จากดินหญ้าป่าเขา ใต้ร่มเงาผืนไม้ใหญ่
สู่กรุงเทพแดนไกล เอาหัวใจเป็นเดิมพัน
ใต้ร่มตึกระฟ้า ตระกาลตาเหมือนเมืองฝัน
ผู้คนบนสัมพันธ์ เขาเห็นกันบ้างหรือเปล่า
คืนนี้ลมราวี เพิ่มดีกรีความเหน็บหนาว
ค่ำคืนฟ้าไร้ดาว ดวงตาขาวไร้หัวใจ
เหม่อมองบนฟ้ากว้าง แสนอ้างว้างเกินกั้นไหว
ลูกจ๋าเจ้าจากไป อีกเมื่อไร. .จะกลับมา
เงินทองไม่ต้องการ อยากพบพานนะลูกจ๋า
บนเมืองที่ไกลตา พรากลูกยาจากเมืองดอน
น้ำตาแม่สะอื้น ทั้งหลับตื่นมิถ่ายถอน
ค่ำเช้าเฝ้าขอพร พบเจ้าก่อนจะสิ้นใจ. . .
จากไปนานเนิ่นแล้ว. . . .ลูกยา
ห่วงแม่เฝ้าห่วงหา. . . .ค่ำเช้า
เพียงส่งข่าวกลับมา. . . .บอกแม่
ทุกค่ำคืนแม่เฝ้า. . . .หวั่นเพ้อขอพร
วอนกราบเทพทั่วฟ้า. . . .พรหมแดน
พระมิ่งขวัญเมืองแมน. . . .ช่วยย้าย
ลูกแม่ที่หวงแหน. . . .เกินกล่าววาจา
ก่อนที่ลมสุดท้าย. . . .แม่นี้ หมดลง. . .
