ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ได้แต่คอย เขียนคำลำนำอ้อน
ระบายวาง ทางกลอน ตอนใจเหงา
เพียงดายเดียว เปลี่ยวจิต พิษซึมเซา
คนเคยบอก รักเรา เขาเรรวน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำฝาก
ดุจเขาพราก จากไกล จึงไห้หวน
ทั้งที่มอง เห็นอยู่ คนคู่ควร
กลับทิ้งนวล หวนไห้ ดวงใจตรม

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้ขื่นขม
วางอักษร กลอนเคล้า เศร้าระทม
ด้วยสุดข่ม อาลัย เหมือนไกลกัน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำบอก
ฝากรักออก จากห้วง ดวงใจฉัน
แม้นกาลผัน ผ่านไป ให้นานวัน
ยังคงมั่น รักเดียว มิเหลียวใคร....

“สุนันยา”

[ปู่ริน]

ได้แต่หวัง ยังรัก น้องคนเดียว
มิเคยเหลียว มองหน้า หญิงคนไหน
ได้แต่คอย พุ่มพวง ยอดดวงใจ
เจ้าคนงาม ทรามวัย จงรับฟัง

ได้แต่หวัง ทำใจ ไม่เศร้าสร้อย
ถึงพี่คอย น้องนาง ด้วยความหวัง
ได้แต่คอย คนดี มิเชื่อฟัง
พี่ต้องนั่ง ก้มหน้า น้ำตาคลอ

ได้แต่หวัง ขวัญใจ เข้าใจพี่
เจ้าอย่าหนี ห่างไกล จากห้องหอ
ได้แต่คอย พร้อมผิดหวัง พี่นั่งรอ
พี่ทดท้อ นั่งร้อง ต้องหมองตรม

ได้แต่หวัง ได้นวลน้อง มาครองคู่
จะได้อยู่ เคียงกาย ไม่ขื่นขม
ได้แต่คอย สุดท้าย อย่าระทม
เมื่อรักล่ม เรือนร้าง นางจากจร

                            ริน ดอนบูรพา
                                 ๑๔ เม.ย.๕๕

                                             

[D]

ได้แต่เพ้อ เพ้อไป ยามใจหม่น
เฝ้านั่งบ่น คร่ำเคร่ง เล็งอักษร
แล้วเอ่ยเอื้อน อ้อนไป ในบทกลอน
มาแอบออน น้อยนิด ประดิษฐ์กานท์

ถึงคนไกล สุดหล้า ฟ้าเขาเขียว
บอกว่ารัก จริงเชียว ช่วยสื่อสาร
ความรักฉัน ฝังแน่น แสนทรมาน
ฝากลมผ่าน ไปถึงเธอ เห้อ!.ใครกัน

[ปู่ริน]

ได้แต่เพ้อ เพ้อไป ยามใจหม่น
เฝ้านั่งบ่น คร่ำเคร่ง เล็งอักษร
แล้วเอ่ยเอื้อน อ้อนไป ในบทกลอน
มาแอบออน น้อยนิด ประดิษฐ์กานท์

ถึงคนไกล สุดหล้า ฟ้าเขาเขียว
บอกว่ารัก จริงเชียว ช่วยสื่อสาร
ความรักฉัน ฝังแน่น แสนทรมาน
ฝากลมผ่าน ไปถึงเธอ เห้อ!.ใครกัน

มองเมฆคล้อย ลอยต่ำ ลงเหลี่ยมเขา
มีคำกานท์ มาถึงเรา ลมหวนหัน
เอ๊ะ ! คำพ้อ ตัดรัก หักสัมพันธ์
เป็นหมอกควัน หายวับ ไปกับตา

ได้รับรู้ เดี๋ยวนี้ มีคนคอย
คงเลื่อนลอย พร่ำเพ้อ ละเมอหา
พี่ฝากรัก จากใจ ให้ลมพา
บอกน้องว่า ยังรัก ยังมันคง

ที่ผ่านไป ให้อภัย พี่เถิดน้อง
พี่ร่ำร้อง  เรื่องรักใคร่ ใจลุ่มหลง
ต่อไปนี้ พี่ทำตน ให้ซื่อตรง
น้องก็คง ให้โอกาสพี่ มีแต่คอย...คอย...

                  ริน ดอนบูรพา
                                         ๑๔ เม.ย. ๕๕

                                               

[เมฆสีรุ้ง]

ได้แต่คอย เขียนคำลำนำอ้อน
ระบายวาง ทางกลอน ตอนใจเหงา
เพียงดายเดียว เปลี่ยวจิต พิษซึมเซา
คนเคยบอก รักเรา เขาเรรวน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำฝาก
ดุจเขาพราก จากไกล จึงไห้หวน
ทั้งที่มอง เห็นอยู่ คนคู่ควร
กลับทิ้งนวล หวนไห้ ดวงใจตรม

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้ขื่นขม
วางอักษร กลอนเคล้า เศร้าระทม
ด้วยสุดข่ม อาลัย เหมือนไกลกัน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำบอกบอก
ฝากรักออก จากห้วง ดวงใจฉัน
แม้นกาลผัน ผ่านไป ให้นานวัน
ยังคงมั่น รักเดียว มิเหลียวใคร....

“สุนันยา”

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันเก่า
ที่สองเรา เฝ้าปรน ไม่ไปไหน
ยังสองกาย ก่ายกอด พรอดพิไร
ร่วมประคอง สองใจ ให้ละมุน

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันก่อน
ที่นวลแก้ว แววอ่อน อ้อนนอนหนุน
หลบพายุ ฝนซา ห่าพิรุณ
ซบไออุ่น อ้อมแขน ที่คุ้นเคย

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันวาน
ที่ตัวฉัน มันพาล ทำชาเฉย
ไม่สำนึก ถึงรัก ที่ละเลย
ปล่อยความหมอง งอกเงย จนเคยตน

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันนั้น
หากจะทัน โอกาส อีกสักหน
จะขอกลับ รับรัก แม่หน้ามน
จะขอกอด หนึ่งคน จนชีพวาย

เมฆสีรุ้ง
๑๔ เม.ย. ๒๕๕๕

[พิมพ์วาส]

"เสียงนาฬิกา..มันตอกย้ำ"

(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

"ตั้งแต่วันนั้น...ที่เธอจากไป
หัวใจ...ของฉันมันบอกว่าสาย
รักหายไปเสียแล้ว.(-_-).รักของฉันมันกลับพังทลาย
มันตอกย้ำคำว่า ..หน่าย..ซ้ำไปซ้ำมา"

เข็มนาทีชี้บอกตอกความช้ำ
ที่เธอทำย้ำในใจปวดปร่า
เสียงติ๊กตอกพอกพร่ำซ้ำทุกครา
บอกเวลาว่ามันนั้นสายไป

"ครานี้ไม่มีเธอ
ดูปฏิเสมอ...น้ำตาเผลอหลั่งไหล
อีกกี่วันเธอจะกลับมาจากที่-ที่แสนไกล
แล้วอีกสักเท่าไหร่..เธอจะได้...กลับมาคืน"

เสียงเข็มย้ำซ้ำเติมว่าเริ่มห่าง
อยู่คนเดียวใจอ้างว้างรักจักฝืน
แอบกระซิกร่ำไห้ใจกล้ำกลืน
รักต้องแตกเป็นหมื่น..เสี้ยวดวงใจ

"ทุกเข็มวินาที ...ที่เดิน
มันเกินหัวใจ..จะรับไหว
เธอรีบกลับมาเถิด ..อย่าไปไกล
รู้ไหม..คนไกลคนนี้ยังเฝ้ารอ.."

[ลมหนาว]

ได้แต่คอยพร่ำเพ้อละเมอฝัน
อยู่กับวันอ้างว้างอย่างเก่าก่อน
เส้นทางรักพลัดพรากมาจากจร
ความสัมพันธ์สั่นคลอนร้าวรอนจินต์

วันคืนเคลื่อนเดือนคล้อยเฝ้าคอยเจ้า
อยู่กับความหงอยเหงาเฝ้าถวิล
รักจืดจางร้างลาน้ำตาริน
ใจพังภินท์สลายแทบวายวาง

[ไพร พนาวัลย์]

ฉันตั้งตารอคอยอย่างสร้อยเศร้า
แม้เพียงเงาไม่มาจนฟ้าสาง
คอยจากเดือนเป็นปีไม่มีลาง
สุดอ้างว้างว้าเหว่จนเซซัง

ทำไมหนอใจดำช่างทำได้
เธอจากไปไม่หวนทวนความหลัง
หรือฉันทำให้หญิงนั้นชิงชัง
จึ่งหมดหวังเสียแล้วหรือแก้วตา

จะให้คอยถึงไหนหนอใจเจ้า
จะให้เศร้าเพียงใดพิไรหา
จะเจ็บช้ำทำไมไม่พูดจา
เชิญดุด่า,ฆ่าแกง,อย่าแกล้งกัน

ฉันยอมแล้วทุกอย่างอย่าห่างเหิน
ฉันยอมเดินลุยไฟอย่างไม่หวั่น
ฉันยอมแพ้แก่เธอเพ้อทุกวัน
เพียงจอมขวัญกลับมา ฆ่าให้ตาย

“ไพร พนาวัลย์”

[สุนันยา]

ได้แต่หวัง ยังรัก น้องคนเดียว
มิเคยเหลียว มองหน้า หญิงคนไหน
ได้แต่คอย พุ่มพวง ยอดดวงใจ
เจ้าคนงาม ทรามวัย จงรับฟัง

ได้แต่หวัง ทำใจ ไม่เศร้าสร้อย
ถึงพี่คอย น้องนาง ด้วยความหวัง
ได้แต่คอย คนดี มิเชื่อฟัง
พี่ต้องนั่ง ก้มหน้า น้ำตาคลอ

ได้แต่หวัง ขวัญใจ เข้าใจพี่
เจ้าอย่าหนี ห่างไกล จากห้องหอ
ได้แต่คอย พร้อมผิดหวัง พี่นั่งรอ
พี่ทดท้อ นั่งร้อง ต้องหมองตรม

ได้แต่หวัง ได้นวลน้อง มาครองคู่
จะได้อยู่ เคียงกาย ไม่ขื่นขม
ได้แต่คอย สุดท้าย อย่าระทม
เมื่อรักล่ม เรือนร้าง นางจากจร

                            ริน ดอนบูรพา
                                 ๑๔ เม.ย.๕๕

                                             

พี่หวังใด กันหนา ถึงลาห่าง
หรือเพียงอ้าง วางความ ตามอักษร
ทิ้งให้เศร้า ขื่นขม ตรมร้าวรอน
ให้น้องนอน เหว่ว้า แสนอาลัย

พี่หวังใด กันแน่ ที่แลหา
น้องน้ำตา ท่วมท้น เพราะหม่นไหม้
สิ้นปราณี หมางเมินเดินจากไป
มิใคร่ครวญ ว่าใคร หวนไห้ครวญ

พี่หวังใด กันหนอ จึงก่อผล
น้องเฝ้าทน โศกช้ำระกำสรวล
เพาะพี่นี้เปลี่ยนใจ ไม่ทบทวน
ทิ้งให้นวล น้องยา น้ำตาริน

พี่หวังใด กันหรือ ไม่ถือสัตย์
เหมือนป้องขัด ปัดใจ ไม่ถวิล
จึ่งร้างลา ห่างหายไม่ยลยิน
พี่คงสิ้นรักแล้ว หนอแก้วใจ..
 

“สุนันยา”

[สุนันยา]

ได้แต่เพ้อ เพ้อไป ยามใจหม่น
เฝ้านั่งบ่น คร่ำเคร่ง เล็งอักษร
แล้วเอ่ยเอื้อน อ้อนไป ในบทกลอน
มาแอบออน น้อยนิด ประดิษฐ์กานท์

ถึงคนไกล สุดหล้า ฟ้าเขาเขียว
บอกว่ารัก จริงเชียว ช่วยสื่อสาร
ความรักฉัน ฝังแน่น แสนทรมาน
ฝากลมผ่าน ไปถึงเธอ เห้อ!.ใครกัน

หากไม่รู้ เป็นใคร ที่ใฝ่ถึง
คงเป็นหนึ่ง คนที่ มีในฝัน
ลมรำเพยเผยพร่ำ ร้อยรำพัน
ว่าคนนั้น นั่นไง ที่ปลายฟ้า

ส่งลำนำคำกลอน ไปอ้อนบอก
ว่ารักดอก จึงเพ้อ ละเมอหา
เฝ้าแต่คอย คนดี นี้เรื่อยมา
ปรารถนา พาพบ ประสบจริง..

"สุนันยา"

[บ้านริมโขง]

รักคือความห่วงหาศรัทธามั่น
รักคือความผูกพันด้วยฝันใฝ่
รักคือความมั่นคงส่งออกไป
รักคือความจริงใจมอบให้กัน

แม้ว่าการรอคอยพาหงอยเศร้า
แม้ว่าการคอยเฝ้านั้นเราฝัน
แม้ว่าการเขียนคำนำรำพัน
แม้ว่าการสื่อนั้นจะเนิ่นนาน

ไม่เคยท้อต่อหมายปลายทางมุ่ง
ไม่เคยท้อวันพรุ่งไม่ปรุงหวาน
ไม่เคยท้อเลยหนอต่ออาการ
ไม่เคยท้อต่อมานจะซานซม

หนึ่งคือเธอเท่านั้นในวันนี้
หนึ่งคือเธอได้พลีฤดีสม
หนึ่งคือเธอเสมอไปในนิยม
หนึ่งคือเธอทุกลม-หายใจคอย

เมื่อความรักปักมั่นเกินกั้นจาก
เมื่อความรักล้นหลากได้ฝากถ้อย
เมื่อความรักที่เกิดสุดเลิศลอย
เมื่อความรักถักร้อยหวังคอยเคียง

คือสำนึกระลึกมั่นทุกวันผ่าน
คือสำนึกตลอดกาลสารส่งเสียง
คือสำนึกตรึกหมายปลายสำเนียง
คือสำนึกคำเรียง..เพียงเพื่อเธอ.

"บ้านริมโขง"

๑๕ เมษายน ๒๕๕๕

[รัตนาวดี]

... ღ ♥ .*.♥ ღ ...

...น่าสงสาร ใจเรา เฝ้ามองหา
เศร้าอุรา น้ำตากลั่น ยามหวั่นเพ้อ
โอ้..ดวงใจ ไห้หวน ชวนละเมอ
อยากพบเจอ เธอนั้น ทุกวันไง...

...เพียงฤทัย ใฝ่รัก จึงมักหงอย
หลงเฝ้าคอย..มองหา ว่าอยู่ไหน
มันร้อนรุ่ม สุมอก น่าตกใจ
เอ๊ะ!ทำไม? ไฉนเรา เฝ้าแต่คอย...

รัตนาวดี
 

... ღ ♥ .*.♥ ღ ...

[สุนันยา]

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันเก่า
ที่สองเรา เฝ้าปรน ไม่ไปไหน
ยังสองกาย ก่ายกอด พรอดพิไร
ร่วมประคอง สองใจ ให้ละมุน

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันก่อน
ที่นวลแก้ว แววอ่อน อ้อนนอนหนุน
หลบพายุ ฝนซา ห่าพิรุณ
ซบไออุ่น อ้อมแขน ที่คุ้นเคย

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันวาน
ที่ตัวฉัน มันพาล ทำชาเฉย
ไม่สำนึก ถึงรัก ที่ละเลย
ปล่อยความหมอง งอกเงย จนเคยตน

ได้แต่คอย รำลึก ถึงวันนั้น
หากจะทัน โอกาส อีกสักหน
จะขอกลับ รับรัก แม่หน้ามน
จะขอกอด หนึ่งคน จนชีพวาย

เมฆสีรุ้ง
๑๔ เม.ย. ๒๕๕๕

ได้แต่คอย คำนึง ถึงดวงจิต
คราเคยชิด พิศชม ตรมมิหาย
มาบัดนี้ ไร้เงาเคล้าเคียงกาย
น้ำตายริน พร่างพราย ใจตรอมตรม

ได้แต่คอย คำนึง ถึงวันผ่าน
สิ้นรสหวาน  พาลชืด จนจืดขม
สิ้นเยื่อใย ในรัก เคยฝากพรหม
บัดนี้ต้องระทม ขมวิญญาณ์

ได้แต่คอย คำนึงรำพึงแผ่ว
คงไร้แววรักหวน ทวนสมาน
ด้วยคำคนย้อนยอก บอกประจาน
สุดร้าวราน รักนี้ ฤดีดวง

ได้แต่คอย คำนึง ถึงวันก่อน
รอยร้าวรอน ตามติด เป็นพิษสรวง
คงยากฝืนคืนกลับ เพื่อซับทรวง
เมื่อเธอลวงหลอกเล่น ไม่เป็นจริง

“สุนันยา”

[สุนันยา]

"เสียงนาฬิกา..มันตอกย้ำ"

(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

"ตั้งแต่วันนั้น...ที่เธอจากไป
หัวใจ...ของฉันมันบอกว่าสาย
รักหายไปเสียแล้ว.(-_-).รักของฉันมันกลับพังทลาย
มันตอกย้ำคำว่า ..หน่าย..ซ้ำไปซ้ำมา"

เข็มนาทีชี้บอกตอกความช้ำ
ที่เธอทำย้ำในใจปวดปร่า
เสียงติ๊กตอกพอกพร่ำซ้ำทุกครา
บอกเวลาว่ามันนั้นสายไป

"ครานี้ไม่มีเธอ
ดูปฏิเสมอ...น้ำตาเผลอหลั่งไหล
อีกกี่วันเธอจะกลับมาจากที่-ที่แสนไกล
แล้วอีกสักเท่าไหร่..เธอจะได้...กลับมาคืน"

เสียงเข็มย้ำซ้ำเติมว่าเริ่มห่าง
อยู่คนเดียวใจอ้างว้างรักจักฝืน
แอบกระซิกร่ำไห้ใจกล้ำกลืน
รักต้องแตกเป็นหมื่น..เสี้ยวดวงใจ

"ทุกเข็มวินาที ...ที่เดิน
มันเกินหัวใจ..จะรับไหว
เธอรีบกลับมาเถิด ..อย่าไปไกล
รู้ไหม..คนไกลคนนี้ยังเฝ้ารอ.."

วันเวลาเจ้าเอยล่วงเลยผ่าน
แม้นจะนน แค่ไหน ยังใฝ่ขอ
คืนมาเถิด รักเอย เคยเล้าคลอ
มาหยอกล้อ ยินยล เช่นคนเดิม

วันเวลาเจ้าเอยล่วงเลยผ่าน
เถิดสมาน สานรับ กลับมาเสริม
เคียงคู่ไป ด้วยจิต คิดต่อเติม
กลับมาเริ่ม ต้นใหม่ เมื่อใจรัก

วันเวลาเจ้าเอยล่วงเลยผ่าน
ยังซึ่งซ่าน ถ่ายเท ไม่เหหัก
นานแค่ไหน ยังคงซึ่อตรงภักดิ์
ด้วยตระหนัก รักหนึ่ง ที่ตรึงใจ

วันเวลาเจ้าเอยล่วงเลยผ่าน
กลับมาเถิด วันวาน อันสดใส
จะขอรักเพียงหนึ่ง ตรึงหทัย
ไม่คิดที่จากไกล เมื่อใจครวญ...

"สุนันยา"

[yaguza]

วันเวลา เลยผ่าน นานลับล่วง
เจ้าพุ่มพวง จากไป ไม่คืนหวน
ยังมิลืม กลิ่นเต่า อันเย้ายวน
เธอมาด่วน ทิ้งทุ่ง สู่กรุงไกล

เคยเก็บผัก หักฟืน ยืนตากแดด
เสียงออดแอด ลมจัด พัดกอไผ่
เจ้ากลับลืม ทุกสิ่ง มาทิ้งไป
ไม่ห่วงไย ลูกยา ทั้งห้าคน

 
.....ยากูซ่า......

[สะเลเต]

จะให้คอยถึงไหนหนอใจเจ้า
จะให้เศร้าเพียงใดพิไรหา
จะเจ็บช้ำทำไมไม่พูดจา
เชิญดุด่า,ฆ่าแกง,อย่าแกล้งกัน

“ไพร พนาวัลย์”

รักจากฉันนั้นให้มิใช่น้อย
ครบทั้งร้อยเปอร์เซ็นต์คนเช่นฉัน
หากมิเหลือเยื่อใยในสัมพันธ์
อยากฆ่าฟันก็เชิญเดินเข้ามา

พร้อมยอมตายด้วยรัก...ยังหลักประหาร
อยากสิ้นทุกข์ทรมานวานเธอฆ่า
โปรดสังหารให้ดับขณะหลับตา
ขอร้องอย่ายั้งมือ... คือคำวอน
 
---สะเลเต---

[Prapacarn ❀]

เริ่มร่ายรำทำนองของเพชฌฆาต
ร้องประกาศจงฟังคำจะพร่ำสอน
ถ้ารักใคร...จงซื่อสัตย์..อย่าตัดรอน
แล้ว....ฟันขอน ขาดกระเด็น..เป็นบทเรียน
 
แซมค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ได้แต่คอย เขียนคำลำนำอ้อน
ระบายวาง ทางกลอน ตอนใจเหงา
เพียงดายเดียว เปลี่ยวจิต พิษซึมเซา
คนเคยบอก รักเรา เขาเรรวน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำฝาก
ดุจเขาพราก จากไกล จึงไห้หวน
ทั้งที่มอง เห็นอยู่ คนคู่ควร
กลับทิ้งนวล หวนไห้ ดวงใจตรม

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้ขื่นขม
วางอักษร กลอนเคล้า เศร้าระทม
ด้วยสุดข่ม อาลัย เหมือนไกลกัน

ได้แต่คอย เขียนคำ ลำนำบอก
ฝากรักออก จากห้วง ดวงใจฉัน
แม้นกาลผัน ผ่านไป ให้นานวัน
ยังคงมั่น รักเดียว มิเหลียวใคร....

“สุนันยา”

เห็นความเศร้าเคล้าระคนปนอักษร
ภาพบังอรซ้อนมากล่าวปราศรัย
ระบายรักหนักวิญญาณ์ร่ำอาลัย
สะท้อนใจให้อาวรณ์เขาจรลา

น้ำตาหยดรดอาบเป็นคราบฝัง
เสมือนดั่งสั่งคำส่งพร่ำหา
ยังคงรักนักเจ้าเท่าวิญญาณ์
จงคืนมาข้ารอพะนอทรวง

ทุกวันคอยน้อยใจหม่นในจิต
เคยแนบชิดผิดสลดสิ้นหมดหวง
ฤๅลืมรสหมดรักให้ตักตวง
หลังล่อลวงล่วงล้ำให้ช้ำตรอม

โอ้อกเราเศร้าลำเค็ญเป็นบุปผา
เบื่อระอารากลิ่นยามสิ้นหอม
ภมรสลดหมดภิรมย์หลังดมดอม
ทิ้งพะยอมพร้อมพรากบินจากลา

ส่งฝากสาส์นผ่านเดือนช่วยเตือนส่อง
ฝากลมล่องลอยเลื่อนเป็นเพื่อนหา
ฝากทวยเทพเทวัญชั้นนภา
เชิญอักษราตรารัดผูกมัดใจ...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[ปู่ริน]

เริ่มร่ายรำทำนองของเพชฌฆาต
ร้องประกาศจงฟังคำจะพร่ำสอน
ถ้ารักใคร...จงซื่อสัตย์..อย่าตัดรอน
แล้ว....ฟันขอน ขาดกระเด็น..เป็นบทเรียน
 
แซมค่ะ

ถึงไม่ฆ่า ก็เหมือนฆ่า ในครานี้
หลายสิบปี ชีวิตพลิกผัน ต้องหันเหียน
ทรมานกาย จิตใจ จนจวนเจียน
ไม่แปรเปลี่ยน ยังรักเธอ เสมอมา

พี่ยังคอย ค้อย..คอย ยังคอยเจ้า
ทุกค่ำเช้า นั่งพร่ำเพ้อ ละเมอหา
วันสงกรานต์ ทุกปี มิคืนมา
พี่คอยท่า น้องนงราม เจ้าทรามวัย

ถ้าไม่รัก ก็บอกพี่ ว่าไม่รัก
อย่าให้พี่ ต้องช้ำหนัก ทนไม่ไหว
น้องทิ้งพี่ แล้วคนดี คงมีใหม่
มิเป็นไร หากสิ้นหวัง...พี่ยังคอย..

                  ริน ดอนบูรพา
                                         ๑๕ เม.ย. ๕๕

                               ช้ำรัก...  ยังไม่ตาย   ..คอยเธอเสมอ

[Prapacarn ❀]

วาสนาชะตาตกอกไหม้ขม
ต้องตรอมตรมหม่นหมองใจน้องหงอย
ยังคิดถึงพี่ยาจนตาลอย
มีบ่อยบ่อยน้องละเมอ...เฝ้าเพ้อพก

เราพลัดพรากจากกัน...ใช่ฉันแกล้ง
ค่าเครื่องบินมันแพง...แสลงอก
พี่จ๋าพี่ช่วยซื้อตั๋วอย่ามัวงก
ก็แค่หกหมื่นถ้วนไม่รวนเร

จะจัดแจงแต่งตัว หัวและหน้า
จะไกวเปลเห่ว่า...ยวนย่าเหล
เร็วเร็วนะ..พี่จ๋า อย่าเกเร
ตอบโอเคเมื่อไหร่ได้พบกัน...

แซมค่ะ