“เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”
๑
ถึงสหาย..
เจ้าเดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวดวงจิต
ร้างมิ่งมิตรชิดใกล้คล้ายเขาหนี
อดีตเก่าความหลังครั้งก่อนนี้
เคยอยู่ดีเพียงใดในวันวาน
นึกถึงสุขสมสร้างทางก่อนเก่า
อยู่กับเงาความฝันอันแสนหวาน
ภิรมย์ใจฉาบฉวยช่างป่วยการ
เป็นทาสหลงทรมานอยู่ปานใด
เหยียบอยู่เหนือหมู่ชนบนความโศก
ทั้งด้วยโลกแบ่งปันสร้างสรรค์ให้
มิตรกลับโกยหวังบนผลกำไร
มิเห็นหัวตัวใคร..ใหญ่คับฟ้า
กระเสือกสนลนลานควานไขว่ค้น
เทียวแกะเปลือกเกลือกวนดิ้นค้นหา
กรรโชกขูดจุดเชื้อเพื่ออัตตา
กลับหลงว่าบุญหนักด้วยศักดิ์ตน
บารมีเงินทองกองอำนาจ
มิตรประกาศกำชัยขยายผล
อหังการผยองครองกมล
สามารถล้นคว้าชัยได้มาครอง
กรรมหรือเวรอันใดไม่รู้จัก
ความได้รักมิตรเน้นเป็นเจ้าของ
กระสันโลภโมโหโอ่ลำพอง
เวรจะคล้องกรรมจะดึงถึงนรก!
๒
เถิดสหาย
โปรดสดับไตร่ตรองลองพินิจ
สิ่งที่มิตรไม่ดูรู้ตระหนก
ไม่ประหม่าประหวั่นสั่นสะทก
กำลังทับทรวงอกน่าตกใจ
ถึงคราวพ่ายชะตาฤาจะรู้
ความอดสูทั้งมวลล้วนเผาไหม้
อกระอุคุเดือดเชือดด้วยไฟ
จะถึงทีกำชัยของเวรกรรม!
ยังมิสิ้นชีพวายให้อาสัญ
ดั่งถูกทัณฑ์เฆี่ยนหวายกายตกต่ำ
มลทินอาบตัวหมองโดนจองจำ
ทุกกระทำคือตรวนมวลสำนึก
อำนาจหดยศหายในท้ายสุด
ขยะมุดตะกอนซ่อนผลึก
ขยายแผ่ตัวตนบนส่วนลึก
กดประสาทรู้สึกว่าเจ็บนัก
ทุกอย่างยังดำเนินเพลินเวลา
ปกติเหมือนคราก่อนเศร้าหนัก
วัฎฏ์เวียนว่ายร่ายไปไม่หยุดพัก
เพียงแตกหักแล้วมานวิญญาณรอน
ความวิโยคอดสูประตูปิด
เสียจริตติดบ่วงทะลวงหลอน
กัดทำลายจิตใจในยามนอน
ดั่งเผาร้อนเมื่อเวร..(กรรม)..กำเส้นชัย!
~masapaer~
