ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Keangjunfhunpirom]

 

  นิยายรัก  เรานี้  พี่คิดถึง
ตัวพี่จึง  จัดเเจง  ค่อยเเต่งเขียน
มีบางท่อน  ซ่อนสอนบ้าง  อย่างเเนบเนียม
เเต่ที่เหลือ เรื่องที่เขียน คือเรื่องจริง

เริ่มนิยาย  ร่ายเริง  เชิงสวาท
ยอมเป็นทาส  ทำทุกอย่าง  เพื่อผู้หญิง
ด้วยหมายเพียง  เคียงเเนบ อกเเอบอิง
เพราะตัวพี่ รักจริง จึงยอมทำ

เเต่พอเนิ่น  นานเข้า เราใจเปลี่ยน
นิยายรัก  ร่วมเขียน  ถูกขยำ
ต่างขยี้  ใจเจ็บ จนระกำ
สองเราทำ  นิยายล่ม จึงซมซาน

เจ้าจากไป  ไกลรา  ข้าร่ำเรียก
จิตพร่ำเพรียก  เเต่ใจ ไม่ตอบขาน
ต่างหมองหม่น  ทนอยู่  อย่างทรมาน
เรื่องนิยาย  จึงคลายหวาน  เเลราญเรา

ทั้งสองเรา  เศร้าหนัก  เรื่องรักล่ม
จิตขื่นขม  จมใจ  จึงจำเหงา
นิยายรัก  จำล่ม  ซมซบเซา
ต่างปล่อยตัว  มัวเมา  เผานิยาย

เรื่องนิยาย  นิราศ  ยังบาดลึก
เพียงเเค่นึก  ตรึกไป  ยังใจหาย
เเต่ก็เหมือน  ว่ารัก  เราไม่ตาย
คงไม่คลาย  ความคลั่ง  คิดขุ่นครวญ

เเม้นรักใคร  เหมือนเรา  คงเศร้าโศก
ด้วยผ่านโลก  โชกโชน เช่นกำศรวล
ไร้รักชอบ  เชยชม  มิชื่นชวน
คราวรักหวน  กวนมา  พาใจวาย

เเต่อย่างไร  เรื่องรัก  ความไหลหลง
ก็ยังคง  คุณค่า  มีความหมาย
อย่างไรหนา อย่าโทษรัก เลยหญิงชาย
นิยายร้าย  ล้วนกำเนิด เกิดจากตน

นิยายเศร้า  เคล้าโศก  คงจบสิ้น
ยังถวิล  คิดถึงเธอ  ทุกเเห่งหน
นิยายนี้  มีอาถรรพ์  มีถ้อยมนตร์
มีใจคน  คนหนึ่ง  ซึ่งไม่ตาย

จบนิยาย  คลายรัก  สลักจิต
หนังสือปิด  ปิดใจ  เศร้าไม่หาย
จบลำนำ ช้ำจิต จนใจตาย
จบนิยาย  รักเศร้า  เท่านี้เอย

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

อย่าเพิ่งเบื่อ เหลือใจ เอาไว้เขียน
หมั่นพากเพียร เรียนสร้าง อย่าวางเฉย
หลายหลายหน ผลงาน ผ่านทรามเชย
ยากละเลย รักเรา ตื๊อเข้าไป

ตื๊อครองโลก โศกไย อย่าไปคิด
หากตั้งจิต มั่นคง ด้วยหลงใหล
จงขยัน หมั่นถึง ให้ตรึงใจ
ดักลอบให้ หมั่นกู้ คงรู้กัน.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

[สมนึก นพ]

ฯลฯ
จบนิยาย  คลายรัก  สลักจิต
หนังสือปิด  ปิดใจ  เศร้าไม่หาย
จบลำนำ ช้ำจิต จนใจตาย
จบนิยาย  รักเศร้า  เท่านี้เอย .
 
Keangjunfhunpirom
....................

ในเรื่องหนังละครบทอ้อนรัก
ซึ้งยิ่งนักบทมีที่เฉลย
ตอนจบคู่พระนางต่างลงเอย
เขาเปิดเผยความนัยให้ต่อกัน

บทละครบทหนังโดนบังคับ
ผู้กำกับชี้วางนำทางนั่น
ชีวิตจริงเราซีที่สำคัญ
บทของใครของมันว่ากันเอง

ใช้สายตาเป็นสื่อคือสะพาน
เพียงแค่ผ่านอ่านไปไม่ตรงเผง
ต้องใช้ใจกล่อมใจได้บรรเลง
ออกเป็นเพลงรักกันมั่นคงพอ.

นพ
3 มี.ค.55

[Keangjunfhunpirom]

 

อย่าเพิ่งเบื่อ เหลือใจ เอาไว้เขียน
หมั่นพากเพียร เรียนสร้าง อย่าวางเฉย
หลายหลายหน ผลงาน ผ่านทรามเชย
ยากละเลย รักเรา ตื๊อเข้าไป

ตื๊อครองโลก โศกไย อย่าไปคิด
หากตั้งจิต มั่นคง ด้วยหลงใหล
จงขยัน หมั่นถึง ให้ตรึงใจ
ดักลอบให้ หมั่นกู้ คงรู้กัน.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์

นิยายเศร้า  สิ้นไป ใจคำนึง
นอนคิดถึง  ถ้อยเอ่ย  เคยฝากฝัน
เเต่มินาน  กาลผ่าน  ก็พรากกัน
โอยจิตฉัน  มันเศร้า  สุดกล้ำกลืน

มันจบเเล้ว  รักเรา  เศร้ายิ่งนัก
เพราะความรัก  หักใจ จนขมขื่น
ตื๊อเช่นใด ไม่อาจ เอาเราคืน
สู้ทนฝืน  กลืนกล้ำ  น้ำตาคลอ

[Keangjunfhunpirom]

ฯลฯ
จบนิยาย  คลายรัก  สลักจิต
หนังสือปิด  ปิดใจ  เศร้าไม่หาย
จบลำนำ ช้ำจิต จนใจตาย
จบนิยาย  รักเศร้า  เท่านี้เอย .
 
Keangjunfhunpirom
....................

ในเรื่องหนังละครบทอ้อนรัก
ซึ้งยิ่งนักบทมีที่เฉลย
ตอนจบคู่พระนางต่างลงเอย
เขาเปิดเผยความนัยให้ต่อกัน

บทละครบทหนังโดนบังคับ
ผู้กำกับชี้วางนำทางนั่น
ชีวิตจริงเราซีที่สำคัญ
บทของใครของมันว่ากันเอง

ใช้สายตาเป็นสื่อคือสะพาน
เพียงแค่ผ่านอ่านไปไม่ตรงเผง
ต้องใช้ใจกล่อมใจได้บรรเลง
ออกเป็นเพลงรักกันมั่นคงพอ.

นพ
3 มี.ค.55

สิ่งที่ท่าน  เอ่ยมา  มันจริงเเท้
บทหลายเเหล่  ล้วนเรา  ร่วมกำหนด
เช่นนิยาย ร้ายเเรง  เเต่งประชด
ฉันกำหนด บทวาง เเนวทางมัน

เเต่ไรเสีย  เรื่องรัก  ความไหลหลง
พอจบลง ล้วนเศร้า  ล้วนโศกศัลย์
จึงกำเนิด  เกิดกลอน  ย้อนรำพัน
เช่นกลอนฉัน  มันเศร้า  เคล้าน้ำตา

[สะเลเต]

หวังนิยายเล่มสองลดหมองเศร้า
รักครั้งเก่าจบไปร่ำไห้หา
ทั้งพระเอกนางเอกต้องโศกา
เสียน้ำตาทั้งสอง...ครองเดียวดาย

หากเวลาอำนวยช่วยเขียนต่อ
คนอ่านรอด้วยหวังตั้งใจหมาย
ชีวิตฉันอ่านไปคล้ายนิยาย
รักสลายยับเยิน...เดินแยกทาง

---สะเลเต---

[Keangjunfhunpirom]

หวังนิยายเล่มสองลดหมองเศร้า
รักครั้งเก่าจบไปร่ำไห้หา
ทั้งพระเอกนางเอกต้องโศกา
เสียน้ำตาทั้งสอง...ครองเดียวดาย

หากเวลาอำนวยช่วยเขียนต่อ
คนอ่านรอด้วยหวังตั้งใจหมาย
ชีวิตฉันอ่านไปคล้ายนิยาย
รักสลายยับเยิน...เดินแยกทาง

---สะเลเต---

จะเริ่มเขียน เพียรเเต่ง นิยายใหม่
เเต่ยังหวั่น หวิวไหว ใจเศร้าหมาง
นิยายเก่า ยังเศร้า มิวายวาง
เกรงรักร้าง จางพราก จากขวัญตา

ทั้งนิยาย ละคร หลายตอนยิ่ง
ชีวิตจริง ยิ่งหลาก มากหนักหนา
ชีวิตนี้ มีหลายบท จดจำมา
บ้างโศกา บ้างสุข ระคนกัน