ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

โลกของฉันมันคล้ำดำสนิท
ฉากรักปิดด้วยบทหมดใยเยื่อ
กับความหลังครั้งเก่าเขาจุนเจือ
รู้ตัวเมื่อสายนักรักลวงเอา

เมื่อมีข่าวกล่าวอ้างอย่างที่รู้
ใครคือผู้มอบกายไปหาเขา
สองก้อยเกี่ยวเที่ยวไหนไม่อยากเดา
สมเพชเราปล่อยจิตเราผิดเอง

ใจหนึ่งฝืนชื่นชมเธอสมหวัง
ใจหนึ่งคลั่งความตรมมาข่มเหง
เคยดื่มด่ำแต่เดิมเริ่มวังเวง
รักละเลงหมองหม่นจากคนไกล

สายลมยามเช้าเอยเคยชมชื่น
ระริกรื่นเย้าหยอกดอกไม้ไหว
แต่ในยามนี้ที่ไม่มีใคร
เสียงหัวใจสะอื้นรับกับเสียงลม

พอยามบ่ายแผดแสงแดดแรงร้อน
ทุกข์ก็ซ่อนแซงซุกทุกข์ทับถม
พอยามดึกน้ำค้างพรูพร่างพรม
ยังนั่งจมขาดใครเตือนให้นอน

แหงนมองฟ้าไม่ชื่นหนอคืนนี้
แม้ยังมีดาวเป็นเพื่อนเหมือนคืนก่อน
หากเธอยังเหมือนเก่าจะเว้าวอน
แสนสะท้อนใจว่า..ว้าเหว่นัก

ถึงเวลาพบกันวันว้าเหว่
มากล่อมเห่เพลงที่ใครไม่รู้จัก
ไร้สิ่งซึ่งงดงามของความรัก
เพียงเพื่อพักใจร้าวคราวหมองมน

เหมือนหมดสิ้นใดใดที่ในโลก
เหลือแต่โศกเศร้าแฝงทุกแห่งหน
เหม่อมองฟ้ามองดาวพราวเบื้องบน
ดูดาวหล่นปฐพีทีละดวง

เมื่อความโกรธลามเลียฉันเสียเพื่อน
เมื่อลืมเลือนฉันทิ้งเสียสิ่งหวง
เมื่อสูญเสียความรักประจักษ์ทรวง
สูญทั้งปวงเหลือตัวไร้หัวใจ

จึงปล่อยตามครรลองของความรัก
ขืนห้ามหักทรมานสุดต้านไหว
รีบตักตวงก่อนกลายสลายไป
ดังดอกไม้เริ่มริแรกผลิบาน

ปล่อยให้สวยสะพรั่งทั้งกลีบดอก
แสนสวยออกดมดอมความหอมหวาน
จะงามงดสดใสอยู่ไม่นาน
ก็ถึงกาลโรยราเหมือนครารัก

เจ้าดอกไม้สีชมพูรู้หรือไม่
เธอมีใครคิดถึงซึ่งประจักษ์
หรือถือเป็นโลกลวงไม่ห่วงนัก
อยากทึกทักแล้วโจทจะโทษใคร

ขออย่านั่งกังวลเลยคนสวย
ฉันแค่ป่วยไข้หนักรักษาไหว
ถึงยับเยินร้าวรวดปวดหัวใจ
พอทนได้เจ็บแด..ก็แค่นั้น

ชายชาติอาชาไนยไม่เคยท้อ
คงจะพอมีใครสนใจฉัน
แต่น้อยใจโลกนี้ที่เห็นกัน
ไฉนมันมืดคลุ้มแค่มุมเดียว

ดาว อาชาไนย[/size]

[--ณัชชา--]

ถ้าหากดาวดวงนั้นพลันวิโยก
กลีบดอกโศกร่วงหล่นไร้คนเหลียว
หัวใจดาวขื่นขมเป็นปมเกลียว
ฉันจะเหนี่ยวดาวมาเยียวยาใจ

กลีบดอกไม้สีชมพูยังดูเด่น
รักเปรียบเช่นดอกช่อลออไหว
เป็นดอกไม้ไร้หนามงามวิลัย
ถ้าเธอให้ฉันพร้อมยอมรับมัน

เช่นคืนนี้แสงดาวช่างพราวฟ้า
ท้องนภาพริ้งเพริดงามเฉิดฉันท์
แต่เสียงเธอที่ย้ำเฝ้ารำพัน
ทำให้ฉันโศกเศร้าเหงาเหลือเกิน

--natcha--

 

[ฤดีไพร]

สงสารนักรักพังมานั่งเศร้า
คงจะเหงาอุรามานานเนิ่น
อยากอยู่ใกล้ได้ปลอบลอบหยอกเอิน
ให้จิตเพลินเพื่อเศร้าเหงาจักคลาย

อยากจะเป็นสาวนั้นที่มั่นมุ่ง
อยากผดุงเธอนี้มีความหมาย
อยากคอยเตือนให้พักพำนักกาย
อยากมีสายสัมพันธ์ฉันและเธอ

๑เรยา๑

[yaguza]

ปล่อยเขาเถิด เรยา มานั่งนี่
จงฟังพี่ ชี้ออก บอกเสนอ
เรื่องของเขา เราไม่เกี่ยว เดี๋ยวจะเจอ
ไม่รู้เหรอ นัชชา ด่าเป็นไฟ

อยากจะชวน เรยา มาทางนี้
คุยกับพี่ ดีกว่า เธอว่าไหม
ยากูซ่า ขอบอก ไม่หลอกใคร
สาบานได้ ให้ฟ้า ผ่าหัวลิง

 
......ยากูซ่า......

[panthong.kh]

โลกของฉันมันคล้ำดำสนิท
ฉากรักปิดด้วยบทหมดใยเยื่อ
กับความหลังครั้งเก่าเขาจุนเจือ
รู้ตัวเมื่อสายนักรักลวงเอา

เมื่อมีข่าวกล่าวอ้างอย่างที่รู้
ใครคือผู้มอบกายไปหาเขา
สองก้อยเกี่ยวเที่ยวไหนไม่อยากเดา
สมเพชเราปล่อยจิตเราผิดเอง

ใจหนึ่งฝืนชื่นชมเธอสมหวัง
ใจหนึ่งคลั่งความตรมมาข่มเหง
เคยดื่มด่ำแต่เดิมเริ่มวังเวง
รักละเลงหมองหม่นจากคนไกล

สายลมยามเช้าเอยเคยชมชื่น
ระริกรื่นเย้าหยอกดอกไม้ไหว
แต่ในยามนี้ที่ไม่มีใคร
เสียงหัวใจสะอื้นรับกับเสียงลม

พอยามบ่ายแผดแสงแดดแรงร้อน
ทุกข์ก็ซ่อนแซงซุกทุกข์ทับถม
พอยามดึกน้ำค้างพรูพร่างพรม
ยังนั่งจมขาดใครเตือนให้นอน

แหงนมองฟ้าไม่ชื่นหนอคืนนี้
แม้ยังมีดาวเป็นเพื่อนเหมือนคืนก่อน
หากเธอยังเหมือนเก่าจะเว้าวอน
แสนสะท้อนใจว่า..ว้าเหว่นัก

ถึงเวลาพบกันวันว้าเหว่
มากล่อมเห่เพลงที่ใครไม่รู้จัก
ไร้สิ่งซึ่งงดงามของความรัก
เพียงเพื่อพักใจร้าวคราวหมองมน

เหมือนหมดสิ้นใดใดที่ในโลก
เหลือแต่โศกเศร้าแฝงทุกแห่งหน
เหม่อมองฟ้ามองดาวพราวเบื้องบน
ดูดาวหล่นปฐพีทีละดวง

เมื่อความโกรธลามเลียฉันเสียเพื่อน
เมื่อลืมเลือนฉันทิ้งเสียสิ่งหวง
เมื่อสูญเสียความรักประจักษ์ทรวง
สูญทั้งปวงเหลือตัวไร้หัวใจ

จึงปล่อยตามครรลองของความรัก
ขืนห้ามหักทรมานสุดต้านไหว
รีบตักตวงก่อนกลายสลายไป
ดังดอกไม้เริ่มริแรกผลิบาน

ปล่อยให้สวยสะพรั่งทั้งกลีบดอก
แสนสวยออกดมดอมความหอมหวาน
จะงามงดสดใสอยู่ไม่นาน
ก็ถึงกาลโรยราเหมือนครารัก

เจ้าดอกไม้สีชมพูรู้หรือไม่
เธอมีใครคิดถึงซึ่งประจักษ์
หรือถือเป็นโลกลวงไม่ห่วงนัก
อยากทึกทักแล้วโจทจะโทษใคร

ขออย่านั่งกังวลเลยคนสวย
ฉันแค่ป่วยไข้หนักรักษาไหว
ถึงยับเยินร้าวรวดปวดหัวใจ
พอทนได้เจ็บแด..ก็แค่นั้น

ชายชาติอาชาไนยไม่เคยท้อ
คงจะพอมีใครสนใจฉัน
แต่น้อยใจโลกนี้ที่เห็นกัน
ไฉนมันมืดคลุ้มแค่มุมเดียว

ดาว อาชาไนย[/size]

ยินสำเนียง เธอครวญ รัญจวนจิต
ให้หวนคิด ถึงอยู่ ดูเฉลียว
ยามห่างไกล พร่ำเพ้อ ละเมอเชียว
เธอผู้เดี่ยว ไว้ใจ ไม่เคยลืม

ไม่มีใคร ไหนอื่น มาชื่นรัก
ยังพนอ ทอถัก รักแสนปลื้ม
แม้เวลา ห่างมาก ยากหยัดยืม
จักจ่อจืม แน่นหนัก ปักอุรา

ยามพระพาย โชยพัด สบัดโบก
ให้วิโยค แสนเศร้า เหงาหนักหนา
ต้องจำจด ทดท้อ ทรมา
คลาบน้ำตา เต็มเปื้อน เกลื่อนทรวงใน

ถึงยามนอน อ้อนหา มาแนบชิด
มืดสนิท ฤทธิ์รัก ชักไม่ไหว
เอื้อมมือคว้า เจอหมอนข้าง อ้างว้างใจ
ในฤทัย ป่วนปั่น แสนรัญจวน

ลุกมานั่ง มองดาว พราวเพริศแพร้ว
สิ้นหวังแล้ว แคล้วว่า พาให้หวน
แม้คืนนี้ มีดาว สกาวนวล
ฤทัยครวญ ในอก สะทกร้าว

คงถึงคราว สิ้นหมด รสรักเก่า
สุดซึมเซา เศร้าสร้อย น้อยใจสาว
ถ้าชาติหน้า มีจริง ไม่ทิ้งดาว
จะโน้มน้าว ครองคู่ สู่นิรันดร์
พันทอง

[ดุลย์ ละมุน]

โบราณทักรักดีนี้หามจั่ว
ถ้ารักชั่วหามเสาคงเขลาขัน
แต่พิษรักปักทรวงทุกห้วงวัน
สุดงงงันอันจั่วเสาก็เมามัว

ยามรักสมต้มผักก็มักหวาน
เพียงร้าวรานขมลิ้นจินต์สลัว
อันดวงใจเผลอไผลดั่งไกลตัว
มิหวั่นกลัวหนามรักปักอุรา

ดุจข้าวใหม่ปลามันสวรรค์ส่ง
ให้ลุ่มหลงปลงใจที่ใฝ่หา
พอข้าวบูดสุดหมองนองน้ำตา
ต้องโศกาอาดูรสูญฤดี

ถึงความรักจักทำให้ตาบอด
ไม่รู้รอดจอดจบมิหลบหนี
พร้อมบูชาหารักมาปักพลี
แม้นชีวีสิ้นค่าวิญญาครวญ
 

[หนามเตย]

รำพึงรำพันฝันถึงคนึงจิต
อยากไกล้ชิดไออุ่นหนุนอกเขา
ทุกวันเป็นเช่นนี้ทีของเรา
อุ่นอกเขาเราคงสุขทุกค่ำคืน

รำพึงฝันฉันเพ้อละเมอพก
เหมือนดังตกในห้วงฤทัยฝัน
ป่านฉะนี้ดวงฤทัยให้จาบรรย์
ไปกับฝันเพ้อห่วงห้วงพวังค์

เหงาเศร้าว้าเหวี่ยวเปลี่ยวใจนัก
อยากมีรักมั่นคงเหมือนใจหวัง
มีแต่รักหลอกลวงแล้วเพพัง
แล้งมานั่งรำพึงพันฝันทั้งยืน..

( "ว้าเหว่ + ห่อเหี่ยว" เลยรวมเป็นประโยคเดียวคือ ว้าเหวี่ยวใจ อิอิ ..)

แจมด้วยคนค่ะ ผิดตกขออภัย ผิดสัมผัสใหนอ่านใส่ให้เต็ม

[ลมหนาว]

เพียงรำพึงรำพันในวันเหงา
ลมบางเบาโชยมาพาใจหวน
ภาพความหลังครั้งนั้นเฝ้ารัญจวน
โอ้เนี้อนวลเคยเรียงคู่เคียงกัน

คืนนี้ดาวพราวพร่างกลางเวหา
แต่ไม่มีจันทรามาคู่ขวัญ
ดาวคงเศร้าเหงาใจไร้เพื่อนจันทร์
ดุจตัวฉันตอนนี้ไม่มีเธอ

[dinner]

 

เพียงรำพึงรำพันในวันเหงา
ลมบางเบาโชยมาพาใจหวน
ภาพความหลังครั้งนั้นเฝ้ารัญจวน
โอ้เนี้อนวลเคยเรียงคู่เคียงกัน

คืนนี้ดาวพราวพร่างกลางเวหา
แต่ไม่มีจันทรามาคู่ขวัญ
ดาวคงเศร้าเหงาใจไร้เพื่อนจันทร์
ดุจตัวฉันตอนนี้ไม่มีเธอ

sarasaga

ยังคงหวงห่วงแท้แม้ไกลห่าง
ไม่จืดจางมั่นนักรักเสมอ
แม้ไร้แสงจันทรามาบำเรอ
เราพบเจอกันได้ในเส้นทาง

เสียงรำพึงรำพันในวันเหงา
มันซึมเซาซมนักเพราะรักห่าง
เพียงสายลมพรมพลิ้วปลิวเบาบาง
รักอย่าจางห่างหายสลายเลือน

dinner

[Music]

โลกของฉันมันคล้ำดำสนิท
ฉากรักปิดด้วยบทหมดใยเยื่อ
กับความหลังครั้งเก่าเขาจุนเจือ
รู้ตัวเมื่อสายนักรักลวงเอา

เมื่อมีข่าวกล่าวอ้างอย่างที่รู้
ใครคือผู้มอบกายไปหาเขา
สองก้อยเกี่ยวเที่ยวไหนไม่อยากเดา
สมเพชเราปล่อยจิตเราผิดเอง

ใจหนึ่งฝืนชื่นชมเธอสมหวัง
ใจหนึ่งคลั่งความตรมมาข่มเหง
เคยดื่มด่ำแต่เดิมเริ่มวังเวง
รักละเลงหมองหม่นจากคนไกล

สายลมยามเช้าเอยเคยชมชื่น
ระริกรื่นเย้าหยอกดอกไม้ไหว
แต่ในยามนี้ที่ไม่มีใคร
เสียงหัวใจสะอื้นรับกับเสียงลม

พอยามบ่ายแผดแสงแดดแรงร้อน
ทุกข์ก็ซ่อนแซงซุกทุกข์ทับถม
พอยามดึกน้ำค้างพรูพร่างพรม
ยังนั่งจมขาดใครเตือนให้นอน

แหงนมองฟ้าไม่ชื่นหนอคืนนี้
แม้ยังมีดาวเป็นเพื่อนเหมือนคืนก่อน
หากเธอยังเหมือนเก่าจะเว้าวอน
แสนสะท้อนใจว่า..ว้าเหว่นัก

ถึงเวลาพบกันวันว้าเหว่
มากล่อมเห่เพลงที่ใครไม่รู้จัก
ไร้สิ่งซึ่งงดงามของความรัก
เพียงเพื่อพักใจร้าวคราวหมองมน

เหมือนหมดสิ้นใดใดที่ในโลก
เหลือแต่โศกเศร้าแฝงทุกแห่งหน
เหม่อมองฟ้ามองดาวพราวเบื้องบน
ดูดาวหล่นปฐพีทีละดวง

เมื่อความโกรธลามเลียฉันเสียเพื่อน
เมื่อลืมเลือนฉันทิ้งเสียสิ่งหวง
เมื่อสูญเสียความรักประจักษ์ทรวง
สูญทั้งปวงเหลือตัวไร้หัวใจ

จึงปล่อยตามครรลองของความรัก
ขืนห้ามหักทรมานสุดต้านไหว
รีบตักตวงก่อนกลายสลายไป
ดังดอกไม้เริ่มริแรกผลิบาน

ปล่อยให้สวยสะพรั่งทั้งกลีบดอก
แสนสวยออกดมดอมความหอมหวาน
จะงามงดสดใสอยู่ไม่นาน
ก็ถึงกาลโรยราเหมือนครารัก

เจ้าดอกไม้สีชมพูรู้หรือไม่
เธอมีใครคิดถึงซึ่งประจักษ์
หรือถือเป็นโลกลวงไม่ห่วงนัก
อยากทึกทักแล้วโจทจะโทษใคร

ขออย่านั่งกังวลเลยคนสวย
ฉันแค่ป่วยไข้หนักรักษาไหว
ถึงยับเยินร้าวรวดปวดหัวใจ
พอทนได้เจ็บแด..ก็แค่นั้น

ชายชาติอาชาไนยไม่เคยท้อ
คงจะพอมีใครสนใจฉัน
แต่น้อยใจโลกนี้ที่เห็นกัน
ไฉนมันมืดคลุ้มแค่มุมเดียว

....ดาว อาชาไนย....




โอ้.ชีวิต.น่าตระหนก...เหมือนตกกระ
เพิ่งจะรู้.แพ้ชนะ.ได้ประเดี๋ยว
คนลอยนวล.ยวนยั่ว.ตัวเป็นเกลียว
ช่างปราดเปรียว.ทรนง.ดั่งจงใจ

ทิ้งให้ผู้.ประสบภัย.ใจแดดิ้น
คงหมดสิ้น.ความรู้สึก.นึกรักใคร่
มีคนปลอบ.ตอบโจทก์.อย่าโกรธใคร?
เมื่อเนื้อใน.หนักหน่วง.ให้ล่วงเกิน

ระบายมา.ได้เรื่อยเรื่อย.เหนื่อยก็พัก
สลัดรัก.เดียวดาย.ให้หายเขิน
เจ็บเพราะจิต.มุ่งหวัง.ใช่บังเอิญ
รู้ว่าเดิน.หลงทาง.ก็ครางครวญ

เพียงรำพึง.ถึงกัน.ฉันพลอยเศร้า
อยากจะเข้า.มาปลอบ.พร้อมสอบสวน
สู้นิ่งเฉย.เผยไป.คงไม่ควร
กลัวจะชวน.ร้องไห้.เจ็บคล้ายกัน

 

[panthong.kh]

อ่านชีวิต แสนเศร้า เฝ้ารันทด
อ่านไม่จด ไม่จำ พร่ำหวาดหวั่น
อ่านเวียนวน จนหมอง สองสามวัน
ฤทัยพลัน เหงาหงอย น้อยใจนัก

ไม่อยากอ่าน อีกแล้ว แนวชีวิต
เหมือนดั่งพรม ลิขิต ให้คิดหนัก
อยู่บนโลก โสภา บ้าตายชัก
คงเสียหลัก รักหน่าย มิถ่ายเท

อยากจะอ่าน บทรัก สักพันครั้ง
เผื่อจะมี ความหวัง ยังสนเท่ห์
อ่านหวานฉ่ำ หนำใจ ไม่รวนเร
สมคะเน ในรัก ปักฤทัย

จึงขออ่าน บทนี้ ดีชื่นชอบ
ด้วยอยากมอบ สี่ห้อง ปองได้ไหม
หากใครยัง ไร้คู่ รู้ทรามวัย
ขอมาเป็น เพื่อนใจ ได้ไหมเธอ
พันทอง

[สะเลเต]

กระวนกระวายใจนักความรักฉัน
รำพึงรำพันฝันคะนึงถึงเสมอ
ทุรนทุรายหมายเคียงเพียงคู่เธอ
สนองเสนอเผลอจิต..คิดการไกล

สงบเสงี่ยมเจียมตัว..กลัวฝันเก้อ
ประเจิดประเจ้อเกรงนัก..รักหมองไหม้
กระโตกกระตากหากช้ำจำเงียบไว้
วิลาศวิไลรักแท้..แค่นิยาย

----สะเลเต---

[panthong.kh]

สบัดสบิ้งกลิ้งกลอก ให้ชอกช้ำ
ระทวยระทดงามขำจำใจหลาย
ระรี้ระริกชิกชิก อยากจะตาย
กระวนกระวายหายใจ ไม่ทั่วท้อง

จะปัดจะป้องอย่างไร ไม่อยากรู้
จะเคียงจะคู่ดูหน่อย คอยสนอง
กระวีกระวาดมาดว่า ไม่มามอง
จะปิดจะป้องขอร้องว่าอย่าทำ
พันทอง