ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[dinner]

เมื่อลมหนาวเวียนมาอีกคราครั้ง
รักก็ยังตรึงอยู่มิรู้หาย
เพียงแค่ลมโลมลูบจูบทักทาย
ยังหนาวกายใจสั่นประหวั่นทรวง

ในดงดอนแสนห่างที่กลางเถื่อน
ดูดวงเดือนสวมสอดกอดอ้อมสรวง
แต่เรากลับสิ้นหวังแล้วทั้งปวง
มีรอยรักดังบ่วงคอยถ่วงใจ

หากดอกรักเบ่งบานบนลานป่า
ลมจะพาพัดหวนทวนมาไหม
หรือมัวเพลินไม้เมืองเรืองอุไร
จนลืมดอกไม้ไพรในดงดอน

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : เอื้องป่า

ผู้แต่ง : baimai@sailom

งามดอกเอื้อง เหลืองช่อ ทอก้านโค้ง
เถารั้งโพรง โยงระย้า คาคบขอน
หยดน้ำค้าง วางแต้ม แย้มกลีบงอน
เจ้ารำฟ้อน อ้อนอวด ลวดลายมี

ให้งามเด่น เน้นร่าง อันต่างผอง
ทั้งป่าครอง มองเขียวพราย ระบายสี
ขาวเหลืองแจ่ม แถมสูงพลัด ปฐพี
สุดวจี วลีกลั่น พรรณนา

แม้เดือนพ้น ปีผ่าน ให้กาลเปลี่ยน
สลับเวียน เขียนภาพ ทาบผืนป่า
คอยแต้มแต่ง แสดงสี เช่นนี้มา
ทั่วพารา ขานเล่า แต่เก่านาน

คู่ยอดดิน อินทนนท์ ยลสูงเอก
ดั่งเทียมเมฆ วิเวกล่วง ห้วงวิหาร
แห่งเทวัญ สรรค์ดาว อวตาร
ประดับหว่าน ขานกู่ ฤดูเดียว...

**********************

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เมื่อลมหนาวเวียนมาอีกคราครั้ง
รักก็ยังตรึงอยู่มิรู้หาย
เพียงแค่ลมโลมลูบจูบทักทาย
ยังหนาวกายใจสั่นประหวั่นทรวง

ในดงดอนแสนห่างที่กลางเถื่อน
ดูดวงเดือนสวมสอดกอดอ้อมสรวง
แต่เรากลับสิ้นหวังแล้วทั้งปวง
มีรอยรักดังบ่วงคอยถ่วงใจ

หากดอกรักเบ่งบานบนลานป่า
ลมจะพาพัดหวนทวนมาไหม
หรือมัวเพลินไม้เมืองเรืองอุไร
จนลืมดอกไม้ไพรในดงดอน

คงยากเลือน เตือนจำ ทุกค่ำเช้า
ให้รวดร้าว คราวคะนึง ถึงสมร
แม้กายจาก หากจินต์ ใช่บินจร
ยังอาวรณ์ อ้อนออด ตลอดมา

อุ่นอันใด ให้อุ่น ละมุนซึ้ง
เทียบประหนึ่ง ครึ่งทรวง ดวงยิหวา
หอมอันใด ให้หอม น้อมวิญญาณ์
กลิ่นกานดา ท้าเทียบ เปรียบเสาวคันธ์

อย่าน้อยใจ ไปเลย เจ้าเชยชื่น
มิเป็นอื่น ใคร่คืนกลับ เพื่อรับขวัญ
น้อมรำลึก นึกถึง ซึ่งคืนวัน
ร่วมสัมพันธ์ สัญญา คราเหมันต์.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์   

[ภู กวินท์]

ไม่เคยลืมม่านหมอกทุ่งดอกหญ้า
ผ่านเวลาหนาวเหน็บเก็บความฝัน
กลิ่นไอดินหอมฟุ้งทุ่งตะวัน
ของวัยวันแห่งชลหยาดฝนริน
.....
ความรักยังไหวติงต่อสิ่งพบ
ผ่านริ้วรอยร้าวทบมิจบสิ้น
รุ่งอรุณแผ่รังสีดวงชีวิน
คนเดินทางกลางดินพักถิ่นใด
.....
เพียงดอกรักแห่งกาลเบ่งบานเช้า
ความหงอยเหงาเข้าอ้อนก็อ่อนไหว
บาทวิถีแห่งทางเริ่มห่างไกล
เพียงมีแสงแห่งใจไว้นำทาง
.....
ความอบอุ่นหนุนเกื้อเพื่อคำถาม
ดอกไม้งามตามเมฆหรือเสกสร้าง
อาจจะยังบังปิด มิดฟ้าจาง
ไม่เคยลืมบางอย่าง, ระหว่างเรา..!!
.....

[สะเลเต]

เธอคงหลงกุหลาบฉาบด้วยสี
สะเลเตดอกนี้มีแต่เฉา
รอวันร่วงสู่ดินสิ้นพริ้งเพรา
ร่างคอยนับวันเน่านอนเฝ้าดิน

รู้ว่าเธอนั้นลืมปลื้มไม้อื่น
เธอลืมยื่นเวลาชายตาถวิล
ปลอบเตือนใจสักวันฉันคงชิน
แม้เธอสิ้นเยื่อใย...ไม่โกรธเธอ
 
---สะเลเต---

[dinner]

 

รู้ว่าเธอนั้นลืมปลื้มไม้อื่น
เธอลืมยื่นเวลาชายตาถวิล
ปลอบเตือนใจสักวันฉันคงชิน
แม้เธอสิ้นเยื่อใย...ไม่โกรธเธอ
 
---สะเลเต--- 

สะเลเตดอกนี้มีกลิ่นหอม
ดั่งจะออมดวงใจให้ไผลเผลอ
ยังคงปลื้มดื่มด่ำย้ำนะเออ
อยากมาเจอคนดีทุกวี่วัน

มิเคยได้หลงลืมปลื้มไม้อื่น
หวังเชยชื่นกลิ่นหอมถนอมขวัญ
ยังคงมีใยเยื่อเพื่อแบ่งปัน
ไม่มีทางแปรผันผิดสัญญา

dinner

[ไพร พนาวัลย์]

อนิจจาคนไกลฤทัยหม่น
คิดถึงคนใจน้อยที่คอยท่า
เฝ้าคอยนับวันคืนยามตื่นตา
อยากจะมาหาจังแทบคลั่งตาย

มิเคยลืมตัวเจ้าเฝ้าห่วงหวง
ดั่งหนึ่งทรวงแทบจะแยกแตกสลาย
อุปสรรคขวากหนามล่ามใจกาย
ให้วุ่นวายทุกวันทั้งดันดึง

จะขอเคลียร์ปัญหาตรงหน้าก่อน
ให้คลายร้อนผ่อนหนักลงสักครึ่ง
ค่อยสะสางรางวัดที่รัดรึง
เกือบจะถึงปากอุโมงค์ที่โยงใย

ถึงวันนั้นวันที่มีเราสอง
ร่วมประคองสุขสันต์อันสดใส
ขอเพียงน้องเนื้อนวลอย่าด่วนไป
พบคนใหม่ลืมเก่านะเจ้าเอย 

"ไพร พนาวัลย์"

[panthong.kh]

ไกลแต่ตัว หัวใจ ไม่เคยหม่น
ยังสู้ทน ด้นดั้น มิหวั่นเหวย
ถึงตัวไกล ใจอยู่ คู่ชิดเชย
รักจริงเอย เคยฉ่ำ ดื่มด่ำทรวง

ถ้าแม้นเรา เชื่อกัน มั่นในรัก
เฝ้าฟูมฟัก รักใคร่ ใฝ่แหนหวง
จักซื่อตรง เที่ยงแท้ ในแดดวง
ทุกทุกช่วง ห่วงหา เอื้ออาทร

ถึงปัญหา สารพัน อย่าหวั่นจิต
ค่อยค่อยคิด ค่อยอ่าน งานเร่งก่อน
คลายบมออก แม้ยาก อยากขอวอน
อย่าเร่งร้อน ผ่อนหนัก จักเป็นเบา

ปลายอุโมงค์ ยังมีแสง แห่งความหวัง
เพียงเรามี พลัง อย่านั่งเหงา
สติมา ปัญญาเกิด ประเสริฐเรา
ความทุกข์โศก นั้นเล่า บรรเทาลง
พันทอง

[dinner]

 

ปลายอุโมงค์ ยังมีแสง แห่งความหวัง
เพียงเรามี พลัง อย่านั่งเหงา
สติมา ปัญญาเกิด ประเสริฐเรา
ความทุกข์โศก นั้นเล่า บรรเทาลง

พันทอง

เพียงได้ฟังถ้อยคำมาย้ำจิต
ใคร่ครวญคิดผ่อนคลายหายลุ่มหลง
ถึงตัวไกลใจอยู่คู่เคียงคง
ร้อยบรรจงอักษรามาถึงกัน

ยังคิดถึงคนไกลแม้ใจหม่น
คิดถึงจนร้าวรอนสะท้อนขวัญ
อยากไปหาคนดีทุกวี่วัน
ฟ้ามิอาจกางกั้นสัมพันธ์เรา

ในอุโมงค์โยงใยด้วยไอรัก
ดังศรปักรัดใจให้คลายเหงา
บางครั้งอาจอึมครึมดูทึมเทา
แต่รักเราเจิดจ้าอย่างท้าทาย

dinner

[สุนันยา]

รักของหญิง จริงนัก เป็นรักมั่น
มิอาจปัน ใจแยก แตกเสียหาย
ทุกสิ่งอย่าง หวังอิง พิงใจกาย
เพียงหนึ่งชาย หมายตอบ มอบภักดี

แต่ว่าชาย ร้ายนัก ไม่ยักซื่อ
ที่ให้คือ ลวงเล่น หลอกเป็นผี
ถ้อยคารม ดั่งคมหอก บอกนารี
ฤๅ..ไม่มี รักให้ ใครแท้จริง...

"สุนันยา"

[dinner]

 

แต่ว่าชาย ร้ายนัก ไม่ยักซื่อ
ที่ให้คือ ลวงเล่น หลอกเป็นผี
ถ้อยคารม ดั่งคมหอก บอกนารี
ฤๅ..ไม่มี รักให้ ใครแท้จริง...

"สุนันยา"

อันว่าชายรักจริงไม่กลิ้งกรอก
คงยังมีอยู่หรอกนะยอดหญิง
มีใจภักดิ์ชิดแนบให้แอบอิง
ให้เจ้าพิงผ่อนพักพำนักกาย

เมื่อยามจากไปไกลหัวใจหม่น
คิดถึงคนเคยชิดแล้วจิตหาย
กระซิบฝากดวงดาวอันพราวพราย
มาทักทายกล่อมเจ้าเพื่อเข้านอน

dinner

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

ฟังคำหญิง ทิ้งทวน กระบวนท่า
ปลื้มวิญญาณ์ พาคะนึง ซึ้งสมร
ถึงอยู่ไกล ไหนกัน จะพลันจร
เอื้อนออดอ้อน อิงแอบ อุ่นอกไอ

ฝากลมวอน อ้อนคำ จำนรรจ์สาว
ด้วยอกร้าว หนาวรัก หนักไฉน
หากมีบุญ หนุนนำ มิช้ำใจ
ขอฤทัย ไยดี พลีเมตตา.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์ 

[สุนันยา]

แต่ว่าชาย ร้ายนัก ไม่ยักซื่อ
ที่ให้คือ ลวงเล่น หลอกเป็นผี
ถ้อยคารม ดั่งคมหอก บอกนารี
ฤๅ..ไม่มี รักให้ ใครแท้จริง...

"สุนันยา"

อันว่าชายรักจริงไม่กลิ้งกรอก
คงยังมีอยู่หรอกนะยอดหญิง
มีใจภักดิ์ชิดแนบให้แอบอิง
ให้เจ้าพิงผ่อนพักพำนักกาย

เมื่อยามจากไปไกลหัวใจหม่น
คิดถึงคนเคยชิดแล้วจิตหาย
กระซิบฝากดวงดาวอันพราวพราย
มาทักทายกล่อมเจ้าเพื่อเข้านอน

dinner

ก็คงมี เพียงชาย ที่ในฝัน
ที่รักมั่น มอบหมาย ได้เคียงหมอน
แต่ความจริง ตระหนัก รักร้าวรอน
ชายออดอ้อน เพียงผ่าน ไม่มั่นคง

ชาย"ข้าวเปลือก" ..เลือกเชื่อ โบราณสอน
หว่านที่ลุ่ม ที่ดอน  เป็นฟ่อนหลง
ต้นกล้ารัก มักขยาย ไม่ปลิดปลง
ชายหว่านลง เรื่อยไป ขยายพันธุ์...
 
"สุนันยา"

[..กุสุมา..]

ฟังคำหญิง ทิ้งทวน กระบวนท่า
ปลื้มวิญญาณ์ พาคะนึง ซึ้งสมร
ถึงอยู่ไกล ไหนกัน จะพลันจร
เอื้อนออดอ้อน อิงแอบ อุ่นอกไอ

ฝากลมวอน อ้อนคำ จำนรรจ์สาว
ด้วยอกร้าว หนาวรัก หนักไฉน
หากมีบุญ หนุนนำ มิช้ำใจ
ขอฤทัย ไยดี พลีเมตตา.../
 emo_89บูรพาท่าพระจันทร์ 

 
ลมเจ้าเอย..เผยใจคนไกลฝาก
มิคิดพรากรักห่างร้างปรารถนา
ยังห่วงหาอาทรทุกเพลา
ดวงชีวารอรักภักดิ์คนดี

ยอมอยู่เดียวเปลี่ยวใจในพงป่า
คำสัญญายังมั่นฝันเคียงพี่
เฝ้าปลอบจิตยามเหงาเศร้าฤดี
รอวันที่พระพรหมอุ้มสมรัก
       ..กุสุมา..

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

เป็นอันใด ในพง อยู่ดงป่า
เทพธิดา หรือไร ใคร่สมัคร
อยู่เฝ้าเรียง เคียงชิด ด้วยจิตภักดิ์
วอนตระหนัก สักนิด คิดปรานี

ฤๅสิงสู่ อยู่ด้วย ต้นกล้วยป่า
แปลงกายา พาฉงน คนเรียกผี
ที่กล่าวโทษ โจษจัน รู้กันดี
นางตานี พี่หนอ ขออำลา .../


 


บูรพาท่าพระจันทร์ 

[..กุสุมา..]

"เอื้องแซะ...ของสูงล้ำค่าคนต่ำใต้ลุ่มฟ้าอย่าหมายได้ชมเชย"
ตำนานความรักที่ข้องเกี่ยวกับดอกไม้มีอยู่มากมาย เรื่องที่นำมาเล่าครั้งนี้คือเรื่องของ “เอื้องแซะ” แต่เดิมเบื้องโบราณแต่ก่อนมา "เอื้องแซะ" ถูกจัดว่าเป็นไม้ต้องห้ามของราชวงศ์ล้านนาเมื่อ ๗๐๐ กว่าปีที่แล้ว...
สาวเมืองเหนือนิยมนำดอกเอื้องมาแซมผม...ชายใดที่เอาเอื้องแซะแซมผมให้คนรักจะเป็นสิ่งที่ทำให้คนรักรู้ว่า
"เขารักเธอจริงและยกย่องเธอเสมอเหมือนที่เอื้องแซะเป็นของสูงก็ต้องคู่ควรกับสาวเจ้า"
อ.มาลา คำจันทร์ ปราชญ์ล้านนาและกวีซีไรต์ ได้กล่าวถึงความสำคัญของ "เอื้องแซะ"
ที่มีต่อวิถีชีวิตของคนล้านนาไว้ว่า"...ดอกเอื้องแซะนั้นเป็นของสูงหายาก
ต้องใช้ความพยายามนาน ๆ ถึงจะได้เห็น ดังในสมัยรัชกาลที่ 7 เสด็จประพาสเมืองเชียงใหม่
ชาวลัวะชาวดอยต่างไปหาดอกเอื้องแซะมาถวายเพราะเป็นเอื้องที่มีกลิ่นหอมนานไม่เหมือนเอื้องทั่วไป
..แต่ก่อนไม่มีใครกล้าเด็ดเอื้องแซะ...เพราะถือว่าเป็นของสูงเป็นของสำหรับเจ้านายและเป็นดอกไม้พุทธบูชา
ไม่มีใครกล้านำมาปลูกมาเลี้ยงเพราะปลูกยากดูแลยาก แต่ในปัจจุบันนี้ไม่มีเจ้าไม่มีนายเหมือนแต่ก่อน
คนรุ่นใหม่ใครอยากได้ก็เด็ดมาเชยชมเอามาเป็นของตนเองจนได้ บางครั้งก็ไม่ได้คำนึงถึงกติกากฎเกณฑ์ของสังคมแต่อย่างใด
นอกจากดอกเอื้องแซะจะเป็นเครื่องบรรณาการระหว่างแม่ฮ่องสอนสู่เมืองเชียงใหม่
ยังเป็นเครื่องบรรณาการของ "ล้านนา"เพื่อมอบให้แก่ "กรุงรัตนโกสินทร์" อีกด้วย
ดังนั้นเอื้องแซะจึงเป็นสัญลักษณ์ที่ลึกลับ มีเสน่ห์ เป็นดอกไม้ต้องห้าม เป็นของสูงบนภูสูง..."
                          ..แม่หญิงกุสุมา..

[pruekmata]

iiiรูปสวย