ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

         พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนผมได้หนังสือมาเล่มหนึ่งจากเซเว่นลดราคาจากเล่ม150เหลือ50 ทั้งๆที่เป็นหนังสือที่ดีมาก ชื่อเรื่องนิทานเวตาล(เวตาลปัญจวิงสติ)ของพระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ พระองค์เจ้ารัชนีแจ่มจรัส(น.ม.ส.) อ่านสนุกมากครับ  และช่วงนี้ผมก็กำลังหัดแต่งโคลง ก็เลยลองแต่งมาให้เพื่อนสมาชิกบ้านกลอนไทยได้อ่านสักเรื่องหนึ่ง ผมอ่านของผมแล้วก็สนุกดี หวังว่าเพื่อนๆคงจะเข้าใจโคลงที่ผมแต่งนะคร้าบบบบ อิอิอิอิ (เพราะถ้าไม่เข้าใจผมก็คงต้องฝึกฝนเพิ่มอีกนับร้อยปี อิอิอิ)

       สรุปเรื่องคร่าวๆสำหรับคนที่ไม่เคยอ่านก็คือ กษัตริย์(พระวิกรมาทิตย์)และพระโอรสมีเหตุให้ต้องไปจับเวตาล(ตัวอะไรไม่รู้ครับบอกไม่ถูก กึ่งผีกึ่งคนมั้ง ห้อยหัวลงมา)จากต้นอโศก  ทีนี้เวตาลมันจะเหาะลอยกลับไปถ้าพระราชาตรัสกับมัน  ต้องคอยวิ่งไปเอาตัวมันมาใหม่ เวตาลมันเลยเล่านิทานยั่วให้พระราชาตอบ เผลอตอบครั้งใดมันก็ลอยไปต้นอโศกอย่างเก่า เล่าไปเล่ามาจนได้ถึง25เรื่อง และโคลงฉบับหัดแต่งของผมนี้เป็นบทที่แปดครับ ส่วนเป็นเรื่องใดนั้นเชิญทัศนา      ณ บัดนี้...............

 

[ไร้นวล^^]

อภิวาทบาทเบื้อง    บูรพจารย์
กรมหมื่นพิทย์ฯทรงญาณ   โปรดเอื้อ
นิพนธ์เรื่องเวตาล      ปัญจ- วิงศตินา
ดำริมอบกานท์เกื้อ    สืบสร้างศีลธรรม

นำบางตอนเล่าย้อน      ยกมา
อัฐบทบรมราชา         ปกแคว้น
องค์ยศเกตุใฝ่กา-      มาอย่าง สราญเฮย
ทวยประเทศแน่นแฟ้น    กิจล้วนอมาตย์สรรค์

ทีรฆทรรศินนี้        คอยปรุง
ปราดเปรื่องบำรุงกรุง     อย่างไท้
แสนเหน็ดเหนื่อยผดุง    โดยสัตย์
สิ่งสะท้อนกลับได้       บ่นป้ายฉ้อฉล

จนภรรยาบอกแสร้ง   เป็นพรต
ทูลล่ำลาตามบท       บวชพร้อม
ท่องเที่ยวทั่วบรรพต    แลป่า
คชเถื่อนพยัคฆ์ล้อม   ห่อนใกล้กายขลัง

มาหยุดยังฝั่งน้ำ       ขอบนคร หนึ่งนา
พรตเหนื่อยหนักพักนอน   หลับซึ้ง
พลันลุกตื่นพลางถอน   ความง่วง
เหตุแห่งผลคนทึ้ง        ปลุกเปลื้องหลับไหล

จึงไตร่ถามท่านนั้น    คือใคร
นิธิทัศน์ค้าไกล         เกาะโน้น
แพศย์พินิจทั่วไป      ผิวผ่อง  ปราชญ์นอ
เชิญท่านจากไกลโพ้น    อยู่บ้านปราศรัย

จรไกลถึงถิ่นพ้อง          ตรองความ
ออกแล่นทะเลคราม       สุขล้น
อำมาตย์จึ่งติดตาม       ไปสู่   สินธุ์เฮย
ถึงสมุทรบังเกิดต้น-    พฤกษ์พร้อมอัปสร

[ไร้นวล^^]

ร่ายรำฟ้อนร่ำร้อง      ครวญเพลง
พิณขับขานบรรเลง   เพราะพริ้ง   
สายสมุทรวังเวง        ยังกล่อม  ฟื้นนา
ฤทธิ์พิศวาสอาจกลิ้ง    ทับทั้งลำเรือ

เมื่อนงโผล่จากน้ำ      รวดเร็ว
นงย่อมพรางองค์เอว   บ่ช้า
ภาพพิศอยู่ไป่เลว        ลางกลับ เฉยนา
ลางบอกอำมาตย์กล้า     บ่อยครั้งเคยเห็น

เย็นจิตจึ่งกลับบ้าน       เมืองเดิม
บพิตรทรงจัดเฉลิม      รับท้าว
ราชกิจหนักเพิ่มเติม    พราหมณ์ช่วย  ผ่อนเฮย
ดำรัส “ข้าปวดร้าว”      ห่างห้องพระสนม     

ตัวเจ้าชมชอบนั้น         อันใด
อุตส่าห์เดินทางไกล        หมื่นลี้
หนึ่งนงค์ช่างไฉไล         พราหมณ์ตอบ
ฟังเรื่องราวดังนี้          ราชร้อนเสน่หา

ตรัสลากรุงมุ่งเบื้อง      สายชล
ปลอมพระองค์ผู้คน     ไป่รู้   
 นิธิทัศน์ปราชญ์ยล       ลักษณ์ส่ง สูงเฮย
รับติดเรือแล่นสู้       คลื่นน้ำดังหมาย

สายนทีแน่นิ่งนี้      ใครนวย- นาดนอ
ทำกษัตริย์อ่อนระทวย    ต่อหน้า
ยิ่งพิศยิ่งนุชสวย       ทรงโปรด
ไท้โดดเรือบ่ช้า         สู่ห้วงละหาน

[ไร้นวล^^]

ผ่านลงเมืองภาคพื้น      พสุธา
กว้างใหญ่กว่าสายตา        คาดได้
นางคือพระธิดา        องค์กษัตริย์
นามวิทยาธรไซร้       ถูกทิ้งเดียวดาย

ชายสตรีชิดใกล้        ไฟลาม  ทรวงนา
องค์ยศเกตุคล้อยตาม    สนิทเนื้อ
โปรดครองคู่ทรงถาม     ชูเกียรติ หญิงแฮ
นงตอบราชเอื้อเฟื้อ        ชีพนี้พร้อมถวาย

สายสวาทจำกัดกั้น         บางวัน
“ค่ำสิบสี่หม่อมฉัน       งดเฝ้า”
“ทั้งค่ำแปดรวมกัน          บังอาจ ห่างเฮย”
เหลือนอกนั้นค่ำเช้า         ปิ่นเกล้าสุขสันต์

นานวันกษัตริย์กลับแกล้ง   ติดตาม
รากษสน่าเหยียดหยาม      ปากอ้า
กลืนยุพเรศคนงาม       โดยคล่อง แคล่วเฮย 
ราชฟาดพระแสงกล้า            ยักษ์สิ้นลมปราณ

สติฟุ้งซ่านห่วงเจ้า          กลอยใจ
เราผิดพลาดพลั้งไป        สะอื้น
นางกลับร่างทันใด        หายโศก
ค่อยกระจ่างนางฟื้น      เล่าย้อนความหลัง

รักกลับชังดั่งนี้     บิดา
กาลก่อนคร่ำครวญหา     ลูกน้อย
โปรดปรานกว่าโอรสา-    ธิราช-    เจ้านอ
เสวยกระยาหารชม้อย     เนตรคล้อยพิศหญิง

หม่อมฉันทิ้งท่านร้าง       บางครา
เยื้องย่างบาทบูชา          เทพเจ้า
ไท้กริ้วสาปธิดา                เป็นเหยื่อ   ยักษ์เฮย             
ทั้งสาปให้ลืมเศร้า          ออกได้ทางทรวง

ดวงสมรร้อนจิตอ้อน    วอนวงศ์
สาปส่งนิรันด์คง           ทุกข์ร้าย
หทัยท่านเย็นลง         จึงผ่อน
สาปกลับดีเบื้องท้าย    ต่างไท้แก้กรรม

[ไร้นวล^^]

เสร็จแล้วนำหมู่ล้วน       ราษฎร
ต่างเหาะสู่นคร             มนุษย์สิ้น
ทอดทิ้งยุพเรศนอน       โดดเดี่ยว
พ้นสาปแล้วแดดิ้น       อยากย้อนวงศา

ลาองค์ยศเกตุพร้อม     ราชตรอม
เพิ่มอีกเจ็ดวันยอม       อยู่ได้
ถึงกำหนดอธิปจอม-    ปราชญ์วาด   แผนเฮย
ได้อ่างแก้วช่วยไท้     ผลักแล้วออกสถาน

นงคราญแลกษัตริย์เข้า      ในวัง    ราชนอ
หญิงย่อมยุติพลัง             เหาะแล้ว
เต็มใจอยู่บ่ชัง                  บพิตร
แต่อมาตย์ใจแป้ว           หากใกล้มารศรี

เวตาลนี้เล่าแล้ว            ถามความ
อำมาตย์หึงนงราม         มากล้น
วิกรมาทิตย์ทรงตาม       คิดตอบ
นั่นปราชญ์ถือสัตย์ท้น    ถ่วงทิ้งตัณหา

หนักอุราเนื่องด้วย        งานเมือง
ราชลุ่มหลงสตรีเนือง     หนักหน้า
ตรองแล้วอมาตย์เคือง   ใจขุ่น
ตรอมจิตคิดแล้วล้า       จากนี้ฤาไหว

ทรงสติได้รีบคว้า       เวตาล
เผลอตรัสเพราะยั่วมาน     ป่านนี้
เวตาลล่องลอยปาน      วิหค
โอรสร่วมทางชี้          อโศกต้นภูติเหิน

เชิญกรมหมื่นพิทฯค้ำ      ปัญญา
ข้าพระบาทขอขมา         ยกอ้าง
หวังโคลงแต่งนำพา        สยามจรัส
ดั่งปณิธานทรงสร้าง     สืบซ้องภาษาฯ

[ไร้นวล^^]

ขอบคุณครับสำหรับการท่องไปในจินตนาการร่วมกับกระผม 

[พยัญเสมอ]

เป็นโคลงที่แต่งได้ยอดเยี่ยมมากครับ