ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อริญชย์]

 

๐รอ...ข่าวกางเขนดง๐

๐กางเขนดงโบยบินไปถิ่นไหน
จึงทิ้งให้เอี้ยงเหงาจับเจ่าหม่น
หรือถลาปรบปีกบินหลีกคน
ที่ขัดสนออกมาตามล่ากิน

๐หรือทุ่งแร้งนาร้างน้ำค้างเหือด
กางเขนเดือดร้อนใจจึงไกลถิ่น
หรือเจ้าอยากร่อนเร่ชมเมฆินทร์
จึงโบยบินไปลับไม่กลับรัง

๐หรือวัตถุโลกใหม่ยั่วใจเจ้า
จึงบินเข้าเมืองทองไม่ร้องสั่ง
หรืออยู่ป่าเดียวดายเจ็บพ่ายพัง
จึงทิ้งรังลืมหมู่เข้าสู่เมือง

๐เจ้าคงลืมทุ่งหญ้า เขื่อน ป่าเขา
ฟ้าสีเทา ทนอยู่ไม่ฟูเฟื่อง
หลงแสงสีพวยพุ่งงามรุ่งเรือง
ทิ้งฟางเฟือง คลอง คุ้ง และทุ่งนา

๐กางเขนดงโบยบินอยู่ถิ่นไหน
หมู่นกไพรร้องขานกังวานป่า
ชะเง้อคอรอรับเจ้ากลับมา
เพื่อถลาปีกสุขสันต์เช่นวันวาน!ฯ

                         อริญชย์
                      ๒๔/๒/๒๕๕๕   [/color]

ขอบคุณภาพ จาก www.google.com

 

<a href="http://www.youtube.com/v/RCRBk9uL-TA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/RCRBk9uL-TA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[--ณัชชา--]

กางเขนดงหลงป่าเจ็บสาหัส
เพิ่งรู้ชัดว่าใจไร้วันหวาน
หลงเมืองกรุงสุดท้อทรมาน
ใจร้าวรานแสนทุกข์ถูกหลอกลวง

จะกลับคืนผืนป่าไม่กล้ากลับ
ถูกเขาจับกักขังดั่งห่วงหวง
อิสระหมดไปไม่อาจทวง
ชีพคงล่วงลับหายตายคากรง

--ณัชชา--

 

[ดาว อาชาไนย]

จะปลอบกางเขนเจ้าอย่าเศร้าสร้อย
ไปกลางดอยไกลถิ่นจึงบินหลง
สารพัดสัตว์ร้ายในกลางดง
อย่าพะวงเพราะที่นี่มีความรัก

ยามที่หนาวร้าวฤดีมีอกอุ่น
นุ่มละมุนซุกไอไม่ขังกัก
เปิดกรงทองของเจ้าให้เนาพัก
นอนหนุนตักออดอ้อนเว้าวอนคำ

จะกล่าวกลอนกล่อมกมลจนเจ้าหลับ
ดาวระยับเดือนอะเคื้อเมื่อยามค่ำ
คอยโอบคลุมคุ้มภัยให้ประจำ
อย่าชอกช้ำหทัยในกรงทอง

ดาว อาชาไนย

[บูรพาท่าพระจันทร์]

กางเขนดง หลงทาง คิดร้างสวน
ทิ้งลำดวน มวลมิตร จิตต์แบ่งสอง
เอี้ยงชะแง้ แลหา ส่ายตามอง
ฤทัยหมอง ครองเศร้า เหน็บหนาวทรวง

จากทุ่งนา ลาลับ มิกลับอีก
ใจคงปลีก หลีกนา มาเมืองหลวง
หากวันใด ใจช้ำ เพราะคำลวง
จะขอทวง ดวงสมร จรกลับนา.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์ 

[Prapacarn ❀]

..... กางเขนดงโบยบินไปถิ่นไหน
จึงทิ้งให้เอี้ยงเหงาจับเจ่าหม่น
หรือถลาปรบปีกบินหลีกคน
ที่ขัดสนออกมาตามล่ากิน....
“อริญชย์”

เจ้าพร่ำเพรียกเรียกคู่อยู่กลางปรก
แนวไผ่รกหนามเกี่ยวเรียวหางวิ่น
ให้อ่อนแรงแห้งโหยเฝ้าโบยบิน
จนหลงถิ่นสั่นสะท้านพานปีกล้า...

เป็นเพียงนกกลางดงหลงใฝ่ฝัน
เผลอรำพันลืมตนก่นเพ้อหา
ถึงยูงทองท่องสรวงทวงถามมา
กางเขนป่าชอกช้ำบ่วงคำร้อย

เจ้าอยู่ดงพงไพรใจแสนซื่อ
ยังยึดถือคำสัญญาที่มาอ่อย
คือกำหนดกฏของใจไม่เลื่อนลอย
บินเศร้าสร้อยหลงทาง...กางเขนดง

แซมค่ะ
 

[กังวาน]

มิอยากกลับลับลา...สู่ป่าใหญ่
เพราะอยากไม่รวมอยู่กับหมู่หงส์
กางเขนเศร้าเจ้ามาแต่ป่าดง
เจ้าก็คงกลับคืนอย่าฝืนทน

มากระโดดโลดเต้นเล่นบนขอน
ลืมนครแสงสีที่สับสน
รักที่นี่มีให้ไม่อับจน
อย่าหลงกลคำบอกที่หลอกลวง

มาลงหลักปักฐานที่บ้านฉัน
เหมือนสวรรค์บนดินถิ่นแดนสรวง
แล้วจะพาเจ้าบินกินข้าวรวง
เอี้ยงขอควงกางเขนดง...เลิกหลงทุย

[D]

มิอยากกลับลับลา...สู่ป่าใหญ่
เพราะอยากไม่รวมอยู่กับหมู่หงส์
กางเขนเศร้าเจ้ามาแต่ป่าดง
เจ้าก็คงกลับคืนอย่าฝืนทน

มากระโดดโลดเต้นเล่นบนขอน
ลืมนครแสงสีที่สับสน
รักที่นี่มีให้ไม่อับจน
อย่าหลงกลคำบอกที่หลอกลวง

มาลงหลักปักฐานที่บ้านฉัน
เหมือนสวรรค์บนดินถิ่นแดนสรวง
แล้วจะพาเจ้าบินกินข้าวรวง
เอี้ยงขอควงกางเขนดง...เลิกหลงทุย

(เอี้ยงขอควงกางเขนดง...เลิกหลงทุย-น้อยใจแล้วนะ)

ทิ้งให้ทุยลุยทุ่งยันรุ่งเช้า
ใจร้ายเจ้าเอี้ยงน้อยคอยถ่มถุย
ไปหลงเพลินเดินดงมิลงลุย
เพื่อนเจ้าทุยไม่มีที่บ้านนา

วอนเอี้ยงกลับมาหาทุยฟังขลุ่ยเสียง
ยินสำเนียงเพรียกพร่ำคร่ำครวญหา
อย่าหลงเลย"กางเขนดง"จงกลับมา
ทุยคอยหาเี้อี้ยงกลับจับหลังทุย

(เป็นทุยก็ได้)

ผู้หญิงดินๆ