ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ในที่สุด ก็ถึงวัน อันห่างเหิน
ให้ฉันต้องเผชิญ ความเมินหมาง
ความสัมพันธ์ คลับคล้าย กลายจืดจาง
เหมือนอยู่ทาง แสนเปลี่ยว เดินเดียวดาย

ในที่สุดก็ถึงวัน อันหม่นหมอง
เคยเกี่ยวข้อง กลับไกลร้างจนห่างหาย
ปล่อยให้เหงา เข้าคลุม สุมทำลาย
หมดความหมายคนเคยซึ้ง ตรึงผูกพัน

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันไร้ค่า
เธอจึงหมดเมตตา พาโศกศัลย์
เคยเรียงร้อย สร้อยสรรค์ ฝันรำพัน
กลับแปรผัน หันหลบ ไม่พบพา

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันต้องเศร้า
ขาดเธอเย้า เคล้าเคียง เมียงมองหา
แม้นสักน้อย ถ้อยพร่ำ จำนรรจา
ไม่เคยเลย สักครา ว่าคำนึง....

"สุนันยา"

[บ้านริมโขง]

ในที่สุด เธอบ่น เข้าจนได้
ภูติตนใดไขปมพิษลมหึง
พาอารมณ์สมสะห้อตะบึง
นั่งหน้าบึ้งขึงค้อนดูอ่อนใจ

นั่นโน่นนี่มีคนมาบ่นสาว
หงิกงอหง่าวหน้าง้ำทำไฉน
งอนงกเงิ่นเขินขัดจัดเข้าไป
ยังร่ำไรได้ยินทั้งถิ่นบาง

ล้วนแต่คิดไปเองละเลงจุด
ในที่สุด..หลุดหายถึงปลายหาง
ก็..ความรักฝักใฝ่ ที่ไร้ทาง
เธอกล่าวอ้าง..ในที่สุด..ก็หลุดมือ

ตั้งแต่รู้จักกัน..ฉันไม่เห็น
สิ่งใดเช่นเธอปองได้ครองถือ
ยินแต่บ่นอกหักพิษรักลือ
ซึ่งก็คือเรื่องเก่าที่เฝ้าครวญ

หากได้รู้มาก่อนว่าอ้อนรัก
ซึ้งประจักษ์รักตรึงหนึ่งสงวน
บัดนี้มาลาลับไม่กลับทวน
ฉันจะชวนตามล่า..ไปฆ่ามัน

แต่นี้ไม่เคยเห็น..ดังเช่นว่า
เธอกลับมารำพึงซึ้งกระสัน
ในที่สุด..โน่นนี่..ที่รำพัน
ชวนให้ปั่นป่วนทั่ว...ใคร ?..ตัวการ   

"บ้านริมโขง"

[sunthornvit]

ในที่สุด ก็ถึงวัน อันห่างเหิน
ให้ฉันต้องเผชิญ ความเมินหมาง
ความสัมพันธ์ คลับคล้าย กลายจืดจาง
เหมือนอยู่ทาง แสนเปลี่ยว เดินเดียวดาย

ในที่สุดก็ถึงวัน อันหม่นหมอง
เคยเกี่ยวข้อง กลับไกลร้างจนห่างหาย
ปล่อยให้เหงา เข้าคลุม สุมทำลาย
หมดความหมายคนเคยซึ้ง ตรึงผูกพัน

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันไร้ค่า
เธอจึงหมดเมตตา พาโศกศัลย์
เคยเรียงร้อย สร้อยสรรค์ ฝันรำพัน
กลับแปรผัน หันหลบ ไม่พบพา

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันต้องเศร้า
ขาดเธอเย้า เคล้าเคียง เมียงมองหา
แม้นสักน้อย ถ้อยพร่ำ จำนรรจา
ไม่เคยเลย สักครา ว่าคำนึง....

"สุนันยา"

คิดเป็นแคว  เป็นคุ้ง  จนฟุ้งซ่าน
ช้ำดวงมาน  วิตกจริต  บ่นคิดถึง
งานมีกอง  ท่วมหัว  มัวคำนึง
พร่ำเอ็ดอึง  เหมือนใคร  ไม่ปรานี

หางานทำ  ฟื้นฟู  แทนอยู่ว่าง
รีบสะสาง  ปัญหา  ปวงหน้าที่
เรื่องอื่นอื่น  ปล่อยปละ  ก่อนจะดี
ทุกข์มากมี  รอบกาย  จักคลายลง

สุนทรวิทย์

 

[สุนันยา]

ในที่สุด เธอบ่น เข้าจนได้
ภูติตนใดไขปมพิษลมหึง
พาอารมณ์สมสะห้อตะบึง
นั่งหน้าบึ้งขึงค้อนดูอ่อนใจ

นั่นโน่นนี่มีคนมาบ่นสาว
หงิกงอหง่าวหน้าง้ำทำไฉน
งอนงกเงิ่นเขินขัดจัดเข้าไป
ยังร่ำไรได้ยินทั้งถิ่นบาง

ล้วนแต่คิดไปเองละเลงจุด
ในที่สุด..หลุดหายถึงปลายหาง
ก็..ความรักฝักใฝ่ ที่ไร้ทาง
เธอกล่าวอ้าง..ในที่สุด..ก็หลุดมือ

ตั้งแต่รู้จักกัน..ฉันไม่เห็น
สิ่งใดเช่นเธอปองได้ครองถือ
ยินแต่บ่นอกหักพิษรักลือ
ซึ่งก็คือเรื่องเก่าที่เฝ้าครวญ

หากได้รู้มาก่อนว่าอ้อนรัก
ซึ้งประจักษ์รักตรึงหนึ่งสงวน
บัดนี้มาลาลับไม่กลับทวน
ฉันจะชวนตามล่า..ไปฆ่ามัน

แต่นี้ไม่เคยเห็น..ดังเช่นว่า
เธอกลับมารำพึงซึ้งกระสัน
ในที่สุด..โน่นนี่..ที่รำพัน
ชวนให้ปั่นป่วนทั่ว...ใคร ?..ตัวการ   

"บ้านริมโขง"

เมื่อมีเรื่อง ให้บ่น ยากทนไหว
ก็รู้อยู่ แก่ใจ ใช่แกล้งขาน
ความขื่นขม ถมทับ กับดวงมาน
มากร้าวราน บานเบอะเจอะทั้งปี

ไม่ได้ทำเง้างอน มาอ้อนบอก
เรื่องจริงหรอก พี่เอย ไม่เคยหนี
ยามถูกทิ้ง สิ้นไร ผู้ใยดี
คนที่เคย ปราณี ก็หนีไกล

ไม่ได้คิดไปเอง เกรงที่สุด
อยากจะหยุด ฉุดรั้ง ยั้งไม่ไหว
ก็..คนเขาเป็นอื่น ทำขื่นใจ
คนหม่นไหม้ ในที่สุด ถึงจุดตรม

รู้จักกัน นานปีพี่ก็เห็น
ไม่เคยเร้นหลบซ่อน ตอนขื่นขม
ก็จริงจริง พิษรัก เฮ้อ..หนักจม
น้องก็ข่ม เต็มที่ ใช่ยียวน

พี่ก็รู้ นี่นา ว่าอ้อนรัก
ยังมาทัก ทุกที ที่ไห้หวน
เคยปลอบขวัญ น้องมา อย่าตีรวน
น้องแค่ครวญ เพียงนิด จิตผูกพัน

น่า-นะ-นะ พี่เอยอย่าเปรยว่า
น้องอ่อนล้า สับสน ทนโศกศัลย์
ในที่สุด..เพราะไร้ค่าแสนจาบัลย์
ที่ป่วนปั่น ไปทั่ว กลัวพี่เซ็ง.....


"สุนันยา"

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ในที่สุด ก็ถึงวัน อันห่างเหิน
ให้ฉันต้องเผชิญ ความเมินหมาง
ความสัมพันธ์ คลับคล้าย กลายจืดจาง
เหมือนอยู่ทาง แสนเปลี่ยว เดินเดียวดาย

ในที่สุดก็ถึงวัน อันหม่นหมอง
เคยเกี่ยวข้อง กลับไกลร้างจนห่างหาย
ปล่อยให้เหงา เข้าคลุม สุมทำลาย
หมดความหมายคนเคยซึ้ง ตรึงผูกพัน

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันไร้ค่า
เธอจึงหมดเมตตา พาโศกศัลย์
เคยเรียงร้อย สร้อยสรรค์ ฝันรำพัน
กลับแปรผัน หันหลบ ไม่พบพา

ในที่สุด ก็ถึงวัน ฉันต้องเศร้า
ขาดเธอเย้า เคล้าเคียง เมียงมองหา
แม้นสักน้อย ถ้อยพร่ำ จำนรรจา
ไม่เคยเลย สักครา ว่าคำนึง....

"สุนันยา"

ในที่สุดยุติซึ่งวิบาก
ยุติความอยากพรากฤทธิ์สิ้นคิดถึง
ยุติความโศกวิโยคหวนครวญรำพึง
ยุติสิ่งซึ่งพึงหทัยให้อาวรณ์

จะไม่ยุดฉุดรั้งแม้นฝังจิตต์
จะไม่ยุดฉุดขนิษฐ์สิ้นพิษศร
จะไม่ยุดฉุดจินต์สิ้นนิวรณ์
จะไม่ยุดฉุดบังอรแม้นอนเดียว.../


 
บูรพาท่าพระจันทร์

[สุนันยา]

คิดเป็นแคว  เป็นคุ้ง  จนฟุ้งซ่าน
ช้ำดวงมาน  วิตกจริต  บ่นคิดถึง
งานมีกอง  ท่วมหัว  มัวคำนึง
พร่ำเอ็ดอึง  เหมือนใคร  ไม่ปรานี

หางานทำ  ฟื้นฟู  แทนอยู่ว่าง
รีบสะสาง  ปัญหา  ปวงหน้าที่
เรื่องอื่นอื่น  ปล่อยปละ  ก่อนจะดี
ทุกข์มากมี  รอบกาย  จักคลายลง

สุนทรวิทย์

 

ไม่ได้คิดไปเอง ละเลงวาด
ไม่สามารถ พูดหว่าน ให้พาลหลง
ทุกสิ่งย่อม มีเหตุ เจตจำนง
สายใยคง ชำรุด หยุดเรื่องราว

เมื่อทุกอย่างวางทาบฉาบสีสัน
สารพัน ย่อมรู้ ดูอื้อฉาว
ในที่สุด จุดติด พิษขมคาว
จึงปวดร้าว ที่ฉันโง่ โอ้เวรกรรม...
 

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ในที่สุดยุติซึ่งวิบาก
ยุติความอยากพรากฤทธิ์สิ้นคิดถึง
ยุติความโศกวิโยคหวนครวญรำพึง
ยุติสิ่งซึ่งพึงหทัยให้อาวรณ์

จะไม่ยุดฉุดรั้งแม้นฝังจิตต์
จะไม่ยุดฉุดขนิษฐ์สิ้นพิษศร
จะไม่ยุดฉุดจินต์สิ้นนิวรณ์
จะไม่ยุดฉุดบังอรแม้นอนเดียว.../


 
บูรพาท่าพระจันทร์

แม้นยื้อยุด ฉุดไปให้แสนยาก
แม้นรักมาก เมื่อถึงจุด หยุดเฉลียว
แม้นหวานพร่ำ ฉ่ำทรวง ด้วยรวงเรียว
แม้นเพียงเสี้ยว เศษใจ คงไม่มี

รักมันสิ้น สลายไปหมดแล้ว
รักไร้แวว หวนคืน ชื่นสุขศรี
รักแค่ไหน จำตัด ขาดเสียที
รักเคยมี "ในที่สุด"ต้องหยุดลง...
 
"สุนันยา"

[ไผ่เดียวดาย]

มันคงถึง เวลาไป แล้วใช่ไหม
รั้งเอาไว้ คงไม่อยู่ ใจรู้แน่
เธอคงเหนื่อย และร้าวรน ต้องทนแคร์
คนรักแย่ ที่รังแก ไม่แลใจ

มีคนรัก แต่ไม่พบ ว่าอบอุ่น
สิ่งครุกรุ่น เนิ่นนานแท้ มาแต่ไหน
คือความเหงา ที่สะสม ทับถมใจ
คนที่ใช่ ไม่รู้จัก คนรักกัน

ดีแสนดี หาแทบตาย ไม่ได้อีก
แต่ต้องหลีก ยอมเปิดทาง ไปอย่างนั้น
หาเหตุผล ไม่ให้ไป อ้างไม่ทัน
เพระเธอนั้น เหนื่อยไม่เหลือ ความเชื่อใจ

ในที่สุด รักต้องจบ ทำนบปิด
สิ่งที่คิด แม้จนใจ รับไม่ไหว
มองความรัก ที่มีค่า เอื้อมคว้าไป
น้ำตาไหล ต้องเสียใจ เอื้อมไม่ทัน

[สุนันยา]

.ใช่แล้วล่ะ ฉันหมองหม่น สุดทนไหว
ต้องปวดร้าว จนดวงใจ คล้ายโศกศัลย์
ทั้งเหนื่อยล้า แสนย่ำแย่ ยากแก้ทัน
ช้ำจาบัลย์ อยู่กับคราบ ฉาบน้ำตา

พบรักลวง ทรวงร้าวราน ต้องหันจาก
แม้นรักมาก สักเพียงไหน ยอมไกลหน้า
เมื่อเขาสิ้น แล้วเยื่อใย ไม่นำพา
ต้องอำลา ในที่สุด หยุดรักเรา

เขาคงมี คนใหม่ที่ แสนดีกว่า
คนไร้ค่า ขอหลบก่อน แอบซ่อนเหงา
มีน้ำตาเป็นเพื่อนอยู่  คู่กับเงา
อีกรอยเศร้า คอยเคล้าเคียง แทนเสียงใจ

อยู่กับความ ช้ำระทม ที่ถมถา
อยู่กับความ ทรมา คราหวั่นไหว
อยู่กับความ ทุกข์ระทม ถมทรวงใน
อยู่กับความ ช้ำหทัย ในดวงมาน.....

“สุนันยา”

[บ้านริมโขง]

เหมือนไร้ค่าพาช้ำจนต่ำสุด
เหมือนสะดุดหลักตอเกินต่อขาน
เหมือนชีวิตติดก้าวเกินร้าวราน
เหมือนลมปราณซ่านยับล้มพับลง

เถิด..โลกนี้มืดดับกลับสว่าง
ใช่ไร้ทางมองฝ่าหาประสงค์
เพียงฮึดสู้หมู่มารแตกซ่านลง
เพียงดำรงตนมั่นไม่หวั่นทาง

ต้องยอมรับปรับสภาพ-ระนาบไหน
เหตุอันใดไม่หาตามมาขวาง
บรรจงถอดมอดดับกับปล่อยวาง
แสงสว่างตามส่องหม่นหมองคลาย

แยกความรักระหว่างงานการเสถียร
ให้มุ่งเพียรรักตนอย่าก่นหมาย
ว่าใครเขาไม่รักจักมลาย
ให้เสียดายตัวก่อนไปอ้อนคน

พี่มีเพียงกำลังใจมอบให้สู้
ให้ยืนอยู่คู่ขวัญในวันหม่น
อย่าท้อแท้ให้ใครได้เยี่ยมยล
หน้าของตนวางเข้ม..เต็มกำลัง.

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

เหมือนไร้ค่าพาช้ำจนต่ำสุด
เหมือนสะดุดหลักตอเกินต่อขาน
เหมือนชีวิตติดก้าวเกินร้าวราน
เหมือนลมปราณซ่านยับล้มพับลง

เถิด..โลกนี้มืดดับกลับสว่าง
ใช่ไร้ทางมองฝ่าหาประสงค์
เพียงฮึดสู้หมู่มารแตกซ่านลง
เพียงดำรงตนมั่นไม่หวั่นทาง

ต้องยอมรับปรับสภาพ-ระนาบไหน
เหตุอันใดไม่หาตามมาขวาง
บรรจงถอดมอดดับกับปล่อยวาง
แสงสว่างตามส่องหม่นหมองคลาย

แยกความรักระหว่างงานการเสถียร
ให้มุ่งเพียรรักตนอย่าก่นหมาย
ว่าใครเขาไม่รักจักมลาย
ให้เสียดายตัวก่อนไปอ้อนคน

พี่มีเพียงกำลังใจมอบให้สู้
ให้ยืนอยู่คู่ขวัญในวันหม่น
อย่าท้อแท้ให้ใครได้เยี่ยมยล
หน้าของตนวางเข้ม..เต็มกำลัง.

"บ้านริมโขง"

เป็นช่วงของ ความเศร้า รุมเร้าจิต
เหมือนถูกพิษ ร้ายลาม ทำสิ้นหวัง
ทุกข์ระทม ถมท้อ ก่อประดัง
รอยความหลัง ครั้งก่อน ย้อนทำลาย

เมื่อถึงจุด สุดท้าย ใจสิ้นสุด
จำต้องหยุด ทุกอย่าง ในทางหมาย
ยังดิ้นรน ใฝ่ถึง ซึ่งบั้นปลาย
แม้จะสาย ไปนิด ยังคิดครวญ

ยอมรับกับความจริง ทุกสิ่งสรร
กับวานวัน ผ่านที่มีมีหวน
เก็บรอยหม่นหมองหมาง ทางแปรปรวน
ไม่เรรวน ชวนช้ำ เช่นกรรมมี

จะแยกออก เรื่องราว คร่าวปวดปร่า
เช็ดน้ำตา ที่แต้ม แก้มนวลศรี
เมื่อเขาสิ้นอาลัย ไม่ใยดี
น้องคนนี้ จะยั้ง ไม่รั้งเลย

ขอขอบคุณ กำลังใจ ที่ให้สู้
จะยืนอยู่ ในค่าคน บนเปิดเผย
จะไม่ท้อ เผื่อใครหยาม ถึงทรามเชย
จะลงเอย อย่างแข็งเข้ม..เต็มกำลัง….

"สุนันยา"

[darkness_hero]

แม้วันนี้มาถึงอย่าร้องไห้
จะร้องไปสักเท่าใดก็เท่านั้น
แค่บางใครที่ละทิ้งความสัมพันธ์
ร้องเพื่อมันแล้วเธอได้อะไร

วันห่างเหินหม่นหมองวันไร้ค่า?
อยากบอกว่าเธอมีค่ากว่าสิ่งไหน
เอาน่านะเดี๋ยวก็หายไม่เป็นไร
เช้าวันใหม่เดี๋ยวก็มาถึงอีกวัน

darkness_hero

[สุนันยา]

ไม่แล้วล่ะ ไม่ร้องไห้แล้วล่ะ
ขอบคุณนะ ที่ปลอบ มอบสุขสันต์
ทุกถ้อยเรียง เคียงหมาย คล้ายผูกพัน
พจน์จำนรรจ์ หวานริน ด้วยยินดี

ใครเขาไม่รักเรา ช่างเขาเถิด
ปัญหาเกิด ต้องแก้ และไม่หนี
จบไปแล้ว จบกัน ฝันไม่มี
ต่อไปนี้ เริ่มต้นใหม่ ไม่ง้องอน...

“สุนันยา”

ขอบคุณค่ะ...

[nisakorn]

ให้พบสิ่ง สดใสในที่สุด

ขอพี่หยุดความเศร้าอย่าเฝ้าหมอง

รุ่งอรุณกอุ่นแสง งามเรืองรอง

ที่สาดส่องนภา อย่างงดงาม