นั่งรำพึง
ความรู้สึกแตกต่างไม่ห่างนัก
กลัดสลักปักเศร้าวันเหงาหงอย
ยามใดคิดจิตหวังว่ายังคอย
ใจเหม่อลอยร้อยเรื่องขบเฟืองกัน
ใช้เวลาชำระล้างได้บางเรื่อง
ขาดต่อเนื่องเครื่องหมายบนปลายฝัน
ทางก้าวเดินเกินกล้ำสุดรำพัน
คะนึงนั้นพันปีไม่มีจาง
กล้ำกลืนเก็บเหน็บหนาวลมร้าวรุก
เข้าซอนซุกปลุกค้นความหม่นหมาง
มันหนาวเหน็บเกินหมายถึงปลายทาง
คืนฟ้าครางคนเศร้ารอเขาคืน
อยากเก็บไว้ให้ลึกผนึกแน่น
ถึงคับแค้นแสนหม่นสู้ทนฝืน
เป็นบทเรียนเวียนหวังความยั่งยืน
ไม่เป็นอื่นชื่นเก่ายังเฝ้าจำ
เกินจะวาดหวังใดดังใจคิด
กลัวลิขิตขีดหมายคล้ายถลำ
จึงเพียงนั่งรำพึงคะนึงนำ
เจ็บรอยช้ำคลำแผลได้แต่ตรม
เดินสะดุดหยุดบ้าง..ในบางครั้ง
เพื่อเริ่มตั้งต้นใหม่ไปให้สม
ลบรอยย่ำซ้ำเก่าถากเผาคม
ทางรื่นรมย์ให้ก้าวยังยาวไกล.
"บ้านริมโขง"
๒ เมษายน ๒๕๕๕
