ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เนิน จำราย]

อยากบอกรักกลัวเจ้ากระเง้ากระงอด

จะสวมกอดกลัวสลัดสะบัดสะบิ้ง

อยากร่วมเรียงเคียงเจ้ากระหนุงกระหนิง

กลัวอีกสิ่งพลัน...ปร่าปราง "ขนางเขนย"

เนิน จำราย

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

ความเห็นยาวไปหน่อย ทนอ่านอีกนิดก็แล้วกันนะครับ การแสดงความเห็นออกหน้าไมค์ หากมีสิ่งใดระคายเคืองก็ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง มิได้มีเจตนาอวดหรืออย่างไร เพียงแต่ไม่อยากให้ไขว้เขวกันเลยเถิดไปจนหาหลักอ้างอิงมิได้ หากใครไม่เห็นด้วยก็แย้งได้นะครับ แต่อยากให้อ้างอิงหลักการและตำราที่ถูกต้อง จะได้เป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นหลังที่จะได้มาอ่านในเว็บนี้นะครับ

        ขออภัยหากขัดสะบัดสะบิ้ง
        มิเพราะพริ้งแก่หูสหสหาย
        ที่เฝ้ายคอยคิดเห็นมิเว้นมิวาย
        เพียงเพื่อกลอนเพริศพรายพิลาศพิไล

        ด้วยจิตคารวะ
        กามนิต - ๑๙ เม.ย.๕๕
         

๗๒."สบัดสบิ้ง" (XXX XXX ะAะA...XXX XXX ะBะB)

กฏเกณฑ์บังคับ
นิยมเขียนเป็น “กลอนเก้าหรือสิบ” โดยใช้จังหวะ ๓/ (๒)๓ /๔
ตอนท้ายของทุกๆบาท เน้นเสียง”สระอะ”ในพยางค์ที่ ๗ และ ๙
 

(กลอนกลบท สะบัดสะบิ้ง)
๐ เฉลิมพระชนม พรรษา เจริญจรัส
พรพิพัฒน์ วัฒนา สง่าสยาม
ประชาชน ล้นเกล้า จะจดจะจำ
ขับลำนำ พร่ำพระพร สะท้อนสะเทือน

๐  เฉลิมพระเกียรติ ล้นเกล้า หะหรู หฤษฎ์
คำศักดิ์สิทธิ์ ฤทธา เสมอเสมือน
เกริกเกรียงไกร บารมี มิลืมมิเลือน
ธ ดั่งเหมือน พ่อหลวง บิดรบิดา

(ประพันธ์โดย “เจ้าคุณอู๋”)



กลบทที่ ๗๒."สบัดสบิ้ง" เป็นหนึ่งในเก้าสิบกลบทที่เจ้าคุณอู๋ ได้รวบรวมไว้โดยมีการอ้างอิง รวบรวมและจัดทำ ๙๐ กลบทไว้ ผมซึ่งศึกษาจากตรงนี้ทั้ง ๙๐ กลบท ไม่ได้ศึกษาจากที่อื่นเลยจริงๆ เลยทำให้มองกรอบไม่กว้าง ไม่ได้แย้งว่าผมไม่ผิดแต่ ผมไม่ได้มองจุดว่าใครผิด มองตรงเราจะสามารถสรุป อย่างไรดี

ด้วยจิตคารวะ
 
 บรรณานุกรม/อ้างอิง รวบรวมและจัดทำ ๙๐ กลบท
   o ราชบัณฑิตยสถาน.(๒๕๔๖) พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๔๒.กรุงเทพฯ.นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์
   o ราชบัณฑิตยสถาน.(๒๕๕๐) พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรมไทย “ภาคฉันทลักษณ์” กรุงเทพฯ.สหมิตรพริ้นติ้งแอนด์พับลิสชิ่ง
   o กำชัย ทองหล่อ.(๒๕๕๒) หลักภาษาไทย.กรุงเทพฯ.อมรการพิมพ์
   o พระยาอุปกิตศิลปสาร.(๒๕๑๔).ชุมนุมนิพนธ์ อ.น.ก.กรุงเทพฯ.โรงพิมพ์คุรุสภา
   o พระยาอนุมานราชธน.(๒๕๑๕).การศึกษาวรรณคดีในแง่วรรณศิลป์.กรุงเทพฯ.บรรณาคาร
   o วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี.http://th.wikipedia.org/wiki/ฉันทลักษณ์
   o บ้านจอมยุทธ.http://www.baanjomyut.com/library/thai_literature/kollabot/index.html

 

[blackbear]

กลบทสบัดสบิ้งสิ่งใดแน่
ลงท้ายแลเช่นใดให้ฉงน
ผมเห็นตาม "กามนิต" คิดด้วยคน
ด้วยสืบค้นตาม "ราชบัณฑิต" มา

อ้างชื่อครูสมัยก่อนเขียนกลอนไว้
เราจึงได้แบบอย่างทางศึกษา
ที่คุณ "ปราชญ์" ลึกล้ำอ้างตำรา
ก็เข้าท่าเสียง อะ น่ะเพราะดี

เรื่องครูอู๋ผมนั้นไม่รู้จัก
วิจารณ์หนักเกินไปก็ใช่ที่
ค้นกูเกิ้ลเฟซบุ๊คครูลองดูซี
คนกดไลค์มากมีหลายพันคน

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

ผมบอกตรงๆ ว่าผมหัดแต่งกลอนได้ครึ่งปีกว่าๆ แต่ก็อ่านไม่น้อยกว่าคนที่แต่มาสองสามปี อันจะสรุปคนเดียวก็เลยไม่กล้า ผมเห็นด้วยกับท่านกามนิต ท่านบอม ซองดุ๊ก และท่านวฤก หากไม่อยากให้คำยาวยืดยาด ก็จะใช้เสียงเบา (ลหุ) ที่ตำแหน่งประเด็นผมว่าก็โอเค อยู่นะเพราะกลอนอ่านเพราะหรือไม่ ฉันทลักษณ์ไม่เกี่ยวตรงจุดนี้ เพียงแต่กลบทเป็นภูมิปัญญาครูที่สร้าง คิด วิเคราะห์มาให้เราๆ รู้จักหาคำมาแต่งเป็นการฝึกฝนไปในตัว ผมขอยืนยันการใช้เสียงเบา (ลหุ) ว่าโอเคกว่า ทั้งนี้การจะแต่ใช้คำว่ายึดตำราไหนดีกว่า เพราะอย่างคณิตศาสตร์ ชีวะวิทยา ฟิสิกส์(เคมี) เมื่อศึกษาให้ลึกแล้วก็ยังมีข้อถกเถียงกันมากมายขึ้นกับว่าจะยึดอันไหน(ใครสงสัยเรื่องวิชาการนอกรอบ อิอิว่าเขาเถียงอะไรกัน)

สรุปตัวผม"ไม่บอกว่าวิธีแบบไหนถูก แค่มีเพื่อนช่วยคิด ช่วยแย้ง ช่วยรักษ์กลอนผมก็พอใจแล้ว"

ด้วยความเคารพ ขอบคุณครับ

 

[กามนิต]

ผมอ่านที่คุณปราชญ์ศรีกวีน้อยคัดมาลงแล้ว คิดว่าคงพอเห็นประเด็นแล้วหละครับ

ย้อนกลับไปถึงความเห็นก่อนหน้านี้ คุณปราชญ์ฯ เขียนว่า "โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้"

คุณปราชญ์ฟันธงไปแล้วว่า คำที่ไม่ใช่ "อะ" เช่น ไม่รงไม่รู้  นั้น ผิดหลักกลบท


ตรงนี้ล่ะครับที่ผมแย้ง !


ตำราที่คุณคัดมานั้น ก็ไม่ได้ยืนยันอย่างที่คุณฟันธงไว้ ?!


ลองพิจารณาดูให้ดี เครื่องหมาย "ะAะA" ไม่น่าจะหมายถึงบังคับให้ใช้ "สระอะ" อย่างเดียว เพราะตำราที่คุณปราชญ์ฯ อ้างระบุเพียงว่า ให้ เน้นเสียง”สระอะ”ในพยางค์ที่ ๗ และ ๙

อ่านชัด ๆ อีกทีนะครับ เน้นเสียง "สระอะ" (ไม่ใช่ ต้องใช้ "สระอะ" เท่านั้น)

และตัวอย่างที่ยกมาก็เป็นเครื่องยืนยัน คือ

        ๐  เฉลิมพระเกียรติ ล้นเกล้า หะหรู หฤษฎ์
        คำศักดิ์สิทธิ์ ฤทธา เสมอเสมือน
        เกริกเกรียงไกร บารมี มิลืมมิเลือน
        ธ ดั่งเหมือน พ่อหลวง บิดรบิดา

        (ประพันธ์โดย “เจ้าคุณอู๋”)

เห็นอะไรไหมครับ?

แม้แต่ "เจ้าคุณอู๋" ยังใช้ มิลืมมิเลือน , บิดรบิดา พอ ๆ กับ  หะหรู หฤษฎ์ และเสมอเสมือน

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ใช้คำเบา (ลหุ) ในตำแหน่ง ะ ของสี่คำสุดท้าย ะAะA

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บังคับว่าต้องใช้ "สระอะ" แต่ให้ "เน้น" เสียง "สระอะ"

นั่นแสดงว่า "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บอกว่าหากไม่ใช้ "สระอะ" แล้วจะ ผิดหลักกลบท อย่างที่คุณปราชญ์ฯ เขียนมาสักหน่อย

ตำราคงไม่ได้ขัดแย้งกันหรอก ลองพิจารณาดูดี ๆ อีกทีนะครับ

ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็น


        อยากเขียนกลอนอ้อนสาวก็หนาวก็เหน็บ
        ยากเกินเก็บลิขิตภาษิตภาษา
        รื้อตู้เก่าเข้าจับตำหรับตำรา
        ต้องสักหน้าได้กานท์สะท้านสะเทือน

        กามนิต - ๒๐ เม.ย.๕๕

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

อย่างที่คุณกามนิตว่า ถูกแล้วครับ คือตัวอย่างที่คัดมาเอามา ให้เห็นว่าช่วงเค้าโครงกลบท เขียนว่า "๗๒."สบัดสบิ้ง" (XXX XXX ะAะA...XXX XXX ะBะB)" ซึ่งเป็นอะอย่างชัดเจน ซึ่งเป็นจุดที่ืท่านกามนิตยกมาแย้ง  ผมได้ถามไปก่อนหน้าแล้วว่าจะสรุปอย่างไรดีเพราะไม่กล้าสรุป และเสริมว่า เป็นการเลือกใช้คำเบาจะเหมาะสม ถ้าเข้าใจผิดอย่างไรต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง ขอบคุณที่แย้งอีกทีครับ ผมคงผิดเพราะจำรูปแบบที่เจาะจงเกินไป ไม่ได้มองภาพให้กว้างเอง ขอโทษมา ณ ที่นี้อีกทีครับ

ด้วยความเคารพครับ ขอบคุณครับ

 

[พี.พูนสุข]

ทะเล่อทะล่ารักเขาเราใฝ่ฝัน
ตะบี้ตะบันปันใจไม่หยุดนิ่ง
ทุลักทุเลเทจิตคิดแอบอิง
กระหนุงกระหนิงเธอนั้นฝันมลาย

เขามีใครใกล้ชิดสนิทสนม
เราขื่นขมคืนค่ำระส่ำระสาย
พิษไฟรักร้อนรนกระวนกระวาย
ต้องเดียวดายใจช้ำลำบากลำบน

ประคับประคอง คาดหวัง จะพลั้งจะพลาด
อเนจอนาจ ทางเลือก กระเสือกกระสน
สะบอมสะบัก รักสลาย ทุรายทุรน
พิการพิกล จนจิต จะชิดจะเชย
 
---สะเลเต---

    

แกงเขียวหวาน ออกรส กำสรดกำสรวล
ไก่เนื้อนวล มันย่อง จะผ่องจะเผย
ขนมจีน เส้นสาย ไม่ก่ายไม่เกย
น้ำแกงเลย จืดจาง มล้างมลาย

     เป็นเชฟใหม่ มือสอง กระย่องกระแย่ง
กระทะแกว่ง ตะหลิวจับ กระสับกระส่าย
มาสมัคร รสมือ ระบือระบาย
รับไว้ใช้ สักคน จะปรนจะเปรอ..

   "รับผมเถอะนะคร้าบ... คุณแกงเขียวหวาน "

   
        

 

             พี.พูนสุข
           ฝึกแต่งมาหลายครั้ง แต่งตามความเข้าใจ วิจารณ์ได้นะคะ ยินดีรับฟังค่ะ

[เนิน จำราย]

ผมอ่านที่คุณปราชญ์ศรีกวีน้อยคัดมาลงแล้ว คิดว่าคงพอเห็นประเด็นแล้วหละครับ

ย้อนกลับไปถึงความเห็นก่อนหน้านี้ คุณปราชญ์ฯ เขียนว่า "โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้"

คุณปราชญ์ฟันธงไปแล้วว่า คำที่ไม่ใช่ "อะ" เช่น ไม่รงไม่รู้  นั้น ผิดหลักกลบท


ตรงนี้ล่ะครับที่ผมแย้ง !


ตำราที่คุณคัดมานั้น ก็ไม่ได้ยืนยันอย่างที่คุณฟันธงไว้ ?!


ลองพิจารณาดูให้ดี เครื่องหมาย "ะAะA" ไม่น่าจะหมายถึงบังคับให้ใช้ "สระอะ" อย่างเดียว เพราะตำราที่คุณปราชญ์ฯ อ้างระบุเพียงว่า ให้ เน้นเสียง”สระอะ”ในพยางค์ที่ ๗ และ ๙

อ่านชัด ๆ อีกทีนะครับ เน้นเสียง "สระอะ" (ไม่ใช่ ต้องใช้ "สระอะ" เท่านั้น)

และตัวอย่างที่ยกมาก็เป็นเครื่องยืนยัน คือ

        ๐  เฉลิมพระเกียรติ ล้นเกล้า หะหรู หฤษฎ์
        คำศักดิ์สิทธิ์ ฤทธา เสมอเสมือน
        เกริกเกรียงไกร บารมี มิลืมมิเลือน
        ธ ดั่งเหมือน พ่อหลวง บิดรบิดา

        (ประพันธ์โดย “เจ้าคุณอู๋”)

เห็นอะไรไหมครับ?

แม้แต่ "เจ้าคุณอู๋" ยังใช้ มิลืมมิเลือน , บิดรบิดา พอ ๆ กับ  หะหรู หฤษฎ์ และเสมอเสมือน

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ใช้คำเบา (ลหุ) ในตำแหน่ง ะ ของสี่คำสุดท้าย ะAะA

นั่นคือ "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บังคับว่าต้องใช้ "สระอะ" แต่ให้ "เน้น" เสียง "สระอะ"

นั่นแสดงว่า "เจ้าคุณอู๋" ไม่ได้บอกว่าหากไม่ใช้ "สระอะ" แล้วจะ ผิดหลักกลบท อย่างที่คุณปราชญ์ฯ เขียนมาสักหน่อย

ตำราคงไม่ได้ขัดแย้งกันหรอก ลองพิจารณาดูดี ๆ อีกทีนะครับ

ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็น


        อยากเขียนกลอนอ้อนสาวก็หนาวก็เหน็บ
        ยากเกินเก็บลิขิตภาษิตภาษา
        รื้อตู้เก่าเข้าจับตำหรับตำรา
        ต้องสักหน้าได้กานท์สะท้านสะเทือน

           กามนิต - ๒๐ เม.ย. ๕๕

    สุตตสดับแล้ว     เก็บพจน์
จินตนามธุรส          แต่งแต้ม
ปุจฉาหากกำหนด       พลาดผิด
ลิขิตเอื้อนเอ่ยแย้ม      ออกอ้างเป็นครู

ขออนุญาตแทรกครับ ฝึกหัดแต่งโคลง ผิดพลาด ติ,เติม
เนิน จำราย
   

[ดาว อาชาไนย]

จะกี่ดึก สะอึกสะอื้น ยืนมองฟ้า
ว่าจันทรา ประชดประชัน ฉันนั้นหรือ
โอบอุ้มรัก ละเมียดละไม ในอุ่นมือ
ดลรักดื้อ ตลบตะแลง เหมือนแกล้งกัน

ประคับประคอง ข่มใจ ละไมละเมียด
กระฟัดกระเฟียด ฮึดขยี้ ขมีขมัน
สราญสรมณ์ แปลงบท ประชดประชัน
ตะบี้ตะบัน จนรัก ทะลักทะลาย

@ปราชญ์ศรีกวีน้อย

 

ใครที่ยังแต่งไม่คล่องผมแนะนำว่าลองจดคำใส่สมุดไว้ก่อนเลยหาจากคนที่เคยแต่งกลบทพวกนี้ไว้นี่แหละครับ
จะทำให้ครั้งต่อไปนึกอยากแต่งจะได้ง่ายขึ้นมากๆ

สำหรับคนที่ลองแต่งแล้วผมยังเห็นบางคนเข้าใจกลบทนี้ผิดอยู่ โดยจะเขียนเป็นผังได้ดังนี้ (ตัวอย่าง กลบท"สะบัดสะบิ้ง")

XXX XXX อะAอะA
XXX XXX อะBอะB
XXX XXX อะCอะC
XXX XXX อะDอะD
 
โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้   

ขอบคุณครับ 

[

font=Cordia New]
มีผู้เข้าใจผิดในกลบทสะบัดสะบิ้งอยู่มาก
คุณช่วยอธิบายได้เป็นอย่างดี
กลอนของคุณบทที่ ๒  เปลี่ยนจากกลบทสะบัดสะบิ้ง
เป็นกลบทวิสูตรสองไขแล้วครับ  คือสะบัดสะบิ้งทั้งต้นวรรคและท้ายวรรค[/font]

[ดาว อาชาไนย]

อ่านผู้วิจารณ์ต่อไปแล้ว ก็เข้าใจว่าคุณปราชญ์ศรีฯอธิบายอย่างนั้น
ด้วยคิดว่าใครคงเข้าใจ  แต่ก็มีผู้เข้าใจผิดว่าคุณเจาะจงให้ใช้แต่
สระอะอย่างเดียว  ต้องทำความเข้าใจใหม่ว่าต้องเป็นคำลหุ และ ครุ
สลับกันไปคือ ลหุครุลหุครุ  มิใช่จำเพาะแต่สระอะ จะเป็นสระอิ สระอึ
สระอุก็ได้ แต่มิใช่สระอู สระอา สระเอ สระโอ เป็นต้น

ขอบคุณคุณปราชญ์ที่ช่วยแนะนำ  ผมอ่านที่เขาอ้างว่าเป็นกลบทสะบัดสะบิ้ง
แล้วรู้สึกเสียดายที่โบราณาจารย์ได้บัญญัติไว้อย่างดีแล้ว จะได้เขียนถูกต้อง[/size

]

[บ้านริมโขง]

ครูเลือกเล่นกลบท เพื่อปลดเพื่อปล่อย
เพียงคำน้อยไม่มัด ว่าขัดว่าข้อง
ด้วยรู้กันสรรสร้าง ทำนะทำนอง
เป็นร้อยกรองผ่องถ่าย อาร้าอารมณ์

อาจเป็นเพียงเรียงคำ นำศัพท์นำเสียง
ตามสำเนียงให้ชัด ไม่ขัดไม่ขม
ชอบเล่นสร้อยอ่อยตาม ยามชื่นยามชม
ไม่ห้วนขาดฝาดปม นิยมนิยาย

มากคนเล่นเห็นต่าง  ทุกทางทุกที่
ไม่ได้มีข้อห้าม ตามมุ่งตามหมาย
คนรุ่นหลังนั่งตรึก นึกลงนึกลาย
ก็เพียงคล้ายได้ชื่น ใช่อื่นใช่ไกล

กลบทคืออารมณ์ ปมขีดปมเขียน
นำคำเลียนคำเริ่ม มาเสริมมาใส่
มุ่งอารมณ์บรรเจิด วิเลิศวิไล
แต่มั่นใน  ฉันทลักษณ์ ..เป็นหลักเป็นเกณฑ์

...................

เมื่อทุกคำไม่ห้ามยาม “สะบัด”
ไม่ควรขัดทุกคำยาม “สะบิ้ง”
เสียงสั้นยาวอย่างไร..ใช่น่าอิง
เพราะความจริง พี่ไทย..ไม่อินัง..

"บ้านริมโขง"

[ดาว อาชาไนย]

ว่า"ทำได้ตามใจคือไทยแท้"
อย่ามัวแต่กังวลกฏหนหลัง
เขียนไปเถิดตามใจอย่าไปฟัง
ไม่รู้ตั้งกฏทำไมไว้อ้างอิง

ถ้าไม่อ้างว่าเล่นเป็นกลบท
ไม่กำหนดชื่อชัด"สะบัดสะบิ้ง"
แล้วหน้าไหนใครกล้ามาท้วงติง
จะโดนยิงให้พรุนกระสุนปลอม

ดาว........

[--ณัชชา--]

กระทู้กลอนบอกชัด สะบัดสะบิ้ง
กลอนเพราะพริ้งคำละหุ ทนุถนอม
ไม่เขียนตามบ่งชี้ประนีประนอม
ยังหว่านล้อมด้วยบทประชดประชัน

--ณชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

อุปมาสร้างกระต๊อบกระยอบกระแยบ
แล้วอ้างแบบบ้านนี้พิถีพิถัน
คือบ้านทรงไทยวจีตะบี้ตะบัน
คงถึงวันกลบทจะปลดจะปลง

ดาว.........

[ไพร พนาวัลย์]

      

คงไม่ถึงป่านนั้น อย่าหวั่นอย่าไหว
ภาษาไทยไม่ยุ่ย เป็นผุยเป็นผง
ช่วยกันรักษาไว้ ให้มั่นให้คง
จะยืนจะยง อยู่ที่เรา ช่วยเกลาช่วยกลึง

จะขีดจะเขียน เรียนไปหลายกลบท
ประพันธ์ประพจน์ รจนา ขึ้นมาหนึ่ง
มาพูนมาเพิ่ม เติมคำ ชวนรำพึง
ให้สุดให้ซึ้ง ตรึงตรา ชั่วฟ้าดิน

ให้ความสุข สนุกสนาน สถานทิพย์
 บรรจงหยิบ ระยิบระยับ ประดับศิลป์
ร่วมถักทอ มิรอมิรา เป็นอาจินต์
ใครยลยิน ระรินระรวย ไปด้วยกัน

กระซิบกระซาบ วาบไหว พิไรพิร่ำ
เป็นกอบเป็นกำ นำสุข จะปลุกจะปั้น
ให้เชี่ยวให้ชาญ หลานลูก มาผูกมาพัน
ช่วยแบ่งช่วยปัน ฉันทลักษณ์ อย่าพักอย่าพอ 

“ไพร พนาวัลย์”

     

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

เพื่อไม่เป็นการเข้าใจผิดว่าเอ๊ะ อย่างที่ผมพูดผิดไป และท่านเนินจำรายแย้งมามันอย่างไหนที่ถูก ผมขออนุญาต ลบสิ่งที่ผมแย้งผิดไปและรวบรวมทำใหม่ตรงนี้ดังนี้


มาเขียนวน กลบท "สะบัดสะบิ้ง"
ให้เพราะพริ้ง คำคละ สละสลวย
ให้ดื่มด่ำ คำคุ้ม กระชุ่มกระชวย
ให้ชอบด้วย คำอุ่น ละมุลละไม

ก่อนจะเริ่ม ใจตก ระหกระเหี่ย
หาคำใช้ ไม่รายเรี่ย ฉะนี้ฉไน
ก็ท้อแท้ หมดสนิท กระจิตกระใจ
แล้วเริ่มไล่ เรียงศัพท์ ประคับประคอง

หลังรวมได้ ตัวฉัน ขมันขมี
เรียงวลี ร้อยผล สนนสนอง
แข่งเวลา แข่งประสงค์ ประลงประลอง
เพราะใจร้อง อย่างเรียก ตะเกียกตะกาย

"สะบิ้งสะบัด" ขัดกฎ จากบทเก่า
สลักเสลา หน้างบ้าง ทางหลังหาย
สติสตัง เริ่มรุด หลุดจากกาย
กระจัดกระจาย จนพอ จึงขอลา~

แถม

จะกี่ดึก สะอึกสะอื้น ยืนมองฟ้า
ว่าจันทรา ประชดประชัน ฉันนั้นหรือ
โอบอุ้มรัก ละเมียดละไม ในอุ่นมือ
ดลรักดื้อ ตลบตะแลง เหมือนแกล้งกัน

ประคับประคอง ข่มใจ ละไมละเมียด
กระฟัดกระเฟียด ฮึดขยี้ ขมีขมัน
สราญสรมณ์ แปลงบท ประชดประชัน
ตะบี้ตะบัน จนรัก ทะลักทะลาย

@ปราชญ์ศรีกวีน้อย

 

ความรู้เพิ่มเติม
ถ้าเล่นคำ- ด้านหน้า เป็นกลบท"สะบิ้งสะบัด"
           - ด้านหลังคือกลบท"สะบัดสะบิ้ง"
           - ตรงกลางจะเป็นกลบท"สะบัดจริงสะบิ้งจัด"
           - หน้าหลังจะเป็นกลบท"นานาสะบัดสารพัดสะบิ้ง"


ผังตัวอย่าง กลบท"สบัดสบิ้ง" (XXX XXX ะAะA...XXX XXX ะBะB) *หมายเหตุ -ะ คือสระเสียงสั้น

กฏเกณฑ์บังคับ
นิยมเขียนเป็น “กลอนเก้าหรือสิบ” โดยใช้จังหวะ ๓/ (๒)๓ /๔
ตอนท้ายของทุกๆบาท ใช้ ”สระเสียงสั้น”ในพยางค์ที่ ๗ และ ๙

ขอบคุณมานะที่นี้ขอบคุณครับ
 

[Prapacarn ❀]

♥ อย่าเบียด ♥

ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ

ช่างขยันกันจริง..สะบิ้งสะบัด
แซมเลยหัดเขียนเล่น..กระเส็นกระสาย
หัวใจเฝ้าเกี่ยวกระหวัด..กระจัดกระจาย
กลอนกลับกลายเขรอะขระ..ตะบิดตะบอย

สะบัดสะบิ้ง..ยิ่งเขียนยิ่งเวียนหัว
ตะบี้ตะบัน..จนฉันมั่วกลัวเธอหงอย
ปะติดปะต่อ..พอเห็นเช่นสำออย
กระหริบกระร่อย..ร้อยกานท์ประสานกล...

แซมค่ะ
 

[เมฆสีรุ้ง]

ยามรักเริ่ม เติมเต็ม จะเค็มจะหวาน
ยามรักบาน ขานขับ ขยับขยาย
ยามรักเบื่อ เยื่อรัก กระจัดกระจาย
ยามรักตาย ลายเลิศ กระเจิดกระเจิง

รบกวนถามผู้รู้นิดนึงนะครับ   "จะเค็มจะหวาน"    อักษร ค  กับ ว  ไม่ซ้ำกัน  ลักษณะนี้พออนุโลมได้หรือเปล่าครับ  หรือว่าถือว่าผิดหลักกลบทนี้เลยครับ

[อริญชย์]

เชิญกดอ่านหาความรู้ตามเวบนี้ฮะ จะได้ความรู้อะไรดี ๆ เยอะ  (มีกลอนกลบทให้อ่านหลายรูปแบบ)

http://www.oknation.net/blog/kondee007/2008/10/16/entry-1


 

[Prapacarn ❀]

♥ ขอบคุณพี่อริฯ สำหรับข่าวสารดีๆ ที่นำมาแบ่งปันเสมอนะคะ ♥
แซมค่ะ