ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

คืนนี้
นั่งหน้าเหี่ยว เปลี่ยวจิต คิดถึงอยู่
พ่อยอดชู้ รพีฯ หนีไปไหน
หายทั้งตัว เลยหนอ ท้อฤทัย
หรือมีใหม่ ใหญ่กว่า มาลืมเรา

คงได้ชื่น คืนฉ่ำ จนหนำจิต
สุขชีวิต เนืองนอง คลายหมองเศร้า
มีหญิงอวบ อัดอก กกก่ายเอา
นอนแนบข้าง กอดเข้า เย้ายวนเกิน

เห็นรีบร้อน กลอนวาง แล้วจางหาย
หรือว่าชาย ปวดหัว อย่ามัวเขิน
หรือปวดท้อง เอ็นตึง ทะลึ่งเดิน
หรือว่าเพลิน นวดเส้น เน้นจุดลับ

นั่งหน้าเหี่ยว เหลียวหา มาแว๊บแว๊บ
เล่นซ่อนแอบ กับใคร ให้จั๋งหนับ
มัวลูบไล้ ใจสั่น ขั้นบังคับ
หากยอมรับ หญิงนั้นเล่า เขาเป้นใคร
พันทอง
๒๓/๑๑/๕๖

[D]

เก็บผักเบี้ยผักบุ้งช้อนกุ้งฝอย
งมหาหอยหาปลาท่ามฟ้าใส
แสงแดดส่องต้องตนมิบ่นไย
กลางพฤกษ์ไพรไม้ป่าฟันฝ่าทน

กระเฉดทอดยอดยาวเคล้าผักบุ้ง
สะเดาทุ่ง กระถินกินจิ้มป่น
ปลูกฝักแฟงแตงล้านหว่านคละปน
กล้วยน้ำว้าสุกผล ล้นวิตามิน

กายผ่ายผอมซอมซ่อแค่พออยู่
มิเลิศหรูดูพราว  สาวนุ่งซิ่น
คาดเข็มขัดรัดกิ่วหิวชาชิน
นิจสินถิ่นสวน ทบทวนตรอง

นั่นคือใช่สมัยเยาว์เราหาหุง
ฟืนไฟฟุ้งคลุ้งคละหน้านวลหมอง
คืนตามไต้ ตะเกียงใช้เพียงมอง
แค่แสงส่องรำไรไม่เฟื่องฟู

ณ.บัดนี้...ชีวีมีผันผก
เลิกร้างรก กกกอขอหยัดสู้
พลิกผืนสวนครวญใคร่ไตร่ตรองดู
แล้วมุ่งสู่ฟ้าใหม่...ใช่ลืมตน

ยึดรากเหง้าเคล้าเคียงเพียงพ่อแม่
มั่นตรึงแน่แดใฝ่ไปทุกหน
พึ่งคุณหนุนจุนแท้แผ่ดาลดล
ฝังกมลจนชีวันฉันดับลง

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

หากยอมรับ หญิงนั้นเล่า เขาเป็นใคร

ยินสีลา วี๊ดว้าย แมวลายโดด
ด้วยความโกรธ พรวดโจน ตะโกนไล่
โธ่น้องเมีย กุมอก ต๊กกะใจ
หากเป็นใคร ทำเธอ ฮึ่มเจอดี

ดังกริ๊งกร๊าง บัวตอง น้องโทรหา
เรียกเร็วมา เสียงสั่น ลั่นคุณพี่
มีคนลอบ แอบดู ไม่รู้ซี
ตอนอาบน้ำ ดำปี๋ เหมือนหมีควาย

อีกกะลอ เคาะรัว ทางหัวบ้าน
เป็นสัญญาณ รหัส บอกเหตุร้าย
มีขโมย ไฟไหม้ หรือใครตาย
ชายตบชาย แย่งชาย แย่งแฟนกัน

ทำหน้าที่ ผรส. รอหน่อยนะ
มากภาระ ปกป้อง ต้องแข็งขัน
ช่วยดูแล ลูกบ้าน การสำคัญ
ทั้งคืนวัน งานชุก ทุกข์ระทม

ตักข้าวใส่ ปากค้าง รีบวางช้อน
ล้มตัวนอน พลันตื่น แสนชื่นขม
กอดกับแฟน บีบนวด ชวดเชยชม
คนเป็นลม หามส่ง หมอโรงบาล

ม็อบประท้วง ช่วงนี้ มีศิวะ
ยกปะทะ นารายณ์ หมายสังหาร
คอยติดตาม รบรา สถานการณ์
ขอละงาน กานท์รัก สักหลายวัน

 

รพีกาญจน์

ผรส. - ผู้ช่วยฝ่ายรักษาความสงบ

[รพีกาญจน์]

ฝังกมล จนชีวัน ฉันดับลง

แบ่งพวกพ้อง สองฝ่าย ซ้ายขวาฝัก
จับเชือกชัก คะเย่อ เออเสียงหลง
เป็นตำรวจ กวดไล่ โจรไพรพง
สนั่นดง ดวลหมัด ซัดด้วยปืน

เบื่อบทบู๊ อยู่ดอน เล่นซ่อนหา
มือปิดตา ลงพับ นับพันหมื่น
โยนหมากเก็บ กินเมือง ควบเยื้องยืน
กระโดดลื่น ล้มหงาย อายหน้าแดง

ข้ามเขตขัณฑ์ กลั้นใจ ไล่ตี่จับ
เสียงหยุดปั๊บ ถูกกลุ้ม รุมยื้อแย่ง
ขายเสื้อผ้า อาหาร ร้านข้าวแกง
หาบฟักแฟง สอดไส้ เร่ไอติม

เกิดผิดพลั้ง ครั้งใด ไม่ถือโทษ
คิดเคืองโกรธ ตีต่อย คอยแทงทิ่ม
มีกล้วยมัน ปันแป่ง แบ่งเพื่อนชิม
ยื่นส่งยิ้ม พิมพ์ใจ ไปแสนนาน

คือสุทธิ วิถี ของชีวิต
จรุงจิต สุขชื่น มวลพื้นฐาน
ประเพณี ดีสืบ ต่อคืบคลาน
เป็นสวรรค์ วิมาน แห่งบ้านนา

อสูรร้าย ป้ายหม่น คนใดเล่า
มันเสกเป่า เราคลั่ง ชังเข่นฆ่า
แยกค่ายสี พี่น้อง ต้องร้างลา
อนิจจา โศกศัลย์ เศร้าวันนี้

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เล่นเกมลิง ปิงปอง คลองแม่ข่า
งมปูปลา หาหอย ปีนดอยสูง
สอยผักหวาน สานกก หางนกยูง
เกี่ยวก้อยจูง มือคล้อง ท่องทะเล

มีกล้วยใบ บิกึ่ง ครึ่งส่งเพื่อน
มอมแมมเปื้อน เรือนร่าง มิห่างเห
อยู่กับดิน กินผำ พริกจำเจ
ยิ้มหน้าเหย คอตก โรคเร้ารุม

หิ้วตะกร้า สาแหรก คานแบกหาม
เย็นคุกคาม เก็บไม้ ก่อไฟสุม
ซ่อมหลังคา ฝาฟาก ใบจากคลุม
ดึกกี่ทุ่ม หวิดน้ำ เตรียมทำนา

เรารู้รัก สามัคคี ดีพวกพ้อง
สุขสมปอง ทั่วกัน ร่วมหรรษา
สุขร่วมเสพ เจ็บร่วมต้าน ทานเภทา
ร่วมหันหน้า จับมือ ฮือพร้อมเพรียง

สุดปลายทาง บางครั้ง เพื่อนพลั้งผิด
ช่วยเบือนบิด มิคำนึง ถึงสุ่มเสี่ยง
ยอมด้านชา ตาหู ชูเอนเอียง
หมายพอเพียง สักหน เพื่อนพ้นภัย

วันนี้...
บังเกิดกลียุคเยือนเพื่อนหลบไหน
แอบกินแรงแฝงเก็บเกี่ยวกำชัย
ยังห่วงใยพิศวาสอำนาจครอง

รพีกาญจน์

(เพียงแสดงนยความเป็นเพื่อนที่แตกต่างเท่านั้น)

[รพีกาญจน์]

ละมือกอบจอบวางหยุดถางหญ้า
ทอดสายตาแสนไกลใจหม่นหมอง
หัวเข่าอ่อนหย่อนก้นนั่งยองยอง
วิตกสองทำเศิกมิเลิกลา

รอบมืดมัวทั่วไปร่างไร้ขวัญ
จนตะวันลอยลับกับขอบฟ้า
นกกระยางย่างเดินเนินคันนา
ลมโชยมาต้องผิวหวาบหวิวทรวง

พ้นละเมาะเลาะธารผ่านตลิ่ง
ดังถูกทิ้งตรอมตรมจมลงห้วง
เผชิญเหวเลวร้ายหมายตามทวง
จนเลยล่วงเข้ากลุ่มเขตชุมชน

สองฟากข้างทางเรียบดูเงียบเหงา
ยานยนต์เบาอ้อยอิ่งวิ่งถนน
รถเลี้ยวโค้งตรงแยกแปลกพิกล
สีหน้าคนบูดบึ้งขึ้งทักทาย

ต่างระแวงแคลงใจไว้ปกปิด
เพื่อนสนิทเย้าแหย่แค่สหาย
รีบจัดแจงแดงเหลืองเปลื้องจากกาย
อันตรายเน่าน่วมถ้าสวมมัน

เหตุเช่นนี้กี่มื้อฤาจะหมด
จะให้อดกี่นานสมานฉันท์
ก่อนสิ้นลมก้มหน้าจ่อมจาบัลย์
คงมีวันสักคืนสุขชื่นใจ

รพีกาญจน์

[panthong.kh]

อากาศหนาว สาวหวั่น สั่นขนลุก
ไม่สนุก สุขสันต์ วันฟ้าใส
เห็นผีเสื้อ บินเปลี่ยว ลดเลี้ยวไป
เกาะดอกไม้ ยามเช้า เรายื่งตรม

ลมพัดพา ความเย็น เป็นระลอก
ไอของหมอก ลอยล่อง มองขื่นขม
ร่างกายขาด อุ่นเกื้อ เนื้อระบม
นั่งจ่อมจม ลมลวง ในช่วงนี้

หยดน้ำค้าง วางเยาะ เกาะยอดหญ้า
แสงแดดทา ทาบถึง จะบึ่งหนี
กาลเวลา พ้นผ่าน นานแรมปี
หนาวสิ้นดี มีไหม ใครกอดนอน

๗/๑๒/๕๖

[รพีกาญจน์]

ลุกนึ่งข้าว เป่าไฟ ไซ้ผักกาด
แต่ยังขาด ให้เถือ คือเนื้อหมู
ตำพริกแดง แกงส้ม ต้มถั่วพู
มีน้ำปู หน่อซาง มื้อกลางวัน

ลับมีดยาว ขาววาม ซ่อมด้ามจอบ
ฉีกใบตาล สานงอบ แซมขอบสัน
เสื้อผ้าทอ ม่อฮ่อม ย้อมดำมัน
เตี่ยวขาสั้น เกิบบาง จากยางยนต์

เดินดุ่มด่าม ข้ามธาร มานหมายมุ่ง
เข้าสู่ทุ่ง ผ่านไพร เนินไม้สน
ขุดดินฟื้น ขึ้นแปลง แจงเรียบบน
เพื่อนสองคน เคียงข้าง ลูกจ้างนาย

ค่าแรงวัน ขั้นต่ำ จำรับก่อน
ดีกว่านอน นับนก บินหกหาย
ร้อนเปลวไฟ ไอแดด แผดเผากาย
ตั้งแต่งาย สู้ทน จนจดแลง

ปาดเหงื่อไคล ไหลย้อย สองร้อยบาท
จ่ายตลาด ข้าวปลา อาหารแห้ง
ของกินใช้ หยิบมือ ถือแสนแพง
พวกยื้อแย่ง ครองเมือง ไม่ดูแล

ละพรุ่งนี้ มีใคร จ้างไหมหนอ
มีข้าวต่อ อายุ ยามย่ำแย่
น้ำท่วมลุ่ม หนาวดอน สะท้อนแด
มิเปลี่ยนแปร ผลกระทบ จบคนจน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เราอยู่เย็นเป็นสุขทุกหมู่บ้าน
พระองค์ท่านปกเกล้าปกกระหม่อม
เราเทิดทูนเคารพนบยินยอม
กายใจพร้อมจงรักและภักดี

เราพิทักษ์รักชาติศาสนา
ภัยนานาแผ้วพาลต้านมิหนี
ทั้งหญิงชายร่วมจิตอุทิศพลี
เหล่าไพรีพินาศขยาดมา

จารีตประเพณีที่สืบสาน
ทอดตำนานนุ่มนวลทั่วถ้วนหน้า
วัฒนธรรมล้ำไกลวิไลตา
มีภาษากินอยู่ดูงามครัน

เราช่วยเหลือเอื้อกันฉันพี่น้อง
ยึดปรองดองสามัคคีไมตรีมั่น
ไม่ด้านดื้อยื้อแย่งแก่งฟาดฟัน
ยินแบ่งปันเอออวยด้วยการุญ

รู้อภัยใจกว้างสร้างมวลมิตร
รู้ถูกผิดลืมเรื่องเคยเคืองขุ่น
รู้ชั่วดีชี้ช่องท่องทำบุญ
รู้พระคุณชื่นชอบคอยตอบแทน

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
ก็พวกเรายอมทิ้งสิ่งหวงแหน
เปิดบ้านนับรับรองของต่างแดน
จึงสุดแสนโศกศัลย์ ณ วันนี้

รพีกาญจน์

[ปู่ริน]

เพราะความโลภ..อยากได้ไม่สื้นสุด
เหล่ามนุษย์..ต่างฝันหาน่าบัดสี
กอบโกยโกง..เงินแผ่นดิน..แย่สิ้นดี
หรือพาไป..ใช้เมืองผี รึ อย่างไร

เกิดความโกรธ..โทษคนอื่นไร้เหตุผล
ความผิดตน..มิเคยเห็นเป็นไฉน
บ้างแฉ่งด่าว่าร้ายกันเรื่อยไป
จะมีสุขกันเมื่อใด..ประชาชน

มั่วลุ่มหลง..ในอำนาจวาสนา
หลงยศฐาบรรดาศักดิ์..ชักสับสน
อยากมีเงินทองมากมาย..ใช้เล่ห์กล
ต่างดิ้นรนเพราะอยากได้..ไม่เพียงพอ

ทุกวันนี้มีหลายอย่างบ้างปรับเปลี่ยน
โลกหมุนวนคนหมุนเวียน..ต่างร้องขอ
ความสงบสุข..ความปรองดอง..ต่างคอยรอ
"รักยาวบั่น  รักสั่นต่อ"  ก็ตามใจ


                            ริน ดอนบูรพา
                                ๑๑ ธ.ค.๕๖

[รพีกาญจน์]

เราอยู่เย็นเป็นสุขทุกหมู่บ้าน
มีโรงเรียนสถานการศึกษา
ที่อบรมบ่มจิตวิทยา
พัฒนาความรู้สู่ปวงชน

มีวัดวาอารามงามสถิตย์
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ฤทเธทั่วเวหน
ที่ทำบุญสุนทราพากมล
น้อมนำตนประพฤติยึดความดี

เรายินยอมพร้อมใจใช่แต่งตั้ง
คนเด่นดังรู้รักเกียรติศักดิ์ศรี
อุตสาหะสะอาดปราศราคี
อุทิศพลีกายใจให้กับงาน

ยกเป็นเลิศเชิดชูนำหมู่คณะ
มอบภาระดูแลแก่ลูกบ้าน
ให้ช่วยเหลือเจือจุนอุดหนุนการ
บริหารปกครองพ้องกันไป

ด้วยทุกผู้รู้จักรักหน้าที่
เอาวจีผูกรัดอัชฌาสัย
เกิดพลาดครั้งพลั้งนิดคิดอภัย
เอาเยื่อใยฝั้นเกลียวหนึ่งเดียวกัน

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
แยกฝ่ายเขาเราพรรคมักเดียดฉันท์
สร้างใส่ร้ายป้ายสีรี่ฟาดฟัน
เพราะเงินมันทำพิษปิดหูตา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เบอร์หนึ่งกอ คนจริง สิงห์บ้านเหนือ
เบอร์สองขอ คนเชื่อ เสือบ้านใต้
ผู้สมัคร ประสงค์ ลงชิงชัย
เป็นขวัญใจ เอี่ยมอ่อง ของพารา

คุณสมบัติ ปูมหลัง เยี่ยมทั้งคู่
มากความรู้ อยู่วัด หลายวัสสา
นักธรรมเอก หมอดิน จบปริญญา
ดูหน้าตา รูปหล่อ พอพอกัน

ข่าวสะพัด แพร่ไป ในตลาด
เป็นตามคาด ทั่วบาง ต่างโจษขวัญ
ต่างมุมมอง รองต่อ ท้าพนัน
สองต่างชั้น ห่างด้วย รวยกับจน

พอระฆัง ดังตี ยกที่หนึ่ง
เสียงรถหึ่ง ยาวเหยียด เบียดถนน
ชูป้ายธง ขบวน ล้วนผู้คน
ปากตะโกน ก้องฟ้า ว่านายกอ

ส่วนนายขอ ถ่อไป มอไซด์ฮ่าง
หลบลงข้าง ทางเบี่ยง เลี่ยงเขาหนอ
สะพายย่าม หาเสียง เสื้อเมี่ยงมอ
เอ่ยปากขอ เมตตา กาเลขเบอร์

ภาพเช่นนี้ ทั่วไป ใช่ของแปลก
ใช่ครั้งแรก ทวนจำ นำเสนอ
ผลออกมา คนดี ที่เลิศเลอ
หาไม่เจอ แต้มตน แพ้คนรวย

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

นิ่วในถุงน้ำดีฉี่ติดขัด
หมอตรวจนัดเตรียมกายท้ายเดือนผ่า
กำหนดวันเขียนใบสั่งซื้อยา
ประคบทาถูนวดปวดบรรเทา

คิดขยาดหวาดกลัวตัวต้องเจ็บ
แผลตัดเย็บถอดไหมใช่เหมือนเก่า
หมดโอกาสขาดงานการหนักเบา
ก็ทุกเช้าเข้าสวนพรวนดินดาน

ควรยึดความตามจิตวิชชาหมอ
ช่วงที่รอนั่งเหงาอยู่เฝ้าบ้าน
เสาะถามผู้รู้พบประสบการณ์
เยือนหลายท่านเวียนแวะขอแนะนำ

ทดลองดื่มน้ำหมักสักระยะ
มันล้างชะกัดกร่อนก้อนแข็งขำ
ละลายไหลปนเยี่ยวขาวเขียวดำ
ดื่มประจำโห่หิ้วนิ่วไม่มี

ช่วยต่อลมหายใจได้อีกเฮือก
หนึ่งทางเลือกเยียวยาถ้าถูกที่
เมื่อโอภาปราศรัยด้วยไมตรี
ชื่นรับชอบตอบวิธีช่องคลี่คลาย

อย่าท้อถอยปล่อยวางหนทางตีบ
เพียรเร่งรีบแก้ไขให้พ้นหาย
ปัญหาตุงยุ่งยากมากวุ่นวาย
ย่อมมีแสงประกายปลายอุโมงค์

 

รพีกาญจน์

[D]

ไยห่างหายหลายวันมิหันหา
วันนี้ป๋าลงพุงนุ่งโสร่ง
เป็นอิหยังรั้งเขินเดินเทงโทง
เหยาะย่างโย่งโตงเตงน้องเง็งนะ

มีสาวใสไหนนอนอ้อนออเซาะ
ลืมเลยเนาะน้องนี้อ้ายหนีผละ
คิดถึงเช้าจรดแลงแกล้งทิ้งซะ
ช่างเลยละสาวสวนให้ครวญคอย

สาวสวน

[รพีกาญจน์]

บอกกับสาว หนาวจะตายอยู่แล้ว
โอ้ น้องแก้ว เหี่ยวหด แรงถดถอย
เย็นลมหนาว สะท้าน บ้านใกล้ดอย
ผิงไฟหงอย สามค่ำ อาบน้ำที

ช่วงนี้นั่ง หน้าจอ เกาะติดม็อบ
ดูโต้ตอบ คารม ชมศักดิ์ศรี
แสนสนุก รุกรับ ปรับโจมตี
เรื่องนารี ม่ายหลอก นอกใจเธอ

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ตัดสินใจเกษียณก่อนกำหนด
เพื่อหมายทดแทนบุญคุณพ่อแม่
ทั้งพ่อตาแม่ยายกายชแร
และป้าแก่กล่อมเกลาเมื่อเยาวัย

อายุสี่สิบเจ็ดเฮ็ดงานว่อง
พอประคองครอบครัวเลี้ยงตัวได้
ลูกสามคนจนจบมหาลัย
ห้าผู้ใหญ่อยู่ด้วยม้วยจากลา

รู้อีกทีก็ชราห้าสิบเก้า
คลายเงียบเหงาเปิดบ้านทำร้านค้า
เบ็ดเตล็ดแห้งสดลดราคา
บางเวลาทำขนมนมน้ำตาล

สลับเช้าเข้าสวนขุดพรวนไถ
ปลูกลำไยมะม่วงข้าวโพดหวาน
พ่นฮอร์โมนปุ๋ยคอกเร่งดอกบาน
สุขกับงานกายใจพ้นไปวัน

ประเพณีเทศกาลงานบุญวัด
ช่วยพระจัดแต่งดาดอกไม้ขัน
รับโฆษกพิธีกรตอนสำคัญ
ถูกเลือกสรรเป็นประธานงานชุมชน

ที่สิบแปดธันวาลูกมาพร้อม
นำเคสคอมพ์จอเม้าส์เอาฝึกฝน
หลายสิบปีละอ่านแต่งกานท์กน
ลองสักหนมือจิ้มหัดพิมพ์กลอน

 

รพีกาญจน์ 59

[เนิน จำราย]

     
        วันนี้...ใกล้ความจริงเข้าไปอีกหนึ่งปีกับห้าวันนะพี่ใหญ่


          ๐นรชาติหนึ่งสำนึกรู้     แบ่งปัน
      เพียรสื่อสร้างสัมพันธ์     ก่อเกื้อ
   ฉันทลักษณ์ร่ำรังสรรค์     เผื่อน้อง พี่เอย
ฉวีผ่องวรรณะอะเคื้อ     ชื่นแล้วเกิดกาย
   
         ๐สิบสามธันวาคม       สบสุขสม"รพีฯ"อ้าย
น้ำใจใสไม่คลาย        มากคุณค่ายิ่งกว่าทอง

                                 เนิน จำราย               

[D]

9ธ.ค.11ถึงวันนี้
ยังคงที่ทุกวันมิผันเปลี่ยน
เช้าลืมตาต้องเข้าเฝ้าเยี่ยมเยียน
จารจดเจียนวางกลอนแม้อ่อนกานท์

ด้วยความเหงาเข้าซุกรุกร้าวลึก
แดสาวตรึกตรองไตร่ใฝ่ผสาน
สมัครลงตรงจิต ลิขิตจาร
มิได้การ สักอย่างวางแล้วจร

เพราะมิเป็นเช่นเขาเราแค่เขียน
ทุกบาทบทจดเพียรเกรียนกรอดกร่อน
อนาถแดแพ้พ่าย ใจรานรอน
บ้างหนีนอน กบดานมานระทม

มีเมตตาอารีย์ครูพี่..ฯ..ช่วย
เอื้ออำนวยด้วยจิตรู้ศิษย์ขม
มาเคาะแคะแกะเกลาคลายเหงาซม
คลี่ปูดปม ถมถางวางทางเดิน

รวมสองปีเก้าวัน ครบวันนี้(18ธ.ค.)
ดวงฤดี"ดิน"สาวขอกล่าวเกริ่น
หากอักษรกลอนใดไหนล่วงเกิน
อย่าขึ้งเมิน กราบหนอ"ดิน"ขอโทษ

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ลองสักหนมือจิ้มหัดพิมพ์กลอน

จับดินสอ จ่อสมุด จุดลากจด
เดินหน้าถด ถอยอ่าน ทานกระท่อน
ลบเลอะเลือน เปื้อนขาด กระดาษปอน
หนึ่งบทตอน แต่งยาก ลำบากจัง

เฝ้านั่งนึก ตรึกตรอง ลองเรียงจัด
คำสัมผัส พยางค์ กลางวรรคหลัง
สัมผัสซ้ำ สัมผัสเลือน เตือนระวัง
หัวแทบพัง ไม่จำ เปิดคำแปล

ตัวอักขระ กะจิด ริดรีบแล่น
ควานหาแว่น ลุกลน หนอคนแก่
มองหาขวด ปวดหนีบ จิบกาแฟ
เกือบจะแย่ บทหนึ่ง ครึ่งชั่วโมง

มือเก้งก้าง กดกอ หาขอไข่
สระไอ ไม้โท โอ โอง โอ่ง
พิมพ์ติดกัน เว้นวรรค ชักเชื่อมโยง
หายใจโล่ง นี่ไง เริ่มใช้เป็น

เพียรมานะ พยายาม ถามลูกหลาน
เพิ่มชำนาญ ทุกวัน ทันตาเห็น
หกมกรา วางกลอน แรกตอนเย็น
หัวอกเต้น เร็วถี่ ด้วยดีใจ

ห้วงรู้สึก ลึกล้ำ ชื่นฉ่ำหวาน
มีหลายท่าน นิยม กดชมให้
เมตตามอบ คะแนน แทนมาลัย
แด่น้องใหม่ คนนี้ รพีกาญจน์

 

[รพีกาญจน์]

ช่างเผอิญเดินเล่นบนเส้นฝัน
เชื่อมสัมพันธ์ไมตรีที่สูงส่ง
สานทอถ้อยร้อยคำจิตจำนง
หมายดำรงสิ่งรักอักษรา

นำพยางค์สร้างเสริมเติมเข้มข้น
ไกวกมลเอิบอาบซึ้งซาบซ่า
ดุจรวมช่อเชื้อชวนมวลผกา
เคล้าลีลาลำเลียงกล่อมเคียงกานท์

วางบาทบทจรดกนเจือมนต์ทิพย์
ขอบวรรคขลิบเชลงแผ่วเพลงขาน
ก่องกระหวัดปัจจุบันถึงวันวาน
เฮือกสะท้านทะลวงสู่ทรวงใน

รู้สึกสืบคืบคลานผ่านกี่หนาว
กาลยืดยาวห่างเธอพร่ำเพ้อไผล
คงสะกิดคิดถึงตราตรึงใจ
อยู่แสนไกลทุกครายังอาวรณ์

แล้วพ่อคุณขุ่นเคืองเรื่องใดเล่า
ฤาเทพเจ้าลาลิงสางสิงขร
ภูตพรายสัมภเวสีผีโคจร
โจมนครรายวันทำฟั่นเฟือน

ทั้งเวบคอมพ์ยอมละพยัญรัก
มิเอ่ยทักตอบต่อข้อความเพื่อน
สะบัดกายหายลับนานนับเดือน
มิมาเยือนยืนย่างกลางวงม็อบ

รพีกาญจน์