ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

:+:  เหงากลางเงาฝัน  :+:



คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
มันจู่จู่จะหลับนิดก็คิดถึง
แววตาเหงาชายมาคมตาซึ้ง
ตกตะลึงก็พลอยลับคล้อยไป

เคยหยอกล้อคลอเคล้ากระเซ้าเล่น
เหมือนเฉกเช่นภาพภวังค์ดังชิดใกล้
จุดประกายความจำขึ้นรำไร
แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา

กลายเป็นคนขวัญอ่อนนอนกระสับ
อยากจะหลับแต่ภาพหลอนยังซ้อนพร่า
ภาพหนึ่งเห็นวันพรากตอนจากมา
อีกภาพจ้ากระจ่างความหมางเมิน

ความเหงาเป็นเช่นนี้นี่เองหนอ
รักมารอแล้วร้างหายห่างเหิน
โลกสดุดสุดอับความยับเยิน
คล้ายทางเดินมืดมิดเดินผิดทาง

อยากขอร้องอยากพ้อต่อว่านัก
ว่าหวงรักห่วงใจเอาไว้บ้าง
อย่าปล่อยตัวเพียงให้ขวัญไขว่คว้าง
จะหมดทางแม้พลั้งเพียงครั้งคราว

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
ใจหดหู่ตาจ้องแต่ห้องหาว
ดึกแล้วหนอคนอาภัพคุยกับดาว
ช่วยถามข่าวใครคนนั้นให้ฉันที



รการตติ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

[♥หทัยกาญจน์♥]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

:+:  เหงากลางเงาฝัน  :+:



คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
มันจู่จู่จะหลับนิดก็คิดถึง
แววตาเหงาชายมาคมตาซึ้ง
ตกตะลึงก็พลอยลับคล้อยไป

เคยหยอกล้อคลอเคล้ากระเซ้าเล่น
เหมือนเฉกเช่นภาพภวังค์ดังชิดใกล้
จุดประกายความจำขึ้นรำไร
แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา

กลายเป็นคนขวัญอ่อนนอนกระสับ
อยากจะหลับแต่ภาพหลอนยังซ้อนพร่า
ภาพหนึ่งเห็นวันพรากตอนจากมา
อีกภาพจ้ากระจ่างความหมางเมิน

ความเหงาเป็นเช่นนี้นี่เองหนอ
รักมารอแล้วร้างหายห่างเหิน
โลกสดุดสุดอับความยับเยิน
คล้ายทางเดินมืดมิดเดินผิดทาง

อยากขอร้องอยากพ้อต่อว่านัก
ว่าหวงรักห่วงใจเอาไว้บ้าง
อย่าปล่อยตัวเพียงให้ขวัญไขว่คว้าง
จะหมดทางแม้พลั้งเพียงครั้งคราว

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
ใจหดหู่ตาจ้องแต่ห้องหาว
ดึกแล้วหนอคนอาภัพคุยกับดาว
ช่วยถามข่าวใครคนนั้นให้ฉันที



รการตติ

คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
เหม่อมอง หมู่เมฆ,ดาว พราวสดศรี
วานซักถามไถ่ถึงหนึ่งนารี
โอ้..คนดีดวงใจใกล้หรือลับ

สบายสุกข์ทุกข์ใจกระไรหนอ
น้ำตาคลอคล้อยเพียงภาพประดับ
ประกอบแสงส่องดาวคราวระยับ
ระยิบจับจิตมองจ้องคิดถึง

คงสงัดสงบพบความเงียบ
น้ำค้างเลียบลัดเลาะเกาะหยดหนึ่ง
บนสองแก้มแต้มแต่งแจงรำพึง
รำพันซึ้งซาบซ่านสะท้านดาว

คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
จิตเกาะอยู่ยากยิ่งจริงเหน็บหนาว
คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข่าวคราวคนดีที่ฉันรอ....

คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข้อความตามข่าวคราวจากเธอ



หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

[amika29]

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
ใจหดหู่ตาจ้องแต่ห้องหาว
ดึกแล้วหนอคนอาภัพคุยกับดาว
ช่วยถามข่าวใครคนนั้นให้ฉันที

รการตติ

ดึกแล้ว...แต่ยังคงคิดถึง
ภาพคืนวานที่เคยซึ้ง...ตราตรึงตราบวันนี้
ความทรงจำแสนบอบบาง...มันซีดจางหรือยังคนดี
ความรู้สึกที่มี...ถึงวันนี้...เปลี่ยนไปแล้วหรือยัง

แสงจันทร์กระจ่าง...พราวพร่างฟ้า
คงอาลัยห่วงหา...ถึงความหลัง
กอดตัวเองไม่อุ่น...ไม่คุ้นกับการอยู่ลำพัง
รอและคอยด้วยความหวัง...เพียงสักครั้งจะกลับมา

กลับมาบอกว่ายังรักกันเหมือนเก่า
ในอ้อมกอดของความเป็นเรา...ที่โหยหา
โอบฉันไว้..ด้วยความห่วงใย..ยามมีน้ำตา
กุมมือกัน...ในวันที่อ่อนล้า...แล้วปลอบว่า...ไม่เป็นไร

หากที่มี...คงได้เท่านี้...เพียงเงาฝัน
หลงอยู่กับภาพความผูกพัน...ต้องห่างไกลกันไปถึงไหน
เหงาเหลือเกินแล้วคืนนี้...ไม่มีใคร
ยังคิดถึง...รู้บ้างไหม...นานเท่าไรไม่เคยลืม

เอ-มิ-กา

[กังวาน]

ผวาตื่นฟื้นกายอยากก่ายกอด
ฟังคำพลอดรำพันเพียงฉันปลื้ม
ภาพลวงตามาลวงล่อพอไม่ลืม
แล้วหยิบยืมใจไปลับกับสายลม

คงเป็นแค่คนเหงาที่เขาทิ้ง
ให้เรานิ่งตรมตรอมยอมขื่นขม
แม้ในฝันฉันยังนั่งระทม
น้ำตาพรมพร่างตัวช่างกลัวใจ

มิอยากฝันพรั่นพรึงถึงรักก่อน
โดนตัดรอนทิ้งขว้างแต่ข้างไหน
ต่อแต่นี้มิมีฝันทุกวันไป
เลิกรักใครเพื่อตัวเราเลิกเหงาเอย

[รการตติ]

ค่ำคืนนี้ขอร่ายบทพจนา
ส่งกระแสกัตติกาว่าข้าขอ
ปัดความเหงาที่พลั้งอย่ารั้งรอ
แม้ว่าท้อปานใดเก็บใจเหงา

พร่ำคนึงถึงใครก็ไม่รู้
มันพรั่งพรูเกินใครใส่ใจเท่า
ระบายฝันเคล้าเคียงเป็นเพียงเงา
เก็บความเหงาเบาบางไว้กลางใจ



รการตติ

[สุนันยา]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

:+:  เหงากลางเงาฝัน  :+:


.....................
อยากขอร้องอยากพ้อต่อว่านัก
ว่าหวงรักห่วงใจเอาไว้บ้าง
อย่าปล่อยตัวเพียงให้ขวัญไขว่คว้าง
จะหมดทางแม้พลั้งเพียงครั้งคราว

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
ใจหดหู่ตาจ้องแต่ห้องหาว
ดึกแล้วหนอคนอาภัพคุยกับดาว
ช่วยถามข่าวใครคนนั้นให้ฉันที



รการตติ

คืนนี้คิดถึงใครไยไม่รู้
หรือมีอยู่ มากมาย หลายถิ่นที่
จนยากนัก จักคำนึง ถึงใครดี
โถ...อย่างนี้ คงเมื่อย แสนเหนื่อยใจ

เป็นคนไกล หรือใกล้ ใครคนนั้น
แม้นแต่เพียงในฝัน ยังหวั่นไหว
อยากรู้จัง ใครหนา หน้าอย่างไร
คงจะงาม สดใส คล้ายดารา

คิดถึงใคร กันแน่ แหม อยากรู้
โอ้โฉมตรู อยู่ไหน ให้ห่วงหา
ทำ รการฯ ร้อนรุ่ม กลุ้มอุรา
แม้นค่ำคืน มิข่มตา พาคะนึง

มีความเหงา เคล้าเรียง เคียงสัมผัส
สายลมผัด แผ่วมา พาคิดถึง
อนงค์นาง ฝั่งไหน ไยตราตรึง
รการฯเพ้อ รำพึง ถึงอรุณ...


“สุนันยา”

[panthong.kh]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

:+:  เหงากลางเงาฝัน  :+:



คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
มันจู่จู่จะหลับนิดก็คิดถึง
แววตาเหงาชายมาคมตาซึ้ง
ตกตะลึงก็พลอยลับคล้อยไป

เคยหยอกล้อคลอเคล้ากระเซ้าเล่น
เหมือนเฉกเช่นภาพภวังค์ดังชิดใกล้
จุดประกายความจำขึ้นรำไร
แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา

กลายเป็นคนขวัญอ่อนนอนกระสับ
อยากจะหลับแต่ภาพหลอนยังซ้อนพร่า
ภาพหนึ่งเห็นวันพรากตอนจากมา
อีกภาพจ้ากระจ่างความหมางเมิน

ความเหงาเป็นเช่นนี้นี่เองหนอ
รักมารอแล้วร้างหายห่างเหิน
โลกสดุดสุดอับความยับเยิน
คล้ายทางเดินมืดมิดเดินผิดทาง

อยากขอร้องอยากพ้อต่อว่านัก
ว่าหวงรักห่วงใจเอาไว้บ้าง
อย่าปล่อยตัวเพียงให้ขวัญไขว่คว้าง
จะหมดทางแม้พลั้งเพียงครั้งคราว

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
ใจหดหู่ตาจ้องแต่ห้องหาว
ดึกแล้วหนอคนอาภัพคุยกับดาว
ช่วยถามข่าวใครคนนั้นให้ฉันที



รการตติ

คืนนี้ก็ เช่นกัน วันแสนเหงา
อยากมีเขา อยู่ใกล้ ในทุกที่
หลับตานอน ร้อนหนาว ร้าวฤดี
เหมือนดั่งมี ความมืด ยึดจิตใจ

ตัดอาลัย ให้หวล ป่วนปั่นนัก
ชายที่รัก จากลา น้ำตาไหล
เคยคุยกัน เช้าเย็น หลบเร้นไป
เธอเป็นไร หรือเปล่า ข่าวไม่มี

ฉันครวญคร่ำ ข้ามฟ้า เพื่อมาบอก
ความช้ำชอก ยอกฤทัย ไม่ไหวนี่
ขอได้โปรด ย้อนมา หนาคนดี
ฤทัยนี้ พังยับ เธอกลับกลาย
พันทอง

[รการตติ]

คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
เหม่อมอง หมู่เมฆ,ดาว พราวสดศรี
วานซักถามไถ่ถึงหนึ่งนารี
โอ้..คนดีดวงใจใกล้หรือลับ

สบายสุกข์ทุกข์ใจกระไรหนอ
น้ำตาคลอคล้อยเพียงภาพประดับ
ประกอบแสงส่องดาวคราวระยับ
ระยิบจับจิตมองจ้องคิดถึง

คงสงัดสงบพบความเงียบ
น้ำค้างเลียบลัดเลาะเกาะหยดหนึ่ง
บนสองแก้มแต้มแต่งแจงรำพึง
รำพันซึ้งซาบซ่านสะท้านดาว

คืนนี้คิดถึงใครใจเจ้ารู้
จิตเกาะอยู่ยากยิ่งจริงเหน็บหนาว
คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข่าวคราวคนดีที่ฉันรอ....

คือความเหงาเศร้าโศกโลกนี้ราว
ไร้ข้อความตามข่าวคราวจากเธอ



หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
เพียงเพ่งดูในใจอย่าไผลเผลอ
แม้หมู่ดาวคราวพบประสบเจอ
ก็เพียงเหม่อลอยล่องท่องนภา

ใครจะยื้อยั้งใจ กระไรได้
คนที่ไม่มองแลชะแง้หา
คือดาวเดือนที่ประดับรับราวฟ้า
ใครจะกล้าชะเง้อ, กล้าเผลอใจ

"แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา"
ก็เพราะว่าใจจำเริ่มร่ำไห้
มิหาญกล้าคว้าดาวเอามาไว้
จำจนใจไขว่คว้าเพียงหาเงา

คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
ใครคือผู้จากไป, ทิ้งใจเหงา
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
ครองความเศร้าเดียวดายให้รั้งรอ...



ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
เหมือนเป็นเงาจางจางระหว่างกัน



รการตติ

[รการตติ]

ดึกแล้ว...แต่ยังคงคิดถึง
ภาพคืนวานที่เคยซึ้ง...ตราตรึงตราบวันนี้
ความทรงจำแสนบอบบาง...มันซีดจางหรือยังคนดี
ความรู้สึกที่มี...ถึงวันนี้...เปลี่ยนไปแล้วหรือยัง

แสงจันทร์กระจ่าง...พราวพร่างฟ้า
คงอาลัยห่วงหา...ถึงความหลัง
กอดตัวเองไม่อุ่น...ไม่คุ้นกับการอยู่ลำพัง
รอและคอยด้วยความหวัง...เพียงสักครั้งจะกลับมา

กลับมาบอกว่ายังรักกันเหมือนเก่า
ในอ้อมกอดของความเป็นเรา...ที่โหยหา
โอบฉันไว้..ด้วยความห่วงใย..ยามมีน้ำตา
กุมมือกัน...ในวันที่อ่อนล้า...แล้วปลอบว่า...ไม่เป็นไร

หากที่มี...คงได้เท่านี้...เพียงเงาฝัน
หลงอยู่กับภาพความผูกพัน...ต้องห่างไกลกันไปถึงไหน
เหงาเหลือเกินแล้วคืนนี้...ไม่มีใคร
ยังคิดถึง...รู้บ้างไหม...นานเท่าไรไม่เคยลืม

เอ-มิ-กา

คืนนี้,ในความคิดถึงคนึงนั้น
ท่ามกลางความฝันอันด่ำดื่ม
อยากบอกใจกระซิบเพื่อหยิบยืม
เพื่อให้ลืมความเหงาเศร้าวันนั้น

จันทร์ทอแสงกระจ่างกลางราวฟ้า
สาดแสงมาดั่งตอบเพื่อปลอบขวัญ
เธอคงรับจากใจได้เหมือนกัน
รอเพียงวันเคยชื่นคืนกลับมา

ให้ส่งผ่านความเหงาคราวใจหมอง
เพื่อประคองใจโรย ที่โหยหา
ปลอบดวงใจสั่นคลอนที่อ่อนล้า
ซับน้ำตารวยรินให้สิ้นไป

คืนนี้,ในความคิดถึงคนึงนั้น
ความผูกพันหยัดยืนแม้คืนใกล้
จะฝากบอกความเหงาเคยเศร้าใจ
ให้ผ่านไปช่วงคืน...เมื่อตื่นฝัน



รการตติ

ผวาตื่นฟื้นกายอยากก่ายกอด
ฟังคำพลอดรำพันเพียงฉันปลื้ม
ภาพลวงตามาลวงล่อพอไม่ลืม
แล้วหยิบยืมใจไปลับกับสายลม

คงเป็นแค่คนเหงาที่เขาทิ้ง
ให้เรานิ่งตรมตรอมยอมขื่นขม
แม้ในฝันฉันยังนั่งระทม
น้ำตาพรมพร่างตัวช่างกลัวใจ

มิอยากฝันพรั่นพรึงถึงรักก่อน
โดนตัดรอนทิ้งขว้างแต่ข้างไหน
ต่อแต่นี้มิมีฝันทุกวันไป
เลิกรักใครเพื่อตัวเราเลิกเหงาเอย

karnkai

กอดกับเงา เหงาหงอยคอยผวา
เหมือนเย็นชาเผชิญความเมินเฉย
สิ่งลวงใจลอยล่อก็เหมือนเคย
แล้วละเลยลอยชายกับสายลม

เหงาในใจเพียงคนที่บ่นเหงา
คนครองเศร้าระบายที่ถ่ายถม
สุขทุกข์เคล้ามายาใช่อารมณ์
เพียงเพาะบ่มความเหงามาเคล้าคลอ

เก็บใจฝันวันเหงาในเงาฝัน
อย่าทิ้งกันเกินนานฉันวานขอ
รักตัวเองเกินไป..ใช่ฉันรอ
จะไม่ท้อในนิยามของความเหงา



รการตติ

คืนนี้คิดถึงใครไยไม่รู้
หรือมีอยู่ มากมาย หลายถิ่นที่
จนยากนัก จักคำนึง ถึงใครดี
โถ...อย่างนี้ คงเมื่อย แสนเหนื่อยใจ

เป็นคนไกล หรือใกล้ ใครคนนั้น
แม้นแต่เพียงในฝัน ยังหวั่นไหว
อยากรู้จัง ใครหนา หน้าอย่างไร
คงจะงาม สดใส คล้ายดารา

คิดถึงใคร กันแน่ แหม อยากรู้
โอ้โฉมตรู อยู่ไหน ให้ห่วงหา
ทำ รการฯ ร้อนรุ่ม กลุ้มอุรา
แม้นค่ำคืน มิข่มตา พาคะนึง

มีความเหงา เคล้าเรียง เคียงสัมผัส
สายลมผัด แผ่วมา พาคิดถึง
อนงค์นาง ฝั่งไหน ไยตราตรึง
รการฯเพ้อ รำพึง ถึงอรุณ...


“สุนันยา”

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่รู้
เป็นเพียงผู้ซับแก้มแซมน้ำอุ่น
ที่ซึมซาบใจเรื่อมาเจือจุน
ให้ละมุนกว่าเคยที่เฉยชา

คราชิดใกล้ใครกันนะขวัญอ่อน
ใครที่ซ่อนใจไว้ไม่เห็นหน้า
หยดความเหงาเพียงอาบคราบน้ำตา
เพียงซับหน้าก็เห็นเป็นฉันใด

คิดถึงใครใจรู้ใช่อยู่เฉย
ความคุ้นเคยไม่รู้อยู่ที่ไหน
เคยพร่ำพรอดเคยท้วงคอยห่วงใย
คงเป็นได้เพียงถามความเป็นมา

ว่าความเหงาหยุดยั้งอยู่ฝั่งไหน
รูปร่างจะไฉไลเหมือนใบหน้า
ตอบไม่ได้ว่านามความเหว่ว้า
จะสวยกว่าความรักเมื่อทักทาย



รการตติ

คืนนี้ก็ เช่นกัน วันแสนเหงา
อยากมีเขา อยู่ใกล้ ในทุกที่
หลับตานอน ร้อนหนาว ร้าวฤดี
เหมือนดั่งมี ความมืด ยึดจิตใจ

ตัดอาลัย ให้หวล ป่วนปั่นนัก
ชายที่รัก จากลา น้ำตาไหล
เคยคุยกัน เช้าเย็น หลบเร้นไป
เธอเป็นไร หรือเปล่า ข่าวไม่มี

ฉันครวญคร่ำ ข้ามฟ้า เพื่อมาบอก
ความช้ำชอก ยอกฤทัย ไม่ไหวนี่
ขอได้โปรด ย้อนมา หนาคนดี
ฤทัยนี้ พังยับ เธอกลับกลาย
พันทอง

เมื่อเราต่างร่วมฝันวันแสนเหงา
เคยหยอกเย้า, แต่พลันฝันสลาย
หากแต่ความคิดถึงซึ่งมิคลาย
จะเปลี่ยนคืนฝันร้ายให้เป็นดี

กำลังใจที่ชื่นระรื่นจิต
ส่งความคิดถึงไปในใจที่
ฝากถึงเธอคนไกลว่าใจนี้
ยังล้นปรี่เกินใคร..แม้ใจเหงา

ถ้าส่งใจถึงกันทุกวันบ้าง
คนอ้างว้างคงรับกับใจเขา
ช่วยปกป้องดวงมานให้นานเนาว์
มาหยอกเย้าใจเยือนเหมือนดั่งเคย



รการตติ

[♥หทัยกาญจน์♥]

คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
เพียงเพ่งดูในใจอย่าไผลเผลอ
แม้หมู่ดาวคราวพบประสบเจอ
ก็เพียงเหม่อลอยล่องท่องนภา

ใครจะยื้อยั้งใจ กระไรได้
คนที่ไม่มองแลชะแง้หา
คือดาวเดือนที่ประดับรับราวฟ้า
ใครจะกล้าชะเง้อ, กล้าเผลอใจ

"แล้วน้ำใสก็เริ่มซึมจากตา"
ก็เพราะว่าใจจำเริ่มร่ำไห้
มิหาญกล้าคว้าดาวเอามาไว้
จำจนใจไขว่คว้าเพียงหาเงา

คืนนี้คิดถึงใครใจก็รู้
ใครคือผู้จากไป, ทิ้งใจเหงา
ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
ครองความเศร้าเดียวดายให้รั้งรอ...



ปล่อยเคว้งคว้างร้างราใต้ฟ้าเทา
เหมือนเป็นเงาจางจางระหว่างกัน



รการตติ

คืนนี้คิดถึงใครใจเรารู้
คล้ายมีอยู่ยิ่งยอดทอดเงาฝัน
นอนเหยียดกายคล้ายเกี่ยวเสี้ยวสัมพันธ์
เปิดตาตื่นฟื้นนั้น...ฉันไม่พบ

เพียงเหงากลางเงาฝันอันเปล่าเปลี่ยว
ดั่งโดดเดี่ยวดวงใจให้ประสบ
ชิดเชยกลิ่นกลิ่นเชยชิดจิตเคยคบ
นอนเคียงซบซ่าบซึ้งตรึงเพียงฝัน


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๔ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

[รการตติ]

คืนนี้คิดถึงใครใจจงรู้
รัชนูราตรีที่คงมั่น
ประดับดาวเคียงคอยนับร้อยพัน
ดั่งเรียงร้อยสร้อยสวรรค์อันวิไล

จะนับดาวไกลถึงซึ่งสุดสรวง
ให้ถึงดวงจนสุดจะนับไหว
หากราตรีวาววับนับดวงใจ
คงฝันใฝ่ ได้เพียงภาพเคียงฝัน



รการตติ

[♥หทัยกาญจน์♥]

ความคิดถึงหนึ่งคืนค่ำคงรู้
พ่อยอดชู้ชื่นจิตคิดไหวหวั่น
ดั่งกระต่ายหมายดาวข้างดวงจันทร์
คงเป็นเพียงภาพนั้นฝันหรือไร

เหงากลาง เงาฝัน สั่นสะท้าน
ร้อยกานท์ กลร้อย สร้อยหวั่นไหว
ตราตรึง หนึ่งห้วง ดวงฤทัย-
กาญจน์ไซร้ สื่อสาส์น กานท์เคียงกัน


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๔ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕

[ไม่รู้ใจ]

ความเหงาเป็นเช่นนี้นี่เองหนอ
รักมารอแล้วร้างหายห่างเหิน
โลกสดุดสุดอับความยับเยิน
คล้ายทางเดินมืดมิดเดินผิดทาง

รการตติ

เมื่อรักโรยเหลือใดในว่างเปล่า
ความเงียบเหงาเศร้าตรมระทมหมาง
ร่ำอาวรณ์รอนร้าวในเลือนลาง
ใจเจื่อนจางห่างเหินเจ็บเกินทน

ฝากดาวรายพรายพริบกระซิบบอก
อกช้ำชอกแย่ยับยังสับสน
ความคิดถึงเร้ารุมสุมกมล
รอยรักบนเพ้อพร่ำมาย้ำครวญ

ไม่รู้ใจ

[panthong.kh]

[/size][/color][/center]

คืนนี้ก็ เช่นกัน วันแสนเหงา
อยากมีเขา อยู่ใกล้ ในทุกที่
หลับตานอน ร้อนหนาว ร้าวฤดี
เหมือนดั่งมี ความมืด ยึดจิตใจ

ตัดอาลัย ให้หวล ป่วนปั่นนัก
ชายที่รัก จากลา น้ำตาไหล
เคยคุยกัน เช้าเย็น หลบเร้นไป
เธอเป็นไร หรือเปล่า ข่าวไม่มี

ฉันครวญคร่ำ ข้ามฟ้า เพื่อมาบอก
ความช้ำชอก ยอกฤทัย ไม่ไหวนี่
ขอได้โปรด ย้อนมา หนาคนดี
ฤทัยนี้ พังยับ เธอกลับกลาย
พันทอง

เมื่อเราต่างร่วมฝันวันแสนเหงา
เคยหยอกเย้า, แต่พลันฝันสลาย
หากแต่ความคิดถึงซึ่งมิคลาย
จะเปลี่ยนคืนฝันร้ายให้เป็นดี

กำลังใจที่ชื่นระรื่นจิต
ส่งความคิดถึงไปในใจที่
ฝากถึงเธอคนไกลว่าใจนี้
ยังล้นปรี่เกินใคร..แม้ใจเหงา

ถ้าส่งใจถึงกันทุกวันบ้าง
คนอ้างว้างคงรับกับใจเขา
ช่วยปกป้องดวงมานให้นานเนาว์
มาหยอกเย้าใจเยือนเหมือนดั่งเคย



รการตติ

[/quote]

วันแสนเหงา เศร้านัก ชักไม่ไหว
ต้องทำใจ ไร้เงา เจ้าอย่าเฉย
คนอกหัก ปักฤทัย ไยละเลย
หมดแรงเอ่ย ปากบ่น ทนระทม

กำลังใจ ส่งให้ ไปตลอด
ในอ้อมกอด เหน็บหนาว คราวขื่นขม
บอกเรื่องราว ข่าวร้าย ที่หมายตรม
ให้จ่อมจม เหมือนว่า จะบ้าตาย

มีโอกาส กลับมา หาบ้างนะ
อย่าลดละ ลืมเลือน เหมือนแกล้งหน่าย
คนเขารอ ท้อทด อดระบาย
หากแม้นหมาย ไม่ม้วย ช่วยกลับมา
พันทอง

[ลมหนาว]

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่ทราบ
ใจวูบวาบหวิวหวามเฝ้าถามหา
มองดวงดาวพราวพร่างกลางนภา
สุดเหว่ว้าอยู่เดียวเปล่าเปลี่ยวใจ

ฝากดาวเดือนเกลื่อนฟ้าว่าห่วงหวง
สุดาดวงป่านนี้อยู่ดีไหม
ยามลาร้างห่างกันวันจากไกล
เฝ้าอาลัยคะนึงคิดถึงจัง

[D]

คืนนี้คิดถึงใครก็ไม่ทราบ
ใจวูบวาบหวิวหวามเฝ้าถามหา
มองดวงดาวพราวพร่างกลางนภา
สุดเหว่ว้าอยู่เดียวเปล่าเปลี่ยวใจ

ฝากดาวเดือนเกลื่อนฟ้าว่าห่วงหวง
สุดาดวงป่านนี้อยู่ดีไหม
ยามลาร้างห่างกันวันจากไกล
เฝ้าอาลัยคะนึงคิดถึงจัง

พี่แบนคิด ถึงใคร ใจอยากรู้
ดินคอยดู อยู่ใกล้ ไร้ความหวัง
พี่ใยใจ แชเชือน เหมือนชิงชัง
คนใกล้ยัง ห่วงจัง เฝ้านั่งคอย

ใกล้แค่เอื้อม หมางเมิน เดินชนไหล่
หว่งคนไกล ทิ้งคนใกล้ ให้ใจน้อย
รักคนไกล ทิ้งคนใกล้ ให้ใจลอย
เดี๋ยวก็พลอย กินยาตาย อายคนไกล

[รการตติ]

เมื่อรักโรยเหลือใดในว่างเปล่า
ความเงียบเหงาเศร้าตรมระทมหมาง
ร่ำอาวรณ์รอนร้าวในเลือนลาง
ใจเจื่อนจางห่างเหินเจ็บเกินทน

ฝากดาวรายพรายพริบกระซิบบอก
อกช้ำชอกแย่ยับยังสับสน
ความคิดถึงเร้ารุมสุมกมล
รอยรักบนเพ้อพร่ำมาย้ำครวญ

ไม่รู้ใจ

เก็บรอยจางวางเงาคละเคล้าฝัน
ที่เคยหวั่นคราใดอย่าให้หวน
กับสัมผัสร้อนเร่าเคยเย้ายวน
จะประมวลกาลก่อนเคยร้อนรน

แต่..ความเหงาเย็นเฉียบเงียบสนิท
ในความคิดกลับพร่าโกลาหล
ว่างและเวิ้งไร้ร้างห่างผู้คน
ในจิตดลใจลับเมื่อหลับตา



รการตติ

[รการตติ]

วันแสนเหงา เศร้านัก ชักไม่ไหว
ต้องทำใจ ไร้เงา เจ้าอย่าเฉย
คนอกหัก ปักฤทัย ไยละเลย
หมดแรงเอ่ย ปากบ่น ทนระทม

กำลังใจ ส่งให้ ไปตลอด
ในอ้อมกอด เหน็บหนาว คราวขื่นขม
บอกเรื่องราว ข่าวร้าย ที่หมายตรม
ให้จ่อมจม เหมือนว่า จะบ้าตาย

มีโอกาส กลับมา หาบ้างนะ
อย่าลดละ ลืมเลือน เหมือนแกล้งหน่าย
คนเขารอ ท้อทด อดระบาย
หากแม้นหมาย ไม่ม้วย ช่วยกลับมา
พันทอง

ในค่ำคืนตื่นฝันวันหวั่นไหว
ไม่มีใครคอยรับกลับมาหา
หัวใจเอยใยเล่า เจ้าน้ำตา
จนเหนื่อยล้าท้อทดการอดทน

มีเพียงหนึ่งแรงใจจากใครหนึ่ง
เธอผู้ซึ่งเข้าใจในเหตุผล
ช่วยปลอบใจปลุกกานต์บันดาลดล
ให้กมลใจคอยอย่าน้อยใจ

ว่ากลับมาเยือนเหย้าเราเหมือนก่อน
ให้คืนย้อนคลอเคล้าเอาใจใส่
กับความเหงาเงาร้างขว้างทิ้งไป
แล้วเจือใจด้วยรักอีกสักครา



รการตติ

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]