ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

ฝาก-มอบ-ปลอบ-ใจ


ฝากลมพารักผ่านฝากฝันถึง
ฝากคำนึง ตรึงใจ มิถ่ายถอน
ฝากความหวง ห่วงเหลือ เอื้ออาทร
ฝากคำกลอน อ้อนหวาน สาส์นจากใจ

มอบคนไกล ด้วยใจ ปรารถนา
มอบให้มา คราลม พรมพลิ้วไหว
มอบจากหนึ่ง ถึงอีกฟากฟ้าไกล
มอบแด่เธอ เสมอไป เยื่อใยมี

ปลอบคนดี ที่รัก ฝากฝันใฝ่
ปลอบดวงใจ ให้ชื่น ระรื่นศรี
ปลอบยามเหงา คราวขม ตรมฤดี
ปลอบทุกที ที่หมองอย่ามองเมิน

ใจดวงนี้ ชี้ชวน คร่ำครวญคิด
ใจแนบชิด นานเนา ใยเฝ้าเขิน
ใจมอบมั่น ขวัญฤดี มิบังเอิญ
ใจรักเกิน จะหัก ฝากเป็นเพลง..

"สุนันยา"

<a href="http://www.youtube.com/v/ZToLa4cUnLg&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/ZToLa4cUnLg&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

รับสัมผัสความเงียบเชียบในป่า
ไร้ผกาพนาโล่งดูโหลงเหลง
ขาดเสียงคลอเคล้าหินดินบรรเลง
มิครื้นเครงเสียบ้างหรืออย่างไร

กลอนคิดถึงพึงหวนแม่นวลศรี
ดุจมาลีคลี่บานบนธารใส
เผยเกสรสีขาวพราวอำไพ
หอมดวงใจหอมน้องละอองนวล

ไม่ค่อยถนัดกลอนหวาน ๆ สักเท่าไหร่ครับพี่สุฯ
มาทักทายครับ ช่วงหลัง ๆ นี้ไม่ได้คุยกันเลย
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[♥หทัยกาญจน์♥]

กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดเสสรวล
ในอดีตขีดเขียนเวียนกระบวน
บาทบทล้วนเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน

รักหรือสุขทุกข์หรือโศกโลกจึงเศร้า
เก็บความเหงาเกี่ยวความเงียบเหยียบความฝัน
ร้อยคำมอบปลอบดวงใจให้รำพัน
ถึงเธอนั้นในชั่วโมงเชื่อมโยงที

ต่างเส้นทางขวางกั้นนั้นคือจิต
เรื่องความคิดคงต่างสร้างวิถี
เยื่องย่างกายคล้ายเห็นเช่นชั่วดี
มาบัดนี้นั้นนานการหายไป

กลับมาเถิดที่รักจักแจ้งเหตุ
ไร้ขอบเขตของคนบนนิสัย
ใจคอนั้นมันเชือดเฉือนสิ่งใด
จงตั้งใจจิตนั้นให้มั่นคง

กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดใหลหลง
ในอดีตขีดเขียนเพียรบรรจง
บาทบทลงเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒๓ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[สุนันยา]

รับสัมผัสความเงียบเชียบในป่า
ไร้ผกาพนาโล่งดูโหลงเหลง
ขาดเสียงคลอเคล้าหินดินบรรเลง
มิครื้นเครงเสียบ้างหรืออย่างไร

กลอนคิดถึงพึงหวนแม่นวลศรี
ดุจมาลีคลี่บานบนธารใส
เผยเกสรสีขาวพราวอำไพ
หอมดวงใจหอมน้องละอองนวล

ไม่ค่อยถนัดกลอนหวาน ๆ สักเท่าไหร่ครับพี่สุฯ
มาทักทายครับ ช่วงหลัง ๆ นี้ไม่ได้คุยกันเลย
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

แม้นนานนักจากหาย ใจห่วงหา
ทุกเพลา มิคลาย หทัยหวน
คำนึงกานท์ พร่างพรม ดั่งลมทวน
ที่เย้ายวน ยอกย้อน มีอ้อนกัน

คิดถึงอยู่เสมอบอกเธอไว้
หอมอวลไอ ไมตรี ไม่มีผัน
รินกรองรับ ขับถ้อย ร้อยรำพัน
เสมอมั่น มิ่งมิตร นิจนิรันดร์..


"สุนันยา"

[สุนันยา]

กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดเสสรวล
ในอดีตขีดเขียนเวียนกระบวน
บาทบทล้วนเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน

รักหรือสุขทุกข์หรือโศกโลกจึงเศร้า
เก็บความเหงาเกี่ยวความเงียบเหยียบความฝัน
ร้อยคำมอบปลอบดวงใจให้รำพัน
ถึงเธอนั้นในชั่วโมงเชื่อมโยงที

ต่างเส้นทางขวางกั้นนั้นคือจิต
เรื่องความคิดคงต่างสร้างวิถี
เยื่องย่างกายคล้ายเห็นเช่นชั่วดี
มาบัดนี้นั้นนานการหายไป

กลับมาเถิดที่รักจักแจ้งเหตุ
ไร้ขอบเขตของคนบนนิสัย
ใจคอนั้นมันเชือดเฉือนสิ่งใด
จงตั้งใจจิตนั้นให้มั่นคง

กลอนที่มอบปลอบใจให้หวนนึก
ถึงตรองตรึกต้องจิตคิดใหลหลง
ในอดีตขีดเขียนเพียรบรรจง
บาทบทลงเล่าเรื่องเฟื่องฟุ้งกัน


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๒๓ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

ทุกถ้อยขาน กานท์สักฝากอักษร
บทเพลงอ้อน ออดซึ้ง ถึงฝั่งฝัน
บอกให้รู้ ความนัย ใยสัมพันธ์
ว่าทุกวัน ยังมีเรา อย่าเศร้าตรม

ลมรำเพย พัดผ่าน ม่านฟ้าใส
พัดพาใจ ดวงน้อย คอยอุ้มสม
สายธารรัก ยังรอ ขอชื่นชม
ฝากเพลงพรหมปลอบขวัญ ปันรักเรา

จากชั่วโมง โยงนาทีว่ามีรัก
เฝ้าฟูมฟัก รักษา อย่าได้เหงา
รำพันร้อย อักษรา มาเป็นเงา
อยู่แนบเนา นานนัก ไม่จากไกล

ให้รับรู้ เถิดหนาว่าใจนี้
รักมากมี มิเลื่อนลับ กลับเฉไฉ
ยังคงพร้อม ถนอมค่า ด้วยอาลัย
คอยปลอบใจ ให้กัน ทุกวันคืน

กลอนที่มอบปลอบมา พาสุขให้
ตราตรึงไว้เคียงคู่ มิรู้ฝืน
ในอดีตเคยช้ำ และกล้ำกลืน
ลุกขึ้นยืน ฟันฝ่า รักษาใจ......
                                           
          “สุนันยา”