ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เศษเหล็ก//]

๐๐..นั่งละเมอ ลอยล่อง บนกองอากาศ
หยิบกระดาษ กับปากกา มาขีดเขียน
ยามเหงาๆ คิดถึงใคร? ใจวนเวียน
นึกเพี้ยนๆ โดดเดี่ยว เรื่อยไป

๐๐..ท่วงท้องฟ้า แสงดาว ระยิบระยับ
ประสานกับ สายลม ที่หวั่นไหว
ความรู้สึก ณ ตอนนั้น เหมือนขาดอะไร
แล้วทำไม น้ำตาถึงไหลริน

.................เศษเหล็ก.

[รัตนาวดี]

....ทำไมนะ เวลา คราที่เหงา
มีสิ่งหนึ่ง คอยเฝ้า เร้าถวิล
สิ่งคอยครอบ...งำฝัน ฉันเคยชิน
ครอบจนสิ้น จินตนา...ว้าเหว่ใจ....

....คิดถึงคน ที่เคย ชื่นเชยชิด
ผู้ดลจิต ให้ฉัน ต้องหวั่นไหว
ทำไมหนอ...พอเหงา เศร้าฤทัย
ไยต้องน้ำ..ตาไหล ให้เพราะ..เธอ....

รัตนาวดี
 

[panthong.kh]

เวิ้งว้างโดดเดี่ยว...แสนเดียวดาย
ไร้คู่อยู่เคียงกาย....โศกเศร้าหลายกายใจมันท้อ..และหน่าย
ครุ่นคิดจิตสับสนวุ่นวาย...มันทุรนทุราย..แทบทนไม่ไหวแล้วเออ

สั่งลมสั่งฟ้าบอกว่ารัก
เพิ่งประจักษ์ ชัดแจ้งยามแลงเพ้อ
ตกดึกนอนไม่หลับรู้ไหมเออ
เพราะคิดถึงเธอทุกวินาที
พันทอง

[เศษเหล็ก//]

๐๐..ทุกๆครั้ง..ในยาม..เงียบเหงา
ความโศกเศร้า ปกคลุม เรียกหา
ได้แต่นั่ง ละเมอ เพ้อตลอดเวลา
รู้สึกว่า จะบ้า ไปวันๆ

๐๐..ได้แค่คิด แค่นึก อยู่ข้างเดียว
ให้เปล่าเปลี่ยว อ้างว้าง ไหวหวั่น
คิดถึงเธอทีไร หัวใจมักสั่นๆ
ทุกๆ วัน มิรู้ เพราะอะไร

.....................เศษเหล็ก

[ใช่จากนิจนิรันด์]

                               ...ดอกราตรี ร่วงหล่น ยังโชยกลิ่น
                                            ...ยังได้ยิน เสียงสะอื้น คืนร่ำไห้
                                                 ...โชยกลิ่นหอม พร้อม เสียงเศร้าจากพี่ชาย
                                                      ...ลอยตามสาย อากาศ อันบางเบา
                                                 
                                                           ... อนูแห่ง ความเศร้า เคร้าจับจิต
                                                                 ...กลับชวนคิด พาจิต กลับยิ่งเหงา
                                                                     ...ลอยล่องไป ตามอากาศ อันบางเบา
                                                                         ...ประทะลม แห่งความเศร้า ของพี่ชาย

        


                                                                   

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 

หอมกลิ่นอวล ชวนจิต คิดถวิล
ช่างคุ้นชิน กลิ่นนาง มิจางหาย
ครั้งอิงแอบ แนบตัก เพื่อพักกาย
ชื่นขจาย คล้ายนักหนา กลิ่นราตรี

ฝากลมนำ คำซึ้ง ถึงเจ้าของ
มีคนหมอง ร้องครวญ ถึงนวลศรี
ไยหาญหัก พลักไส ไร้ปรานี
เหมือนแกล้งพี่ ชีวีวาย ตายทั้งเป็น.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[เศษเหล็ก//]

๐๐.. ไม่รู้สิ... ว่าทำไม... ใจหู่
ไม่รู้สิ...อยู่ๆ..อกสั่นไหว
ไม่รู้สิ...คิดเพ้อ..ร่ำไป
ไม่รู้สิ...เพราะอะไร..หัวใจเปราะบาง

๐๐..ก็นั่นไง...ไม่เคยรู้..อะไรในชีวิต
ก็นั่นไง...ไม่เคยผิด..อะไรสักอย่าง
ก็นั่นไง...ไม่เคยหวัง..อะไรใจอ้างว้าง
ก็นั่นไง...ไม่มีทาง..ยังหลอกตัวเอง

.............เศษเหล็ก.