ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่ริน]

เมื่อยังเล็กเด็กน้อยคอยศึกษา
เรียนวิชามุ่งมั่นกันใช่ไหม
เฝ้าพากเพียรเรียนรู้อย่างตั้งใจ
เพื่อจะได้ค้นคว้าหาตัวตน

รักสิ่งใดชอบสิ่งใดในวันนี้
รีบเลือกสรรสิ่งดีๆไม่สับสน
พัฒนาจิตใจความเป็นคน
เพื่อสืบค้นสิ่งลึกซึ้งเพียงหนึ่งเดียว

จากวันนั้นถึงวันนี้มิพานพบ
ท่องเที่ยวจบทั่วแคว้นแดนเขาเขียว
บางครั้งต้องรัดทดอย่างโดดเดี่ยว
เหลือไว้แต่ความเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

เหมือนรักของพี่เฉกเช่นกัน
ถูกตัดขาดหักสะบั้นต้องห่างหาย
ต้องหย่าร้างแตกหักรักวอดวาย
ถูกทำลายล้มคลืนพี่ยืนงง

น้ำตาร่วงล่วงหล่นลงพรากพราก
มันสูญสิ้นจำใจจากดั่งประสงค์
ค้นชีวิตหกสิบปีมิมั่นคง
มันจบลงตรง...ตัวตนนั้นไม่มี...

                       ริน ดอนบูรพา
                                  ๙ เม.ย. ๕๕

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เพียรตะกายหมายคว้าอุราหวัง
รักประดังสั่งความตามวิถี
ดุจสายธารซ่านซ่าของวารี
ไหลเร็วรี่จี้เจาะซอนเซาะแรง

ถึงบั้นปลายสายธารที่ซ่านซ่า
กลับอ่อนล้าซาฤทธิ์หมดพิษแฝง
ด้วยสังขารผ่านแผกเกินแจกแจง
ดุจดั่งแสงสายัณห์ตะวันรอน

นั่งรำพึงถึงตัวตนยามหม่นล้า
พร้อมแววตาฝ้าฟางพลางถอดถอน
ยากเรียกชื่นคืนกลับด้วยลับจร
ทิ้งอาวรณ์ย้อนเตือนเป็นเพื่อนเคียง...


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

เมื่อยังเล็กเด็กน้อยคอยศึกษา
เรียนวิชามุ่งมั่นกันใช่ไหม
เฝ้าพากเพียรเรียนรู้อย่างตั้งใจ
เพื่อจะได้ค้นคว้าหาตัวตน

รักสิ่งใดชอบสิ่งใดในวันนี้
รีบเลือกสรรสิ่งดีๆไม่สับสน
พัฒนาจิตใจความเป็นคน
เพื่อสืบค้นสิ่งลึกซึ้งเพียงหนึ่งเดียว

จากวันนั้นถึงวันนี้มิพานพบ
ท่องเที่ยวจบทั่วแคว้นแดนเขาเขียว
บางครั้งต้องรัดทดอย่างโดดเดี่ยว
เหลือไว้แต่ความเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

เหมือนรักของพี่เฉกเช่นกัน
ถูกตัดขาดหักสะบั้นต้องห่างหาย
ต้องหย่าร้างแตกหักรักวอดวาย
ถูกทำลายล้มคลืนพี่ยืนงง

น้ำตาร่วงล่วงหล่นลงพรากพราก
มันสูญสิ้นจำใจจากดั่งประสงค์
ค้นชีวิตหกสิบปีมิมั่นคง
มันจบลงตรง...ตัวตนนั้นไม่มี...

                       ริน ดอนบูรพา
                                  ๙ เม.ย. ๕๕

การศึกษา อาจยาวไกล ไปสักหน่อย
แต่อย่างน้อย เราก็คน สู้เต็มที่
เหมือนเรือน้อย ล่องลอย ในวารี
บ้างต้องมี คลื่นลม โหมดวงแด

บางคนหมั่น พากเพียร เรียนชีวิต
จนชีพปลิด ปลงไป ใคร่แยแส
มิล้มเหลว สำเร็จ อย่าได้แคร์
ที่แน่แน่ เราอยู่ ต้องสู้ทน

อาจจะมี บางวัน นั้นค้นพบ
อาจประสบ พบได้ ไม่สับสน
ด้วยสามารถ แกร่งกล้า กว่าทุกคน
มีกมล เด็ดเดี่ยว เหลียวเห็นทาง
พันทอง

[darkness_hero]

เมื่อยังเล็กเด็กน้อยคอยศึกษา
เรียนวิชามุ่งมั่นกันใช่ไหม
เฝ้าพากเพียรเรียนรู้อย่างตั้งใจ
เพื่อจะได้ค้นคว้าหาตัวตน

รักสิ่งใดชอบสิ่งใดในวันนี้
รีบเลือกสรรสิ่งดีๆไม่สับสน
พัฒนาจิตใจความเป็นคน
เพื่อสืบค้นสิ่งลึกซึ้งเพียงหนึ่งเดียว

จากวันนั้นถึงวันนี้มิพานพบ
ท่องเที่ยวจบทั่วแคว้นแดนเขาเขียว
บางครั้งต้องรัดทดอย่างโดดเดี่ยว
เหลือไว้แต่ความเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

เหมือนรักของพี่เฉกเช่นกัน
ถูกตัดขาดหักสะบั้นต้องห่างหาย
ต้องหย่าร้างแตกหักรักวอดวาย
ถูกทำลายล้มคลืนพี่ยืนงง

น้ำตาร่วงล่วงหล่นลงพรากพราก
มันสูญสิ้นจำใจจากดั่งประสงค์
ค้นชีวิตหกสิบปีมิมั่นคง
มันจบลงตรง...ตัวตนนั้นไม่มี...

                       ริน ดอนบูรพา
                                  ๙ เม.ย. ๕๕

ตัวตนคือเพียงจิตเราคิดสร้าง
วาดแนวทางว่าอย่างนั้นว่าอย่างนี้
คิดทำนั้นทำนี้ดูเข้าที
แต่ชีวีมิได้ง่ายเพียงคิดเอา

การศึกษาเลือกแล้วตามใจอยาก
ดวงต่างหากพิพากษาอนาคตเจ้า
อนาคตเป็นสิ่งยากจะคาดเดา
นับวันเข้าอาจไม่เป็นดังตั้งใจ

รักคือหนึ่งไม่ต่างจากความคิด
จิตเนรมิตประสาททรายเสียยกใหญ่
วันหนึ่งคลื่นซัดสาดพังลงไป
ดังหทัยแตกสลายไม่เหลือดี

ตัวตนใดใครเล่าคิดกำหนด
แล้วหมดจดดังใจสั่งไปทุกที่
สมดังใจทุกท่วงท่าทุกท่าที
ทุกนาทีคือเปลี่ยนแปลงใน "ตัวตน"

darkness_hero

[D]

ฉันคือคน อ่อนแอ ผู้แพ้รัก
เหนื่อยมากนัก ขอพัก ไว้สักหน
ทางเดินที่ ยาวไกล ใจวกวน
ท้อสุดทน หนทาง ที่ห่างไกล

จะไม่เหลือ เผื่อใจ ให้ใครอีก
คงต้องหลีก รักร้าง ทางหวั่นไหว
สุดจะท้อ สุดจะทน บนทางใจ
ขอหยุดไว้ ลองพัก รักตัวเอง

[ปู่ริน]

<a href="http://www.youtube.com/v/0zWD-ZrhcSc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/0zWD-ZrhcSc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ตอนวัยเด็ก ยังเล็ก ใจสับสน
หาตัวตน มั่นขีดเขียน เรียนให้เก่ง
คบเพื่อนฝูง ทำตนใหญ่ ใจนักเลง
ทำอวดเบ่ง หลายเรื่องราว ที่เข้ามา

เมื่อหวนคิด ถึงชีวิต ตอนวัยรุ่น
ปู่ขอบคุณ พ่อแม่เห็นแก่ การศึกษา
ท่านส่งเสริม เติมให้ได้ เรียนวิชา
ปู่อุตส่าห์ ดิ้นรน จนได้ดี

ถึงแม้ว่า ความหวัง ในครั้งแรก
จะต้องแลก ความคับข้อง มัวหมองศรี
มุ่งเพาะช่าง ยังกรุงเทพฯ ก็ตามที
แต่ต้องมี ความผิดหวัง มานั่งรอ

เมื่อน้าชาย ท่านมุ่งหมาย ให้เรียนครู
ด้วยหัวใจ ที่หดหู่ สิ้นหวังหนอ
สุดเสียดาย ในครั้งนั้น น้ำตาคลอ
ใจทดท้อ สุดผิดหวัง ไม่ตั้งใจ

วันเดือนปี หมุนเวียน เปลี่ยนชีวิต
ให้ได้คิด เริ่มพากเพียร เปลี่ยนนิสัย
ดวงชะตา ชี้ตัวตน  มิโทษใคร
มีบุญได้ เป็นครู ...อยู่ชายแดน...

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๑๒ เม.ย. ๕๕