ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๑ ( สู่ดินแดน )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

...เข็มเวลา มาบรรจบ ทบสิบสอง
ยี่สิบสี่ ตีก้อง ทำนองเสียง
บทเพลงสั้น ว่าวันครบ จบคืนเที่ยง
เริ่มร้อยเรียง เคียงวันใหม่ ในจุดนั้น

ทั้งจบพ้น และต้นเริ่ม คงเดิมเหมือน
มิบิดเบือน เตือนว่า อย่ามัวฝัน
เวลาลด หมดลับ กับทุกวัน
ที่เหลือนั้น จะสั้นยาว สักเท่าใด

ตรงจุดเดิม เริ่มทบ หรือจบนิ่ง
ก็พลันทิ้ง ดิ่งสู่ ประตูใหญ่
เหมือนถูกตรึง ดึงร่าง สู่ข้างใน
แล้วทิ้งไว้ ในกลางป่า พนาลี

ใบไม้แดง แห้งลอย มิคล้อยเคลื่อน
ดูกลาดเกลื่อน เหมือนฉาบ ด้วยภาพสี
ทุกอย่างนิ่ง ทุกสิ่งหยุด สุดปฐพี
ดินแดนนี้ ที่ไร้กลิ่น สิ้นเวลา...

แสงสว่าง กลางนภา ปรากฏเด่น
คล้ายจันทร์เพ็ญ เห็นใกล้เคียง แต่เกลี้ยงกว่า
ให้เพ่งแย้ง แจ้งสติ นาฬิกา
เข็มเวลา มาคงค้าง ที่กลางวง

ทั้งเรือนเปลี่ยว เดียวเอก เลขสิบสาม
ให้รู้ความ ตามสถาน แห่งกาลหลง
ยี่สิบห้า นาฬิกา มาชี้ตรง
อยู่กลางพง ดงแฝง ณ แห่งใด...

**************************

[สุวรรณ]

ฤๅ โลกหมุน ปัจจุบันพาผันพบ
คาบเวลาครากลบบรรจบไหน
ยี่สิบห้านาฬิกาเคลื่อนคลาไคล
สู่ยุคใหม่ไพรพง เริ่มคืนมา

ฤๅ เป็นช่วงผ่ามิติพิศวง
ตัวท่านคงหลงแคว้นดงแดนป่า
แทรกร่างกายในเขตสนธยา
ตามช่วงของเวลานี้พอดี

อาจเพราะเส้นรุ้งแวงตะแคงทิศ
พาเข็มชี้ถูกผิดกระดิกถี่
จนคลาดเคลื่อนเลือนรางกลางพงพี
แล้วหยุดที่ยี่สิบห้านาฬิกา
 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๒ ( ทุ่งแห่งเทียน )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

..นาฬิกา จ้านำ ลำแสงส่อง
สู่ปลายปล่อง ช่องออก นอกป่าใหญ่
จึงเยื้องร่าง ย่างเดิน ดำเนินไป
ระคนใน ใจพรั่น หวั่นระแวง

เมื่อพ้นพง ดงไม้ ให้สว่าง
เป็นทุ่งคว้าง กว้างลิบ ระยิบแสง
มีเทียนตั้ง พรั่งพราว ดุจดาวแดง
เกินนับแจ้ง แท่งผุด สุดประมาณ

แต่เล่มละ คละต่าง ทั้งกว้างสั้น
มีหลายอัน นั้นดับ สลับสาน
เปลวสว่าง ต่างแสง แสดงกาล
สักครู่ผ่าน ทั้งลานวับ พลันดับลง

ทุ่งสะเทือน เลื่อนลั่น สนั่นเกรี้ยว
เพียงครู่เดียว เกลียวผืน กลืนฝุ่นผง
แล้วลอยลิ่ว ปลิวม้วน ก่อนหวนคง
เป็นดาวทรง องก์รวม ท่วมด้วยไฟ

ให้โชติช่วง ดวงแดง สาดแสงจ้า
แล้วมอดล้า คราดับ กลับขาวใส
ยะเยือกเย็น เป็นดาว อันหนาวใน
มิทันไร ให้เกิดสี ขจีครอง...

...ละหลากสี เขียวฟ้า อันตาคุ้น
คือโลกพรุน วุ่นวาย ทำลายสยอง
สัตว์ประเสริฐ เลิศล้น ถือตนครอง
หลงลำพอง ผองข้า ปัญญามี...


**********************

 

ไว้รออ่านตอนต่อๆไปด้วยนะครับ...ขอบคุณครับผม

[..กุสุมา..]

แสงจันทราโลมไล้อาบใบหญ้า
ดอกเอื้องป่าเบ่งบานลานไพรนี้
อวลกลิ่นหอมพร้อมชื่นพื้นพงพี
ล่องนทีชื่นฉ่ำร่ำรวยริน

ไก่ป่าขันบอกวันอรุณรุ่ง
แสงทองพุ่งอาบทาพนาถิ่น
เพลงใบไม้ในทรวง ..ลวงลมยิน
ดุจชีวินสิ้นเสียงใจวันไร้เธอ
             ..กุสุมา..

[baimai@sailom]

เพลงใบไม้ กระจายแผ่ว แนวป่าเขา
กล่อมลำเนา เคล้าถ้อยคำ ธรรมวิถี
อันสันโดษ โจษขาน มานานปี
มิเคยลี้ เร้นหาย สลายลง

เห็นทุกข์เศร้า เข้าใจ ในทั้งหมด
อยากช่วยลด ปลดวาง ทางไหลหลง
สายลมแผ่ว ใบไม้ผ่าน ขานบทปลง
สิ่งคู่คง บ่งความจริง ใช่สิ่งลวง..

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๓ ( มหาพายุ )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

..ดั่งไวรัส กัดกิน แผ่นดินโลก
เกิดวิโยค โรคร้าย ทำลายสี
เป็นเทาคล้ำ ดำจับ ดับชีวี
ทั่วปฐพี โลกีย์แล้ง แห่งหินทราย

ให้ตระการ สานปน ระคนเศร้า
ทั้งตัวเรา ทุกเผ่าผู้ สู่จุดหมาย
ที่เดียวไป ไม่มีพ้น บนความตาย
สิ้นสลาย วายจ่อ รอเวลา

เมื่อได้เห็น เป็นมุมไกล อันใหญ่นี้
คำถามมี ปรี่ประดัง ยังใคร่หา
ชีวิตยื้อ ถือสิ่งใด ในโลกา
ช่างไร้ค่า หาน้อย จ้อยธุลี

ขณะวุ่น ครุ่นคิด จิตสับสน
ในบัดดล เกิดฝนใหญ่ ไปทุกที่
เพียงครู่เดียว เชี่ยวธารท้น ล้นธรณี
พัดร่างลี้ ลากล้ม จมธารา

บังเกิดเป็น เช่นมหา พายุยักษ์
เข้าวนหัก ตักนที ปรี่เวหา
ดั่งงวงง้าง ช้างใหญ่ ไอยรา
หอบกายา คว้าคว้าง กลางวารี

กระเด็นดอน ร่อนวน จนตาพร่า
หรือชะตา จะสิ้นลง ที่ตรงนี้
แล้วพลันผิ สติล่ม สมประดี
มิรู้กาย ร้ายดี ณ ที่นั้น...


**********************

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๔ ( ความว่างเปล่า )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

...จากห้วงหลับ กลับฟื้น คืนสว่าง
ให้เบาว่าง ต่างไป ในความฝัน
ดูขาวโปร่ง โล่งจรัส อัศจรรย์
แดนสวรรค์ บรรจบ หรือภพใด

นั้นไร้กลิ่น อินทรีย์ และสีสัน
สิ้นสะสาร เสียงแสง สล้างใส
สลายรูป สละร่าง ทุกอย่างไป
สงบใจ สงัดจับ ประทับจินต์

ไม่ต้องร้อน ไม่ต้องหนาว ไม่ต้องห่วง
ไม่มีรัก ไม่มีบ่วง ไม่มีสิ้น
ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องโศก ไม่ต้องกิน
ไม่มีอยาก ไม่มีลิ้น ไม่มีตา

ให้หลุดพ้น หม่นทุกข์ เป็นสุขแสน
กลางดินแดน แร้นไร้ ไม่โหยหา
ไม่มีร่าง ไม่มีอยาก ไม่นำพา
หรือนี้หนา มาถึงแก่น แดนนิพพาน...

ให้หายทุกข์ สุขเคียง ได้เพียงครู่
แต่แล้วจู่ หูก้อง ทำนองขาน
เพลงเห่กล่อม ล้อมกรุ่น อันคุ้นนาน
เป็นเสียงสาร ท่านแท้ แม่ชรา

พลันให้เห็น เป็นกลุ่มควัน รวมกันเข้า
ก่อเป็นเงา เค้าแกน ทั้งแขนขา
ดึงจิตกลับ ประทับฟื้น คืนกายา
ให้หนักล้า มานั้น ในทันใด...

**************************

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๕ ( ความรัก )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

...ควานมืดดำ อำพราง หาทางออก
แล้วเป็นหมอก ออกสู่ หมู่บ้านใหญ่
ตามเสียงเห่ เหว่ว้า มารดาไป
มาหยุดใกล้ ใช่เรือน เหมือนบ้านเรา

กายเหี่ยวแห้ง แรงล้า ชราหญิง
แม่นอนนิ่ง ทิ้งร่าง กลางเตียงเก่า
ละเมอกล่อม ตรอมอุรา หาลูกเยาว์
มิเห็นเงา เจ้าย้อน มาอ้อนอิง

สุดห้ามค้ำ น้ำตา พารินไหล
แต่คว้าไขว่ ไร้กายา ชราหญิง
จะพร่ำเพรียก เรียกเท่าใด มิไหวติง
แม่นอนนิ่ง ประวิงฉาบ เพียงภาพลม

ด้วยรักแท้ แม่นี้ ที่เริ่มต้น
ให้มากล้น บนทุกข์ ทิ้งสุขสม
ลูกเติบใหญ่ ให้ไขว่คว้า หารักชม
แล้วเวียนจม บ่มพลอด คลอดลูกยา..

..เป็นล้อเกวียน เวียนเข็ญ อยู่เช่นนี้
หากรักมี ย่อมหนีทุกข์ มิพ้นหนา
รักสิ่งใด ห่วงสิ่งนั้น บั่นอุรา
ถูกสาปสา หารักคู่ อยู่ร่ำไป

ภาพมารดา พาเคลื่อน แล้วเลือนหาย
รู้สึกกาย กระหายปาก อยากน้ำใส
จึงเดินเลาะ เสาะค้น หนทางไป
จนพบธาร ละหารใหญ่ ให้ยินดี..

**************************

 

[baimai@sailom]

สงสัยจะเป็นหนังยาววว..??  จบไม่ลง...เง่อ...เวียนหัว 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๖ ( รามนุษย์ )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

..ประคองตัก วักน้ำ ด่ำสดชื่น
แล้วกรอกกลืน ลื่นส่ง ลงเร็วรี่
ดื่มเท่าไร ให้ยิ่งอยาก มากทวี
กายานี่ นี้เป็น เช่นฉันใด

ให้ดิ้นรน ทนทุราย กระหายยิ่ง
กระโจนดิ่ง กลิ้งคลาน กลางธารใหญ่
ไม่รู้อิ่ม ไม่รู้พอ ผ่านคอไป
จนน้ำไร้ ไม่เหลือหยด หมดทั้งธาร

ทั้งกุ้งหอย ปูปลา มาวายสิ้น
ซากเกลื่อนดิน กลิ่นเหม็น เป็นสุสาน
ให้กลายแล้ง แห้งแร้น แดนวิญญาน
อันแผดผลาญ สถานแหล่ง แห่งความตาย

ภาพตรงหน้า พาโศก วิโยคจิต
อันชีวิต ลิขิตทาง ถูกวางหมาย
สนองร่าง ต่างยื้อแย่ง แข่งทำลาย
สนองกาย ขยายกิน มิสิ้นพอ..

..นี่นะหรือ คือมนุษย์ สุดประเสริฐ
นี่นะหรือ คือการเกิด กำเนิดก่อ
นี่นะหรือ คือชีวิต มิคิดพอ
นี่นะหรือ คือสืบต่อ รอทำลาย

จักรวาล สานไกล ไร้สิ้นสุด
ละอองฝ้า รามนุษย์ ผุดขยาย
สำคัญผิด ติดความอยาก อันมากมาย
ถือสิทธิ์หมาย กระจายรุก ทุกดวงดาว..

**************************

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๗ ( คำถาม )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

..กายทรุดลง ปลงจิต พินิจร่าง
อยากละวาง ห่างไกล ไม่ร้อนหนาว
ไม่มีตัว ไม่มีตน พ้นร่างคาว
จบเรื่องราว ยาวฝัง สังเวชใจ

ทุกสิ่งนี้ มีไว้ ทำไมหนอ
ทุกสิ่งก่อ กำเนิดเดิม เริ่มตรงไหน
ทุกสิ่งนั้น กลั่นราก จากสิ่งใด
แล้วเมื่อไร จะไร้ภพ จบทั้งมวล

เรายามนี้ ดีร้าย ตายหรืออยู่
หรือแดนคู่ ลู่ขนาน ในกาลผวน
ได้รับรู้ ดูความจริง เห็นสิ่งควร
คิดทบทวน ล้วนล้น เหตุผลมี

แล้วจึงนิ่ง ทิ้งคำถาม หยุดความคิด
กำหนดจิต ปลิดวาง ร่างกายนี้
ลมหายใจ ให้ออกเบา เข้าแผ่วดี
ตามวิธี ที่อ่านเขียน เรียนตำรา..

..มิทันว่า สมาธิ จะริเริ่ม
ให้ร้อนเติม เพิ่มสุม รุมเกศา
เห็นเพลิงแดง แรงโหม ถั่งโถมมา
พสุธา โชติชุก ลุกเป็นไฟ

ให้เกลือกกลิ้ง วิ่งส่าย ตะกายหนี
จนพลาดที ปรี่ล่วง ห้วงเหวใหญ่
ลอยละลิ่ว ปลิวคว้าง ร่างดิ่งไป
สู่กลางไพร ใบไม้แดง แห่งเวลา..

**************************

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๘ ( ตอนจบ )

ผู้แต่ง : baimai@sailom

..ค่อยขยับ กลับตื่น จนยืนไหว
รอบคือไพร ใช่เริ่ม แต่เดิมหนา
ย้อนกลับฟื้น คืนถิ่น สิ้นเวลา
นาฬิกา ฟ้ากระจ่าง ยังค้างคง

พลันสำเนียง เสียงระฆัง กังวาลก้อง
รัวกระบอง กลองเพล ประเคนส่ง
เข็มเวลา มาแกว่งไกว ให้พะวง
ทั้งพื้นพง ดงลั่น สั่นสะเทือน

ประตูผ่าน บานใหญ่ ให้ปรากฏ
ค่อยลอยลด จรดสุด หยุดเขยื้อน
เกิดแสงจ้า อ้าเร้น เห็นลางเลือน
จิตคล้อยเคลื่อน เลื่อนดับ แล้วหลับไป..

..ฝันเอยฝัน นั้นเห็น เด่นชัดยิ่ง
ดั่งความจริง ทิ้งข้อคิด นิมิตใหญ่
ตาขยับ กลับฟื้น จากคืนไกล
อรุณผัน วันใหม่ ให้มาเยือน

ตะวันอ่อน รอนแสง แฝงไออุ่น
ลมละมุน หมุนใบไม้ ให้กลาดเกลื่อน
เสียงแม่เพรียก เรียกกู่ อยู่หน้าเรือน
อย่าแชเชือน เตือนปลุก ลุกที่นอน

อุ้มขันข้าว หาวไปด้วย ช่วยใส่บาตร
อภิวาท ปราชญ์ล้ำ คำพระสอน
อิ่มเอมใจ ให้สดับ น้อมรับพร
ขอจบตอน กลอนเก่า เท่านี้เอย..

**************************

 เย่!!...จบแหล่ววว...