ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพรางาย]

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต


วิถีแห่งกิ้งกือ

๏กิ้งกือนอนขดม้วน      กลัวภัย
สงบสยบยอม        จับต้อง
มินิ่งมิติงไหว           หวาดหวั่น
เหวี่ยงชนอดร่ำร้อง        เงียบงำ ฯ

๏ไร้เล็บไร้เขี้ยวงา     คุ้มตน
ขามากกลับพาจร         เชื่องช้า
เลือกหยุดมิดิ้นรน        ต่อต้าน
ปากมีอุบเอ่ยอ้า         ออกเสียง ฯ

๏วางชีพไว้กลางห้วง  ชะตา
บุญทำกำหนดเป็น        ปล่อยให้
ราวซากอยากบีฑา         เชิญท่าน
กลายกลรักษ์ชีพไว้        ยืนยาว ฯ

๏กลางทุกข์โถมห้ำหั่น    เจียนตาย
ยากนักยอมนิ่งทน         ทุกข์ครอบ
เดือดพลุ่งแดพล่านฟาย      ฟูมเทวษ
แสวงทุกทิศรอบ        หาทาง ฯ

๏ดูอย่างกิ้งกือม้วน     เป็นไร
ทุกข์แตะรับรู้พลัน        ห่อนกลุ้ม
บ่วิ่งบ่หวาดไหว         เปลืองเปล่า
ท้ายสุดทุกมืดคลุ้ม        คลี่คลาย ๚ะ๛

(โคลงวิชชุมาลี)

[สุวรรณ]

พาตัวคลานเชื่องช้า             ยามเดิน
รอยย่ำชวนดูเพลิน            ไต่เท้า
พาตัวไต่ตามเนิน              เพียรถ่อ นอเฮย
เหมือนว่าอันตัวเจ้า             บ่ได้เกียจการ   

[เนิน จำราย]

พุทธธรรมเปรียบได้      ปฏิมา
ใครก่อกรรมบีฑา          ห่อนรู้
สมาธินิ่งนานนา          ลมกราย กร่อนเกลี้ยง
คงแต่องค์พจน์แท้       อยู่ยั้งยืนยาว

เนิน จำราย  (พยายามเขียน "โคลงสี่สุภาพ") น้อมรับคำวิจารณ์

[สล่าผิน]

บ้างเจอภัยมาต้อง       หดตัว
หวังภัยกรายกล้ำไป      หวาดหวั่น
ซ่อนเก็บไว้ความกลัว      นิ่งไว้
หากเสียงเงียบไปพลัน     เดินต่อ

หากเจอชนโหดเหี้ยม      ต้องตาย
ชนเหยียบแม้ตัวงอ       แหลกแน่
หากผ่านชีพมิวาย       จิตชื่น
คงอยู่ได้จนแก่         วาดฝัน

สล่าผิน

[เมฆา...]

                     

๐ กิ้งกือโคนกิ่งแก้ว            คืบคลาน
เหมือนจักถักถีบกาย       แกร่งก้าว
เยื้องยาตร์ย่องทะยาน      ยืดย่น
หมายมุ่งพุ่งแรงห้าว        เหาะหัน

๐ ชีวินชินแช่งฟ้า           ฟากพรหม
แกล้งร่างสร้างขาพัน       เพียบพร้อม
แต่ไยไม่ลู่ลม                ยามย่าง
ช้ากว่าขาอื่นอ้อม           อืดหนอ

๐ ได้แต่แลเด่นดั้ง          ดวงดาว
พรเพ่งเปล่งคำยอ          ต่อไท้
ขอฤทธิ์สิทธิ์ก้าวยาว       ยืดเยี่ยง
ชนหมู่ขาคู่ไซร้             สักครั้ง

๐ แต่นั่นฝันใฝ่ฟุ้ง           คลุ้งเพลิน
ไร้ซึ่งเทพท่านฟัง          ดั่งสร้อย
สวรรค์ท่านช่างเมิน        มองผ่าน
 จำเจ็บเก็บใจน้อย         ค่อยคลานฯ     

               

[เนิน จำราย]

บ้างเจอภัยมาต้อง       หดตัว
หวังภัยกรายกล้ำไป      หวาดหวั่น
ซ่อนเก็บไว้ความกลัว      นิ่งไว้
หากเสียงเงียบไปพลัน     เดินต่อ

หากเจอชนโหดเหี้ยม      ต้องตาย
ชนเหยียบแม้ตัวงอ       แหลกแน่
หากผ่านชีพมิวาย       จิตชื่น
คงอยู่ได้จนแก่         วาดฝัน

สล่าผิน
ชนใดใจโหดได้     ลงคอ
จตุบททวิบาท   ยังไม่
แค่ข้ามผ่านก็พอ  ยั้งไว้
สงสารหนอแค่ไล่  ม้วนตัว

สรรพสิ่งต่างล้วน   รักวงศ์
เพื่อสืบเพื่อก่อเผ่า-   พงศ์ไว้
ไม่อยากให้ประสงค์      ชีวิต
ไว้เกิดต่อก่อได้-   สืบสกุล
เนิน จำราย (เหนื่อยเขียนแต่ไม่หน่ายเรียน)ขอบพระคุณ สล่าผิน ที่ตั้งโจทย์ให้

[กามนิต]

วิถีแห่งกิ้งกือ

๏กิ้งกือนอนขดม้วน      กลัวภัย
สงบสยบยอม        จับต้อง
มินิ่งมิติงไหว           หวาดหวั่น
เหวี่ยงชนอดร่ำร้อง        เงียบงำ ฯ

๏ไร้เล็บไร้เขี้ยวงา     คุ้มตน
ขามากกลับพาจร         เชื่องช้า
เลือกหยุดมิดิ้นรน        ต่อต้าน
ปากมีอุบเอ่ยอ้า         ออกเสียง ฯ

๏วางชีพไว้กลางห้วง  ชะตา
บุญทำกำหนดเป็น        ปล่อยให้
ราวซากอยากบีฑา         เชิญท่าน
กลายกลรักษ์ชีพไว้        ยืนยาว ฯ

๏กลางทุกข์โถมห้ำหั่น    เจียนตาย
ยากนักยอมนิ่งทน         ทุกข์ครอบ
เดือดพลุ่งแดพล่านฟาย      ฟูมเทวษ
แสวงทุกทิศรอบ        หาทาง ฯ

๏ดูอย่างกิ้งกือม้วน     เป็นไร
ทุกข์แตะรับรู้พลัน        ห่อนกลุ้ม
บ่วิ่งบ่หวาดไหว         เปลืองเปล่า
ท้ายสุดทุกมืดคลุ้ม        คลี่คลาย ๚ะ๛

(โคลงวิชชุมาลี)

        วิชชุมาลี
        โอ! ครูเพรางายแกล้ง             แกมสอน
แอบวางกลกลางกระดาน              ให้เพื่อน-
ช่วยติชมกลอน                               ที่แต่ง
วิถีแห่งกิ้งกือเงื่อน                          งำโคลง ฯ

        เหอ แล้วไผจะกล้า                  ติชม
ฝีมือชั้นครูวาง                                 อย่างนี้
ศิษย์จึงม้วนตัวกลม                        กลอกเนตร
เอาอย่างกิ้งกือลี้                             ทุกข์คลาย  บารนี ฯ

        บางชนว่านี้ชื่อ                        โบราณ   โคลงนา
ข้าพเจ้าปฏิเสธโดย                         อ้างจิตร*
โบราณ บ่ โบราณ                           สักหน่อย
เพียงบางสำนักคิด                          อ้างเอง ฯ

        วรรณคดียังไร้                         เรื่องประพนธ์
เห็นแต่ในแบบเรียน                       เท่านั้น
เพราะไร้เอกโทยล                          ไร้รส-  ชาตินา
บ่เทียบเสาวภาพ-ดั้น*                     เด่นโคลง ฯ

        วิชชุมาลีแกล้ง                        เกลาโคลง
บ่บังคับเอกโท                                สักแห่ง
แบบนี้แหละเพียงโยง                     สัมผัส
รสชาติจึงแปลกแปล่ง                    เปลี่ยนปน ฯ

          สี่สุภาพ
          ยลโคลงสุภาพแจ้ง               จึงยล
รสเอกโทเสาวคนธ์                         ผ่องแผ้ว
ไทย-ลาวเลื่องอนุสนธิ์                     ศิลป์ศาสตร์
โคลงย่อมเอกโทแพร้ว                    สะพรึบพร้อมเสมอเสมอ ฯ

 
        กามนิต - ๘ เม.ย.๕๕

         


* จิตร = จิตร  ภูมิศักดิ์
* เสาวภาพ - ดั้น = โคลงสุภาพ และโคลงดั้น

[ไร้นวล^^]

ต้องใจต้องจิตนี้     โดยแรง

โคลงแปลกโคลงดั้นแปลง   ป่านนั้น

ขอครูโปรดแสดง      กำกับ

อ่อนหัดสะบัดดั้น      ด่างด้านคลานเขิน


ฤาเกริ่นลิลิตรื้อ        โบราณ

เลยละเลงเพลงกานท์    กระทุ้ง

ครูงายฯเงื่อนงำปาน      สอบศิษย์

อ่านอรรถพลัดสะดุ้ง     เดชดั้นดีดผึงฯ
 

[เนิน จำราย]

พุทธธรรมเปรียบได้      ปฏิมา
ใครก่อกรรมบีฑา          ห่อนรู้
สมาธินิ่งนานนา          ลมกราย กร่อนเกลี้ยง
คงแต่องค์พจน์แท้       อยู่ยั้งยืนยาว

หัดอ่านยังมืดครึ้ม        อลวน
ลองเขียนก็สับสน     ปานนั้น
สะท้านทั่วสกนธ์         ครูช่วย
สี่สุภาพหรือด้นดั้น     ยังงง

ลองสี่สุภาพแล้ว         ทบทวน
วิชชุมาลีหวน             ก่อร่าง
เอกโทอยู่ที่ควร           ถูกแล้ว
คงเหลือแต่โครงสร้าง  รูปลักษณ์อักษร

ตั้งหน้าบากบั่นสู้         ต่อไป
แม้เห็นแสงรำไร          ปลายฟ้า
ช้าค่อยคืบคลาไคล      ตามแบบ
เอาอย่างกิ้งกือกล้า       มอดม้วยก็ยอม   
เนิน จำราย