| 31 มีนาคม 2012, 07:27:PM |
baimai@sailom
Special Class LV2
นักกลอนผู้ก้าวสู่โลกอักษร
คะแนนกลอนของผู้นี้ 63
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 158
ทองหลังพระ..
|
 |
« เมื่อ: 31 มีนาคม 2012, 07:27:PM » |
 ชุมชน
|
เป็นบอร์ดกลอน สอนสั่ง หวังทางไหน
อันจุดหมาย ร่ายวาง ทางประสงค์
วลีฉาย ถ่ายคำ เจตน์จำนงค์
เป็นกลอนลง บ่งเหตุ เจตนา
มีบางอย่าง คลางใจ ให้สะท้อน
จำกัดรอน กลอนกระจอก บอกเลยหนา
ถึงบางอ้อ ท้อนิด ติดอุรา
ที่เขาว่า พาจริง สิ่งนี้เอง
มาเดี่ยวเดิน เอิ้นคิด มิตรภาพ
หวังซึ้งซาบ อาบน้ำใจ ในบอร์ดเหวง
ให้สะดุด หยุดพัก จำหนักเกรง
ใช่กลอนเก่ง เปล่งจ้า กว่าผู้ใด
ต้องเจียมตัว เจียมแด แม้อยากทัก
อันมิตรรัก ต้องหักทอน งดกลอนไว้
เดี๋ยวไปดัน ยันกระทู้ ของผู้ใด
ให้เลื่อนไป ไม่สม ติดลมบน
กลัวถ้อยคำ นำทัก จักรกเขา
จึงขอเบา เอาสำนึก ไปฝึกฝน
มิยึดติด จะคิดกลอน เพื่อสอนตน
อาจหมองหม่น แต่ทนได้ ใจยังมี
ที่หายห่าง ว่างเก่า เข้าใจแล้ว
เคยยินแว่ว แน่วมั่น ในวันนี้
ถึงบางอ้อ หนอคน ทุกหนมี
ยังขาดที่ มีแต่คิด ติดอัตตา
ใช่กลอนลา แต่ไปมา ต้องว่าแจ้ง
ด้วยอ่อนแรง แล้งจิต พักนิดหนา
มีกลอนดี ที่ถึงชั้น จะหันมา
เคาะข้างฝา หาชิด มิตรบ้านกลอน 
|
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : sunthornvit, เพรางาย, สุวรรณ, ลมหนาว, รการตติ, รพีกาญจน์, กามนิต, panthong.kh, รัตนาวดี, สมนึก นพ, ไม่รู้ใจ, อรรถกวี, บูรพาท่าพระจันทร์, D
ข้อความนี้ มี 14 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 01 เมษายน 2012, 12:34:AM |
|
กามนิต
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 01 เมษายน 2012, 12:34:AM » |
ชุมชน
|
พริ้วมาแล้วอย่าเลยระเหยหาย
สายลมสายหมอกใบไม้สลอน
ผาดมาเพ็ญเย็นซึ้งอย่าพึ่งจร
ยอดหญ้าอ่อนอ้อนหน่อยอย่าคล้อยคลา
หากเหนื่อยนักพักผ่อนคลายร้อนหน่อย
พักแล้วค่อยเคลื่อนขับกลับมาหา
เป็นนักกลอนนอนเปล่าเปลืองเหล้ายา
อักษรารอรักให้ถักทอ
ลางเนื้อชอบลางยาเขาว่าไว้
จะถูกใจทุกปากยากเหลือขอ
ควรพึงใจในงานกานท์ลออ
อันชูช่อภายในหัวใจงาม
กามนิต - ๓๑ มี.ค.๕๕
|
ความรักแท้จริงมีสีดำดังศอพระศิวะ
|
|
|
| 01 เมษายน 2012, 02:05:AM |
|
ปู่ริน
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 01 เมษายน 2012, 02:05:AM » |
ชุมชน
|
ชีวิตพี่เหมือนเดินทางอย่างโดดเดี่ยว
ช่างเปล่าเปลี่ยวคับแค้นใจให้คนหาม
บนเส้นทางดูแสนไกลไม่ได้ความ
เมื่อถึงยามรักร้างร่างกายโทรม
เม่อมองฟ้าเมฆครึ้มริมชายหาด
น้ำซัดสาดซ่าซ่ายังถาโถม
ลมพัดหวนม้วนครื่นเสียงโครมโครม
มิเล้าโลมหาดทรายเช่นหลายวัน
ฝนกระหน่ำฟ้าครวญครางเหมือนนางร้อง
พี่นั่งมองคอยหานางดั่งความฝัน
หนีพี่ไปน้องไม่เห็นความสำคัญ
ผิดใจกันเหมือนฟ้าครางทะเลครวญ
พี่นั่งนึกตรึกตรองจนถ้วนถี่
ร่างกายพี่ไฟเร้าร้อนเหมือนลมหวน
ดินกระจายหมุนน้ำทำเสียกระบวน
มาก่อกวนหัวใจให้ช้ำตรม
ทำให้พี่ต้องหนีหน้าลาพักร้อน
มาพักผ่อนหัวใจหายขื่นขม
นั่งหนักใจไฟสุมอกทุกข์ระทม
เมื่อคลื่นลมสงบ...จบกันที...
ริน ดอนบูรพา
๑ เม.ย. ๕๕  |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
