ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านกลอนไทย]

ประกวดแต่งกลอนประจำเดือน มีนาคม ๒๕๕๕ ... "เวลาว่างบนทางฝัน"
(หมดเขตรับกลอนวันที่  ๓๑ มีนาคม ๒๕๕๕)

ผลการให้คะแนน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดกลอน
>>> คลิ๊กที่นี่

ผลประกวดเก่าๆ
>>> คลิ๊กที่นี่


กติกา 
1.หากยังไม่ได้สมัครสมาชิก ขอให้สมัครสมาชิกก่อนที่ >>>>!!!คลิ๊กที่นี่ !!
2. รูปแบบของกลอนนั้น Free Style ความยาวอย่างน้อย 2 บท (บทกลอนสั้นกว่านี้ขอสงวนสิทธิ์ไม่พิจารณาผลประกวด)
3. กลอนที่โพสนี้ ขอให้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นเอง และไม่เคยโพสที่ไหนมาก่อน
4. ส่งได้ไม่เกิน 2 ผลงานต่อ 1 ท่าน
5. ผู้ที่ได้คะแนนลำดับที่ 1-2 ของผลการประกวดเดือนนี้ ขอให้เป็นกรรมการของเดือนถัดไป มิฉะนั้นขอสงวนสิทธิ์ที่จะขอคะแนนคืนนะจ๊ะ ส่วนกรรมการที่มาจากอาสาสมัครจะยังคงได้รับคะแนนกลอน 5 คะแนนเช่นเดิม
6. ผู้ที่ได้คะแนนลำดับที่ 1-3 ของผลการประกวดเดือนนี้ สามารถส่งผลการประกวดกลอนในเดือนถัดไปได้ตามปกติ แต่หากเดือนถัดไปได้รางวัลลำดับที่ 1-3 ขอสงวนสิทธิ์ที่จะสละคะแนนให้ลำดับถัดไปแทน ส่วนผลการประกวดจะยังประกาศและเรียงลำดับเช่นเดิม

เมื่อหมดเวลารับผลงานที่ส่งเข้าประกวด กรรมการทุกท่านจะได้รับอีเมลล์ ที่มีแบบฟอร์มสำหรับกรอกคะแนนกลอนประจำเดือนนั้น

เวลาโพสขอให้ยึดรูปแบบตามนี้นะจ๊ะ

ชื่อบทกลอน : ...................................
ผู้แต่ง : ..............................

รางวัล   
1. รางวัลอันดับ 1 (ชนะเลิศ) ได้รับ 15 คะแนน และขึ้นโชว์ที่หน้าแรกของ www.klonthai.com
2. รางวัลอันดับ 2 ได้รับ 12 คะแนน
3. รางวัลอันดับ 3 ได้รับ 9 คะแนน
4. รางวัลชมเชย มี 3 รางวัล ได้รับ 3 คะแนน
5. รางวัลขวัญใจเพื่อนๆกลอนไทย ได้รับ 3 คะแนน (มีคนกดยกนิ้วให้มากที่สุด)
6. และสำหรับ Class ธรรมดา (ชื่อคลาสอักษรเหลือง) หากติดอันดับ 1 ใน 6 จะได้ปรับคะแนนเป็น 20 และเป็น SP Class LV1 ทันที   

ผลประกวดกลอนอันดับ 1-3 จะถูกส่งไปให้สมาชิกของ klonthaiclub.com อ่านเป็นการเผยแพร่และประกาศเกียรติคุณ 

เมื่อประกาศผลการประกวดกลอนแล้ว จะบวกคะแนนไปให้ใน profile ทันที (ไม่ได้มีการแจ้งแต่อย่างใด)

ใช้เกณฑ์การตัดสิน (5 ธ.ค.53) จาก >>>> ว่าด้วยการประกวดกลอน



   

[navee]

ชื่อกลอน : ฝันเคียงเพียงรอ
ผู้แต่ง : navee

เมฆทะมึนก่อตัวทั่วขุนเขา
เพียงแสงเงาแต้มพรายทั้งชายป่า
ละอองฝนรินผสมเมื่อลมพา
กล่อมวนาที่สงบให้ซบนอน

เป็นคืนที่เหน็บหนาวร้าวในอก
แว่วเสียงนกกลางคืนสะอื้นอ้อน
มันคงเหงาชีวาคราจากจร
เมื่อแรมรอนกลางป่าว้าเหว่ทรวง

คงเหมือนเราร่อนเรซัดเซบ้าน
นานแสนนานที่ไร้ใครห่วงหวง
ป่านนี้เธออยู่ไหนมีใครควง
วันคืนล่วงคราใดใจยิ่งตรม

อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายกลางไพรพฤกษ์
ยามที่นึกถึงเขาเศร้าขื่นขม
เคยฝันว่าจะอยู่เคียงคู่ชม
กลัวรักล่มสลายเมื่อไกลกัน

คนอยู่ป่าอ้างว้างห่างคนรัก
หวั่นเกรงจักเหงากมลบนทางฝัน
หากว่าเธอยังรอขอฝ่าฟัน
จะเก็บดาวดวงนั้นกำนัลเธอ

navee

 

[juan chumpol]

                                                                                                    ชื่อบทกลอน   ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสสักครั้งหนึ่ง ในเวลาว่างบนทางฝัน
                                                                            ชื่อผู้แต่ง     Juan  Chumpol
เพลียงานหลับขยับจับพักผ่อน
                             ร่างกายย่อนกร่อนพลังวังชากร่อย             
                                                            หลับให้ลึกนึกเริ่มทีละน้อย
                                                                                          ชาร์จให้เต็มเปี่ยมบ่อยไม่ด้อยแรง
หลับสนิทจิตใต้สำนึกสิทธิ์
                             ฝันออกฤทธิ์จี๊ดจ๊าดเปลี่ยนแผลง
                                                            ความเก็บกดระบายคล้ายเคลือบแคลง
                                                                                          ความขัดแย้งแกล้งคิดผิดต่างกัน
ความคับข้องหมองใจอยากประหลาด
                             ใช้สาวสวยฉลาดปราชญ์แข่งขัน
                                                            มาร่วมงานการสอนแจกแบ่งปัน
                                                                                    ผู้ด้อยโอกาสนั้นรับทุกคน
สอนความรู้คู่สู่ความสว่าง
                            ปัญญากว้างอย่างปราชญ์เปรื่องสุดผล
                                                           
                                                            ใช้ประกอบชอบวิชาชีพบัดดล
                                                                                          มีเงินจนพอใช้ไร้โรคภัย
สอนคนเป็นคนดีศรีสัตย์
                            ไม่ต้องจัดตำรวจตรวจป้องให้
                                                     อันตรายใดใดมลายไป
                                                                                         ชีวิตรอดปลอดภัยสบายเจต
แจกแบ่งปันเงินทองต้องประสงค์
                             ให้มั่นคงเป็นทุนหนุนสำเร็จ
                                                           สนับสนุนร้านค้าเกษตร
                                                                                         มีฤทธิ์เดชเศกดินเป็นอาหาร
เวลาว่างเนินนานการเยี่ยงนี้
                            เหมือนไม่มีเลี่ยงลดหดสั้นผลาญ
                                                           กิจกรรมในฝันนั้นเป็นทาน
                                                                                         ได้บุญบานทานเกินเพลินอุรา
                                 
                                         ..............................................




                                                         

[Lida]

ชื่อบทกลอน : ฝันของฉัน
ผู้แต่ง : Lida

ภาพจากhttp://classified.doteenee.com/imageclassified/CH091657...jpg

วันหนึ่ง
วันที่ซึ่งฉันหม่นหมอง
วันที่ฉันได้ทดลอง
วันที่ตรองทุกอย่างดู

และแล้ว
ฉันได้คิด ได้เปิดหู
ได้เปิดใจ ของพธู
ฉันเลยรู้ ทุกอย่างดี

ฉันนี้ จึงมีฝัน
ที่สร้างสรรค์ น่าสุขี
คนรอบข้าง บรรดามี
หมูหมาหมี ดีใจกัน

ฝันเอย ฝันที่รัก
จึ่งประจักษ์ ไม่ใช่ฝัน
ด้วยใจรัก และมุ่งมั่น
ฝันของฉัน จึ่งเป็นจริง

 

[Alcina]

ชื่อกลอน แนวทาง...สร้างฝัน
โดย Alcina

...เมื่อก้าวย่างทางเดินเผชิญฝัน
ปลายทางนั้นฝันใฝ่จะไปถึง
แม้นเหนื่อยหนักซักเท่าไหร่ไม่คำนึง
จะฉุดดึงซึ่งฝันนั้นมาครอง...

...ทุกก้าวย่างทางไกลให้ท้อแท้
หากอ่อนแอแพ้ไปใจมัวหมอง
คงไม่มีที่จะได้ดั่งใจปอง
น้ำตานองร้องคร่ำครวญไม่หวนคืน...

...หากเหนื่อยนักพักบ้างค่อยย่างต่อ
ยามเมื่อท้อชะลอไว้อย่าไปฝืน
เพียงยามล้มระทมทุกข์ให้ลุกยืน
รอวันฟื้นคืนความหวังกำลังใจ...

...เวลาว่างทางเดินฝันจงสรรสร้าง
บุญนำทางสว่างล้ำค้ำจุนให้
สิ่งชั่วช้าลาลับดับล่วงไป
จิตสดใสใจสูงส่งคงความดี...

...และเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่สังคม
ให้อุดมสมสร้างทางวิถี
สมานฉันท์สัมพันธ์จิตมิตรไมตรี
สามัคคีมีพลัง...สังคมไทย

ช่วยเป็นกำลังใจให้น้องใหม่คนนี้ด้วยนะครับ

  [/b]

[Summertime]

เวลาว่างบนทางฝัน



นั่งเงียบเงียบมุมหนึ่งคำนึงคิด           มองชีวิตใครใครไหลตามฝัน
สิ่งต่างต่างผ่านเข้ามานับร้อยพัน        แต่ละวันนั้นยังคงดูมืดมัว
ฉันสงสัยในจิตพินิจนึก                   ในส่วนลึกหัวใจมืดสลัว
สิ่งเล็กเล็กก่อขึ้นมาเป็นความกลัว       จะรู้ตัวรู้ใจได้อย่างไร

ตัดสินใจใช้เวลาแห่งความว่าง           มุ่งหาทางสว่างอยู่แห่งไหน
ทางที่ฉันจะค้นพบคำตอบใจ             ทางที่ใครไม่เยาะหยันฝันฉันเลย
ออกทะเลเที่ยวไปให้สุดกู่                 เพื่อได้รู้ซึ่งสิ่งใดนะใจเอ๋ย
สิ่งที่ฉันเคยพลาดไปแต่ก่อนเคย         ใจเจ้าเอยเอ่ยขึ้นมาช่างเวียนวน

ฉันเลือกทางเดินไปตามใจฉัน           แม้ทางนั้นไม่มีใครไปสักหน
ทางที่ฉันเลือกไปต่างใจคน              สิ่งที่ค้นตอบโจทย์ใจในสักวัน
ตัดสินใจลงมือเมื่อได้คิด                 เวลานิดคอยไปให้หลุดฝัน
เพื่อพ่อแม่และพี่น้องจะสู้มัน              ทำสิ่งนั้นเพื่อครอบครัวและตัวเรา

เดินออกจากวงจรของลูกจ้าง            แม้นอ้างว้างช่วงแรกและโง่เขลา
เหมือนทุกคนมองฉันว่าซึมเซา          เอาเถอะเราอีกไม่นานคงได้ดี
ช่วงอารมณ์ผันแปรในยามว่าง           มีใครบ้างเข้าใจไม่หลีกหนี
ฉันพบกับมิตรแท้และไมตรี              นาทีนี้ไม่มีใครมีแต่เธอ

ตั้งใจทำธุรกิจให้ติดดาว                 ไม่มัวเศร้ามัวกังวลไม่ไผลเผลอ
เวลาว่างจัดวางได้ดัวยนะเออ           ไม่มีเก้อครอบครัวรออีกมากมาย
ต้องขอบคุณเวลาว่างอันน้อยนิด        ช่วยฉันคิดได้พบประสบหมาย
ทำสิ่งรักให้เวลาคนรอบกาย             ไม่เสียดายที่เลือกเดินทางนี้เอง

 

[baimai@sailom]

ชื่อบทกลอน : เวลาว่างบนทางฝัน..พระจันทร์ลา

ผู้แต่ง : baimai@sailom


เวลา คราคล้อยเคลื่อน     เวหาเกลื่อน เดือนล้อมดาว
เวตาล สานลมหนาว        มาเคียงเคล้า เล่านิทาน

ลาน้อย เฝ้าคอยฝัน        ลาหลงจันทร์ อันนวลหวาน
ลาพ้อ  รอรักนาน           คร่ำครวญขาน ผ่านราตรี

ว่างเปล่า เจ้าวางเฉย      ว่างไหมเอย ฟังเอ่ยนี้
ว่างผ่าน วานตอบที       ใยเจ้าลี้ ที่แสนไกล

บนนั้น เจ้าจันทร์แรม      บนฟ้าแจ่ม แซมส่องไพร
บนทาง สว่างใส          เหงาบ้างไหม ใจเจ้านวล

ทางถ้อย คำคอยเฝ้า      ทางจันทร์เจ้า เฝ้าคิดทวน
ทางใจ ไร้คู่สรวญ         หลงคำครวญ ตรวนเจ้าลา

ฝันชื่น ทุกคืนใกล้          ฝันฝากใจ ให้รักษา
ฝันหวาน ผ่านนภา        จึงลอยหล้า มาสู่ดิน

ยิ่งใกล้ ยิ่งใหญ่เข้า       ใยจันทร์เก่า เจ้าผันผิน
ลาพรั่น หวั่นชีวิน        จึงโดดดิ้น สิ้นหลงพลัน

เผ่นหาย ลาลายออก     ให้ช้ำชอก ลวงหลอกจันทร์
จึงย้อน นอนห้วงฝัน     ดินแดนนั้น อันแสนไกล

ร้อยเรียง สำเนียงเล่า     ดวงจันทร์เศร้า เหงาบ้างไหม
กอดจันทร์ กลั่นด้วยใจ   จากใบไม้และสายลม   

*******************************

[Lida]

ชื่อบทกลอน ก้าว...เธอและฉัน
ผู้แต่ง Lida

เราต่างคนต่างค้นหา
ต่างเวลาต่างวิถี
ต่างความคิดต่างชั่วดี
ต่างวจีต่างเยื่อใย

บนเส้นทางต่างเราก้าว
บางครั้งสาวเราชิดใกล้
บางครั้งเราต่างผินไป
แต่ก้าวไกลไปด้วยกัน

ก้าวทุกก้าวแม้เล็กใหญ่
ก้าวด้วยใจเธอและฉัน
ก้าวไปเถิดล้วนสำคัญ
ก้าวอย่างมั่นด้วยใจเธอ


แต่ให้เพียรถามดวงจิต
แลพินิจอยู่เสมอ
ว่าก้าวนี้อย่าละเมอ
อย่าเพียงเพ้อต่อมายา

จงเฝ้าดูภายในเจ้า
อย่าคอยเฝ้าแลห่วงหา
อย่าคอยดูนอกกายา
อย่าคอยบ้าเฝ้าดูไกล

แล้วสักวันจะตระหนัก
แลหลงรักครั้งยิ่งใหญ่
รักครั้งนี้ผิดเปลี่ยนไป
ไม่รักใครแม้รักตน

ไม่มีแล้วแม้คำถาม
ไม่มีกามหรือฉงน
ไม่มีแล้วอยากรวยจน
ไม่มีคนไม่มีใคร

 

[ปาระ]

ชื่อบทกลอน : เวลาว่างบนทางฝัน.....พลันวิมุตติ

ผู้แต่ง : ปาระ


บทเส้นทาง สร้างฝัน อันสวยหรู
สักหลาด ลาดปู เชิญสู่ขวัญ
นิมิตมิ่ง อิงเอื้อ ทุกเชื่อวัน
สารพัน สรรค์สร้าง สายทางตน

เมื่อเว้นว่าง สร่างงาน สานฝันไขว่
หยุดท่องไป ในจินต์ ถวิลผล
สงบจิต พิศเพ่ง เล็งกมล
เข้าเยี่ยมยล หนแห่ง สู่แหล่งธรรม

สติมั่น หมั่นดู ตามรู้เห็น
ทุกสิ่งเป็น เช่นไร ไขถลำ
ปฏิบัติ ขัดใจ จนไร้กรรม
การกระทำ ต่ำช้า ไม่พาที

เข้าไตรลักษณ์ หลักจริง อิงกระแส
สู่ดวงแด แน่นอน ถอนเหล่าผี
อนิจจัง ยังเปลี่ยน เวียนทวี
ว่าไม่มี แท้เที่ยง เป็นเพียงลม

ทนได้ยาก ยากยิ่ง ทุกสิ่งสรร
นามเจ้านั้น ชื่อทุกข์ เคล้าคลุกขม
ใครได้เชย เอ่ยออก ต่างบอกตรม
ไม่ภิรมย์ ชมชิด เป็นนิจจา

ไม่ใช่ตัว ใช่ตน ของคนไหน
อนัตตา ขานไข ไปทั่วหล้า
ละวางซึ่ง พึ่งธรรม ไม่นำพา
เหล่าอัตตา ตัวตน ทุกหนกาล

เห็นความว่าง ตามจริง ทุกสิ่งสรรพ
จิตขานขับ รับรู้ กู่ประสาน
สิ้นกิเลส เหตุก่อ บ่อบ่วงมาร
สู่นิพพาน การว่าง กลางฝันเอย

[BangPlaMa]

 

ชื่อบทกลอน:เวลาว่างบนทางฝัน(ฉันคิดเรื่องเธอ)
ผู้แต่ง:BangPlaMa

๐ทุกนาทีที่ฉันว่างบนทางฝัน
คิดเรื่องเธอเพ้อทั้งวันฉันคิดถึง
แม่สาวน้อยกลอยใจใฝ่คำนึง
ฉันรำพึงถึงลูกรักไม่พักเลย
๐เจ้าเกิดมาหน้าเหมือนพ่อลออพักตร์
เป็นที่รักประจักษ์แล้วแก้วตาเอ๋ย
เขาว่าแม่รักพ่อยิ่งจริงนักเอย
คำภิเปรยโบราณว่าท่าจะจริง
๐พ่อรักลูกลูกรู้ไหมใจเป็นห่วง
ด้วยพุ่มพวงเพ็ญพธูเป็นผู้หญิง
ถึงเวลาเจ้าออกเรือนหาเพื่อนอิง
เจ้าต้องทิ้งพ่อแม่นี้แน่นอน
๐เราคงร้างห่างกันฝันล่วงหน้า
ทุกเวลาที่ว่างลางสังหรณ์
บนทางฝันฉันละเมอเพ้อเป็นกลอน
มาเว้าวอนอ้อนลูกสาววัยเก้าเดือนฯ

[เนิน จำราย]

เวลาว่างบนทางฝัน....(พอเพียง)
เนินจำราย  ผู้ประพันธ์      

จะซื้อที่ สามไร่ กับหนึ่งงาน         
ปลูกผักหวาน บวบ,ตำลึง สักหนึ่งไร่
โหระพา สะระแหน่ สมุนไพร         
แซมเข้าไป กึ่งกลาง ระหว่างร่อง

ลงข้าวเจ้า ข้าวหนียว ไว้เกี่ยวกิน      
ปรับปรุงดิน โดยขี้ควาย ไร่ที่สอง
ทำไงดี ที่ไม่ติด ไกล้ชิดคลอง                         
ตริตรึกตรอง เอาละวะ ขุดสระน้ำ

กว้างยาวไร่ ลึกสามวา ข้ากำหนด      
เลี้ยงปลากด ทำโครงเคร่า เล้าไก่ค้ำ
อพิโธ่ คิดขึ้นมา นั่งหน้าคว่ำ             
ลืมจดจำ ซื้อควายสี่ ขี้เป็นปุ๋ย

ตัวเมียสาม ตัวผู้หนึ่ง จึงสมดุลย์      
ไว้เป็นทุน ให้ผัก,ดิน กินแก้มตุ่ย
ของกินมี น้ำมา อย่าเพิ่งคุย         
ยังเดินลุย นั่งกินลม ชมตะวัน

ส่วนที่เหลือ หนึ่งงาน ตระการตา      
จับทิศา มองเป็น เห็นสวรรค์
จะสร้างบ้าน พร้อมครัว รั้วไม่กั้น      
ใช้บันได หกขั้น นั้นพองาม

นั่งยิ้มมอง เป็นบุญตา อาณาเขต        
มือปกเกศ ประณตน้อม พร้อมลูกสาม
พระองค์ท่าน ทรงอุตส่าห์ พยายาม      
ดำริความ พอเพียง เลี้ยงลูกไทย

นี่แหละหนา เวลาว่าง ทางของฉัน      
ในความฝัน ยังสว่าง กระจ่างใส
ทำให้ได้ ดังที่ฝัน ฝ่าฟันไป         
ฝัน,คิด,ไกล แม้ยาก ยังอยากทำ

               
เนินจำราย 

[สุนันยา]

เพียงความหวัง...บนทางฝัน
โดย  สุนันยา...

ในความหวัง  นั่งคิด ลิขิตฝัน
อยากมีวัน เวลา พาสุขสม
สร้างวิมาน หวานชื่น อันรื่นรมย์
ปิดห้องใจ ขื่นขม  ที่ตรมนาน

เลิกอยู่ใน วังวน ของคนเหงา
ได้รับสุข ปลุกเร้า เคล้าประสาน
ลืมทุกสิ่ง ทิ้งปม ระทมมาน
กับวันวาน ผ่านช่วง ที่ล่วงมา

มีรักร้อย คอยป้อง ประคองหมาย
เคียงใจกาย หยิบยื่น ชื่นหรรษา
เขียนกานท์กลอนอ้อนออด พลอดอักษรา
ซ่อนน้ำตา หวานคม พร่างพรมจินต์

คราดาวเดือน เยี่ยมฟ้า ดารดาษ
ชมแสงสาด ดารา ประภาศิลป์
โสมอร่าม งามสรวง ห้วงเมฆินทร์
ลมรวยริน ยินเสียง สำเนียงไพร

ฟังเรไร บรรเลง บทเพลงกล่อม
อวลกลิ่นหอม ราตรี สีขาวใส
เกี่ยวก้อยเดิน ดูดาว พราวพิไล
คล้องดวงใจรักเรา ดั่งดาวเดือน

คือความหวัง ฝังไว้ ใจวาดฝัน
สำหรับฉัน คงไม่ มีใดเหมือน
เพียงเดียวดาย กับฝัน อันรางเลือน
สิ้นสุขเยือน..เตือนจิต....อย่าคิดไกล......

“สุนันยา”

[Nawaphat]

เวลาว่าง  บนทางฝัน

โดย นวภัทร

ไม่กล่าวถึง ซึ่งฝัน อันกระจ่าง
เพราะนี่คือ เวลาว่าง บนทางฝัน
คือเวลา ราคาแพง จะแบ่งปัน
คือเส้นทาง สร้างฝัน ที่ฉันมี

เก็บทุกสิ่ง ที่สุข สนุกบ้าง
ได้แล่นโลด ในทุกทาง อย่างเต็มที่
ประสบการณ์ คือกำไร ใครจะมี
อยู่ในนี้ อยู่ที่นี่ ที่หัวใจ

อาจประสบ พบพาน ความหวานชื่น
หรือขมขื่น มาปน ย่อมทนได้
รับรู้ซึ้ง ตรึงตา อาณาใจ
เส้นทางฝัน จึงยิ่งใหญ่ ได้เพราะเรา

หลายรู้สึก หลายอารมณ์ ปมชีวิต
หลายความคิด หลายความงาม ความเงียบเหงา
จะก่อขึ้น เป็นกำแพง ค่อยแบ่งเบา
ให้ทุเลา เมื่อไหล ลงไหล่ทาง

แล้วความฝัน จึงได้มา มากกว่าฝัน
เวลาว่าง ระหว่างนั้น คอยสรรสร้าง
สิ่งสำคัญ คือตัวตน บนหนทาง
เวลาว่าง จึงไม่ว่าง อีกต่อไป...

[/font][/size][/color]

[blues]

ขอแบ่งปัน ที่ฝันใฝ่
โดย..under

ยามเมื่อมีเวลาว่างบนทางฝัน
ขอแบ่งปันจารอักษรตอนคิดถึง
กลั่นเป็นคำหยาดย้อยห้อยคำนึง
เธอผู้ซึ่งห่างไกลจากใจตน

อยากจะบอกเธอผู้เดียวข้องเกี่ยวหา
วันเวลาหาใช่เป็นเช่นทุกหน
สำหรับฉันแม้จะนานสุดทานทน
หาได้พ้นเธอคนดีที่มีใจ

ยากจะลืมวันเวลาที่พาพบ
ยากจะจบเหมือนที่เป็นเช่นหนไหน
ยากจะลบเลือนลางแม้ทางไกล
ยากจะหันกลับไปแม้ไม่เจอ

คงต้องปล่อยให้ใจกลั่นปั้นอักษร
ถึงบังอรตอนหลับฝันนั่นเสมอ
โลกความจริงสิ่งที่ใช่ไม่เลิศเลอ
ขอพบเธอบนทางฝันนิรันดร์

[Nawaphat]

แจ่มกระจ่าง...ระหว่างฝัน
   อิ่มอารมณ์ร่มหัวใจละไมหวาน   สอดประสานโสตสดับประทับสรวง   
ระหว่างแนวนิรนามอร่ามรวง         ภวังค์เวิ้งเริงล่วงห้วงละเมอ
สัมผัสเบากลีบบางสอางค์กลิ่น    กระแสรินประทินร่ำสม่ำเสมอ
อาบละอองฟองไอไล้บำเรอ         ประหนึ่งเธอเนรมิตใกล้ชิดกัน
ชมลำนำคำคมภิรมย์ภาพ      เสนาะทราบส่วนลึกสำนึกมั่น
กล่อมสายรุ้งทุ่งโล่งโค้งตาวัน         กระชับขวัญที่ตอบรับให้จับใจ
เริงระบำในลำเนาใต้เงาเมฆ      แดนวิเวกก็ปรากฏความสดใส
พรมหญ้าเขียวเรียวสว่างน้ำค้างใบ      ซับหัวใจด้วยแสงแย้มแก้มตะวัน
เอนร่างอ่อนกลางธารซ่านกระแส   ชโลมแลหยาดเย็นกระเซ็นสั่น
ฟองฟ่องฟูอณูน้อยร้อยสัมพันธ์      อัศจรรย์ไปทั่วเนื้อหัวใจ
เพลินพำนักจักรวาลวิมานทิพย์   แสงกระพริบพรายพร่างสว่างไหว
ท่องสถานตระการแก้วแวววิไล      อาณาในใจสลักรักนิรันดร์
   สะกดศักดิ์อักษราภาษาศิลป์      ให้รสรินจินตนาฟากฟ้าฝัน
เพลินในภาพแห่งอารมณ์ร่มรำพัน      ประหนึ่งปันท่วงทำนองของหัวใจ...  Nawaphat

[/font][/size][/color][/size]

[จ.รัตติกาล]

ชื่อ:กลางทางระหว่างพัก
ผู้แต่ง:จ.รัตติกาล

ฉุดแรงขาพากายสู่ปลายฝัน
ทางเส้นนั้นนำเราสู่เป้าหมาย
ด้วยสองเท้าก้าวมั่นบนสันทราย
เรื่องหลากหลายได้เห็นไม่เว้นวัน

ในบางครั้งพังภินท์จนสิ้นท่า
ใจอ่อนล้าล้มกลิ้งแทบทิ้งฝัน
ท่ามนภาฟ้าครามเดินตามมัน
สารพันอุปสรรคประจักษ์ใจ

ยังเดินต่อพอเมื่อยเมื่อเหนื่อยพัก
ไกลยิ่งนักทางฝันของวันใส
มากขวากหนามข้ามผ่านทนทานไป
ฝันให้ไกลไปให้ถึงหนึ่งชีวิต

หนึ่งตัวตนวนว่ายก่อนตายจาก
มันสั้นมากเมื่อตรองมองลิขิต
สองหมื่นวัน-สองพันเก้าคราวอาทิตย์
แสนน้อยนิดชีวิตนั้นสั้นจะตาย

ก่อนสิ้นลมห่มดินชีวินดับ
ขอลองรับจับเส้นชัยในสุดสาย
บนทางฝันวันว่างพลางระบาย
เขียนคำคายร่ายกลอนพักผ่อนใจ

พอเหนื่อยหายคลายถอนเดินย้อนเข้า
เส้นทางเก่าเก็บฝันไม่หวั่นไหว
หนึ่งชีวาตม์ชาติหนึ่งต้องถึงชัย
แม้ทางไกลก็ไม่ยั้งแรงยังมีฯ

จ.รัตติกาล

[ตะวันฉาย]

ชื่อ:   ๐  เหนื่อยไหม  ๐
ผู้แต่ง:  ตะวันฉาย



  (๑)

...นับแต่วันที่เรานั้น...ปันรู้จัก
เฝ้าฟูกฟักถักทอ...กรอเส้นสาย
เพาะสัมพันธ์  ห่วงใย  ใส่ข้างกาย
สลักลายสายรัก...เทียวทักมา

...เธอคือเพียงหนึ่งเดียวเหนี่ยวใจฉัน
คืนและวันไม่เคยห่างทางห่วงหา
ร้อยมาลัยคล้องเศร้าคอยเฝ้าทา
ทั้งยูกยาทาใจ...ให้บรรเทา

...อนึ่ง  " คำว่ารัก"  สำหรับฉัน นั้นไร้ค่า
ทั้งเย็นชาไร้สิ้นเหมือนดินเผา
มีหัวใจก็ถูกหลวมยอมเป็นเงา
ให้รักเผา ด้วยฤทธิ์  แทบปลิดปลง

...จนมีเธอก้าวย่าง...อย่างคนรัก
ทุกอย่างหนักกลับเบา...เข้าก่อผง-
ปั้นก่อร่างสร้างเถาเป็นเนาดง
มือบรรจงประคองจับ...นับวันเจอ

...ใจเคยร้าวเธอแต้มต่อทอมาปิด
ร่องรอยชิดให้เหมือนเก่าเข้าเสนอ
ฉันเป็นใครเข้ามาพบ..ประสบเธอ
จนได้เจอเธอในใจเมื่อใดกัน


(๒)

...บางครั้งฉันอาจบื้อใบ้ในเรื่องรัก
บางครั้งผลักเทียวไสให้ไปนั้น
เหมือนเจ็บปวดทรวงในเหมือนใครฟัน
แผลเป็นพันก็ประจุลุดวงมาลย์

...ใช่ว่าฉันไม่รับรู้...หรือรู้สึก
ทั้งส่วนลึกนอกในที่ใส่สาน
ทำมืดบอด...กอดเหงา...เฝ้าดักดาน
ไร้ความหวานหว่านใจใส่ลงทอ

...ฉันไม่อยากดึงเธอมาพาเธอทุกข์
กลัวไม่สุขดั่งที่ฝันวันอยู่หอ
คราบน้ำตากลัวฉันทำนำมากรอ
ให้เธอท้อ...ที่เลือกฉัน...วันผ่านมา


(๓)

...เห็นเธอเหนื่อยกับเรื่องราวข่าวคราวฉัน
คืนและวันฉันเหม่อมอง...จ้องเพียงฟ้า
หลบแสงจันทร์วันกระจ่าง...ทางดารา
เช็ดน้ำตา...ใต้สีเหลือบ...เคลือบสีจันทร์...

...เมื่อความรักผูกเงื่อน...เสมือนถัก
กลอนสลักไร้กุญแจมิแปรผัน
ความรู้สึกบันทึกค่าว่าผูกพัน
สมองมันก็จำอยู่มิรู้เลือน...


(๔)

...เวลาเคว้างบนทางฝันหวั่นไหวหนอ
มือถักทอสายทาง...หรือวางเฉือน
บนทางเก่าล้มลุก...ปลุกใจเตือน
รอคลาดเคลื่อนเลื่อนแผลที่แผ่มอง

...ความว่างเปล่าทางฝัน...รอฉันไหม?
หรือมีใครรอท่า...มาสนอง
ณ วันนั้น ฝันจะจาง,สว่างรอง
ขอเราสองประคองฝัน...อย่าหวั่นเลย...


ตะวันฉาย
๑๙  มีนาคม  ๒๕๕๕

[ไร้นวล^^]

ชื่อบทกลอน:คืนว่างว่างบนทางฝัน
ชื่อผู้แต่ง:ไร้นาม

แสงลมอ่อนภากรคล้อยลอยลับแล้ว     
เสียงเจื้อยแจ้ววิหคร้องซ้องผสาน
พลางโผบินสู่ถิ่นรังหลังวิกาล
จันทร์คืบคลานเคลื่อนขับรับราตรี


เด่นสกาวหมู่ดาวส่องบนท้องฟ้า
ระยิบตาลลิตล้วนนวลฉวี
เป็นประกายฉายฉาบทาบธาตรี
แวววารีเรื่อเรืองไรทั่วสายธาร


นึกน้อมนำธรรมชาติท่านวาดไว้
เป็นแรงใจให้ชีวิตคิดฮึกหาญ
สู้อดทนฝึกฝนประสบการณ์
กลับคืนบ้านทอแสงไฟให้ประชา


เทียบเทียนนี้มีราคาว่ามากน้อย            
คงต่ำต้อยกว่าสุริเยนทร์เป็นนักหนา
หากสว่างบนทางมืดฝืดเคืองตา           
ครองคุณค่าดั่งดวงจันทร์ในวันเพ็ญ


เฉกตัวฉันยึดมั่นความฝันใฝ่                 
ท้องถิ่นไทยเจริญจรัสปราศทุกข์เข็ญ
แสนสงสารประชาชนทนลำเค็ญ        
จึงขอเป็นเทียนดวงน้อยคอยส่องทาง


มีพธูยืนอยู่เคียงพร้อมเพรียงพริ้ง
ไม่ประวิงอุปสรรคที่ขัดขวาง
ดุจดวงดาวพราวแสงคู่คคนางค์ 
เดินเคียงข้างสู่หลักชัยดั่งใจจง

[LoveDiidee]

ชื่อบทกลอน : กลับตัวให้ทัน
   
     ผู้แต่ง : Jurndiidee-Lovediidee



วันเวลาพาขีดเขียนเรื่องชีวิต
กรงขังจิตสอนให้กล้าชะตาแกร่ง
มีบทเรียนเปลี่ยนทางเดินของข้อคิด
เพียงก้าวผิดปิดประตูไม่รู้ทาง
ต้องตั้งหลักพักใจให้ว่างเปล่า
มองเรื่องราวให้ขาดบนทางฝัน
เป็นเวลาว่างของเราโดยเฉียบพลัน
เวลาพักบนทางฝันให้ปรับตัว
แต่ฉันกลัวเสียเวลาในช่วงแรก
เพราะยังแปลกและสับสนปนวุ่นวาย
ความว้าวุ่นที่ยังมีรุมทำร้าย
จนสุดท้ายตั้งสติตามนิยามธรรม
เมื่อจิตสบายกายพักผ่อนหายร้อนจิต
ฉันเริ่มคิดมองเรื่องราวที่เปลี่ยนผัน
มีเหตุการณ์มากมายต้องเผชิญและฝ่าฟัน
เส้นทางชันสู่ยอดฟ้า ณ ลานดาว
เป็นทางยาวบางคราวเราต้องหยุดพัก
แมวเหมียวน่ารักมาคลอเคลียอยู่เป็นเพื่อน
ฉันนั่งเล่นกับเจ้าเหมียวอย่างเพลิดเพลิน
เพื่อเชื้อเชิญความสุขสร้างสีสัน
สร้างบทเพลงบรรเลงร่วมแบ่งปัน
ทำนองฝันนั้นสบายคลายอารมณ์
ยามหายเหนื่อยอย่าเรื่อยเปื่อยลุกขึ้นใหม่
เมื่อจิตใจโปร่งเบาเงาควาามคิดจึงสร้างสรรค์
เริ่มลงมือจรดเส้นลายร่ายภาษาคำประพันธ์
ผ่านวาจาย้อนความจำรำพันไป
กลั่นออกมาเป็นบทความย้อนดูใจ
ฉันสนุกยามแต่งแต้มข้อความตามวิสัย
แต่งมาแต่งไปมากมายนับไม่ทัน
วันเบาเบาจึงเพลิดเพลินดำเนินไกล

[LoveDiidee]

ชื่อบทกลอน : รสเบาเบา เย้าอารมณ์

   
     
ผู้แต่ง : Jurndiidee-Lovediidee




ลานหญ้าทุ่งกว้างมองฟ้าใส
พรมดาวพราวแสงระยับใจ
สายลมพริ้วไหวสายน้ำรินเรื่อยมา
ยามอาทิตย์ส่องแสงบนท้องฟ้า
สีทองทาฉาบพื้นดินกลิ่นตะวัน
เมื่อแสงจันทร์แต่งแต้มฟ้าราตรี
นวลเข้าทีประดับดาวราวภาพวาด
ฉันหมายมาดคาดหวังพักพิงใจ
อารมณ์ไหวอ่อนหวานสำราญหนอ
เฝ้าเพียงรอลมพัดผ่านสดชื่นหนา
นั่งแกว่งไกวรสซาบซ่านผ่านอุรา
นิ่งทุกคราคิดความตามสมอง
ปรุงแต่งความนัยให้ตรึกตรอง
ให้คล้องจองภาษาว่าคำหวาน
จบเรื่องเขียนเรียงร้อยจากวันวาน
ฉันเข้าครัวตั้งเตาเคี่ยวน้ำตาล
สร้างตำนานกลมกล่อมก้นโรงครัว
เรื่องอร่อยจึงเริ่มต้นบนเตาไฟ
ละลายชอคโกแลตในหม้อใส
พร้อมเนยนมดึงรสขมให้ละเมียดละไม
ผงโกโก้ใส่ลงไปไข่แดงตามน้ำตาลร้อน
น้ำผึ้งนิดเหล้ารัมหน่อยค่อยค่อยกวน
กลิ่นอบอวนยวนเย้าเร้าแววตา
น่ากินหนาแต่ต้องรอให้เขาเย็น
ปั้นเป็นก้อนกลมกลมกลิ้งผงโกโก้
ไม่คุยโวอร่อยจริงจริงสนุกจัง