รุ้งดาววาวพราวพรายแสงพร่าง
กระจ่างแจ้งรายฟ้านภาฉงาย
วะวับระยับระยิบกระพริบพราย
อยู่ในสายเสน่หาอาวรณ์
คนึงถึงรัติกาลก่อนฟ้ารุ่ง
เคียงรุ้งดาวคลาเคล้าเจ้าขวัญอ่อน
อิงไอหมอกอุ่นละไมอ้อนวอน
หนุนตักนอนค่อนเช้าเจ้าทรามเชย
แม้หนาวนักตักน้องยังอบอุ่น
เพียงนอนหนุนนุ่มละมุนเจ้าเอ๋ย
เพียงสวมกอดประครองเจ้าเอย
ก็มิเคยลืมลางลบเลือน
นวลปรางค์ข้างไหนเอียงอายเจ้า
เพียงเบาเบาจุมพิตสนิทเหมือน
ราวสวรรค์ชั้นสวาทถึงดาวเดือน
จักแชเชือนนวลเจ้าโอ้รุ้งดาว
แลบัดนี้ถึงเวลาอาลัยนัก
ความรักจักหายสายลมหนาว
สูญสลายหายแล้วแพรวพราว
รุ้งดาวเจ้าละฝันฟื้นนิทรา
ดวงเนตรเปิดตาว่ารุ่งเช้า
มิเหลือเงาเจ้าจักร้องเรียกหา
ข่มขวัญหฤทัยให้ข่มตา
ปิดหน้ามิกล้ารับความจริง
ความจริงที่สวรรค์นั้นลวงหลอก
บ่งบอกจินตนาในทุกสิ่ง
รุ้งดาวเจ้าเอ๋ยมิมีจริง
จำแน่นิ่งรับกรรมตามชะตา
โดดเดี่ยวเดียวดายดุจดังเดิม
มิเติมเต่งความปรารถนา
ความจริงจำไว้ว่าเหว่ว้า
ซบหน้าเอกาอาดูรเอย
สิตางศุ์
