ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รการตติ]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ฟาง..รำพัน



ต้นข้าวที่แห้งกรัง
คือพลังที่ออกรวง
ตากแห้งแล้วมัดพวง
รุ่งอรุณเป็นหุ่นฟาง

ฟ้ารุ้งทุ่งว้างเวิ้ง
เหมือนหลงเหลิงระเริงทาง
แดดจ้าต้นกล้าวาง
ตะวันพลบก็กลบดิน



เธอไม่เคยเป็น หุ่นฟางยืนกางแขน
ฟางสิแทนหุ่นฅนจนผันผิน
เธอนั้นมีเลือดเนื้อเจือใจจินต์
ฟางถวิลฝันใฝ่ใช่ไล่กา

เธอนั้นเดินไปไหนได้ดังหวัง
ฟางยืนทั้งบอดใบ้ไร้กังขา
เธออาจมีร่างกายเดินไปมา
ฟางไร้ตารื่นรมณ์การชมวิว

เธอมีหูฟังเสียงเคียงอ้อนออด
ฟางตาบอดไร้ปากฝากท้องหิว
เธอมีเสื้อสวยใส่ใช่ขี้ริ้ว
ฟางหวังนิ้วสวมแหวนแทนสายรุ้ง

เธอนั้นมีหัวใจเอาไว้เต้น
ฟางอยากเห็นหัวใจอันหมายมุ่ง
เธอยึดมั่นความเชื่อเพื่อผดุง
ฟางกลางทุ่งหวังที่มีชีวิต

เธออาจมีหัวใจในวิญญาณ
ฟางรอปราณหายใจใต้ดวงจิต
เธอนั้นมีความรู้สึกการนึกคิด
ฟางขอมิตร ฝากไมตรีก็ดีใจ

ฟางรอคอยวิญญาณผ่านท้องทุ่ง
ฟางหมายมุ่งรอรับใช่หลับใหล
ฟางยังคงอ้าแขนแทนสายใย
ฟางทำได้เพียงเท่านี้...แหละที่รัก♥



รการตติ

[Prapacarn ❀]

ขอบคุณน้ำใจฟาง..ยืนกางแขน
ขอบคุณแทนกองฟางที่ข้างปลัก
ขอบคุณกลิ่น..ฟางละไม..อุ่นใจนัก
ขอบคุณรักของฟาง..ข้างคันนา

ฟางทำได้เพียงอย่าง..ฟางทำได้
ให้ด้วยใจไม่ทวง..ไม่ห่วงหา
เป็นกองฟาง..จากรวงใจ..ข้าวในนา
คือขวัญหล้า..ขวัญรวง..ของปวงชน

ฟางนิ่งเงียบ..ไม่พ้อ..ไม่ต่อว่า
แม้จะล้าถูกทิ้งขว้าง..ฟางไม่บ่น
โอ้ฟางจ๋า..อย่าน้อยใจ ในผู้คน
ละอองฝนจะพริ้วพร่าง..กล่อมฟางนอน... ♥

แซมค่ะ

[Music]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ
ฟาง..รำพัน

ต้นข้าวที่แห้งกรัง
คือพลังที่ออกรวง
ตากแห้งแล้วมัดพวง
รุ่งอรุณเป็นหุ่นฟาง

ฟ้ารุ้งทุ่งว้างเวิ้ง
เหมือนหลงเหลิงระเริงทาง
แดดจ้าต้นกล้าวาง
ตะวันพลบก็กลบดิน

เธอไม่เคยเป็น หุ่นฟางยืนกางแขน
ฟางสิแทนหุ่นฅนจนผันผิน
เธอนั้นมีเลือดเนื้อเจือใจจินต์
ฟางถวิลฝันใฝ่ใช่ไล่กา

เธอนั้นเดินไปไหนได้ดังหวัง
ฟางยืนทั้งบอดไบ้ไร้กังขา
เธออาจมีร่างกายเดินไปมา
ฟางไร้ตารื่นรมณ์การชมวิว

เธอมีหูฟังเสียงเคียงอ้อนออด
ฟางตาบอดไร้ปากฝากท้องหิว
เธอมีเสื้อสวยใส่ใช่ขี้ริ้ว
ฟางหวังนิ้วสวมแหวนแทนสายรุ้ง

เธอนั้นมีหัวใจเอาไว้เต้น
ฟางอยากเห็นหัวใจอันหมายมุ่ง
เธอยึดมั่นความเชื่อเพื่อผดุง
ฟางกลางทุ่งหวังที่มีชีวิต

เธออาจมีหัวใจในวิญญาณ
ฟางรอปราณหายใจใต้ดวงจิต
เธอนั้นมีความรู้สึกการนึกคิด
ฟางขอมิตร ฝากไมตรีก็ดีใจ

ฟางรอคอยวิญญาณผ่านท้องทุ่ง
ฟางหมายมุ่งรอรับใช่หลับใหล
ฟางยังคงอ้าแขนแทนสายใย
ฟางทำได้เพียงเท่านี้...แหละที่รัก♥

รการตติ



เธอบอดใบ้.ในร่าง.หุ่นฟางข้าว
ไร้คำข่าว.ขมขื่น.ที่ยืนหลัก
เมื่อประสงค์.ส่งคำ.มาทำทัก
มีใจภักดิ์.เช่นไร?.จึ่งได้รู้

เห็นฉันเพลิน.เดินได้.หายใจคล่อง
ภูษาต้อง.สวมแต่.ไหมแพรหรู
ยินแต่เสียง.โลกกว้าง.ที่พรั่งพรู
ใช่ว่าดู.เป็นสุข.สนุกเพลิน

ใต้เปลือกนอก.เพ่งมอง.สมองโก๋น
ใส่หัวโขน.ขจัด.ความขัดเขิน
แสร้งสื่อจิต.อุจาด.แบบขาดเกิน
ทำฉันเดิน.ตาลาย.มาหลายปี

ตาหูหัว.ตัวฟาง.ยังดีกว่า
เพราะเหนือบ่า.มิต้องแบก.หามแอกหนี
ยังพร้อมซบ.หลบร่าง.สร้างกวี
ซึ่งดูดี.กว่าทน...เป็นคนลวง

  

[ไม่รู้ใจ]

เพียงหุ่นฟาง

โอบสายลมห่มฟ้าฝ่าแดดฝน
ยืนหยัดบนทิวท่ามงามไสว
ไร้อารมณ์ไร้รู้สึกไร้หัวใจ
ไร้ฝันใฝ่ไร้หวังอันรังรอง

เพียงหุ่นฟางกลางนานกกาหวั่น
มิหมายมั่นอันใดให้สนอง
ความโดดเดี่ยวเดียวดายร่ายทำนอง
ให้ครอบครองแค่หลักปักคันนา

ไม่รู้ใจ

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

นอกเรื่อง

เมื่อกำเนิดเกิดร่างกลางนาข้าว
พรั่งพร้อมพราวราวมนุษย์ไปสุดผ้า
หวังไล่นกแทนคุณหนุนมารดา
ให้เบื้องหน้านาข้าวเขียวขจี

โอ้หุ่นเอ๋ยหุ่นไล่กาน่าสงสาร
ด้วยเมื่อวานแม่เจ้าเขาฝากนี่
ให้ไล่นกดุจเสือเมื่อราวี
แต่เจ้าซีเล่นล้อเหมือนคลอเคลีย

อนุญาตให้นกมันผกผิน
ร่อนโบยบินมาอาศัยใจละเหี่ย
ดูเจ้ายิ้มพริ้มพรายกลายเป็นเพลีย
จะกล่อมเกลี้ยนกดื้อหรืออย่างไร

ในเมื่อเจ้าละทิ้งทั้งหน้าที่
แม่จะมีตัวช่วยด้วยสิ่งใหม่
อยากเลี้ยงนกประสงค์ก็จงไป
อย่ากลับใจไห้ครวญอยากหวนคืน

สิ่งประดิษฐ์ชนิดใหม่ใกล้สำเร็จ
พร้อมสรรพเสร็จแทนหุ่นหมุนขมขื่น
ไปเถิดเจ้ารีบไปไม่ต้องยืน
อย่ากล้ำกลืนเลี้ยงสัตว์ให้ขัดใจ

แม่ได้ช้างไล่กามาแทนที่
หวังงานดีมีชอบกอบกู้ให้
เจ้านกเลวหนีห่างละทางไกล
ขอบคุณช้างตัวใหม่ใช้ไล่กา

รูปภาพจากอินเตอร์เน็ต

บัณฑิตเมืองสิงห์

[สุนันยา]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ฟาง..รำพัน



ต้นข้าวที่แห้งกรัง
คือพลังที่ออกรวง
ตากแห้งแล้วมัดพวง
รุ่งอรุณเป็นหุ่นฟาง

ฟ้ารุ้งทุ่งว้างเวิ้ง
เหมือนหลงเหลิงระเริงทาง
แดดจ้าต้นกล้าวาง
ตะวันพลบก็กลบดิน



เธอไม่เคยเป็น หุ่นฟางยืนกางแขน
ฟางสิแทนหุ่นฅนจนผันผิน
เธอนั้นมีเลือดเนื้อเจือใจจินต์
ฟางถวิลฝันใฝ่ใช่ไล่กา

เธอนั้นเดินไปไหนได้ดังหวัง
ฟางยืนทั้งบอดใบ้ไร้กังขา
เธออาจมีร่างกายเดินไปมา
ฟางไร้ตารื่นรมณ์การชมวิว

เธอมีหูฟังเสียงเคียงอ้อนออด
ฟางตาบอดไร้ปากฝากท้องหิว
เธอมีเสื้อสวยใส่ใช่ขี้ริ้ว
ฟางหวังนิ้วสวมแหวนแทนสายรุ้ง

เธอนั้นมีหัวใจเอาไว้เต้น
ฟางอยากเห็นหัวใจอันหมายมุ่ง
เธอยึดมั่นความเชื่อเพื่อผดุง
ฟางกลางทุ่งหวังที่มีชีวิต

เธออาจมีหัวใจในวิญญาณ
ฟางรอปราณหายใจใต้ดวงจิต
เธอนั้นมีความรู้สึกการนึกคิด
ฟางขอมิตร ฝากไมตรีก็ดีใจ

ฟางรอคอยวิญญาณผ่านท้องทุ่ง
ฟางหมายมุ่งรอรับใช่หลับใหล
ฟางยังคงอ้าแขนแทนสายใย
ฟางทำได้เพียงเท่านี้...แหละที่รัก♥



รการตติ

“อยากเป็นเพียงหุ่นฟาง”

เพราะไม่เคยเป็น ฟางยืนกางแขน
มิอาจแทน สิ่งใด ให้ประจักษ์
ด้วยเลือดเนื้อเจือจินต์ ถวิลภักดิ์
จึงตระหนัก ทุกข์ท้อ ทรมาน์

แม้นว่าเดินไปไหนได้ดังหวัง
แต่ยากยั้ง เรื่องราว เศร้าหนักหนา
มีร่างกาย ได้เพลิน เดินไปมา
แต่ไร้ค่า ยิ่งกว่าฟาง ที่กลางไพร

แม้นซึ่งเสียง เพียงพร่ำ ย้ำอ้อนออด
คนใจบอด หยอดคำ ทำหวั่นไหว
เจ็บกับการ เมินหมาง แบบตั้งใจ
ฟางรู้ไหม ว่าฉัน ต้องซานซม

ฟางไม่มี หัวใจ คงไม่รู้
ความอดสู ปวดร้าว คราวขื่นขม
แสนสาหัส เพียงใด ในอารมณ์
ถูกทับถม หม่นไหม้ ในชีวิต

มีร่างกาย เหมือนไร้ วิญญาณ์แฝง
สิ่งเคลือบแคลง มากมาย ในดวงจิต
ด้วยสำนึก ตรึกฤดี มีความคิด
ดั่งถูกริด สิทธิ์หวง ณ บ่วงมาน

อยากเป็นเพียง หุ่นฟาง กลางท้องทุ่ง
มองสายรุ้ง โค้งขอบ มอบประสาน
น้ำค้างพรม ลมรื่น ชื่นสราญ
ไม่ต้องรับ รสหวาน อันหลอกลวง

“สุนันยา”

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

ก่อนเป็นฟาง สร้างค่า นิจจาเอ๋ย
ไฉนเลย เฉยชิน จนสิ้นหวง
ให้ช้ำฟก อกร้อน สะท้อนทรวง
เพียงวารล่วง ดวงขวัญ ก็ปันใจ

ยามเป็นข้าว คราวกลืน นั้นชื่นปาก
ครั้นเป็นฟาง ร้างจาก สากไฉน
เปรียบนารี มีรัก ปักฤทัย
สิ้นเยื่อใย ใช่ฟาง เจ้าร้างเมิน.../




 

บูรพาท่าพระจันทร์

[เนิน จำราย]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ

ฟาง..รำพัน



ต้นข้าวที่แห้งกรัง
คือพลังที่ออกรวง
ตากแห้งแล้วมัดพวง
รุ่งอรุณเป็นหุ่นฟาง

ฟ้ารุ้งทุ่งว้างเวิ้ง
เหมือนหลงเหลิงระเริงทาง
แดดจ้าต้นกล้าวาง
ตะวันพลบก็กลบดิน



เธอไม่เคยเป็น หุ่นฟางยืนกางแขน
ฟางสิแทนหุ่นฅนจนผันผิน
เธอนั้นมีเลือดเนื้อเจือใจจินต์
ฟางถวิลฝันใฝ่ใช่ไล่กา

เธอนั้นเดินไปไหนได้ดังหวัง
ฟางยืนทั้งบอดใบ้ไร้กังขา
เธออาจมีร่างกายเดินไปมา
ฟางไร้ตารื่นรมณ์การชมวิว

เธอมีหูฟังเสียงเคียงอ้อนออด
ฟางตาบอดไร้ปากฝากท้องหิว
เธอมีเสื้อสวยใส่ใช่ขี้ริ้ว
ฟางหวังนิ้วสวมแหวนแทนสายรุ้ง

เธอนั้นมีหัวใจเอาไว้เต้น
ฟางอยากเห็นหัวใจอันหมายมุ่ง
เธอยึดมั่นความเชื่อเพื่อผดุง
ฟางกลางทุ่งหวังที่มีชีวิต

เธออาจมีหัวใจในวิญญาณ
ฟางรอปราณหายใจใต้ดวงจิต
เธอนั้นมีความรู้สึกการนึกคิด
ฟางขอมิตร ฝากไมตรีก็ดีใจ

ฟางรอคอยวิญญาณผ่านท้องทุ่ง
ฟางหมายมุ่งรอรับใช่หลับใหล
ฟางยังคงอ้าแขนแทนสายใย
ฟางทำได้เพียงเท่านี้...แหละที่รัก♥



รการตติ

“อยากเป็นเพียงหุ่นฟาง”

เพราะไม่เคยเป็น ฟางยืนกางแขน
มิอาจแทน สิ่งใด ให้ประจักษ์
ด้วยเลือดเนื้อเจือจินต์ ถวิลภักดิ์
จึงตระหนัก ทุกข์ท้อ ทรมาน์

แม้นว่าเดินไปไหนได้ดังหวัง
แต่ยากยั้ง เรื่องราว เศร้าหนักหนา
มีร่างกาย ได้เพลิน เดินไปมา
แต่ไร้ค่า ยิ่งกว่าฟาง ที่กลางไพร

แม้นซึ่งเสียง เพียงพร่ำ ย้ำอ้อนออด
คนใจบอด หยอดคำ ทำหวั่นไหว
เจ็บกับการ เมินหมาง แบบตั้งใจ
ฟางรู้ไหม ว่าฉัน ต้องซานซม

ฟางไม่มี หัวใจ คงไม่รู้
ความอดสู ปวดร้าว คราวขื่นขม
แสนสาหัส เพียงใด ในอารมณ์
ถูกทับถม หม่นไหม้ ในชีวิต

มีร่างกาย เหมือนไร้ วิญญาณ์แฝง
สิ่งเคลือบแคลง มากมาย ในดวงจิต
ด้วยสำนึก ตรึกฤดี มีความคิด
ดั่งถูกริด สิทธิ์หวง ณ บ่วงมาน

อยากเป็นเพียง หุ่นฟาง กลางท้องทุ่ง
มองสายรุ้ง โค้งขอบ มอบประสาน
น้ำค้างพรม ลมรื่น ชื่นสราญ
ไม่ต้องรับ รสหวาน อันหลอกลวง

“สุนันยา”

 

ใครนะใคร ใจดำ ทำน้องข้า          รู้ไหมว่า"สุนันยา"นั้นข้าหวง

เพื่อนมาเล่น หักลาย ทำร้ายทรวง      ถึงวันทวง แล้วจะแทง ให้แร้งกิน

อย่าเป็นเลย หุ่นฟาง น้องนางเอ๋ย      หอมรำเพย พระพายพัด พี่ถวิล

ขับลำนำ ให้ละออ คลอเสียงพิณ       สุทิ้งถิ่น พี่จะอยู่ กับผู้ใด

         เนิน จำราย (ด้นสดสดอย่าโกรธขอโทษด้วย)

[รการตติ]

ขอบคุณน้ำใจฟาง..ยืนกางแขน
ขอบคุณแทนกองฟางที่ข้างปลัก
ขอบคุณกลิ่น..ฟางละไม..อุ่นใจนัก
ขอบคุณรักของฟาง..ข้างคันนา

ฟางทำได้เพียงอย่าง..ฟางทำได้
ให้ด้วยใจไม่ทวง..ไม่ห่วงหา
เป็นกองฟาง..จากรวงใจ..ข้าวในนา
คือขวัญหล้า..ขวัญรวง..ของปวงชน

ฟางนิ่งเงียบ..ไม่พ้อ..ไม่ต่อว่า
แม้จะล้าถูกทิ้งขว้าง..ฟางไม่บ่น
โอ้ฟางจ๋า..อย่าน้อยใจ ในผู้คน
ละอองฝนจะพริ้วพร่าง..กล่อมฟางนอน... ♥

แซมค่ะ

ฟางขับขานกานท์กลอนตอนเช้าตรู่
หวังครองคู่ใครบ้างเคียงข้างหมอน
หากแต่ฟางค่าเคียงเพียงคำกลอน
จึงอ้อนวอนคมเคียวเก็บเกี่ยวฟาง

ให้เรือนร่างฟางได้ดังใจคิด
มีชีวิตท่องไปเหมือนใครบ้าง
ไม่อยากเดินเดียวดายใต้น้ำค้าง
ความเวิ้งว้างหดหู่ดูเศร้าใจ

ฟางขอบคุณไมตรีมีค่ายิ่ง
ที่เคยนิ่งใจถอดเคยบอดใบ้
ทุกค่ำคืนฝนพรำมารำไร
คือน้ำใจไหลริน...ความยินดี




รการตติ

[รการตติ]

เธอบอดใบ้.ในร่าง.หุ่นฟางข้าว
ไร้คำข่าว.ขมขื่น.ที่ยืนหลัก
เมื่อประสงค์.ส่งคำ.มาทำทัก
มีใจภักดิ์.เช่นไร?.จึ่งได้รู้

เห็นฉันเพลิน.เดินได้.หายใจคล่อง
ภูษาต้อง.สวมแต่.ไหมแพรหรู
ยินแต่เสียง.โลกกว้าง.ที่พรั่งพรู
ใช่ว่าดู.เป็นสุข.สนุกเพลิน

ใต้เปลือกนอก.เพ่งมอง.สมองโก๋น
ใส่หัวโขน.ขจัด.ความขัดเขิน
แสร้งสื่อจิต.อุจาด.แบบขาดเกิน
ทำฉันเดิน.ตาลาย.มาหลายปี

ตาหูหัว.ตัวฟาง.ยังดีกว่า
เพราะเหนือบ่า.มิต้องแบก.หามแอกหนี
ยังพร้อมซบ.หลบร่าง.สร้างกวี
ซึ่งดูดี.กว่าทน...เป็นคนลวง

 

ด้วยไร้ร้างฟางฟุ้งข้างยุ้งฉาง
ร้อนแดดกลางทิวาข้างนาหลวง
ลมรำเพยเคยรักเคยทักท้วง
ด้วยความห่วงเดียวดายปลายท้องนา

ว่าที่ครวญรำพึงคนึงนั้น
ฟางผูกพันตำนานผ่านทุ่งหญ้า
ที่กำเนิดใกล้ฟางยามร้างลา
เหมือนไร้ค่ากลางดินไร้ถิ่นจร

กับสังคมเมืองหรูดูวิจิตร
ที่มิ่งมิตรเมืองกรุงมุ่งพักผ่อน
ความสวยหรูคุณค่าของอาภรณ์
ที่นาครสรรค์สร้างห่างคันนา

ฟางจึงครวญรำพันแบบฝันเฟื่อง
หวังย่างเยื้องชมกรุงมุ่งมาหา
หากแต่ฟางยังคุ้นหุ่นไล่กา
ก็จนกว่าฟางนี้...มีชีวิต





รการตติ

[Music]

ขอบคุณภาพจาก Google ครับ
ฟาง..รำพัน

ต้นข้าวที่แห้งกรัง
คือพลังที่ออกรวง
ตากแห้งแล้วมัดพวง
รุ่งอรุณเป็นหุ่นฟาง

ฟ้ารุ้งทุ่งว้างเวิ้ง
เหมือนหลงเหลิงระเริงทาง
แดดจ้าต้นกล้าวาง
ตะวันพลบก็กลบดิน
......รการตติ.......

มีค่า..แค่เฝ้าข้าว
มิร้อนหนาวราวเป็นหิน
ควรคู่หรือดูชิน
ไร้ความหมายในสายตา

สร้างฉัน..หวั่นวิหค
เพื่อตระหนกขวัญผวา
เรียกฉัน"หุ่นไล่กา"
หลอกให้กลัวหลอกตัวเอง

ราคา..หลังคมเคียว
ตากจนเหี่ยวแทบหงายเก๋ง
ใบประทวนถูกละเลง
เศร้าระกำจำนำรอ

ได้เงิน..มาส่งกู้
หายใจสู้ธอ.กอ.สอ.
เปรี้ยวหวานไม่ผ่านคอ
ทำทั้งปีไม่มีตังค์

เหม่อมอง..บนเถียงร้าง
"เจ้าหุ่นฟางข้าสิ้นหวัง"
มัดใหม่ไว้กำบัง
สร้างอีกตัว...ใส่หัวใจ

ค่ำคืน..เอาไว้กอด
เพื่อพร่ำพรอดยามร่ำไห้
ทบทวนควรชื่อไร?
รการตติ..ดีมั๊ย?..ถามใครดี?

 

[รการตติ]

เพียงหุ่นฟาง

โอบสายลมห่มฟ้าฝ่าแดดฝน
ยืนหยัดบนทิวท่ามงามไสว
ไร้อารมณ์ไร้รู้สึกไร้หัวใจ
ไร้ฝันใฝ่ไร้หวังอันรังรอง

เพียงหุ่นฟางกลางนานกกาหวั่น
มิหมายมั่นอันใดให้สนอง
ความโดดเดี่ยวเดียวดายร่ายทำนอง
ให้ครอบครองแค่หลักปักคันนา

ไม่รู้ใจ

ฟางรำพันผ่านลมมาพรมพลิ้ว
เสื้อเป็นริ้วโชยลมห่มวัสสา
เขามอบหน้าที่ให้เพียงไล่กา
ยืนเหว่ว้ารำพึงคนึงครวญ

หวังอยากเป็นเช่นใครเข้าใจบ้าง
ความอ้างว้างคืนวันอันผันผวน
อยากเห็นความศิวิไลซ์ใจรัญจวน
เพื่อเชิญชวนชมฟางที่กลางนา..



รการตติ

[รการตติ]

นอกเรื่อง

เมื่อกำเนิดเกิดร่างกลางนาข้าว
พรั่งพร้อมพราวราวมนุษย์ไปสุดผ้า
หวังไล่นกแทนคุณหนุนมารดา
ให้เบื้องหน้านาข้าวเขียวขจี

โอ้หุ่นเอ๋ยหุ่นไล่กาน่าสงสาร
ด้วยเมื่อวานแม่เจ้าเขาฝากนี่
ให้ไล่นกดุจเสือเมื่อราวี
แต่เจ้าซีเล่นล้อเหมือนคลอเคลีย

อนุญาตให้นกมันผกผิน
ร่อนโบยบินมาอาศัยใจละเหี่ย
ดูเจ้ายิ้มพริ้มพรายกลายเป็นเพลีย
จะกล่อมเกลี้ยนกดื้อหรืออย่างไร

ในเมื่อเจ้าละทิ้งทั้งหน้าที่
แม่จะมีตัวช่วยด้วยสิ่งใหม่
อยากเลี้ยงนกประสงค์ก็จงไป
อย่ากลับใจไห้ครวญอยากหวนคืน

สิ่งประดิษฐ์ชนิดใหม่ใกล้สำเร็จ
พร้อมสรรพเสร็จแทนหุ่นหมุนขมขื่น
ไปเถิดเจ้ารีบไปไม่ต้องยืน
อย่ากล้ำกลืนเลี้ยงสัตว์ให้ขัดใจ

แม่ได้ช้างไล่กามาแทนที่
หวังงานดีมีชอบกอบกู้ให้
เจ้านกเลวหนีห่างละทางไกล
ขอบคุณช้างตัวใหม่ใช้ไล่กา

รูปภาพจากอินเตอร์เน็ต

บัณฑิตเมืองสิงห์

นาเกิด กำเนิดร่างฟางยืนนิ่ง
ไม่ไหวติงดวงใจใฝ่ฝันหา
แม้ยามไร้ ใจฟางอยู่กลางนา
แสวงหาเพื่อใครเข้าใจฟาง

แม้ นกกา ถลาบินทุกถิ่นที่
เขียวขจีท้องทุ่งยามรุ่งสาง
หากน้ำค้างที่เจิ่งฟ้าเวิ้งว้าง
นกกระยาง โบยบินดั่งอินทรี

เมื่อหุ่นฟางติดเครื่องยนต์ปนเครื่องจักร
กลไกชักปลิดปลิววิ่งเร็วรี่
เพียงขับไล่นกกามาราวี
ไม่ให้มีสิทธิ์ผ่านทั่วน่านฟ้า

สงสารแต่เจ้ากา ท่าละเหี่ย
เจ้าสูญเสียที่บินต้องผินป่า
ทั่วท้องทุ่งห้ามไปในที่นา
ต้องเสียค่าปฏิกรรมอย่าคร่ำครวญ

แม้มิได้เป็นพยนต์ปนมนต์เสก
ความวิเวกย้อนจิตให้คิดหวน
เป่ามนต์ พา พยนต์ หุ่นมนต์ชวน
เป็นขบวนคชสาร ตระการตา

ว่าแล้วจึงขี่ช้างมากลางทุ่ง
เหยียบย่ำยุ้งนาข้าวราวนาป่า
เกณฑ์ไพร่พลขวักไขว่ไล่นกกา
อย่างช้าช้า..กลับ..ดัก..ตั๊กแตน..



รการตติ

[รการตติ]

ก่อนเป็นฟาง สร้างค่า นิจจาเอ๋ย
ไฉนเลย เฉยชิน จนสิ้นหวง
ให้ช้ำฟก อกร้อน สะท้อนทรวง
เพียงวารล่วง ดวงขวัญ ก็ปันใจ

ยามเป็นข้าว คราวกลืน นั้นชื่นปาก
ครั้นเป็นฟาง ร้างจาก สากไฉน
เปรียบนารี มีรัก ปักฤทัย
สิ้นเยื่อใย ใช่ฟาง เจ้าร้างเมิน.../




 

บูรพาท่าพระจันทร์

ต้นข้าวเคยพลิ้วไหว ใบพลิ้วแผ่ว
ออกรวงแล้วคุณค่าน่าสรรเสริญ
ทั่วท้องทุ่งอร่ามงามเหลือเกิน
ให้มองเพลินขอบคุ้งทุ่งรวงทอง

โดยหุ่นฟางกลางนาเหว่ว้านั้น
ย่อมตื้นตันยามมีเพื่อนพี่ผอง
เป็นน้ำใจแวะเยือนเพื่อนกานท์กรอง
ด้วยทำนอง..ละมุน..เช่นหุ่นฟาง


รการตติ

มีค่า..แค่เฝ้าข้าว
มิร้อนหนาวราวเป็นหิน
ควรคู่หรือดูชิน
ไร้ความหมายในสายตา

สร้างฉัน..หวั่นวิหค
เพื่อตระหนกขวัญผวา
เรียกฉัน"หุ่นไล่กา"
หลอกให้กลัวหลอกตัวเอง

ราคา..หลังคมเคียว
ตากจนเหี่ยวแทบหงายเก๋ง
ใบประทวนถูกละเลง
เศร้าระกำจำนำรอ

ได้เงิน..มาส่งกู้
หายใจสู้ธอ.กอ.สอ.
เปรี้ยวหวานไม่ผ่านคอ
ทำทั้งปีไม่มีตังค์

เหม่อมอง..บนเถียงร้าง
"เจ้าหุ่นฟางข้าสิ้นหวัง"
มัดใหม่ไว้กำบัง
สร้างอีกตัว...ใส่หัวใจ

ค่ำคืน..เอาไว้กอด
เพื่อพร่ำพรอดยามร่ำไห้
ทบทวนควรชื่อไร?
รการตติ..ดีมั๊ย?..ถามใครดี?

...Music...

 

ยุ้งร้าง...ที่ฟางคุ้น
ทุกอรุณทำหน้าที่
มัดใหม่ใส่ชีวี
ให้ดำเนินและเดินทาง

พบผู้รู้คุณค่า
กาลเวลาที่เยื้องย่าง
ถอดใจในหุ่นฟาง
ใส่กมลคนเดินดิน

เที่ยวท่องหมายปองคิด
เพื่อใช้สิทธิ์จิตถวิล
บากหน้าเป็นอาจิณ
ละลอกแล้วละลอกเล่า

หนทางที่กว้างไกล
พบสิ่งใหม่ไม่บรรเทา
เรียนรู้จากผู้เยาว์
สังคมเมืองเรื่องโลกีย์

ไขว่คว้าหาชีวิต
ถูกลิขิตให้ผิดที่
แตกต่างอย่างริบหรี่
ในความสุขที่พลุกพล่าน

กลับไป ในร่างเดิม
ค่อยค่อยเพิ่มเติมวิญญาณ
แต่เดิมเสริมดวงมาน
ชื่อ รการ ตติ เอย...



รการตติ