พระจันทร์ข้าใครอย่าแตะ . . . กระต่ายกระแดะมันต้องตาย
พิโยคนางห่างเหินจากเนินรัก
ปรปักษ์ปมเหงาเข้าแทงอก
หนาวอุราอาลัยใจระทก
ตาวันตกอกเปลี่ยวพลันเสียวทรวง
ยามราตรีมีดาวขึ้นพราวแสง
แต่ดินแยกแตกระแหงแล้งคนห่วง
เจ้าอยู่ไหนใจหาสุดาดวง
ข้างบนสรวงห้วงฟ้าหรือว่าไร
พระจันทร์ฉายปลายหาศเพียงมาศผ่อง
ดุจเนื้อน้องนิ่มนวลชวนหลงใหล
โอ้ยลโสมโทมนัสอึดอัดใจ
นั่งหม่นหมองร้องไห้ไร้น้ำตา
หากเปรียบเจ้าแจ่มเล่ห์บนเวหน
คงทุกข์ทนผลเสน่ห์บนเวหา
กระต่ายน้อยคอยยวนนวลยุพา
แต่พี่ยาว่ากวนนวลยุพิน
จึงอิจฉาตาร้อนระอุหมาย
ฆ่ากระต่ายตายห่างนางโฉมฉิน
กล่าวโทษทัณฑ์จันทรามากลั้วดิน
จนวันสิ้นสาปหายกระต่ายเลือน
บัณฑิตเมืองสิงห์
