สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย
เมื่อความทุกข์บุกโหมโถมไม่ยั้ง
เพียงหนึ่งครั้งพลั้งพลาดพินาศสิ้น
ใจหนึ่งใจร้องไห้คล้ายชาชิน
ความรู้สึกขาดวิ่นช้ำสิ้นดี
เหนื่อยเหลือเกินจิตใจที่แบกรับ
มากจนไม่อาจนับกลับเข้าที่
น้ำท่วมตาจนแห้ง...แล้งไม่มี
ก็แค่นี้เท่านั้นที่ฉันเป็น
สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย
ความคุ้นเคยที่มีกลับไม่เห็น
เรื่องบางเรื่องแสนง่าย...กลับยากเย็น
หยาดกระเซ็นความทุกข์ บุกสู่ใจ
ยิ่งหาทางแก้ปมยิ่งซมหนัก
ทุกทางล้วนถูกดักสกัดใหญ่
ไม่มีแม้เสียงสะอื้นจากภายใน
ทั้งที่มันอ่อนไหว...คล้ายสิ้นลม
ล้มทั้งยืนฝืนหยัด...หยัด ไม่อยู่
ทุกคำนึงพรั่งพรู สุดขื่นขม
คือความช้ำย้ำชัด มัดใจซม
กระทั่งฉัน นอนจม...กับน้ำตา
รพีภัทร