ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

บัณฑิตฯ . . . ติดโคลง

ร้อย คำนำเล่นริ้ว     ทิวโคลง
กรอง กลั่นบทจรรโลง     จิตไซร้
ตรอง พจน์จึ่งค่อยโยง     ลำดับ
ศิลป์ แต่งโคลงคำให้     จึ่งรู้ครูโคลง ฯ

ร้อยโคลง ประดับอ้า     อุรา
โยงเล่น บทรจนา     นั่งร้อย
เป็นคำ งดงามตา     นัยน์เนตร
ล้ำค่า คำความถ้อย     เฉกเพี้ยงเรียงผสาน ฯ

รักบ้านกลอน อู่แก้ว     เก็จกลอน
ก่อนนั่งเขียน อักษร     คิดสร้าง
เพียรการอ่าน กำจร     ดวงจิต
รจน์ซ่านทรวง สมอ้าง     ศิษย์ได้เจียระไน ฯ

ใจเคลียคลอต่อ เจ้า     อย่างเคย
จดจ่อเขียนถึง เอย     อย่างนั้น
ร้อยลักษณ์ตรึกตรึง เผย     ผองเพื่อน
เพียงหนึ่งหัวใจ ดั้น     ประดิษฐ์ถ้อยร้อยกระบวน ฯ

เชิญชวนมวลเพื่อนพ้อง     สลักความ
เปิดช่องให้เขียนตาม     แต่ได้
ว่าทุกเมื่อเชื่อยาม     ลองเล่น
จารลักษณ์อร่ามไว้     ร่วมด้วยประพันธ์เอย ๚ะ๛

บัณฑิตเมืองสิงห์

[กามนิต]

    อ่านโคลงเก่าเก่าแล้ว              ตะแคงดู
คงยากเกินหนูหนู                       แต่งได้
คงฝืดฝืดโคลงครู                       บุร่ำ   บุราณเนอ
ยิ่งบ่จี๊ดกับไม้-                           เอกไม้โทมึน ฯ

    ขึ้นต้นใหม่ว่าโอ้                      โคลงเอ๋ย
เขียนง่ายง่ายงอกเงย                 สื่อถ้อย
อย่างที่พูดที่เคย                         คันโสต
สูงศัพท์ให้น้อยน้อย                   หน่อมแหน้มจะได้ไหม ฯ

     ได้ยินครูว่า เฮ้ย                     หอกหัก
ใครว่าโคลงสารจัก                     ขนาดน้าน
เขียนไปเถอะตามหลัก                การสื่อ-  สารแล
คนอ่านเขารู้จ้าน                        จับเนื้อความใน ฯ

    ไหนไหนแต่งแล้วก็                  แต่งเลย
แต่งแบบลมรำเพย                     พร่ำเพ้อ
ขออภัยนะท่านเอ๋ย                     ที่เอ่ย
มาแอบวางโคลง เอ้อ                  อ่า แห้ แฮ่ ฮา  (ฮิฮิ) ฯ


มาทักทายครับ

กามนิต
๒๖ มี.ค.๕๕

[ไร้นวล^^]

ขอชูชมชื่นด้วย         โคลงดี
กามนิตท่านมี           ท่วมท้น
ขอน้อมฝากชีวี         เป็นศิษย์ ท่านนา
คงอาจแต่งโคลงข้น       สืบซ้อง ทำนองสยาม

ความอันใดใคร่รู้      ครูนำ
จะเชื่อฟังถ้อยคำ      ค่ำเช้า
หากศิษย์ส่อถลำ      ออกนอก ลู่ทาง
โปรดหน่วงน้อมศิษย์เข้า     สู่เส้น ควรจร

[ไร้นวล^^]

ย้อนคำโคลงบัณฑิตฯด้วย    เป็นครู

แบบอย่างเอาไว้ดู       ฝึกใช้

ครวญโคลงอย่างพรั่งพรู   ดังเสก  มนตรา

บังอาจขอแต่ได้     ศิษย์ซ้ำ อีกคน


ทนสอนคนอ่อนอึ้ง    ปัญญา

คำศัพท์ควบกล้ำพา    ผิดถ้อย

การุณศิษย์สักครา    คอยบอก  คลองโคลง

ครูครอบหัวใจน้อย     ขุ่นข้อง คงหาย

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

บัณฑิตเขลาไป่รู้     ขออภัย
หากแต่งผิดฉันใด     ด่าบ้าง
จักปรับเปลี่ยนเวียนไป     จนถูก
หากแต่โอกาสสร้าง     รับไว้คำครู ฯ

ดูดูคำหากเพี้ยน     ฉันทลักษณ์
ขอโทษจากใจรัก     ขีดถ้อย
จักฝึกแต่งให้หนัก     โคลงสี่
จนถูกแบบบรรพ์ร้อย     อย่างนั้นคำโคลง ๚ะ๛

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

สงสัยตำแหน่งอ้าง   วางโคลง
วางเอกวางโทโยง    ยุ่งแล้ว
หรือผังผิดจนโผลง   นาพ่อ
เลยกลับกลายจากแก้ว   แต่แล้วเป็นทราย

อธิบายหายขุ่นข้อง   แคลงใจ
เชิญพ่อผิดตรงใด     บอกด้วย
คนฟังยิ่งสงสัย        ไหนผิด กันนา
หาไม่คงมอดม้วย    ไม่รู้เนานาน

งง  งง  งง   ที่ว่าผิดฉันทลักษณ์นั้นผิดยังไงครับ
เพราะเท่าที่เห็นแต่งๆกันก็แต่งกันแบบนี้   แล้วที่ผมแต่งนี่ไม่ทราบผิดถูกประการใด
 วานคุณดอกรักเร่ช่วยอธิบายว่ามันผิดตรงที่ใดก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ

 

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

งาสารฤาห่อนเหี้ยน   หดคืน
คำกล่าวสาธุชนยืน    อย่างนั้น
ทุรชนกล่าวคำฝืน     คำเล่า
หัวเต่ายาวแล้วสั้น      เล่ห์ลิ้นทรชนฯ

พระสมุทรสุดลึกล้น    คณนา
สายดิ่งทิ้งทอดมา      หยั่งได้
เขาสูงอาจวัดวา       กำหนด
จิตมนุษย์นี้ไซร้         ยากแท้หยั่งถึงฯ

แม้ทำคุณท่านได้      ถึงพัน
ครั้นโทษมีแต่อัน      หนึ่งไซร้
ติฉินหมิ่นคำหยัน     เยาะกล่าว
กลบลบคุณหลังได้   ยิ่งด้วยพันทวีฯ

นาคีมีพิษเพี้ยง       สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช       แช่มช้า
พิษน้อยหยิ่งโยโส   แมลงป่อง
ชูแต่หางเองอ้า       อวดอ้างฤทธีฯ

รักกันอยู่ขอบฟ้า     เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว  ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว    ตาต่อ  กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง  ป่าไม้มาบังฯ

ความรู้ผู้ปราชญ์นั้น   นักเรียน
ฝนทั่งเท่าเข็มเพียร    ผ่ายหน้า
คนเกียจเกลียดหน่ายเวียน   วนจิต
กลอุทกในตะกร้า       เปียมล้นฤามีฯ

กละออมเพ็ญเพียบน้ำ   ฤาติง
โอ่งอ่างพร่องชลชิง      เฟื่องหม้อ
ผู้ปราชญ์ห่อนสุงสิง      เยียใหญ่
คนโฉดรู้น้อยก้อ          พลอดนั้นประมาณฯ
       ---โคลงโลกนิติ-----

นานาประเทศล้วน     นับถือ
คนที่รู้หนังสือ           แต่งได้
ใครเกลียดอักษรคือ    คนป่า
ใครเยาะกวีไซร้         แน่แท้คนดงฯ

ฝูงชนกำเนิดคล้าย    คลึงกัน
ใหญ่ย่อมเพศผิวพรรณ  แผกบ้าง
ความรู้อาจเรียนทัน     กันหมด
ยกแต่ชั่วดีกระด้าง      อ่อนแก้ฤาไหวฯ
      ---รัชกาลที่ ๕ ----

ยกเอาโคลงของเก่าเท่าที่พอจำได้มาเปรียบเทียบดูครับ

[♥หทัยกาญจน์♥]

เรียนคุณดอกรักเร่เห่คำ
โคลงบัณฑิตฯนำ
ผิดแผกแปลกผังอย่างไร

ควรชี้แสดงแจ้งไซร้
ผิดพลาด,ประการใด
ได้รีบแก้ไขในความ

ฉันทลักษณ์ถักทอพ่องาม
เขียนโคลงโยงยาม
กาพย์ร้อยถ้อยตามถามหา

ผิดถูกผูกสาส์นกานท์มา
โคลง,กาพย์,กลอนหนา
ตัวอย่างอ้างว่าพาดี

คนเขียนเรียนรู้ครูมี
ยามอ่านผ่านที
ที่ถูกที่ผิดติดใจ...

 

หทัยกาญจน์
๒๗ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[ไร้นวล^^]

อ่านละเมียดละเอียดแจ้ง   จึงชม
โทเอกวางเหมาะสม        ห่างเพี้ยน
โคลงท่านใช่ลอยลม       ตรองเถิด
ไม่กระมิดกระเมี้ยน         ชอบด้วย ใจจริง

ติติงสิ่งต่างได้             ผมฟัง
เหตุย่างเพียงลำพัง       เสี่ยงล้ม
คราหน้าจะระวัง           การแต่ง
น้อมรับและกราบก้ม       นบไหว้  คำเตือน

[...สียะตรา..]

......ถ้าผิดพลาดตรงไหนกรุณาแนะนำด้วยนะคะ...

[กามนิต]

        บัณฑิตฯ แต่งได้เด่น          โคลงดี
ฉันทลักษณ์แลวิถี                       ถูกแท้
ฉันเองที่เมาศรี                            เมาศักดิ์  ฮะฮา
ออกทะเล, แฮ่แห้                       ฮ่าห้าอย่าถือ ฯ

       ดอกรักเร่ร่ำรู้                        ฉันทลักษณ์
ไฉนใส่เจตนังหนัก                     หน่วงสร้อย
เอกโทถูกที่สลัก                         ตามกฎ   ใดพ่อ
เชิญแจกแจงสักน้อย                 แก่ผู้ศึกษา ฯ

        ไร้นาม ครวญใคร่ให้          จงหนัก
อยากจะเป็นศิษย์รัก                  อย่าเบี้ยว
ครูนี้โหดและจัก                        หน้าดุ
ชำแหละโรยเกลือเถี้ยว             กระหน่ำแส้แสบเสมอ ฯ

         ข้อแรกอย่าใส่สร้อย-           เจตนัง   เลยนา
(ลู่ทาง) อ่านเสียงดัง                    สะดุดสร้อย
ข้อสองอย่าผิดผัง                        วรรคสุด-  ท้ายนา
ลิขิตสี่คำต้อย                               ติดไว้อย่าเผลอ ฯ
                       
        ติดโคลงต้อยต่อเต้า            แต่งโคลง
ยิ่งกว่าติดยาโขมง                       เขม่นบ้า
นารีติดเป็นโขยง                         พอขยับ  ได้แฮ 
นี่ติดหนึบเหนียวหน้า                 นึกได้แต่โคลง ฯ
            

กามนิต - ๒๗ มี.ค.๕๕

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ขอบคุณครับเรื่องสร้อย     ควรระวัง
เสียงหนักพาโคลงพัง     ดั่งชี้
กำหนดสี่คำหลัง     เพี้ยนพลาด โคลงเอย
จักเปลี่ยนจากบัดนี้    กราบเท้าอาจารย์ ฯ

ผ่านพลาดไปหนึ่งครั้ง     ประสบการณ์
ชื่นชอบเหล่าคณาจารย์     บ่งด้อย
ผิดแก้ผิดเปลี่ยนสาส์น     เสียใหม่
ตั้งมั่นฝึกเขียนถ้อย     จดไว้พลาดจำ ๚ะ๛

 

เข้าใจแล้วครับท่านกามนิต

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ไร้นวล^^]

คำสอนพรเลิศหล้า     อาจารย์

ศิษย์จดจำให้นาน           กว่าม้วย

วรรคสามพล่ามเพลินการ    พาลผิด  ได้ฤา

ครูเฆี่่ยนเตือนศิษย์ด้วย    อยากรู้คลองครู


เพราะรู้น้อยค่อยคล้อย     แปลงโคลง

ระเบียบระบบโยง          มั่วแท้

ช่วยชี้ผ่านอุโมงค์        ทางสว่าง

ศิษย์เคร่งครัดหัดแก้      ต่ำต้อยตามเสมอ       

[แงซาย]

   อยากเจอจารท่านแจ้ง              เจียรไน
   วานสื่อถ้อยถักไข                    ปลดข้อง
  เรียบเรียงค่อยโยงใย                สานส่ง   ความเนอ
   ก้อยเกี่ยวพันเพื่อนพ้อง             ต่างจ้องคำแถลง ฯ

    สำแดงส่งส่วนเพี้ยน               แบบผัง
   ตรงที่ผิดพลาดพัง                  อ่อนถ้อย
  เพื่อมวลมิตรมากกัง-               ขาอยู่   นาพ่อ
   คิดเก็บแก้ก่อนร้อย                  เพื่อพร้อมนำเสนอ ฯ

[เพรางาย]

คิดเขียนโคลงสี่ให้         เห็นงาม เพื่อนเอย
เจ็ดแห่งเอกวางตาม         แต่กี้
เลือกโทสี่คำยาม              ยกใส่  ตรองแฮ
หากสื่อนัยเฉกชี้            อ่านรู้ควรชม

   คำสมครรลองบรรพ์      แพรวรำพันคล่องใช้
เลือกส่งวรรณยุกต์ได้         ใช่แก้ววงกวี

   วิถีโคลงเลี่ยงคล้าย      เอกล่มเลือกโทย้าย
แห่งนั้นแปลงเป็น

   เห็นคำตายโผล่เต้น      ยึดเสียงเอกแก้เร้น
ย่อมแทน

   แผกแผนรูปเอกวาง      เอกโทษลางอย่างพ้อง
แผลงเล่นผันคล้อยคล้อง         รื่นเริง

   บันเทิงกลเก่งชั้น         ยกโทโทษเข้าขั้น
เชี่ยวชาญ

   โลกคำหลากเพื่อนสร้าง      กรองคำ  กันนา
พิศก่องพจน์ละลาน         เร่งเร้า
กฎเกณฑ์ย่อยแนะนำ         สืบเนิ่น  สนุกเอย
ขออย่ายกเจ้าล้ำ            ข่มใคร

   ผิดถูกหากเอ่ยอ้าง         จงแจง
เหยียบย่ำยามเผชิญ         สู่เหย้า
อวดตนเก่งกำแหง            แมลงป่อง
หางหั่นนับร้อยเคล้า         คั่วเกลือ

[แงซาย]

...ไขความถี่ถ่องถ้วน            แบบครบ    กระบวนแฮ
โคลงสี่ดั้นเก่งเหลือ              กล่าวอ้าง
อาจารย์จัดจนจบ                เจนท่า     จริงนา
ศิษย์ใคร่ลองบ้างไว้              เผื่อเป็น

...รู้ใช่ใส่บ่าให้                     แบกหาม    หาบนา
หัดแต่งตามแบบเห็น            ห่างชั้น
ติดโคลงต่อต้องตาม            ติดท่าน     เลยแฮ
อาจไขว่คว้าขั้นข้าม             อย่าถือ

               ...โคลงดั้นบาทกุญชร...

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

เรื่องนี้ผมได้คิดทบทวนมาตลอดสองวันเต็มว่ามันมีผิดตรงไหน เหตุใดเราไม่เห็น แล้วหลายๆคนที่คิดว่าน่าจะเป็นผู้รู้ก็ยกมือให้ผ่าน
แต่ดูเหมือนจะมีอยู่จุดหนึ่งที่หลายคนมองข้ามไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่  แต่น่าจะเป็นข้อผิดพลาดในสายตาผู้รู้ได้

๐ ๐ ๐ อ่ อ้     ๐ ๐ (๐๐)
๐ อ่ ๐ ๐ ๐     อ่ อ้
๐ ๐ อ่ ๐ ๐    ๐ อ่  (๐๐)
๐ อ่ ๐ ๐ ๐   อ่ อ้ ๐ ๐

ตามหลักของโคลงสีแล้ว  บริเวณหางของบาทที่ ๑  ซึ่งเป็นคำที่ ๖-๗ (ไม่นับสร้อย) นั้น
ที่ถูกต้องควรจะเป็นเสียงทีฆะ สามัญ  ไม่ควรจะมีไม่เอกไม้โทไปปรากฎบริเวณนี้  หรือแม้แต่คำตายสระเสียงสั้นก็ควรเลี่ยงๆไว้
ฉะนั้นเมื่อบริเวณตำแหน่งที่ควรจะเป็นเสียงสามัญไปปรากฎรูปวรรณยุกต์เข้า จึงถูกผู้รู้ตำหนิว่าได้


เอกโทกำหนดไว้   อย่าหลง
ในที่สามัญคง      น่าห้าม
ฝ่าฝืนจักพางง     กันใหญ่
ดูท่าไม่ครั่นคร้าม  ผิดเพี้ยนคำครูฯ

(ตรงบริเวณสีแดงนั้นไม่ควรจะมีรูปวรรณยุกต์ เอก โท ไปปรากฎอยู่)


เร่งรู้ควรปรับแก้    จึงควร
สมเหตุสมผลทวน  มั่นไว้
เคยชินจักพารวน   ไปหมด
เขาติเพื่อก่อไซร้    ใช่ขึ้งจึงฉินฯ

      อันที่จริงเมื่อย้อนกลับไปดูประวัติตนเองก็รู้สึกว่าชักเริ่มจะติดๆจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้วเหมือนกัน(เมื่อก่อนไม่)
พักหลังนี่เริ่มหนักข้อขึ้น มีการใช้ไม่เอกไม้โท ในที่ๆไม่ควรจะใช้
อีกเรื่องหนึ่งที่พอจะนึกได้ก็คือเรื่องการใช้คำ  ถึงแม้ว่าการแต่งโคลงจะนับเป็นคำ และคำในภาษาไทย ไม่จำเป็นต้องมีแค่พยางค์เดียวก็จริง
แต่การใช้คำที่มีหลายๆพยางค์  เช่นบางคำมีถึงสามพยางค์  สองคำก็รวมกันเป็นหกพยางค์เข้าไปแล้ว
การใช้คำที่มีพยางค์มากกว่าที่กำหนดมากจนเกินไปหรือโดยไม่จำเป็นอาจถูกมองว่า เล่นจนเกินเหตุหรือเกินขอบเขต
อันนี้คิดว่าเป็นสิ่งที่ผู้แต่งโคลงฉันท์กาพย์กลอนจะต้องตระหนักให้ดี  การใช้คำก็ควรต้องนึกถึงจำนวนพยางค์เอาไว้ด้วย
ไม่ควรจะตะบี้ตะบันใช้โดยถือเอาแต่จำนวนคำเข้าว่า โดยไม่สนใจว่าคำๆนั้นนับรวมแล้วปาเข้าไปกี่พยางค์เพราะถือว่าไม่ผิดกฎ
แต่ก็อาจทำให้ฉันทลักษณ์เสียหายไปเลยก็ได้
     ทั้งหมดนี้เป็นแค่ข้อคิดเห็นส่วนตัวนะครับ  ส่วนข้อห้ามอื่นๆดูเหมือนท่านอื่นๆจะได้พูดไปหมดแล้ว

[ไร้นวล^^]

ฯซายร่ายหลังศิษย์น้อง    คงยอม
พี่ฝากตัวฝากจอม            ก่อนหน้า
แซวเล่นหรอกรอมชอม      งดด่า  เพื่อนนา
ประดับศิลป์ระย้า          คู่ฟ้าเมืองไทย

ถ้าโคลงไม่เพริศแพร้ว       เตือนกัน ได้นา
ศิษย์ร่วมสำนักปัน           แบ่งบ้าง
ร่วมแรงอาจประชัน         การแต่ง
ให้ท่านครูตาค้าง          ศิษย์ล้ำโลกา


(เพราะกระทู้นี้นะครับ ทำให้เราได้เห็นครูโคลงมาสั่งสอนหลายท่าน
ด้วยความคารวะจากใจ)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ขอบคุณ คุณบุคคลทั่วไปมากนะครับที่ให้ความรู้
แต่เรื่องคำที่หกและเจ็ดของหางบาทที่หนึ่ง ผมยังสงสัยอยู่ครับ

ส่วนนี้เป็นตัวอย่างโคลงที่มีวรรณยุกต์ คำตาย และสระเสียงสั้นปรากฏ จึงทำให้ผมสับสนครับ

ปางสมเด็จพระเจ้า     จักรพรรดิ
องค์พระหงษานัด     พรั่งพร้อม
เสด็จสถิตย์พลับพลาวัด     เมรุ ราชเฮย
ต่างอาศน์มวญมาตย์น้อม     นอบไท้สองเสมอ ฯ
(หม่อมเจ้าวัชรินทร์)

ยี่หวุ่นแม่ทัพช้าง     ภุกาม
คุมทัพเรือรอญสยาม     ฝ่ายใต้
ตะกั่วทุ่งก็แตกตาม     ตะกั่วป่า เล่านา
เข้าประชิดติดใกล้     รอบล้อมเมืองถลาง ฯ
(กรมขุนพิทยลาภพฤฒิธาดา)

ขุนวรวงศเจ้าแม่     อยู่หัว
ศรีสุดาจันท์ตัว     บุตรได้
ฆ่าเสียมอดหมดครัว     สามศพ
ไปเสียบประจานไว้     วัดแร้งแขวงกรุง ฯ
(เจ้าพระยาศรีธรรมาธิราช เวก บัณยรัตพันธุ์)

ไม่ทราบว่า ไม่สมควรมี หรือ อนุโลมได้ครับ
จึงอยากให้ผู้รู้มาไขข้อสงสัย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ตัวผมเอง และผู้ที่สนใจการแต่งโคลงครับ

นับถือเป็นอย่างสูง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

ถามทางหน้ากระดานก็ตอบทางหน้ากระดานนะครับ
ถ้าถามความเห็นของผม  เท่าที่ทราบมา  ท้ายบาทที่๑ ตรงคำที่ ๖-๗  ไม้เอกไม้โท  ไม่ควรจะมีครับ  ที่ถูกต้องที่สุดคือ เสียงสามัญ
ส่วนเรื่องคำตายต่างๆนั้นผมใช้คำว่า ก็ควรเลี่ยงๆไว้  คุณคงเข้าใจความหมายคำว่า ควรเลี่ยงๆไว้นะครับ
ส่วนเรื่องว่าควรอนุโลมได้แค่ไหนนั้นคุณอย่ามาถามผมเลย  เพราะผมน่ะหนักกว่าคุณอีกเยอะ(ไปเปิดอ่านประวัติดูได้)
ที่ผมแต่งผิดไม้เอกเป็นไม้โทผิดตลอดทั้งบท  ผมแต่งแกล้งยั่วให้คนโมโห
และเท่าที่พูดที่บอกมาทั้งหมดนั้นไม่ได้เจตนาจับผิดอะไรคุณหรือใครนะครับ  เพียงแต่ต้องการหาคำตอบว่า
ทำไมบุคคลผู้นั้น(คุณดอกรักเร่)จึงได้บอกว่ามันผิดฉันทลักษณ์  แล้วตกลงมันผิดตรงไหนกันแน่
ก็ถามเค้าแล้วเค้าไม่ตอบเราก็ต้องหาคำตอบเอาเอง จริงมั้ยครับ
ส่วนเรื่องไม้เอกไม้โทนั้น  คุณจะยังแต่งต่อไปหรือเลิกเป็นเรื่องที่คุณจะต้องตัดสินใจเลือกเอาเองครับผมหรือใครก็บังคับคุณไม่ได้
สำหรับผมๆจะแต่งตามความพอใจของผมครับ  เพราะเท่าที่ผ่านมาผมก็แต่งตามความพอใจของผมอยู่แล้ว
แต่ถ้าอันไหนเราต้องการการยอมรับจากผู้อื่นเราก็ต้องปฏิบัติตามกฎครับ
   เพราะฉะนั้นคุณอย่ามาเอาสาระอะไรกับคนอย่างผมเลย