ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ได้แต่คอยพร่ำเพ้อละเมอฝัน
อยู่กับวันอ้างว้างอย่างเก่าก่อน
เส้นทางรักพลัดพรากมาจากจร
ความสัมพันธ์สั่นคลอนร้าวรอนจินต์

วันคืนเคลื่อนเดือนคล้อยเฝ้าคอยเจ้า
อยู่กับความหงอยเหงาเฝ้าถวิล
รักจืดจางร้างลาน้ำตาริน
ใจพังภินท์สลายแทบวายวาง

ถ้อยคำเพ้อ เผลอไผล หรือไรนี่
เหตุไฉนก่อนนี้ พี่เมินหมาง
คำสัญญาเบือนบิด เหมือนปิดทาง
แล้วลาร้างห่างหาย ไม่ไยดี

ปล่อยให้น้องต้องคอยเหงาหงอยจิต
ได้แต่คิด คะนึงครวญชวนหมองศรี
เจ็บเกินรับ กับชายไร้ปรานี
จวบวันนี้  พี่ยา ไยมาครวญ

“สุนันยา”

[สุนันยา]

ฉันตั้งตารอคอยอย่างสร้อยเศร้า
แม้เพียงเงาไม่มาจนฟ้าสาง
คอยจากเดือนเป็นปีไม่มีลาง
สุดอ้างว้างว้าเหว่จนเซซัง

ทำไมหนอใจดำช่างทำได้
เธอจากไปไม่หวนทวนความหลัง
หรือฉันทำให้หญิงนั้นชิงชัง
จึ่งหมดหวังเสียแล้วหรือแก้วตา

จะให้คอยถึงไหนหนอใจเจ้า
จะให้เศร้าเพียงใดพิไรหา
จะเจ็บช้ำทำไมไม่พูดจา
เชิญดุด่า,ฆ่าแกง,อย่าแกล้งกัน

ฉันยอมแล้วทุกอย่างอย่าห่างเหิน
ฉันยอมเดินลุยไฟอย่างไม่หวั่น
ฉันยอมแพ้แก่เธอเพ้อทุกวัน
เพียงจอมขวัญกลับมา ฆ่าให้ตาย

“ไพร พนาวัลย์”

พูดทำไมตอนี้ หรือพี่จ๋า
ที่ผ่านมา พาล่ม ตรมสลาย
คราอยู่เคียง เพียงนิด มิคิดกราย
คนใจร้าย คือพี่ ย่ำยีทรวง

ทุกข์ระทม ถมถา ทุกคลาคล่ำ
พี่ใจดำ ทำมา น้ำตาร่วง
เคยเหลียวแล น้องยาสุดาดวง
มีเพียงแต่ คำลวง ทุกช่วงวัน

จะให้กลับทำไมเล่าตอนนี้
หรือย่ำยี ไม่พอ พ่อจอมขวัญ
ไม่เหลือรอยอาลัยให้แก่กัน
มีแต่ความโศกศัลย์ ทุกวันคืน

อย่ามาพูด โน้มน้าว ถึงคราวรัก
เมื่อพี่เอง ใสผลัก ไม่อยากฝืน
ทรมานนานนม ขมกล่ำกลืน
ขอลบรอยสะอื้น ไม่คืนแล้ว...

“สุนันยา”

[ไพร พนาวัลย์]

จะให้คอยถึงไหนหนอใจเจ้า
จะให้เศร้าเพียงใดพิไรหา
จะเจ็บช้ำทำไมไม่พูดจา
เชิญดุด่า,ฆ่าแกง,อย่าแกล้งกัน

“ไพร พนาวัลย์”

รักจากฉันนั้นให้มิใช่น้อย
ครบทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์คนเช่นฉัน
หากมิเหลือเยื่อใยในสัมพันธ์
อยากฆ่าฟันก็เชิญเดินเข้ามา

พร้อมยอมตายด้วยรัก...ยังหลักประหาร
อยากสิ้นทุกข์ทรมานวานเธอฆ่า
โปรดสังหารให้ดับขณะหลับตา
ขอร้องอย่ายั้งมือ... คือคำวอน
 
---สะเลเต---

โถ คนดีอย่างแกง พี่แสร้งว่า
ใครจะฆ่าได้ลงบรรจงป้อน
ข้าวราดแกงเขียวหวานบ้านงามงอน
อยากคืนคอนไปชิมให้อิ่มเอม

รสข้าวแกงบ้านน้องคงต้องห้าม
ทานกี่ชามยังหิวต้องติวเข้ม
อร่อยเลิศรสดีแสนปรีดิ์เปรม
สุขเกษมติดใจ ดั่งใส่ยา

“ไพร พนาวัลย์”

[สุนันยา]

รักคือความห่วงหาศรัทธามั่น
รักคือความผูกพันด้วยฝันใฝ่
รักคือความมั่นคงส่งออกไป
รักคือความจริงใจมอบให้กัน

แม้ว่าการรอคอยพาหงอยเศร้า
แม้ว่าการคอยเฝ้านั้นเราฝัน
แม้ว่าการเขียนคำนำรำพัน
แม้ว่าการสื่อนั้นจะเนิ่นนาน

ไม่เคยท้อต่อหมายปลายทางมุ่ง
ไม่เคยท้อวันพรุ่งไม่ปรุงหวาน
ไม่เคยท้อเลยหนอต่ออาการ
ไม่เคยท้อต่อมานจะซานซม

หนึ่งคือเธอเท่านั้นในวันนี้
หนึ่งคือเธอได้พลีฤดีสม
หนึ่งคือเธอเสมอไปในนิยม
หนึ่งคือเธอทุกลม-หายใจคอย

เมื่อความรักปักมั่นเกินกั้นจาก
เมื่อความรักล้นหลากได้ฝากถ้อย
เมื่อความรักที่เกิดสุดเลิศลอย
เมื่อความรักถักร้อยหวังคอยเคียง

คือสำนึกระลึกมั่นทุกวันผ่าน
คือสำนึกตลอดกาลสารส่งเสียง
คือสำนึกตรึกหมายปลายสำเนียง
คือสำนึกคำเรียง..เพียงเพื่อเธอ.

"บ้านริมโขง"

๑๕ เมษายน ๒๕๕๕

รักที่มี มอบให้ ด้วยใจหวัง
รักที่สร้าง เป็นพลัง ดั่งเสนอ
รักทีบอก ออกมา ค่าคือเธอ
 รักที่มั่น อยู่เสมอ ใช่เผลอไป

แม้ว่านานแค่ไหนมิกรายผัน
แม้ว่ากาลผ่านวัน นั้นเพียงไหน
แม้ว่าต้องรอนร้าว เศร้าหทัย
แม้ว่าใจ ร่ำไห้ ยังหมายคอย

ไม่เคยลืมสักวันสัมพันธ์ก่อน
ไม่เคยอ้อน ใครอื่น ทุกคืนหงอย
ไม่เคยเลย สักครั้ง ความหวังลอย
ไม่เคยปล่อย รักคลาย แม้นใจตรม

หนึ่งคือเธอ เสมอมั่น ที่ฝันใฝ่
หนึ่งคือใจ รักจริง หวังอิงสม
หนึ่งคือเพียงเคียงขวัญมั่นภิรมย์
หนึ่งคือพรหมมอบมา อย่าลาเลือน

เมื่อมีรัก ปักทรวง จึ่งทวงถาม
เมื่อมีรัก ฝากนาม ย้ำเสมือน
เมื่อมีรัก พักใจ จึ่งใคร่เตือน
เมื่อมีรัก อย่าเคลื่อนทำเชือนแชร์

คือดวงจิต คิดถึง รำพึงผ่าน
คือดวงจิต พิศกาล สมานแผล
คือดวงจิต เผยปอง จ้องดูแล
คือดวงจิต รักแท้....แค่เพียงเธอ

“สุนันยา”

[สุนันยา]

... ღ ♥ .*.♥ ღ ...

...น่าสงสาร ใจเรา เฝ้ามองหา
เศร้าอุรา น้ำตากลั่น ยามหวั่นเพ้อ
โอ้..ดวงใจ ไห้หวน ชวนละเมอ
อยากพบเจอ เธอนั้น ทุกวันไง...

...เพียงฤทัย ใฝ่รัก จึงมักหงอย
หลงเฝ้าคอย..มองหา ว่าอยู่ไหน
มันร้อนรุ่ม สุมอก น่าตกใจ
เอ๊ะ!ทำไม? ไฉนเรา เฝ้าแต่คอย...

รัตนาวดี
 

... ღ ♥ .*.♥ ღ ...

ก็เพราะรักจึงทน แม้หม่นหมอง
ก็เพราะรัก จึงต้อง ปองมิถอย
ก็เพราะรัก เหลือล้น จึงทนคอย
ก็เพราะรัก ไม่น้อย จึงร้อยคำ

ก็เพราะรัก ที่เห็น ไม่เว้นว่าง
ก็เพราะรัก ที่วาง  ดั่งถลำ
ก็เพราะรัก รักนี้ ช่างมีกรรม
ก็เพราะรัก ตอกย้ำ จึงพร่ำครวญ..
 

"สุนันยา"

[สุนันยา]

วันเวลา เลยผ่าน นานลับล่วง
เจ้าพุ่มพวง จากไป ไม่คืนหวน
ยังมิลืม กลิ่นเต่า อันเย้ายวน
เธอมาด่วน ทิ้งทุ่ง สู่กรุงไกล

เคยเก็บผัก หักฟืน ยืนตากแดด
เสียงออดแอด ลมจัด พัดกอไผ่
เจ้ากลับลืม ทุกสิ่ง มาทิ้งไป
ไม่ห่วงไย ลูกยา ทั้งห้าคน

 
.....ยากูซ่า......

เรื่องผ่านมา ตั้งนานอย่าพาลว่า
ลูกทั้งห้ามิใช่ จะไม่สน
คุณบอกเลี้ยงเองได้ ใส่กมล
อย่ากังวล เรื่องลูก ผูกดวงมาน

คนที่ฉันเฝ้าคอย ละห้อยหา
เขาจะพา หงุดหงิด คิดเลิกสาน
ลืมฉันเถิด ยากูซ่า อย่ามาพาล
อีกไม่นาน ฉันจะพา เขา(ไป)หาเธอ....

"สุนันยา"

[สุนันยา]

เห็นความเศร้าเคล้าระคนปนอักษร
ภาพบังอรซ้อนมากล่าวปราศรัย
ระบายรักหนักวิญญาณ์ร่ำอาลัย
สะท้อนใจให้อาวรณ์เขาจรลา

น้ำตาหยดรดอาบเป็นคราบฝัง
เสมือนดั่งสั่งคำส่งพร่ำหา
ยังคงรักนักเจ้าเท่าวิญญาณ์
จงคืนมาข้ารอพะนอทรวง

ทุกวันคอยน้อยใจหม่นในจิต
เคยแนบชิดผิดสลดสิ้นหมดหวง
ฤๅลืมรสหมดรักให้ตักตวง
หลังล่อลวงล่วงล้ำให้ช้ำตรอม

โอ้อกเราเศร้าลำเค็ญเป็นบุปผา
เบื่อระอารากลิ่นยามสิ้นหอม
ภมรสลดหมดภิรมย์หลังดมดอม
ทิ้งพะยอมพร้อมพรากบินจากลา

ส่งฝากสาส์นผ่านเดือนช่วยเตือนส่อง
ฝากลมล่องลอยเลื่อนเป็นเพื่อนหา
ฝากทวยเทพเทวัญชั้นนภา
เชิญอักษราตรารัดผูกมัดใจ...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

ขอขอบคุณ ความห่วง ในช่วงเหงา
ความปวดร้าว คราวคอย เหมือนรอยไหม
คิดถึงวัน เคยรื่น ชื่นทรวงใน
ยิ่งหวั่นไหว ใจห่วง ดังบ่วงพัน

เฝ้ากังวน วุ่นวาย ใจเจียนบ้า
ไม่รู้ว่า ทำไม ไยโศกสัลย์
ความคิดถึง คะนึงหวง ห่วงทุกวัน
โอ้รักเอย ทำฉัน หวั่นเต็มที

ส่งใจเรียง เคียงข้าง บนทางฝัน
ส่งถ้อยสรรค์ ผ่านไป ในวิถี
ส่งอักษร กลอหวาน ขานวลี
ส่งกวี ที่ร้อยเรียง ก็เพียงรัก

ทุกวันคอย คอยคำ ที่ย้ำตอบ
ทุกวันคอย คำปลอบ ว่าชอบนัก
ทุกวันคอย หมายเช่น เห็นประจักษ์
ทุกว้นคอย ถ้อยภักดิ์ ว่ารักเดียว....

“สุนันยา”

 

[สุนันยา]

วาสนาชะตาตกอกไหม้ขม
ต้องตรอมตรมหม่นหมองใจน้องหงอย
ยังคิดถึงพี่ยาจนตาลอย
มีบ่อยบ่อยน้องละเมอ...เฝ้าเพ้อพก

เราพลัดพรากจากกัน...ใช่ฉันแกล้ง
ค่าเครื่องบินมันแพง...แสลงอก
พี่จ๋าพี่ช่วยซื้อตั๋วอย่ามัวงก
ก็แค่หกหมื่นถ้วนไม่รวนเร

จะจัดแจงแต่งตัว หัวและหน้า
จะไกวเปลเห่ว่า...ยวนย่าเหล
เร็วเร็วนะ..พี่จ๋า อย่าเกเร
ตอบโอเคเมื่อไหร่ได้พบกัน...

แซมค่ะ

รอใครมา ตอบแซม แจมกระทู้
แหมไม่รู้ เป็นไง คล้ายกับฝัน
พ่อหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ไปไหนกัน
ปล่อยให้แซมรำพัน เพ้อฝันคอย

งั้นสุขอ ตอบเอง นะแซมนะ
ไม่รอใครไหนล่ะ จะพาหงอย
คนดายเดียว เปลี่ยวจิต ประดิษฐ์ประดอย-
คำเรียงร้อย ปลอบเหงา "ด้วยเข้าใจ"

คิดถึงคน ห่างไกล ใจยิ่งเศร้า
เหมือนใบไม้ แห้งเฉา เฝ้าหม่นไหม้
แม้นระกำ จำฝืนสะอื้นใน
ทนต่อไป เถิดหนา ค่าเครื่องไม่มี

ส่งลำนำ คำนึง ซึ้งซึ้งผ่าน
รอคำหวาน กานท์กลอน ป้อนโฉมศรี
แทนคิดถึงด้วยรัก จากวลี
เป็นกวี ปลอบขวัญ รอวันพบ....

"สุนันยา"

[darkness_hero]

ได้แต่คอย จึงได้แค่ ได้แต่คอย
ใจจึงลอย ถึงเพียงแค่ เท่าใจถึง
ได้แต่เขียน คิดเขียนแค่ เพียงคำนึง
ใจฉันจึง ได้แต่คอย ฝากคำไป

เขาอยู่ไกล สุดขอบฟ้า ไกลไม่เท่า
ใจของเรา ยังไขว่คว้า ความรักได้
ไกลเพียงตัว แต่ใจบอก หาได้ไกล
เขาอยู่ใกล้ แค่ใจคิด ก็ใกล้กัน

darkness_hero

[สุนันยา]

ทุกทุกวัน เฝ้าคิด คิดถึงมาก
รินร้อยฝาก สำเนียงเพียงในฝัน
ได้แต่คอย คอยชื่น ทุกคืนวัน
ด้วยใจมั่น ยิ่งนัก รักที่มี

ดวงใจหนาว ร้าวรอน นอนผวา
เมื่อไหร่หนา คืนเคียง เพียงนวลศรี
มองเดือนดาว พราวสรวง ช่สงราตรี
ในฤดี ไห้หวน ครวญคะนึง....

"สุนันยา"