ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

นกกระทุงริมคลอง "กระย่องกระแย่ง"
ยื่นปากแกว่งกวัดน้ำ "ระส่ำระสาย"
ฝูงมัจฉาแตกพลัด"กระจัดกระจาย"
ต่างแหวกว่ายกำสรด"ระทดระทม"

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕

ปล.  เชิญแต่งกลอนกลบทสะบัดสะบิ้ง คนละบทจ้ะ (หัดแต่งอะไรก็ได้) แต่ขอให้ลงสัมผัสกันรับกันกับบทที่ผ่านมา

เหตุผล:    เพื่อเป็นการหัดแต่งกลอนกลบท ซึ่งเป็นกลอนฝีมือชั้นครู
(เราสำนวนนักเรียน ก็ลองผิดลองถูกค่อยเป็นค่อยไปก่อนก็จะเป็นประโยชน์มากมายเน๊าะ)

ประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับ:    จินตนาการของเรา อาจมีผู้นำไปคิดต่ออีกมากมาย
 
จุดประสงค์:   อนุรักษ์ภาษาไทย


 








ตัวอย่างเพิ่มเติมกลบทสะบัดสะบิ้ง อ.บอม ซอง ดุ๊ก

http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=12227.0

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

เสร็จแล้ว!!!! แถมเบื้องหลังการถ่ายทำ 555

มาเขียนวน กลบท "สะบัดสะบิ้ง"
ให้เพราะพริ้ง คำคละ สละสลวย
ให้ดื่มด่ำ คำคุ้ม กระชุ่มกระชวย
ให้ชอบด้วย คำอุ่น ละมุลละไม

ก่อนจะเริ่ม ใจตก ระหกระเหี่ย
หาคำใช้ ไม่รายเรี่ย ฉะนี้ฉไน
ก็ท้อแท้ หมดสนิท กระจิตกระใจ
แล้วเริ่มไล่ เรียงศัพท์ ประคับประคอง

หลังรวมได้ ตัวฉัน ขมันขมี
เรียงวลี ร้อยผล สนนสนอง
แข่งเวลา แข่งประสงค์ ประลงประลอง
เพราะใจร้อง อย่างเรียก ตะเกียกตะกาย

"สะบิ้งสะบัด" ขัดกฎ จากบทเก่า
สลักเสลา หน้างบ้าง ทางหลังหาย
สติสตัง เริ่มรุด หลุดจากกาย
กระจัดกระจาย จนพอ จึงขอลา~

ความรู้เพิ่มเติม ถ้าเล่นคำด้านหน้า เป็นกลบท"สะบิ้งสะบัด" ด้านหลังคือกลบท"สะบัดสะบิ้ง" ตรงกลางจะเป็นกลบท"สะบัดจริงสะบิ้งจัด" หน้าหลังจะเป็นกลบท"นานาสะบัดสารพัดสะบิ้ง"

[รการตติ]

นกกระทุงริมคลอง "กระย่องกระแย่ง"
ยื่นปากแกว่งกวัดน้ำ "ระส่ำระสาย"
ฝูงมัจฉาแตกพลัด"กระจัดกระจาย"
ต่างแหวกว่ายกำสรด"ระทดระทม"

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕

ต้นรักสะบักสะบอม



วาดสวนสวยอย่างดีกะวีกะวาด
เหลือยังขาดคำหวานผสานผสม
จึงพรวนดินกันจืดพะอืดพะอม
เกือบจ่อมจมดินช่างกระด้างกระเดื่อง

ฝนลมเทเฉไฉกระไอกระอัก
เดินจมปลักเลยทุกข์กระตุกกระเตื้อง
กลัวต้นรักบอบช้ำมะลำมะเลือง
กลายเป็นเรื่องฉับพลันประพันธ์ประพนธ์

รักน่ะรักแม้เลอะกระเซอะกระเซิง
พื้นว้างเวิ้งสรรแต่งทุกแห่งทุกหน
แม้ใจนี้ร้าวรานพิการพิกล
หวังสักหนเพาะชำดูดำดูดี

แต่ต้นรักใบตวัดสะบัดสะบิ้ง
คล้ายถูกสิงใจฝันขมันขมี
ปลูกต้นรักยวนเย้ากระเซ้ากระซี้
เหมือนย่ำยีใครเขาพะเน้าพะนอ

ดูยิ่งปลูกยิ่งกร่อนกระท่อนกระแท่น
เหมือนไร้แผนเชยชิดประติดประต่อ
ทั้งที่ใจอ่อนเพลียมาเคลียมาคลอ
ยวนหยอกล้อคำนึงรำพึงรำพัน

ไม่อยากพรวนดินขมผสมผเส
ยามฝนเทปุ๋ยหกเลยผกเลยผัน
สวนปลูกกลายวิเวกเอนกอนันต์
ไร้สีสันด้อยค่าพะว้าพะวัง

จึงทำได้เพียงเพ้อเขย่อเขย่ง
ด้นบทเพลงโง่โง่พิโถ่พิถัง
กว่าฟื้นคืนสมาธิสติสตัง
ก็ภินท์พังล้มพัดกระจัดกระจาย

สวนสวยเลยเย็นเยียบระเบียบระบบ
ใจสงบเคยพร่ำระส่ำระสาย
วอนขอฝากรอยยิ้มประพิมประพาย
แม้สุดท้ายต้นรักสะบักสะบอม....



รการตติ

[สมนึก นพ]

นกกระทุงริมคลอง "กระย่องกระแย่ง"
ยื่นปากแกว่งกวัดน้ำ "ระส่ำระสาย"
ฝูงมัจฉาแตกพลัด"กระจัดกระจาย"
ต่างแหวกว่ายกำสรด"ระทดระทม"

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕
....................
มีตัวหนึ่งแยกมาปลาหมงปลาหมอ
ดักเหยื่อรอจำเพาะเหมาะสงเหมาะสม
ลูกปลาน้อยอึดโผล่โง่งงโง่งม
โดนฟันคมกัดกดระทดระทวย.

นพ
17 เม.ย.55

[อริญชย์]

นกกระทุงริมคลอง "กระย่องกระแย่ง"
ยื่นปากแกว่งกวัดน้ำ "ระส่ำระสาย"
ฝูงมัจฉาแตกพลัด"กระจัดกระจาย"
ต่างแหวกว่ายกำสรด"ระทดระทม"

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕
....................
มีตัวหนึ่งแยกมาปลาหมงปลาหมอ
ดักเหยื่อรอจำเพาะเหมาะสงเหมาะสม
ลูกปลาน้อยอึดโผล่โง่งงโง่งม
โดนฟันคมกัดกดระทดระทวย.

นพ
17 เม.ย.55

ปูตัวน้อยอวดก้าม “ถลำถลา”
รวมกันมาเป็นกลุ่ม “อะลุ่มอล่วย”
ปลาเห็นปูเป็นกลุ่ม “กระชุ่มกระชวย”
จึงเข้าด้วยกับปู “กระจู๋กระจี๋”

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕


 

<a href="http://www.youtube.com/v/r6wsd5y8lNA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/r6wsd5y8lNA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[เนิน จำราย]

ค่อยใคร่ครวญแล้วหยิบกระปริบกระปรอย   

คิดถึงนวลเนื้อกลอยเคยกระซิกกระซี้   

เจ้ากลับกลายหายไปไม่พิไรพิรี้            

ในใจพี่ตะลึงงันสพรั่นสพรึง

        เนิน จำราย

[สมนึก นพ]

ปูตัวน้อยอวดก้าม “ถลำถลา”
รวมกันมาเป็นกลุ่ม “อะลุ่มอล่วย”
ปลาเห็นปูเป็นกลุ่ม “กระชุ่มกระชวย”
จึงเข้าด้วยกับปู “กระจู๋กระจี๋”

                       อริญชย์
                   ๑๗/๔/๒๕๕๕
................
ปูวางแผนกลับกลอกหลอกหลงหลอกล่อ
ด้วยเป็นต่อก้ามใหญ่ไม่หน่ายไม่หนี
ยังหมายตาปลาล้วนอ้วนพงอ้วนพี
หนีบทันทีแอบต่อกอบงกอบัว.

นพ
17เม.ย.55

[บ้านริมโขง]

 

ท่านอริญชญ์ช่างสรร คำนั้นคำนี้
มาชวนชี้สู่ฝัน สุขสันต์สุขสม
คนนั้นนิดคนนี้หน่อย ค่อยชื่นค่อยชม
แสนภิรมย์สมสู่ ทุกผู้ทุกคน

ด้วยใจด้วยจิต คิดด้วย เป็นมวยวัด
อาจเซอาจซัด ตัดขาให้พาหม่น
ไม่ซมไม่ซ้อม ยอมชก ตลกตน
ถลุงถลน ป่นแน่ มาแพ้ทาง

มองกองเชียร์เพลียใจ ให้เหงาให้หงอย
มองน้องกลอยกลับเมิน เขาเหินเขาห่าง
มองคู่ชกอกเด่น เกินเว้นเกินวาง
มองช่วงล่าง อย่างเพลิน เกินว่างเกินเว้น

กัดฟงกัดฟัน ขันสู้ เป็นคู่ชก
จิ้งจักจิ้งจก ร้องทัก ไม่ยักเห็น
ประหมกประหมัด ขัดศอกตอกกระเด็น
เข้าคุมเข้าเค้น เห็นจังจัง..ต้องนั่งงง

รูปมวยเขา กับฉัน เต้นตันเต้นตอด
หมัดส่ายสอดกอดปล้ำ จะซ้ำจะส่ง
ตีกรรเชียงเลี่ยงหาย  ส่ายเอวส่ายองค์
ปล่อยหมัดส่งตรงเป้า จนเง้าจนงอน

กรรมกงกรรมการ ลนลาน เข้ากางกั้น
ตรงโน้นตรงนั้น มันฟาล์ว เขากล่าวสอน
เอาหมงเอาหมัด ซัดเข้า เศร้าแน่นอน
เจ้าหลงเจ้าหล่อน เป็นหญิง เลือกสิ่งควร.. 

"บ้านริมโขง"

๑๗ เมษายน ๒๕๕๕

ขออำไพให้วางคนละบท  ผมกลับกดลงไว้..ไปหนึ่งเรื่อง 

[กามนิต]

"สะบิ้งสะบัด" ชัดชัด "สะบัดสะบิ้ง"
เสียงกระดิ่งรรรรัวมิทั่วมิถ้วน
หนูกลัวแล้วแมวคราวยะเย้ายะยวน
กะผูกกระพรวนก็เกร็งเพราะเกรงเพราะกลัว

(แหะๆ แหมะมาหนึ่งหยด  )

กามนิต - ๑๗ เม.ย.๕๕

[ไร้นวล^^]

ประกวดประชันกันสะเด็ดสะเด่า
อาจบรรเทาโศกให้สลายสลัว
เฝ้าขีดเฝ้าเขียนกันระเริงระรัว
ทั้งเย้าทั้งยั่วจนหัวโยกหัวคลอน

ทะเล่อทะล่าแต่งคำกะป้ำกะเป๋อ
หวังได้เจอได้ฟังคนสั่งคนสอน
จะตกจะแต่งคำกาพย์คำกลอน
ให้งามให้งอนไว้อ้อนไว้รัก

[พี.พูนสุข]

                           รักใสใส..วัยหวาน สะท้านสะทก
                           รักโกหก..กลับดึก กระอึกกระอัก
                           รักกวนกวน.. ล้ำลึก กระชึกกระชัก
                           รักอกหัก..ร้อนรน กระวนกระวาย.                                       
                                                                              
                                             พี.พูนสุข

[เมฆสีรุ้ง]

ยามรักเริ่ม เติมเต็ม จะเค็มจะหวาน
ยามรักบาน ขานขับ ขยับขยาย
ยามรักเบื่อ เยื่อรัก กระจัดกระจาย
ยามรักตาย ลายเลิศ กระเจิดกระเจิง

[อริญชย์]

       “สะบักสะบอม”

ยังแต่งไม่ค่อยถนัด “สะบัดสะบิ้ง”
คำอ้อยอิ่งจึงลง “ตะกรงตะกร้า”
มิตรอย่าพูดให้โศก “กะโหลกกะลา”
เดี๋ยวถึงครูอังคณา “ประสาประสี”

พอแต่งได้โดยอ้อม “กะล่อมกะแล่ม”
เติมกลแต้มไม่ชัด “ถนัดถนี่”
บทกลอนจึงได้ดู “กระบู้กระบี้”
หลายท่านชี้คำผิด “กระบิดกระบวน”

เป็นนักกลอนนอนกลุ้ม “กระบุ่มกระบ่าม”
ร้อยกรองงามยากนัก “กระอักกระอ่วน”
ยิ่งแต่งก็ยิ่งงง “สำนงสำนวน”
อ่านทบทวนรู้สึก “กระยึกกระยือ” ฯ

                                   อริญชย์
                              ๑๗/๔/๒๕๕๕


 

<a href="http://www.youtube.com/v/rFwB0f8HhRI&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/rFwB0f8HhRI&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ไพร พนาวัลย์]

เห็นกลบทน่ามอง กระย่องกระแย่ง
รีบปะแป้งแต่งองค์ กระสงกระสือ (โดนวางยา)
อักษรไหนไล่ยึด ตะพึดตะพือ
นั่งตาปรือหงุบหงับ ประคับประคอง

คุณอริญชย์จินต์สุข สนุกสนาน
ร่ายกลอนกานท์วานเกลอ เสนอสนอง
ดั่งลับมีดขีดสี กระบี่กระบอง
ลับสมองลองปัญญา ประดาประดัง

กระเสือกกระสน ขนขัด สะบัดสะบิ้ง
กระตุ้งกระติ้ง วิ่งหลบ กระทบกระทั่ง
พะยักพะเยิด เจิดจ้า พะว้าพะวัง
ระร้าระรัง จุ้นจ้าน สะท้านสะเทือน

อีหลักอีเหลื่อ เนื้อนุ่ม กระจุ๋มกระจิ๋ม
ประพร้ายประพริม ยิ้มเก้อ เสมอเสมือน
พะวักพะวง หลงปลื้ม มิลืมมิเลือน
จะเยี่ยมจะเยือน เงื่อนงำ มะลำมะลอย

“ไพร พะวักพะวัลย์”

[ปราชญ์ศรีกวีน้อย ♥]

จะกี่ดึก สะอึกสะอื้น ยืนมองฟ้า
ว่าจันทรา ประชดประชัน ฉันนั้นหรือ
โอบอุ้มรัก ละเมียดละไม ในอุ่นมือ
ดลรักดื้อ ตลบตะแลง เหมือนแกล้งกัน

ประคับประคอง ข่มใจ ละไมละเมียด
กระฟัดกระเฟียด ฮึดขยี้ ขมีขมัน
สราญสรมณ์ แปลงบท ประชดประชัน
ตะบี้ตะบัน จนรัก ทะลักทะลาย

@ปราชญ์ศรีกวีน้อย

 

ใครที่ยังแต่งไม่คล่องผมแนะนำว่าลองจดคำใส่สมุดไว้ก่อนเลยหาจากคนที่เคยแต่งกลบทพวกนี้ไว้นี่แหละครับ
จะทำให้ครั้งต่อไปนึกอยากแต่งจะได้ง่ายขึ้นมากๆ

สำหรับคนที่ลองแต่งแล้วผมยังเห็นบางคนเข้าใจกลบทนี้ผิดอยู่ โดยจะเขียนเป็นผังได้ดังนี้ (ตัวอย่าง กลบท"สะบัดสะบิ้ง")

XXX XXX อะAอะA
XXX XXX อะBอะB
XXX XXX อะCอะC
XXX XXX อะDอะD
 
โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้   

ขอบคุณครับ 

[blackbear]

จะกี่ดึก สะอึกสะอื้น ยืนมองฟ้า
ว่าจันทรา ประชดประชัน ฉันนั้นหรือ
โอบอุ้มรัก ละเมียดละไม ในอุ่นมือ
ดลรักดื้อ ตลบตะแลง เหมือนแกล้งกัน

ประคับประคอง ข่มใจ ละไมละเมียด
กระฟัดกระเฟียด ฮึดขยี้ ขมีขมัน
สราญสรมณ์ แปลงบท ประชดประชัน
ตะบี้ตะบัน จนรัก ทะลักทะลาย

@ปราชญ์ศรีกวีน้อย

 


เพราะความรักแผลงฤทธิ์ตะขิดตะขวง
เพราะลิ้นลวงไม่จริงสวิงสวาย
เพราะคารมอ่อนหัดกระจัดกระจาย
เพราะหญิงชายพูดจบตลบตะแลง

ความรักเหมือนโรคาประดาประดั่ง
มิระวังปะทะขยะแขยง
ใครหลวมตัวมิหลบประจบประแจง
ต้องลงแดงกำสรดระทดระทวย

[กามนิต]

จะกี่ดึก สะอึกสะอื้น ยืนมองฟ้า
ว่าจันทรา ประชดประชัน ฉันนั้นหรือ
โอบอุ้มรัก ละเมียดละไม ในอุ่นมือ
ดลรักดื้อ ตลบตะแลง เหมือนแกล้งกัน

ประคับประคอง ข่มใจ ละไมละเมียด
กระฟัดกระเฟียด ฮึดขยี้ ขมีขมัน
สราญสรมณ์ แปลงบท ประชดประชัน
ตะบี้ตะบัน จนรัก ทะลักทะลาย

@ปราชญ์ศรีกวีน้อย

 

ใครที่ยังแต่งไม่คล่องผมแนะนำว่าลองจดคำใส่สมุดไว้ก่อนเลยหาจากคนที่เคยแต่งกลบทพวกนี้ไว้นี่แหละครับ
จะทำให้ครั้งต่อไปนึกอยากแต่งจะได้ง่ายขึ้นมากๆ

สำหรับคนที่ลองแต่งแล้วผมยังเห็นบางคนเข้าใจกลบทนี้ผิดอยู่ โดยจะเขียนเป็นผังได้ดังนี้ (ตัวอย่าง กลบท"สะบัดสะบิ้ง")

XXX XXX อะAอะA
XXX XXX อะBอะB
XXX XXX อะCอะC
XXX XXX อะDอะD
 
โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้   

ขอบคุณครับ 

ต้องขออภัยคุณปราชญ์ศรีกวีน้อย ที่ต้องแย้งไว้ตรงนี้นะครับ ผมไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่กับที่คุณบอกว่า

"โดยคำที่ใช้จะต้องเป็นเสียง อะ(_)อะ(_) บางคนใช้คำเหมือนกันแทนคำอะเช่น ไม่รงไม่รู้ ไม่รู้ไม่ชี้ เป็นต้น อย่างนี้คือใช้ไม่ได้จะผิดหลักกลบทนี้" 

เหตุเพราะว่ากลบทสะบัดสะบิ้งนี้ มีต้นแบบมาจาก ศิริวิบุลกิตติ์ ของหลวงศรีปรีชา (เซ่ง) สมัยอยุธยา และกลอนตัวอย่างก็เห็นชัดว่าไม่ได้บังให้ให้เป็น อะ(_)อะ(_) อย่างที่คุณกล่าวมา

        ในครั้งนั้นเวไชยันต์ก็หวั่นก็หวาด            สะท้านอาสน์เทวฤทธิ์สถิตสถิน
        ปาริชาติฉาดฉัดระบัดระบิน                         พิภพอินท์ก้องดังกะทั่งกะเทือน

(อ้างอิงจากเว็บไซต์ราชบัณฑิตยสถาน <<คลิก>>)

ในทำนองเดียวกัน ในกลบทสุภาษิต ของหลวงธรรมาภิมณฑ์ (ถึก จิตรกถึก) กวีสมัยรัตนโกสินทร์ ก็แต่งกลสะบัดสะบิ้ง อย่างกริยาสะบัดสะบิ้ง โดยมิได้ บังให้ให้เป็น อะ(_)อะ(_) แต่อย่างใด ดังตัวอย่าง

        เห็นท่านที่ มีทรัพย์ จะจับจะจ่าย                     ดูฟูมฟาย มิได้หน่วง จะห่วงจะหัว
        ทั้งเก็บได้ ใชพลัน ไม่พันไม่พัว                       อย่าเผลอตัว ตามท่าน ใช่การใช่กล 

(อ้างอิงจากเว็บไซต์บ้านจอมยุทธ <<คลิก>>)

โดยส่วนตัว ผมเห็นด้วยกับคุณบอม ซองดุ๊ก และคุณวฤก ที่ว่าคำซ้ำคู่อักษร XYXY นั้น หากไม่อยากให้คำยาวยืดยาด ก็จะใช้เสียงเบา (ลหุ) ที่ตำแหน่ง X (ไม่ได้บังคับ เป็นแต่เพียงข้อเสนอแนะ) เมื่ออ่านคำจะสะบัดสะบิ้งมากกว่าการใช้คำหนักทั้ง 4 คำ มิใช่ว่าต้องบังคับให้ X เป็นคำ "อะ" ไปเสียทั้งสิ้นนะครับ

Oo..ขออณุญาต นำกลอนกลบทของอาจารย์วฤก มาลงเพื่อเป็นตัวอย่างที่ถูกต้องแก่เพื่อนๆครับ..oO

กลอนกลบทสะบัดสะบิ้ง

กำหนดให้คำท้ายวรรคเปลี่ยนเป็นคำซ้ำอักษรสองคู่

ตัวอย่างเช่นกลอนแปดเดิมนิยมแบ่งคำเป็น 000 00 000

เมื่อจะเขียนแบบกลบทสะบัดสะบิ้งสามคำหลังจะต้องเปลี่ยนเป็นคำซ้ำอักษรสองคู่ดังนี้ 000 00 XYXY
นั่นคือซ้ำอักษร X กับ Y

เมื่อขยายสามคำหลังเป็นคำซ้ำสองคู่แล้ว สามคำนี้จะอ่านได้ 4 พยางค์ ซึ่งอาจทำให้เสียงของวรรคกลอนเยิ่นเย้อไปได้
ดังนั้นท่านจึงนิยมให้ X เป็นลหุ หรือคำเสียงสั้น ส่วน Y ให้เป็นคำเสียงหนัก
เมื่อเขียนอย่างนี้แล้ว จังหวะการอ่านกลอนก็จะไม่ยืดยาดจนเกินไป

ความเห็นยาวไปหน่อย ทนอ่านอีกนิดก็แล้วกันนะครับ การแสดงความเห็นออกหน้าไมค์ หากมีสิ่งใดระคายเคืองก็ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง มิได้มีเจตนาอวดหรืออย่างไร เพียงแต่ไม่อยากให้ไขว้เขวกันเลยเถิดไปจนหาหลักอ้างอิงมิได้ หากใครไม่เห็นด้วยก็แย้งได้นะครับ แต่อยากให้อ้างอิงหลักการและตำราที่ถูกต้อง จะได้เป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นหลังที่จะได้มาอ่านในเว็บนี้นะครับ

        ขออภัยหากขัดสะบัดสะบิ้ง
        มิเพราะพริ้งแก่หูสหสหาย
        ที่เฝ้ายคอยคิดเห็นมิเว้นมิวาย
        เพียงเพื่อกลอนเพริศพรายพิลาศพิไล

        ด้วยจิตคารวะ
        กามนิต - ๑๙ เม.ย.๕๕
         

[blackbear]

ขอชื่มชม"กามนิต"ประดิดประดอย
ร่วมเรียงร้อยฉันทลักษณ์สมัครสมาน
ตามเยี่ยงบทสะกดคำบุร่ำบุราณ
ให้เราท่านชื่นฉ่ำสำบัดสำนวน

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

มงกุฎดวงดาว



เสียงน้ำไหลคืนเพ๊ญกระเส็นกระสาย
ฟังคล้ายคคล้ายในฝันมิผันมิผวน
มองดวงดาวเริงรื่นประเมินประมวล
ก่อนจันทร์นวลลอยเฉียดละเมียดละไม

เอาไมตรีเป็นฐานสมานสมัคร
มาร้อยถักใช่เฉเถลไถล
เติมรักมาประดับจับจิตจับใจ
กับดอกไม้รายร้อยประดอยประดิด

จะจุดเทียนแทนใจไสวสว่าง
คงมีบ้างดาวน้อยกระจ้อยกระจิด
แต่น้ำใจยังรอประต่อประติด
มาเชยชิดคอยเตือนมิเลือนมิลา

อย่ามัวแต่รอช้าพะว้าพะวัง
คนอยู่หลังคนนี้ประสีประสา
มอบมงกุฎมาให้ประไพประภา
แทนดารางามปานประมาณประเมิน

เพื่อบุหลันเด่นมาสพิลาสพิไล
ขออย่าได้วิตกระหกระเหิน
รักจึงมอบด้วยรักมาทักมาเทิน
เป็นกลอนเพลินใจซึ้งคะนึงคะเน

จะเคียงกันยามค่ำปรัมปรา
ในคงคาน้ำล้นระหนระเห
กอดพระจันทร์ใกล้ชิดสนิทเสน่ห์
จะกล่อมเห่ถึงรุ่งกระจุ๋งกระจิ๋ง



รการตติ

[สะเลเต]

ทะเล่อทะล่ารักเขาเราใฝ่ฝัน
ตะบี้ตะบันปันใจไม่หยุดนิ่ง
ทุลักทุเลเทจิตคิดแอบอิง
กระหนุงกระหนิงเธอนั้นฝันมลาย

เขามีใครใกล้ชิดสนิทสนม
เราขื่นขมคืนค่ำระส่ำระสาย
พิษไฟรักร้อนรนกระวนกระวาย
ต้องเดียวดายใจช้ำลำบากลำบน

ประคับประคอง คาดหวัง จะพลั้งจะพลาด
อเนจอนาจ ทางเลือก กระเสือกกระสน
สะบอมสะบัก รักสลาย ทุรายทุรน
พิการพิกล จนจิต จะชิดจะเชย
 
---สะเลเต---