ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

อยากจะรู้ ผู้สร้าง หนทางรัก
แปลกใจนัก สร้างได้ อย่างไรหนอ
สร้างทางรัก หักเหิน มากเกินพอ
สุขทดท้อ ทุกข์ทน ละคนไป

สร้างรักฉัน เกิดมา ใช่ผาสุข
มีทั้งทุกข์ ทั้งขม ระทมไหว
อ่อนระอา สาหัส อึดอัดใจ
เพียงอยู่ได้ วัน-วัน นั้นเลื่อนลอย

หนทางรัก นั้นเป็น เส้นขนาน
รอยประสาน ไม่ต่อ สุดท้อถอย
ปลายทางรัก หมองหม่น ไร้คนคอย
สุดใจน้อย น้อยใจ ใน.ชะตา

ผู้หญิงดินๆ

[baimai@sailom]

มาอีกราย หน่ายรัก ปักธงขาว
ได้ฟังข่าว สาวหงอย พลอยใจหาย
เอ๊ะบ้านกลอน ซ่อนเร้น เช่นฉันใด
เห็นแต่ใจ อ่อนแรง แฝงรักตรม

อย่างใบไม้ ไม่สน ไม่หม่นหมอง
ไม่อยากปอง มองรัก เหมือนผักขม
สู่โลกกว้าง ย่างตามฝัน อันน่าชม
เอาป่าห่ม สายลมลูบ จูบทะเล

 

[D]

"ดิน"อยากเป็น เช่นใบไม้ ไม่หม่นหมอง
ไม่ต้องนอง น้ำตา พาใจเขว
ปล่อยใจลอย ละลิ่ว ปลิวพัดเพ
พ่อเรือเร่ รักล่อง ท่องทั่วไทย

หากคราใด มีรัก ปักใจนี้
คงเจอดี สักหน ทนได้ไหม
หากวันนั้น มาถึง จึงรู้ใจ
น้ำตาไหล อย่าเรียกหา หม้อยาดิน

ผู้หญิงดินๆ

[baimai@sailom]

อาจเป็นเพราะ เกราะหัวใจ ให้แข็งแกร่ง
รักที่แจ้ง แสดงชัด สลัดหวัง
ไงก็ได้ ไม่ยึดติด คิดและฟัง
ไม่เหนี่ยวรั้ง ในหวังผิด จิตสบาย

แค่สายลม พรมพา แล้วลาผ่าน
คิดถึงกาล วานก่อน อย่าย้อนหาย
เป็นเด็กน้อย คอยสนุก สุขมิคลาย
เพียงมุ่งหมาย สลายวัน อันทุกข์ทน

ทุกข์ก็เรา เขาไม่รู้ ไม่ดูเห็น
ที่เราเป็น ลำเค็ญเศร้า เขาไม่สน
เราจะเก็บ เจ็บนี้ไป ใยหน้ามล
ขอเพียงตน ค้นความหมาย แห่งกายใจ

โลกยังกว้าง ทางยังไกล ใจเปิดหา
ทิ้งน้ำตา หารอยยิ้ม อิ่มสดใส
คิดเช่นครั้ง ยังเยาว์ นำเจ้าไป
สู่ทิศทาง ล้างใจ ให้สมปอง

*******************

 

[D]

โลกยิ่งกว้าง ทางยิ่งไกล ใจยิ่งหวั่น
ว่าสักวัน คงมากมี ที่หม่นหมอง
คราครุ่นคิด ใคร่ครวญ ให้ชวนมอง
ใช้ใจตรอง ตรึกสักนิด คิดนาน-นาน

มันคือเจ็บ มองไม่เห็น ไม่เป็นแผล
ยาที่แก้ คือเวลา มาประสาน
พยายาม ไม่ย้อนเป็น เช่นวันวาน
ปล่อยเลยผ่าน ปานลมพลิ้ว ปลิวผ่านไป

ผู้หญิงดินๆ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ไม่พบรัก มักบ่น ว่าหม่นหมอง
น้ำตานอง สองข้าง อาบปรางใส
ด้วยระทม ตรมเศร้า เงียบเหงาใจ
ทอดอาลัย ฤทัยถอน นอนพะวง

ถึงเวลา คราฝัน วันนั้นถึง
คงสุดซึ้ง คะนึงคิด ด้วยจิตต์หลง
ลืมทุกข์เหงา เศร้าหมด จนปลดปลง
แถมลืมองค์ คงปลื้ม ลืมคืนวัน.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[D]

จะไม่ลืม ตัวหรอก บอกไม่หลง
ดินยังคง ไม่ลืม แม้สุขสันต์
ไม่ลืมภาพ วันก่อน เคยมีกัน
ตราบนิรันดิ์ ฝังแน่น ถึงแก่นใจ

ถึงวันจะ ผันผ่าน กาลหมุนเวียน
ไม่เคยเปลี่ยน ใจดวงนี้ ที่สดใส
จะขอมี พี่บูรพาฯ ที่ห่วงใย
ทุกวันไป เป็นครู อยู่สอนดิน

ผู้หญิงดินๆ

[ปู่ริน]

จะไม่ลืม ตัวหรอก บอกไม่หลง
ดินยังคง ไม่ลืม แม้สุขสันต์
ไม่ลืมภาพ วันก่อน เคยมีกัน
ตราบนิรันดิ์ ฝังแน่น ถึงแก่นใจ

ถึงวันจะ ผันผ่าน กาลหมุนเวียน
ไม่เคยเปลี่ยน ใจดวงนี้ ที่สดใส
จะขอมี พี่บูรพาฯ ที่ห่วงใย
ทุกวันไป เป็นครู อยู่สอนดิน

ผู้หญิงดินๆ

วันหมุนเวียน เปลี่ยนผัน นั้นเลยผ่าน
เมื่อวันวาน กล่าวถ้อยคำ สมถวิล
ยังรักใคร่ ขวัญตา เป็นอาจิณ
มาสูญสิ้น นวลนาง เมื่อกลางเดือน

หนุ่มบูรพาฯ ผ่านเข้ามา ในชีวิต
เขามีสิทธิ์ ห่วงใย ไม่เชือดเฉือน
ใจสลาย กายชอกช้ำ คอยย้ำเตือน
ยอมให้เพื่อน เขามีสุข พี่ทุกข์ทน

                              ริน ดอนบูรพา
                                   ๑๘ มี.ค. ๕๕

                                                                 

[D]

วันหมุนเวียน เปลี่ยนผัน นั้นเลยผ่าน
เมื่อวันวาน กล่าวถ้อยคำ สมถวิล
ยังรักใคร่ ขวัญตา เป็นอาจิณ
มาสูญสิ้น นวลนาง เมื่อกลางเดือน

หนุ่มบูรพาฯ ผ่านเข้ามา ในชีวิต
เขามีสิทธิ์ ห่วงใย ไม่เชือดเฉือน
ใจสลาย กายชอกช้ำ คอยย้ำเตือน
ยอมให้เพื่อน เขามีสุข พี่ทุกข์ทน

                              ริน ดอนบูรพา
                                   ๑๘ มี.ค. ๕๕

                                                                 

พี่ริน... คิดมากจัง ยั้งสักนิด
ดินมีสิทธิ์ ที่ไหน ใครจะสน
พี่บูรพาฯ คือพี่ชาย อีกหนึ่งคน
เขางามล้น น้ำใจเลิศ เชิดชูดิน

ว่าแต่พี่ นั่นเถอะ อย่าเลอะเทอะ
อย่าไปเจอะ สาวใด ใจสูญสิ้น
ลืมรักเรา เก่าก่อน วอนพี่ริน
รักยุพิน  น้องดินนวล ชาวสวนนาน-นาน

ผู้หญิงดินๆ