ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

เซป้อแป้แค่ฟุตสะดุดล้ม
ด่าเสียงขรมข้อเท้าปวดเข่าแผล
โทษทางลื่นพื้นลาดขาดเหลียวแล
บ่นย้ำแย่แส่เรื่องสู่เบื้องบน

อยู่ลืมตาอ้าปากโอดยากไร้
รอเขาให้ใบบัตรเจือขัดสน
โทษผีพระชะตาเกิดมาจน
อิจฉาคนคามใกล้ไฉนรวย

เลิกเนื้อแดงแกงน้ำโขลกตำพริก
ลวกผักจิกจ่อมแบงก์ไว้แทงหวย
โทษเทวาฟ้าดินสิ้นอำนวย
อับโชคช่วยทรัพย์หายละลายเบอร์

อ้างเหนื่อยอ่อนผ่อนเพลียดื่มเบียร์เหล้า
จนสางเช้าเมาฝังพลาดพลั้งเผลอ
โทษชีเถรเวรกรรมนำเจอะเจอ
ยืนซึมเซ่อเอ่อท้นล้นน้ำตา

โทษพวกพ้องน้องพี่ชี้ญาติเพื่อน
โทษดาวเดือนดวงทองส่องเวหา
โทษไร้ซากกากผุอสุรา
หมุนซ้ายขวาหาช่องเร้นปล่องลง

ปราศสำนึกผลึกจริงสิ่งสร้างสรรค์
สิบร้อยพันอันงามปรามประสงค์
ยกแบบบทกฎเกณฑ์เข่นรอบวง
เสร็จงานคงฉงเฉ่งเคว้งกลางฟลอร์

รพีกาญจน์

[@free]

โทษลุงพีที่ท่อนบทกลอนยาว
แต่ละคราวลำบากต่อยากหนอ
อยากแต่งความตามไปบทไม่พอ
ได้แต่ก่อโทษนิดใครผิดกัน

 โทษกันมั่วตัวฉันนั้นไม่ผิด
เปลี่ยนเถิดคิดใจกว้างพูดสร้างสรรค์
ติดปากไว้ไม่โกรธขอโทษกัน
พูดทุกวันดีจริงนะหญิงชาย

[hort39]

โทษสิ่งอื่นง่ายดีไม่มีเหนื่อย
โทษไปเรื่อยไม่เคลียร์ใครเสียหาย
โทษว่าเขาผิดพลาดผิดมากมาย
แสนสบายไม่เคยโกรธโทษตัวเอง
 

[รพีกาญจน์]

จะหนักนิดเบาหน่อยบนรอยเลื่อน
ชิดซ้ายเยือนขวาสวนทวนกระแส
ผ่อนคันเร่งเกร็งมือถือเหลือบแล
ล้วนแล้วแต่เคยรักรู้จักกัน

เช้าส่งยิ้มพิมพ์ใจมิใช่หรือ
คราไห้ฮือรีบตอบกล่าวปลอบขวัญ
ยามระรื่นชื่นพลางอวยรางวัล
โบกมือพลันฝันดีคืนนี้ลา

คอเอนเอียงเคียงไหล่แขนไกวกอด
คุยฉอฉอดลิ้นพันหวัวหรรษา
ชี้ชมนกผกผินจินตนา
เสียงเจ้าจ๋าออเออยานเหน่อยาว

สู่ครรลองครองเขตเจตน์ประสงค์
ก้มกราบลงแถบแท่นแผ่นผ้าขาว
ม่วนตีฆ้องมองเซิงเริงเว้าลาว
นับสิบซาวจ้าวเอยเฉลยซี

ก่อปรากฎบทบรรณวรรณยุต
ผ่องพิสุทธิ์แจ่มจัดรัศมี
แผ่ม่านคลุมลุ่มหล้าฟ้าธานี
นานหลายปีที่เพลินร่วมเดินทาง

ลืมหนักนิดเบาหน่อยลบรอยหม่น
เชื่อมแปลกปนประเด็นสิ่งเห็นต่าง
ปลิดต่อมตรมถมบ่อส่อระคาง
ยืนยืดร่างสร้างงานสานฝันเอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

อยู่บ้านนอกคอกวัวรั้วกระถิน
เท้าติดดินกินเปิบเสิร์ฟข้าวเหนียว
หลังคาจากฟากกั้นตูบชั้นเดียว
สวมเสื้อเตี่ยวม่อฮ่อมย้อมเย็บมือ

ชอบว่ายน้ำดำมุดแหวกผุดโผล่
หิ้วปิ่นโตท่องดังเรียนหนังสือ
ดูหนังฉายขายยาฮาลุกฮือ
ยามมืดตื้อรีบหนีกลัวผีโพง

ขว้างมะไฟไต่กิ่งวิ่งโลดแล่น
รมต่อแตนรังต้นควันโขมง
เล่นปิดตาหาพ้องร้องโยงโยง
ลมหอยโข่งคลำรูจับปูปลา

ปากตะโกนโยนหินขุดดินปั้น
เย้ายิงฟันสนุกสุขประสา
เมื่อเติบใหญ่แยกย้ายหายจากนา
ข่าวทำมาหากินต่างถิ่นไกล

บ้างปลูกแปลงแต่งเตียงคู่เคียงคิด
ญาติสนิทพบพานบ้านเหนือใต้
แก่เข้าวัดจัดสวนพรวนลำไย
นั่งเป็นใบ้ไข้ห่ามโรคความดัน

ขาดร่วมมือถือแขนแห่แหนฮ้อ
"เลือกคบหมอ"คอตั้งนั่งหน้าหัน
เครียดกลัดกลุ้มรุมเร้าเก๊าท์ไขมัน
บอกเพื่อนฉันรู้เห็นวอนเอ็นดู

รพีกาญจน์

[@free]

อยู่บ้านนอกคอกวัวรั้วกระถิน
....................
ขาดร่วมมือถือแขนแห่แหนฮ้อ
"เลือกคบหมอ"คอตั้งนั่งหน้าหัน
เครียดกลัดกลุ้มรุมเร้าเก๊าท์ไขมัน
บอกเพื่อนฉันรู้เห็นวอนเอ็นดู

รพีกาญจน์


เรื่องบ้านนอกคอกวัวรั้วกระถิน
คิดอยากกินชะอมไข่อาจไม่หรู
ได้น้ำพริกจิกจิ้มสิชิมดู
เคึยงปลาทูทอดหอมนั่งล้อมวง
ซดแกงส้มอมเปรี้ยวผักเขียวสด
ปลาปิ้งหยดม้นเยิ้มยิ่งเคลิ้มหลง
เย็นเยี่ยมชานบ้านนางสาวกสางดง
หากขยันคงปลงสู่เคียงคู่ครอง
คนถืงวันผ้นเปลี่ยนร่ำเรียนสูง
ล้วนชักจูงไกลบ้านหาญผยอง
บ้านนอกเห็นเป็นไทยนั้นไม่ปอง
สิ่งพี่น้องชวนทำไม่นำพา

ข้าวแกงราดตลาดนัดเขาจัดขาย
หรือว่ายายบ้านนอกเขาหลอกข้า
ทั้งต้มแกงแพงโด่งโก่งราคา
สมน้ำหน้าบ้านฉันกินกันตาย

[รพีกาญจน์]

ไร้ประโยชน์โพสต์พร่ำคำร้องขอ
รกหน้าจอตัวโตโชว์หนังสือ
เพียรแสดงแจงจ่ายลงลายมือ
สรรคำคือเหตุผลแยบยลพา

เสียชั่วโมงโยงไยอะไรผ่าน
ไปทำงานเสียทีจะดีกว่า
เสียงสั่นเครือควบกล้ำกลืนน้ำตา
เข้าหูขวาออกซ้ายละลายลม

เออหน็อยแน่แชร์ส่งลงหลายรอบ
สู่ที่ชอบเลือกเกาะที่เหมาะสม
หรือทะเล้นเฟ้นลู่ควงคู่ยม
รักรื่นรมย์ย่างย่ำสัมภเว(สี)

หยุดวาดหวานนานวัยเกลาใจง่าย
จวบจนตายท้ายวันยากหันเห
สิ้นตะวันจันทร์ดับจับดาวเท
ห้วงทะเลแห้งหาดอาจทบทวน

แฟ้มคุณงามความเดิมแรกเริ่มคบ
ค้นขุดพบลบดะทุกกระสวน
รอยจารึกหมึกเก่าหวัดเย้ายวน
โละจากจวนออกทิ้งลงปิงวัง

ไร้ประโยชน์โกฏิคำกำร้องขอ
ชวนอี๋อ๋อวิ่งวนเช่นหนหลัง
ตระกองกอดยอดหญิงบอกชิงชัง
แม้ขี้ดังยังมีค่ากว่าตัวเธอ

" เรื่องไม่จริง เพียงสมมุติ "

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ก้าวพลาดพลั้งพบช้ำสมน้ำหน้า
นึกหรือว่าชีวิตนิดหนึ่งหัน
จะต่อสู้อยู่ทามความกดดัน
โอนเอนสั่นกี่หนจนจักพอ

ทรงสะดุดทรุดล้มจมกองโรค
คราอับโชคซูบเซียวโดดเดี่ยวหนอ
โอกาสสูญพูนเศร้าเงียบเหงารอ
เหตุการณ์ส่อสิ้นเนื้อเหลือแต่ตัว

วงจรพังยั้งเดินขาดเงินหมุน
เวียนต้นทุนซื้อขายรับจ่ายมั่ว
ผลเกษตรเกรดดีที่ว่าชัวร์
ล้งรวมหัวกำหนดกดราคา

เลียบคันคลองมองบนผลสุกห่าม
รอสักสามสี่วันก่อนพรรษา
รูดชั่งคละกะผิดอนิจจา
โลสิบห้าเก้าบาทแทบขาดใจ

หักจ้างแพงแกงเปลืองเครื่องดื่มน้ำ
เลิกมืดค่ำเหล้าเมี่ยงเลี้ยงต้มไก่
เคลียร์ปุ๋ยยาค่าสารบานตะไท
เหลือลำไยใบหล่นปนธุลี

ก้าวเซซังพลั้งล้มจมซ้ำซาก
ตกวิบากยากกิจผิดพลาดถี่
เธอหรือทนสนใจเยื่อใยดี
หน่ายเร้นหนีไร้คำเอ่ยอำลา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

สภาพเป็นเห็นอยู่รู้เต็มอก
เจ้าเหหกข้ามฟากหนีจากไหน
แหวกกอหญ้าฝ่าดงผ่านพงไพร
ยืนร้องไห้เสียงดังหลังสะเดา

มาอยู่คามงามขนชนลือทั่ว
แต่ทำตัวลึกลับจึงอับเฉา
สืบสกุลรุนสัตว์ยากขัดเกลา
คงคิดเจ้าของหวงห้ามล่วงเกิน

เนื้อคลุกข้าวคาวเค็มอิ่มเต็มคาบ
เล่นลุ่มราบแล่นโลดโดดเถาเถิน
หนาวห่มนอนร้อนจัดพัดลมเพลิน
ฉุยฉายเดินติดโบว์โชว์สร้อยคอ

กะพริบตาขากางสีข้างหมอบ
แสร้งพินอบยอบตัวทำกลัวหงอ
ลับตะกุยคุ้ยค้นเกลื่อนหม่นมอ
แน่นิ่งรอโจนปุบตะครุบไว

ย่องซอกแทรกแยกมุมเงียบซุ่มซ่อน
ทางสัญจรหนูออกกระรอกไต่
พิราบคูเขาเคียงนกเอี้ยงไซ
ลานลูกไก่พลัดแม่แลกัดปั๊บ

สภาพเจ้าเก่าดูรู้เต็มอก
นิสัยพกติดพันธุ์ห่อนหันกลับ
ต่อหน้าดีชี้ถูกปลูกมะพลับ
ไม่อยากนับเป็นเพื่อนเบื่อเตือนเอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เหลือตัวเดียวเดินวนบนลานกว้าง
หยุดดูพลางแลหลังระวังท่า
โศกสังเวชเหตุการณ์เมื่อวานวา
ตายต่อหน้าล้มพับแมวจับโกย

สองลูกน้อยคอยแม่แย่สั่นหนาว
ไร้เม็ดข้าวท้องกิ่วคงหิวโหย
เช้ารุ่งแจ้งแสงส่องร้องโอดโอย
ดิ้นแดโดยล้มนอนร่างอ่อนเพลีย

ผู้เป็นพ่อไม่รอช้าทำหน้าที่
รีบเร็วรี่ลงลุ่มดุ่มคุ้ยเขี่ย
จิกมดแมงแยงพื้นบินขึ้นเคลีย
ลูกอ้าเงี่ยปากงับขยับกลืน

ลูกยิ่งโตโผหาเสาะอาหาร
ยาวเนิ่นนานเหนื่อยซมยิ่งขมขื่น
หาได้พักวรรคหยุดสุดค่ำคืน
ทนสะอื้นคอตกอกแทบพัง

คิดครวญคร่ำกรรมสร้างปางเก่าก่อ
ถึงทดท้อต้องใช้ตามใบสั่ง
ธรรมชาติวาดดีหลงจีรัง
เกิดเพียงครั้งหวังสุขกลับทุกข์ตรม

อยู่ตัวเดียวเปลี่ยวปวดเจ็บรวดร้าว
เปียกฝนคราวหนาวทอนร้อนทับถม
ซ่อนฟูมฟายผ่ายผอมชีพจ่อมจม
สิ้นภิรมย์อนาถแท้ชาตินี้

เย็นวานวา
ตะครุบนกเขาที่หนีเข้าไปในหอพ่อปู่
เห็นทีต้องตัดหางปล่อยวัดเสียแล้ว

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เขาเห็นข้าหน้าแดงเลือดแรงข้น
ดังไก่ชนคนดงคงเก่งกล้า
ทรหดอดนักท่องมรรคา
พ้องลีลาร่อนเร่เฮร่วมงาน

ชวนกระเซ้าเย้าแหย่แส่ทุกเรื่อง
ผิดนองเนืองเปลืองคำขมาขาน
ความก่อนเก่าเผากลบกลับคลี่บาน
คนรำคาญต้านเบือเหลือละอาย

น่ามอบโล่โชว์วิ่งกระทิงดุ
ขวิดทะลุยุดันฟันสลาย
มิคำนึงถึงทัณฑ์อันตราย
เหล่าสหายทายว่าเริ่มบ้าบอ

บางครั้งรื่นชื่นชมชอบดมสูด
บีบเสียงพูดเพ้อพร่ำน้ำลายสอ
ฝากคิดถึงซึ้งทรวงห่วงทักทอ
วิงวอนขอออเจ้าเข้าฝันดี

ถูกตำหนิติเตือนเบือนเหม็นโฉ่
บ้างอวดโอ่โก้เก๋ก่องเกียรติศรี
ดูแลบอร์ดฉอดฉอจ้อวาที
ขึ้นแท่นที่เทียบเท่าเฝ้าสำนัก

เป็นวัวลายควายดินนกบินปร๋อ
กบในบ่อล่อลาคาประตัก
ลองเป็นไก่ในบ่อนออดอ้อนรัก
ทำคึกคักเคาะกลอนว่อนกระดาน

เขียนแบบสนุกๆไม่มีนยอันใด

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เมื่อสำรวจตรวจตรองมองปัญหา
รุมอุราพาสุขทุกข์ไฉน
ยามนิ่งนอนร้อนรนด้วยกลใด
ท่ามกลางไฟในเปลือกกลับเยือกเย็น

เคยหรือคิดเคืองแค้นวางแผนร้าย
ออกอุบายป้ายเก่าโปะเน่าเหม็น
หวังยศลาภภาพสื่อคือประเด็น
สร้างขุ่นเข็ญเห็นไห้ไม่ประดี

เคยหรือคิดควบเข้าข้ามเจ้าของ
ซ่อนแอบส่องชักใยใช้ดีดสี
เร่เดินสายร่ายป้อยอวาที
ทอดไมตรีตอบขวัญกำนัลงาม

เคยหรือคิดชิดลูกผูกรัดแม่
ตกพุ่มแก่แถทุ่มเซ่อบุ่มบ่าม
ลืมชีวิตติดดินกินเปิบชาม
ละเขตคามคลองคูสู่วังเวียง

เคยหรือคิดผิดพลาดขาดสติ
แวบชั่ววิปริปากย้อนถากเถียง
วาบอ่อนไหวใดมุดทรุดลงเตียง
นั่งหน้าเมี่ยงมองจอรอแก้คำ

หลังขมวดตรวจตรองมองปัญหา
อ่วมอุราอารมณ์ซมระส่ำ
เหตุรอบข้างร่างป่วยช่วยรุมยำ
ก่นระกำใกล้จุดหยุดแต่งกลอน

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยิ้มหน้าซื่อถือขวดปากอวดอ้า
แนะนำยาผีบอกใช่หลอกขาย
ผ่านทดลองของดีมีมากราย
เป็นนิดหายหนักครางลงบางเบา

เช่นมะโหกโจ้กโลนตาโปนปูด
ตุ่มหิดหูดผุดขึ้นผื่นเห็บเหา
ยุงแลเหลือบริ้นไรไต่กัดเกา
เพียงเขย่าขวดแกะนิ้วแตะทา

ข้อบวมเก๊าท์เบาหวานน้ำตาลลด
เข่างอคดอ่อนแรงลากแข้งขา
ลุกโอดโอยโกยเก็บสั่นเหน็บชา
สามเวลาบดผงชงน้ำกิน

ปวดตับไตไขมันความดันต่ำ
บ่จดจำเงินยืมลืมคืนสิ้น
ท้องผูกร่วงเรื่อยมาเป็นอาจิณ
ต้มหม้อดินรินแค่นดื่มแทนน้ำ

เห็นสาวรุ่นหุ่นใสไอค้อกแค้ก
ซึมเปลี่ยนแปลกจ้องนานตาหวานฉ่ำ
ถามอะไรได้ข้ออ๋อตอบคำ
ไม้ระกำเคาะโขกโรคหายชัวร์

ซักผ้ากองห้องน้ำล้างชำระ
กวาดขยะปฏิกูลแม่ทูนหัว
สั่งยกหม้อก่อไฟขลุกในครัว
โรคเกียมัวเกิดใครหมอไร้ยา

 

รพีกาญจน์
1 กุมภาพันธ์ 2561

[รพีกาญจน์]

รู้จักกันนั่นพี่นี่คุณน้อง
บ้างเกี่ยวข้องดองเนื้อสืบเชื้อสาย
สูงเชิดชูปู่ย่าโยงตายาย
ลดหลั่นท้ายลูกเล็กหลานเด็กแดง

ให้กำเนิดเกิดก่อกราบพ่อแม่
ขรัวพระแก่เมตตาหน้ายิ้มแฉ่ง
ร่วมเรียนรู้ครูศิษย์คิดแจกแจง
เราเพื่อนแพงท่านเธอเสมอกัน

มานสมัครรักใคร่ได้เคียงคู่
กินนอนอยู่ยืนร่างเดินสร้างสรรค์
มือเกี่ยวก้อยร้อยทรวงห่วงสัมพันธ์
ยาวบากบั่นสั้นต่อท้อมิมี

ง่วนกลางไร่ไถดะเป็นพระเอก
ชอบเป่าเสกเลขจารขานฤาษี
ร่ายเต้นรำคลำกลองพ้องดนตรี
เกือบสิบปีแต่งกลอนร่อนคำคม

คงกินข้าวคดไหช้อนใช้ตัก
เติมความรักวันนิดจุมพิตผม
พอเป็นผู้ดูแลเลิศบรม
บอร์ดอาศรมสีม่วงปิดดวงดาว

เกียรติศักดิ์บักใหญ่ห่างไกลชั้น
ห้ามร่วมขันน้ำรินนั่งกินข้าว
ละเตี่ยวหลวมสวมสูทเลิกพูดลาว
ฟังนะจ้าวสำเหนียกเรียกประธาน

 

รพีกาญจน์

บัก แปลว่า อ้าย

[รพีกาญจน์]

แม่หุงข้าวเป่าไฟไข่ทอดต้ม
ยื่นน้ำนมคอยท่ากินอาหาร
ชุดหลวมรัดอัดกลีบจีบเรียบบาน
เกิบหนังด้านผ้าใบใสคัทชู

กระเป๋าเรียนเปลี่ยนหลายสะพายถือ
ยืนโบกมือยื้อคอรอรถตู้
ก้มเล่นเกมกดลิปคลิกเฟชดู
ซองสีหรูซุกแบงก์แดงม่วงเทา

โตขึ้นเรียนได้เรียนเลื่อนชั้นสูง
คบเพื่อนฝูงจูงมือซื้อบ้านเช่า
ควบบึ่งบดรถเครื่องเฟื่องตัวเบา
วันหยุดเสาร์เรียนเสริมเติมวิชา

ผูกเนคไทใส่เสื้อยื่นสมัคร
กำหนดสักตำแหน่งแย่งนักหนา
เอาแค่สิบสอบพันดั้นด้นมา
ติดไหมข้าถ้าพลาดอาจสำรอง

เรียนลำบากยากเย็นหมดเป็นล้าน
เดือนทำงานใช้คืนเหลือหมื่นสอง
กินอย่างเจียมเขียมแย่แค่ประคอง
ทุกอย่างต้องจ่ายเงินเดินชีวิต

สองมือสากปากเปล่าเอาใจสู้
หาทางกู้หลายแหล่งแบงก์ให้สิทธิ์
ซ้ายโปะขวาหน้าหลังยังชีวิต
เล็กเริ่มผิดยากพ้นจนไม่ลง

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ถูกตวาดสาดสีเรื่องขี้ผง
หนักเบาจงอดทนผจญฝ่า
หยุดโทษเวรเซ่นกรรมเก่านำพา
วาสนาต่ำต้อยด้อยเพียงดิน

ขุดคุณงามความดีมีกองโกฎิ
อ้างประโยชน์นานับเพิ่มทรัพย์สิน
สร้างปึกแผ่นแน่นหนาท่าทำกิน
ทั่วคามถิ่นธำรงยืนยงยาว

ยึดญาติพี่เพื่อนพ้องน้องหนึ่งรัก
ยากฉุดชักป้ายหม่นระคนฉาว
ทิ้งสาแหรกแบกหามยามถึงคราว
หยุดตรึงด้าวล่าถอยคอยตอบตี

คงแนวรุกจุกจิกพริกมะเขือ
เติมกรดเกลือถั่วเน่าปลาเจ่าจี่
ทุบกระเทียมเตรียมหอมพร้อมผักชี
รสแซบดีชูหลักปักประโคม

คิดปลดเปลื้องเคืองแค้นหมื่นแสนหวัง
แอบพุ่มหลังได้ทีรี่โผล่โหม
อุบายปรับสับหลอกออกจู่โจม
นี่โน่นโน้มไม่เชื่อเบื่อน้ำยา
.....................................

โรคเกียมัวกลัวกล้าด่าขี้โผ็ง
ยินท่าน"โจ็งโอ็ดโท็นผโจ็ญฝ่า"
กำจัดคนต้นตอก่อระอา
เอ๊ยใจข้าตาตุ่มลุ่มลงกอง

 

รพีกาญจน์
3 กุมภาพันธ์ 2561

"โจ็งโอ็ดโท็นผโจ็ญฝ่า" นักกลอนเอกแห่งวังหลวง บ้านกลอนไทย

[@free]

"โจ็งโอ็ดโท็นผโจ็ญฝ่า"ท่านผู้กล้า
ผู้ออกหน้าอกตั้งจงสั่งสอน
ผู้ต่ำต้อยห้อยติ่งขอวิงวอน
ผู้ตายก่อนนำหน้ารอข้าตาม

แต่คุณงามความดีแล้วปีแล่า
จงรักเขานวดจับยังกลับหยาม
ทั้งเชื่อเรื่องเชื่องจริงทุกสิ่งความ
หากเอวงามผ่านอดีตเพียงกรีดใจ

เดินหน้าหน่อยค่อยถอยร่องรอยเสือ
ห่อพริกเกลือก้าวเทียมผู้เสี้ยมสอน
นั่นอ้วนเตี้ยเมียใครใช่แน่นอน
ข้ากลับก่อนต้องตำน้ำพริกรอ


แด่ "โจ็งโอ็ดโท็นผโจ็ญฝ่า" ผู้ตายก่อนคือผู้นำ

[รพีกาญจน์]

รีบลุกไวไก่ขันกระชั้นเสียง
เตรียมเสบียงลงถุงมุ่งไปสวน
ครบให้น้ำกำหนดรดราดพรวน
พืชผักจวนเก็บเกี่ยวใบเขียวงาม

เสื้อผ้าทอม่อฮ่อมแขนก้อมหม่น
เตี่ยวปะก้นดึงสวมหลวมรุ่มร่าม
ผ้าต่องชาดคาดพุงใกล้รุ่งฮาม
สะพายย่ามคว้างอบแบกจอบเดิน

ดุ่มเลาะลัดตัดทางเลียบข้างเขา
เหลือบเห็นเงาแล่นโลดกระโดดเหิน
จะสัตว์ใดใช่เสือกลัวเหลือเกิน
โกยข้ามเนินลงคลองล่องลอยคอ

เท้าแตะพื้นขึ้นขัวกลัวเสือซุ่ม
ดำตะคุ่มแต่ไกลอะไรหนอ
หางยาวส่ายว่ายแหวกแขมแตกกอ
วิ่งไม่รอจระเข้เซสิ้นแรง

เหนื่อยสุดแสนแหงนบนดูต้นเสียง
บินเอนเอียงพั่บพั่บบังลับแสง
ปากงองุ้มหุ้มลายตาฉายแดง
เฮ้ยอีแร้งเวียนวนรอคนตาย

มาแร้งหมู่สู้ดะเสือตะเข้
เตะถังเปพัดลมตั่งล้มหงาย
"ขอโทษแม่แค่ฝันฉันตาลาย"
"เตรียมเครื่องสายหยูกยาพ่นราไร"

จ้า...ไปเดี๋ยวนี้แหละ แม่...

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยกจอบสับปรับดินใบบิ่นบิด
ก่อคันปิดติดขวางทางน้ำไหล
ออกแรงสุดขุดขุมหลุมลำไย
คนขี้ไก่ใส่ปุ๋ยซุยเข้ากัน

มัดแบกท่อต่อท่อนก่อนสตาร์ท
ชักเครื่องฉาดเสียวหลังดังสนั่น
ท่อหลุดแยกแหกลำเพราะน้ำดัน
จ้าละหวั่นพันเกลียวกาวเหนียวยา

พอว่างนิดบิดคร้านกำขวานใหญ่
ตัดกิ่งไม้ใบแห้งทุ่มแรงผ่า
ดุ้นฟืนสั้นบั่นบากทอนจากวา
ใช้หุงหาอาหารสุกทานกิน

มื้อเย็นเช้าเข้าครัวจั่วจุกจิก
โขลกเกลือพริกผักผำยำกระถิน
หงายเขียงเถือเนื้อสันหั่นเป็นชิ้น
แกงหม้อดินฮินเลเทหอมดี

พาดกะไดไต่ข้างปีนฉางยุ้ง
ต่างกระบุงมุ่งตรงไปโรงสี
สาวน้ำหาบอาบคลองกรองขุ่นคลี
โอ่งเต็มปรี่ปริ่มไหเหนื่อยไม่พัก

เกิดมาจนทนถูกสร้างปลูกฝัง
ปากท้องสั่งยังชีพงานบีบหนัก
จมกับจริงสิ่งฝันพลันชะงัก
แต่งกลอนรักดักดานหวานไม่เป็น

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ทุกค่ำคืนหนุนหมอนนอนแนบข้าง
จนรุ่งสางสุขแท้คงแน่นิ่ง
เข้าชิดชมดมใกล้ร่างไหวติง
น้องคือหญิงพธูยอดบูชา

ยามเอ่ยเอื้อนอวยคำชุ่มฉ่ำหวาน
ดั่งอ้อยตาลเกษมสันต์แสนหรรษา
ยามเหนื่อยนักพักผ่อนหย่อนกายา
เตรียมน้ำท่าคอยไว้ได้อาบริน

ยามหม่นหมองต้องโทษทัณฑ์แทงโถม
เฝ้าประโลมเคียงกายทุกข์คลายสิ้น
ยามตกต่ำทำมาฝืดหากิน
ยอมขุดดินหาเผือกเลือกเผาไฟ

ยังจำมั่นมิลืมปลื้มมิหยุด
ว่าพี่คือบุรุษสุดยิ่งใหญ่
เพียงหนึ่งเดียวเกี่ยวข้องปองหทัย
รักเรื่อยไปใดเยียนยากเปลี่ยนแปร

นี่เกือบเดือนเลื่อนลั่นสั่นสะท้าน
ผละจากงานจ่อมจมระทมแย่
อะไรหนอนำน้องต้องเชือนแช
ทิ้งคนแก่อยู่หลังนั่งฟูมฟาย

มือกุมหน้าซบหมอนนอนสะอื้น
ตลอดคืนรำพึงถึงสางสาย
เคยไล้ลูบจูบจับประทับกาย
ฝันสลาย...คืนนี้น้องนอนกับใคร?

 

รพีกาญจน์