
ล้วนแต่เคยหมดหวังนั่งกังวล
มีสับสนหดหู่อดสูไป

ไม่มีเพื่อนเตือนจิตอย่าคิดท้อ
มีณัชรอทั้งคนสนใจไหม
ขอเพียงอย่าแพ้ตัวแพ้หัวใจ
กระซิบได้เลยเชียวเดี๋ยวจัดเต็ม

--ณัชชา--

 

อาจเหมือนใครมากมายหลายชีวิต
อาจจะผิดแรงกระทบครบความเข้ม
อาจเพราะภูมิต้านทานขาดหวานเค็ม
อาจเพราะไม่ ปรีดิ์เปรมเกษมทรวง

จึงบัดนี้หวังผลคนรักษา
ตามหมอยามาซับอย่าลับล่วง
ช่วยให้ใจได้ฟื้นจากคืนลวง
เป็นคู่ควงยามเหงา..เฝ้าพะนอ

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณครับ 

[บ้านริมโขง]

ไม่มีเพื่อนเหมือนพี่มีแต่ทุกข์
หาความสุขหนีตรมเหมือนงมเข็ม
จะรักใครคนไหนเหมือนใจเค็ม
เขาและเล็มเรื่อยไปเหมือนไม่แคร์

ลอบลองใจใครเขาเราจึงรู้
เขายังอยู่ดังเงาเรารู้แน่
ความรักนี้มิเฉาเราดูแล
เธอไม่แพ้อย่าเศร้าเรายังรัก

ดาว อาชาไนย

คือคำปลอบมอบไว้ได้เตือนจิต
คือข้อคิดแห่งวิธีที่ปกปัก
คือเหมือนหวังดั่งคำนำท้วงทัก
คือที่พักสลักซึ้งรำพึงพา.

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

ขอเป็นเพื่อน ของพี่ อย่ามีทุกข์
จะปลอบปลุก ฤทัยได้ประจักษ์
เฝ้าพนอ ทักทอ ด้วยเพราะรัก
แม้นอกหัก ช่างมัน มิหวั่นใด

จะขอรัก เพียงเดียว ไม่เหลียวอื่น
แม้กล้ำกลืน ฝืนหม่น ยังทนได้
รักตราบชั่ว ดินฟ้า สุราลัย
เหนืออื่นใด คือรัก สลักทรวง
พันทอง

ความมุ่งมั่นวันนี้ที่เอื้อนเอ่ย
ไฉนเลยลืมได้จะไม่หวง
หวานวจีที่เห็นช่างเด่นดวง
คืนวันล่วงอย่าเลย..คำเคยวอน..

"บ้านริมโขง"

[บ้านริมโขง]

อาจเป็นม่านบังเสียงสำเนียงเศร้า
อาจเป็นม่านบังเงาขลาดเขลาสิง
อาจเป็นม่านกั้นไว้ไม่แอบอิง
อาจเป็นม่านใหญ่ยิ่งบังสิ่งลวง

หลังม่านหม่นคนเห็นอาจเป็นสุข
หลังม่านหม่นคนทุกข์-ทุกข์ใหญ่หลวง
หลังม่านหม่นบนหวังนั่งรอดวง
หลังม่านหม่นล้นบ่วง..ห่วงอารมณ์

"บ้านริมโขง"

ขอบคุณครับ

[บ้านริมโขง]

ดั่งม่านมัวสลัวพลางกลางสายหมอก
เหมือนคำหลอกของชายได้แล้วหนี
เหลือเพียงแต่ความชอกช้ำฤดี
ที่เขามีฝากไว้ให้เตือนใจเรา

หมางเมินหม่นหมองครองช้ำ
สุดระกำนั่งท้อรอแต่เขา
นับวันคืนฝืนให้ไม่ซบเซา
สุดจะเหงาหมดหวัง..ดั่งม่านมัว   

  หนามเตย 

[สะเลเต]

หวังอรุณรุ่งพรุ่งนี้สิ่งที่ฝัน
เมื่อตะวันเฉิดฉายคลายขื่นขม
ขจัดม่านมัวหมองครองทุกข์ตรม
ต้องจ่อมจมความช้ำ...เสียน้ำตา

พบทิศทางสว่างปลายทางออก
หลุดจากหมอกม่านมัวทั่วทิศา
อรุณรุ่งพรุ่งเช้าเคลื่อนเข้ามา
ความเศร้าโศกโศกา...ลาจากเรา
 
---สะเลเต---

[darkness_hero]

จะขอเป็นแสงสว่างในราตรี
แม้ม่านมีมัวหม่นไม่สดใส
เอาเถอะนะเพื่อนเอ๋ยไม่เป็นไร
จับมือเราเอาไว้ไม่ต้องกลัว

หนทางจะหมองหม่นสักเพยงไหน
มีเราไว้จะขจัดให้สว่างทั่ว
จะดูแลจนผ่านพ้นวันหมองมัว
ไม่ต้องกลัวมีเราอยู่ไม่เป็นไร

darkness_hero

[บ้านริมโขง]

เหมือนรอยจางกลางใจ ของใครหนึ่ง
เหมือนทรงจำ ก้นบึ้ง ซึ่งเลือนหนี
เหมือนความแห้ง เหือดหาย สายนที
เหมือนไม่มี ใยเยื่อ เหลือให้กัน

เหมือนหมอกยัง บังไว้ จึงไม่เห็น
เหมือนดั่งเป็น ภาพเลือน เยือนยามฝัน
เหมือนเช่นใจ ห่างเหิน เมินสัมพันธ์
เหมือนกับจันทร์ ข้างแรม ไร้แจ่มนวล

เหมือนดั่งม่าน กั้นบัง ทุกอย่างลับ
เหมือนไม่กลับ ดับไป สุดไห้หวน
เหมือนลาร้าง จางสิ้น กลิ่นไออวล
เหมือนไม่ทวน คำมั่น เคยสัญญา

เหมือนลืมแล้ว แก้วใจ ในวันก่อน
เหมือนวิหคลาคอน ไม่ย้อนหา
เหมือนสิ้นรัก อาลัย จึงไกลลา
เหมือนไม่คิด ห่วงหา เช่นคราเคย

เหมือนมีสิ่งใดแทรก แยกเราออก
เหมือนเย้าหยอก หลอกกัน จึงหวั่นเผย
เหมือนไม่รัก หักลา ไม่มาเชย
เหมือนลืมเลย เอ่ยพร่ำ ทุกคำคอย

เหมือนสิ้นแล้ว ทุกสิ่ง อ้างอิงสม
เหมือนเช่นลม พัดนำ ทำเหงาหงอย
เหมือนมีใคร ยวนเย้า เฝ้าสำออย
เหมือนเมฆลอย หล่นผ่าน ดั่งม่านมัว

“สุนันยา

คล้ายรำพันวันนี้มีประสงค์
คล้ายรำพันนั้นคงหลงสลัว
คล้ายรำพันมั่นหมายคลายลงตัว
คล้ายรำพันนั้นกลั้วตัวระทม

เลยเรียงร่ายหลายบททดสอบรัก
เลยเรียงร่ายหมายหลักปักสุขสม
เลยเรียงร่ายหมายฟื้นคืนนิยม
เลยเรียงร่ายหมายข่มปมกมล

หลายเรื่องราวสาวกลับนับไม่ถ้วน
หลายเรื่องราวกล่าวทวนล้วนหมองหม่น
หลายเรื่องราวคราวนี้ที่ นฤมล
หลายเรื่องราวยาวจนล้นปลายทาง

จึงเหมือนม่านบานหม่นปนมามั่ว
จึงเหมือนม่านบานสลัวตัวขัดขวาง
จึงเหมือนม่านต้านแสงแฝงเลือนราง
จึงเหมือนม่านสานค้างห่างคนชม

ต้องหมองหม่นทนฝืนกลืนความเศร้า
ต้องหมองหม่นทนเฝ้าเล่ารอยขม
ต้องหมองหม่นข้นแค้นแสนตรอมตรม
ต้องหมองหม่นบนปมล้มคลุกคลาน

เถิดอย่าหวังฝั่งฝันนั้นมีสุข
เถิดอย่าหวังยังรุกสุขสมาน
เถิดอย่าหวังดั่งเห็นเช่นวันวาน
เถิดอย่าหวังครั้งก่อนกาล..ม่านมันมัว..

"บ้านริมโขง"

๒๕ เมษายน ๒๕๕๕

[บ้านริมโขง]

หวังอรุณรุ่งพรุ่งนี้สิ่งที่ฝัน
เมื่อตะวันเฉิดฉายคลายขื่นขม
ขจัดม่านมัวหมองครองทุกข์ตรม
ต้องจ่อมจมความช้ำ...เสียน้ำตา

พบทิศทางสว่างปลายทางออก
หลุดจากหมอกม่านมัวทั่วทิศา
อรุณรุ่งพรุ่งเช้าเคลื่อนเข้ามา
ความเศร้าโศกโศกา...ลาจากเรา
 
---สะเลเต---

ตั้งใจรอวันพรุ่งเริ่มปรุงแต่ง
ยามเรื่อแรงแสงใสไล่อับเฉา
มองฟ้าเปิดเฉิดฉายคล้ายบรรเทา
เร่งรุดเอาโอกาสไม่พลาดทาง

แต่วันนี้ล้าเกินเดินลำบาก
สองฝั่งฟากม่านหม่นทนถากถาง
ยังมืดมัวกลั้วกลืนฝืนลำราง
จะก้าวย่างข้ามจน..พ้นไหมเรา..

"บ้านริมโขง"