ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[averahontu]

อยากรักแม่ม่าย -- ไม่หน่ายไม่หนี
เอวองค์อนงค์ดูดีดูเด่น
ยิ้มเสน่ห์รุนแรงอันแฝงเร้น
มีลูกล้อลูกเล่นใจเต้นตึง
มีลูกติดไม่ติดใจอะไรหรอก
ได้เย้าหยอกโตมายังได้พึ่ง
ประสบการณ์แม่ม่าย-ชายคนึง
รู้บางเรื่องลึกซึ้งกว่าใครใคร
 

เพลง รักแม่ม่าย - ยอดรัก สลักใจ (แสดงสด)

<a href="http://www.youtube.com/v/jaLdl9hz0pA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/jaLdl9hz0pA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[panthong.kh]

เป็นแม่หม้าย ป้ายแดง แรงยังแจ๋ว
รักแน่แน่ว แคล่วคล่อง อยากลองไหม
รู้ไปหมด ไม้จิ้มฟัน ยันเรือใบ
จัดให้ไป เต็มเต็ม ไม่เม้มเลย

รีบหน่อยนะ ถ้าอยากลอง จองแม่หม้าย
รักมิหน่าย ทุกวัน เหนือชั้นเอ่ย
ลีลาเด็ด รสแซ็บ แสบทรวงเอย
หนุ่มหรือแก่ ไม่แคร์เหวย ขอเอ่ยชวน
พันทอง

[yaguza]

จริงหรือเปล่า เล่าแม่พัน ฉันสงสัย
อยากเข้าไป ขอลายเซ็น เป็นการด่วน
อยากจะดู ของดี ใช่ตีรวน
มิได้กวน ดอกเจ้า จงเข้าใจ

เพราะตัวฉัน บอกได้ ไม่ประสา
เรื่องที่ว่า เธอนั้น มันแบบไหน
ที่บอกว่า ไม้จิ้มฟัน ยันเรือใบ
ทำอย่างไร จะได้เห็น เป็นบุญตา

 
......ยากูซ่า......

[averahontu]

เธอชำนาญตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน
งั้นขอฉันช่วยจิ้มด้วยชิวหา
คงเพลิดเพลินสนุกสุขอุรา
แล่นเรือใบตั้งท่าออกทะเล
กลัวแต่ว่าลมแรงพายุร้อน
จะกลับต้อนเรือน้อยให้หันเห
ล่มปากอ่าวใบพังระนาดระเน
เธอคงไม่เกเรแกล้งหนุ่มน้อย ฯ

 

[ดอกกระเจียว]

อนิจังเมื่อกวีมีเหรดเอ๊ก
วอนเด็กๆช่วยไปไกลๆหน่อย
ถ้าสิบแปดปีบวกมีพวกคอย
ได้ต่อคิวนะหนุ่มน้อยเข้าต่อกลอน

 

[averahontu]

อนิจจา วะตะวังขารา
เธอเหมือนม้าเคยขี่มิเคยผ่อน
ฉันเหมือนไม้ผุพังที่ริมดอน
ดอกกระเจียวช่ออ่อนจะเบิกบาน
อันกวีมีกลการด้นกลอน
แยบยลซ่อนคุณหนู - บางแก่นสาร
อ้างภูเขา ต้นไม้ ทะเล ธาร
สุขสำราญธรรมชาติ - ธรรมดา
พวกผู้ใหญ่ประสบการณ์อ่านจึงรู้
ที่ซ่อนอยู่เป็นเรื่องราวอันเดียงสา
อนิจจา วะตะสังขารา
ปล่อยวางเถอะเจ้าข้า ! โลกแห่งธรรม

 

[ดอกกระเจียว]

ตามประสาเขียนไปไม่ล้ำลึก
เช่นรู้สึกนั่นหนอก็ไม่ขำ
ประทานโทษหากโกรธเคืองเรื่องของคำ
อันจะหมายปรักปรำนั้นไม่มี

ทั้งมิใช่เจ้าของจะร้องเรียก
ตามสำเหนียกคำถ้อยผู้น้อยนี้
อยากจะลบออกไปให้เข้าที
อย่าโกรธหนาเพราะกวีจบม.ปลาย

เถิดนะเจ้าหม้ายงามน้องทรามวัย
แม้เคืองโกรธอันใดขอให้หาย
อยู่บ้านนอนคนเดียวอย่างเปลี่ยวกาย
จึงเขียนบ้างผ่อนคลายในจิตใจ

เมื่อขึ้นฟ้านางฟ้าก็ด่าส่ง
โลกมนุษย์ตกลงก็หวั่นไหว
ไปนรกนั้นหนาไม่อยากไป
จึงมาบ้านกลอนไทยแห่งนี้เอย

[♥หทัยกาญจน์♥]

อนิจจา วะตะวังขารา
เธอเหมือนม้าเคยขี่มิเคยผ่อน
ฉันเหมือนไม้ผุพังที่ริมดอน
ดอกกระเจียวช่ออ่อนจะเบิกบาน
อันกวีมีกลการด้นกลอน
แยบยลซ่อนคุณหนู - บางแก่นสาร
อ้างภูเขา ต้นไม้ ทะเล ธาร
สุขสำราญธรรมชาติ - ธรรมดา
พวกผู้ใหญ่ประสบการณ์อ่านจึงรู้
ที่ซ่อนอยู่เป็นเรื่องราวอันเดียงสา
อนิจจา วะตะสังขารา
ปล่อยวางเถอะเจ้าข้า ! โลกแห่งธรรม

(averahontu)อเวรา โหนตุ
 

(averahontu)อเวรา โหนตุ ตั้งกระทู้
ดั่งรอบรู้ เรื่องราว เล่างามขำ
เขียนกลซ่อน กลอนเร้น เช่นสอนนำ
แม่หม้ายจำ จับจิต พิจารณา

ไม้จิ้มฟัน ยันเรือใบ ยันเรือรบ
คลื่นสงบ เงียบสงัด ปัดศึกษา
สัจธรรม นำสอน กลอนนำพา
ดูคุ้นตา ต้องรู้จัก จึงทักคุณ


หทัยกาญจน์ ฤทัยกานท์
๙ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๕

[สล่าผิน]

อยากจะรักแม่หม้ายที่ชายทิ้ง
จะพาซิ่งสูตรใหม่ให้อบอุ่น
จะพาเที่ยวสวรรค์อันละมุน
ทุกวันลุ้นลีลาท่าไหนดี

รับรองว่าแม่หม้ายที่ชายทิ้ง
จะรักยิ่งรักมากไม่อยากหนี
ลืมชายเก่าเขาเมินไม่เกินปี
รับรองมีลูกชายให้หม้ายชม

ขอดูแลแม่หม้ายไม่หน่ายแหนง
จะทุ่มแรงกายใจให้เหมาะสม
ต่อไปนี้หม้ายสาวไม่หนาวลม
จะคอยห่มหม้ายไว้ไม่จากลา

สล่าผิน

[panthong.kh]

จริงหรือเปล่า เล่าแม่พัน ฉันสงสัย
อยากเข้าไป ขอลายเซ็น เป็นการด่วน
อยากจะดู ของดี ใช่ตีรวน
มิได้กวน ดอกเจ้า จงเข้าใจ

เพราะตัวฉัน บอกได้ ไม่ประสา
เรื่องที่ว่า เธอนั้น มันแบบไหน
ที่บอกว่า ไม้จิ้มฟัน ยันเรือใบ
ทำอย่างไร จะได้เห็น เป็นบุญตา

 
......ยากูซ่า......

อยากจะเห็น เป็นบุญตา รีบมาซี
จะรอรี ทำไม ให้หมดท่า
บ้านหนึ่งหลัง แหวนเพชร เม็ดงามตา
เบ็ดเสร็จ แล้ว สิบล้านห้า ว่าอย่างไร

พี่ยาจ๋า มาเร็วเข้า อย่าเง้างอด
หรือว่าปอด เสียแล้ว แววว่าใช่
ไม่แน่จริง รีบหลบไป ไวไว
คนอื่นเขา จะได้ ไม่รอนาน
พันทอง

[panthong.kh]

ตามประสาเขียนไปไม่ล้ำลึก
เช่นรู้สึกนั่นหนอก็ไม่ขำ
ประทานโทษหากโกรธเคืองเรื่องของคำ
อันจะหมายปรักปรำนั้นไม่มี

ทั้งมิใช่เจ้าของจะร้องเรียก
ตามสำเหนียกคำถ้อยผู้น้อยนี้
อยากจะลบออกไปให้เข้าที
อย่าโกรธหนาเพราะกวีจบม.ปลาย

เถิดนะเจ้าหม้ายงามน้องทรามวัย
แม้เคืองโกรธอันใดขอให้หาย
อยู่บ้านนอนคนเดียวอย่างเปลี่ยวกาย
จึงเขียนบ้างผ่อนคลายในจิตใจ

เมื่อขึ้นฟ้านางฟ้าก็ด่าส่ง
โลกมนุษย์ตกลงก็หวั่นไหว
ไปนรกนั้นหนาไม่อยากไป
จึงมาบ้านกลอนไทยแห่งนี้เอย

ไม่ได้โกรธ หรอกหนา แก้วตาพี่
บางวจี ก็รู้ อยู่นะเอ่ย
อย่ากลุ้มอก กลุ้มใจ กันไปเลย
เพราะทรามเชย ไม่ถือโทษ โกรธเคืองใคร

ที่ไม่ต่อ กลอนให้ เพราะไม่ว่าง
รีบสะสาง งานด่วน จวนจะได้-
เวลากลับ บ้านช่อง ของน้องไง
จึงมิได้ บอกไป ในตอนนั้น
พันทอง