ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Music]

 

.....คิดถึง..แม่ดอกกระเจียว.....

ฝนขาดเม็ดเมื่อคืน..ข้าฯตื่นอยู่
พอเช้าตรู่ทะเลหมอกยั่วหยอกทุ่ง
เจ้าคงเพลินความงามกลิ่นน้ำปรุง
อยู่เมืองกรุงสุดกู่..ลืมหมู่เฮา

คงสบายไปดี..สองปีกว่า
เจ้าฟันฝ่าเป็นสุขหรือทุกข์เศร้า
ความอบอุ่นที่อ้างระหว่างเรา
เจ้าบรรเทาด้วยใจ..หรือใครทำ?

ดอกกระเจียวบ้านนาราคาด้อย
ไปเลิศลอยขึ้นเหลาอยู่เช้า-ค่ำ
ลืมสายหมอกดอกหญ้าบ้าระบำ
ยอมรับกรรมทำเมินอย่างเพลินใจ

คำว่ารักหนักอึ้ง..มิขึ้งโกรธ
ข้าฯเป็นโสดรอเจ้าเข้าใจไหม?
กล้วยไม้ป่าถูกขู่ให้อยู่ไพร
แล้วเหตุใด?ดอกกระเจียวยังเปรียวเมือง

(เพลงไพเราะมาก...ลองเปิดฟังดูนะฮะ)

<a href="http://www.youtube.com/v/Cn6w6AkS-DY&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Cn6w6AkS-DY&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[สล่าผิน]

เคยผ่านไพรได้ชมดอมดมกลิ่น
หอมระรินงามไสวดอกใบเขื่อง
หลายหลากสีมีให้ชมดมเนืองเนือง
หายขุ่นเคืองเมื่อเห็นดอกสะเลเต

มิได้เห็นเจ้านานพานคิดถึง
เหมือนประหนึ่งแรมร้างคล้ายห่างเห
เจ้าซ่อนไพรไกลจัดเหมือนพัดเพ
จิตซวนเซใจล้าเพราะอาวรณ์

สล่าผิน

[พิมพ์วาส]

 

ดอกกระเจียวจากทุ่งเมื่อรุ่งนี้
เก็บมาจิ้มพริกที่แม่ทำไว้
กับครอบครัวอบอุ่นละมุนละไม
แสนสุขใจครากินได้ลิ้มรส

(ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ)

ตลก...เรื่องเล่าของเพื่อนพิมพ์วาส อืม..ดูจะไม่ตลกหรอกนะคะ ตอนนั้นตอนพักเที่ยงก็ไปนั่งเล่นกันแถวไม้หินอ่อน(ที่โรงเรียนนะคะ) เอิร์นเล่าเรื่องให้ฟังตอนแรกพิมพ์วาสก็นึกว่าจะเล่าเรื่องผีกันซะอีก  อิอิ.. ... แต่ก็ไม่ได้เล่าพิมพ์วาสก็นั่งฟังเพลงของตัวเอง(ไม่ใช้คุณอรวีร้องหรอกแต่เป็นท่านหนึ่งหนะคะ อืม...) ก็ไปนั่งฟังด้วย เห็นมายด์เล่าถึงโรงเรียนแถวๆใกล้โรงเรียนของตัวเองก็เล่าๆไป พิมพ์วาสนึกก็เลยถาม "เอิร์นมายด์ ทำไมไม่ไปเรียนโรงเรียนโคกชัยสิทธิ์หละ อยู่ใกล้ๆบ้านเอง"....มายด์ก็นั่งนึก"หึ..ไม่หรอกโรงโม่หินเขาโม่หินที สนั่นไปทั้งโรงเรียนเลยกลัวโรงเรียนพัง แล้วก็อยู่ในป่าอีก" เอิร์นพูดเสริมว่า "ดูบ้านเขาหนะ ประมาณตอนเที่ยงกำลังดูทีวี โรงโม่หินเขาโม่หินทีหนึ่งสะเทือนไปทั้งบ้านเลย นอนกลางวันก็นอนไม่หลับอีกเน้อ" พิมพ์วาสก็นึก อืม....ลำบากแฮะ งั้นพวกอยู่ตรงใกล้โรงโม่หินศิลาชัยก็ซวยมากๆหนะสิ เอิร์นเล่าต่อว่า (เข้าประเด็นดอกกระเจียวสักที อิอิ...) "ตอนนั้นหนะเขา ไปเก็บดอกกระเจียวแถวๆ ไอตรงที่เขากำลังจะโม่หิน ไปกับมายด์แล้วก็แอมใส่นาฬิกาไป ตอนนั้นฝนดูเหมือนจะตกอันที่จริงตกมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแตจ่มันจะตกอีกหนะ แล้วมันก็ตกลงมาจริงๆ นาฬิกาของมายด์ก็ของเกอีก เหลือของเขา นาฬิกาโดนฝนน้ำเข้าพังอีก โรงโม่หินเขาจะโม่หินตอนเที่ยงตรงแล้วตอนนี้มันจะเที่ยงแล้วไม่รู้เวลา ดอกกระเจียวก็เยอะไม่รู้จะเก็บต่อดีหรือจะกลับบ้านไปตอนนี้ แต่แอมบอกให้กลับก่อนหนะเขาก็เลยต้องกลับ แต่วันนั้นฝนตกเขาก็เลยไม่โม่หิน" พิมพ์วาสก็นั่งฟังเอิร์นเล่า มันก็อืม...ไม่รู้น่าตื่นเต้นหรือว่าจะรู้สึกว่าน่าเบื่อดี เล่ามาเนี่ยไม่เกี่ยวกับดอกกระเจียวเลย อิอิ.... เอิร์นเล่าต่อว่า "พอไปถึงบ้านเขาก็ เอาไปให้แม่ลวกแล้วก็จิ้มน้ำพริกก็อร่อยดีมั้ง" มายด์พูดต่อจากเอิร์น " ไม่อร่อยได้ไงหละ ดอกกระเจียวเสี่ยงชีวิตเนี่ย" 55 พิมพ์วาสดูสองคนนี้เถียงกันก็สนุกดี แล้วก็เล่าเรื่องผี ใครอยากฟังยกมือขึ้นเดี๋ยวเล่าขย่มขวัญเลย อะ..ล้อ....เล่ง...ค่ะ(นั่งฟังเรื่องผีกันประมาณ ๑๕ คนได้)

[Thammada]

ขอบคุณภาพจาก www.oknation.net

นั่นแนวฟ้า กว่ากว้าง ดูคว้างเคว้ง
กล่อมวังเวง หว่านโศก ราวโลกหลับ
ถมทางเปลี่ยว เดียวดาย คนพ่ายพับ
เหมือนเดือนดับ ดาวดำ แล้ว..ค่ำใคร.?

ลมแล้ง แห้งแผ่นผืน ผู้ยืนเหม่อ
รอแล้วเก้อ กี่ครั้ง ภวังค์ไหว
เศร้าสั่งฟ้า ฝากหาว กับดาวไกล
เธออยู่ไหน  น้ำฟ้า.......น้ำตาคน

ร่วงลงดิน ถิ่นเก่า กับเงามืด
ยามฟ้าฝืด ฝั่งคอย เหมือนรอยหม่น
จะยิ้มหยอก หมอกมั่ว หรือตัวตน
แล้วรอฝน ฝากคำ มาย้ำยิน-

เย็นอยู่ด้วย ดื่มด่ำ อันฉ่ำชื่น
ที่เติมตื่น ตามแนว แววถวิล
ชูชีวิต ทิศทาง  -หว่างฟ้าดิน
สะท้อนถิ่น ทำนอง รองอรุณ.

บริบท เริ่มต้น ของคนกล้า
กาลเวลา ล่วงเลย ความเคยคุ้น
จวนตะวัน คล้อยบ่าย บอกนายทุน
ไม่อบอุ่น อีกแล้ว ในแนวเมือง

จะกลับบ้าน สานฝัน อย่างวันเก่า
เรียนลำเนา น้ำ-ป่า แลฟ้าเฟื่อง
สร้างชีวิต คิดค้น บนลานเรือง
กับช่อเอื้อง อุ่นอวล แห่งมวลมิตร

เขียนในอารมณ์ค่อนข้างสับสนครับ
แจมกับพี่มิวด้วยนะคะ

[Music]

เคยได้ยินมาว่า...การลา ใช่การทำร้าย
แต่กลับทำให้...ท้าทายความห่วงหา
ถ้าคนสองคน...ต้องไกลไปลับตา
ความผูกพัน...จะมีค่า..ถ้าเข้าใจ

และที่สุด..จุดจบ..ของบางอย่าง
สามารถสร้าง..เพิ่มผุด..จุดยืนใหม่
ท้ายสุดของการพบ...คือพรากและจากไป
แต่กลับสร้างความห่วงใย...เมื่อไกลกัน

 

[เนิน จำราย]

กล้วยไม้เอย ไม่ได้ขู่ คอยดูเจ้า

ติดตามข่าว ทุกวัน เรื่องควันป่า

กลัวไฟไหม้ ระคายเคือง เอื้องของข้า

นิ่งนิทรา อาภัพ หลับไม่ลง

โอ้เอื้องดอย หุบกะเปาะ บริสุทธิ์

ไม่อยากฉุด เข้ากองเพลิง ระเริงหลง

ป่าคอนกรีต น่ากลัวกว่า ป่าดอนดง

พบอนงค์ จะบอกกล่าว เล่าให้ฟัง

กระเจียวเจ้า นั่งเศร้าสร้อย เฝ้าคอยหา

ไม่เห็นหน้า แก้มน้อง สองปีหลัง

เก็บกลิ่นหอม ไว้รอนะ เป็นพลัง

จะกลับหลัง เข้าป่า หาทรามวัย

ล่องลำเนา ข้ามธาร ผ่านหุบห้วย

ช้างเผือกจ๋า รอข้าด้วย เจ้าอยู่ไหน

เร็วรี่ พี่ร่ำหา ช้าอยู่ไย

มาชื่นใจ ให้มากครัน คุ้มวันรอ.....

เนิน จำราย

[ดอกกระเจียว]

บ้านอยู่ดอนนอนคุดคู้เป็นหมู่มด
ทนและอดตรากตรำกับงานหนอ
เปลี่ยนวิถีชีวิตมิคิดรอ
หวังพบพ้อสิ่งที่ดีกว่าเดิม

แต่ยิ่งหาคว้าไขว่ยิ่งไร้สิ้น
คนยลยินไม่มีที่ส่งเสริม
เก็บใจร้าวรนหารักต่อเติม
แต่พูนเพิ่มเศร้าจิตอนิจจา
 
ดอกกระเจียวจึงเปลี่ยวและเหี่ยวห่อ
น้ำตาคลอเช้าค่ำคิดร่ำหา
วอนฟ้าดินลมโบกโชคชะตา
ได้นำพาพบฝันที่มั่นคง