ดั่งดินทรายกลายต้นมิพ้นแหล่ง
แม้ปั้นแต่งตัวตนใหญ่ล้นหลาย
ถึงต่อสูงจูงเข็นมิเห็นปลาย
แต่สุุดท้ายทลายรื้อก็คือดิน
ชีวิตหน๋อพอเกิดกำเนิดได้
ตะเกียดตะกายเช้าค่ำร่ำถวิน
ไม่รู้หน่ายหมายมุ่งปรุงชีวิน
คิดผกผินจากดินบินเป็นดาว
ต่างเรียนรู้ลู่ทางก่อร่างฝัน
ขับเคลื่อนฟันเฟืองเดินเผชิญก้าว
ทุ่มแรงใจใส่พลังบินยังดาว
แม้โฉดฉาวดึงดันมิหวั่นกลัว
ทางก็ไกลไปก็ดีหนีก็ช้ำ
ยิ่งถลำกล้ำมายาตาสลัว
ตัวต้องเด่นดังก้องดีต้องตัว
ไม่เห็นหัวผู้ใดในสายตา
สุดท้ายเล่าเจ้านี้ต้องมีดับ
เปลี่ยนคืนกลับร่วงลับดับสังขาร์
ชีพสลายทลายลงร่วงลงมา
วัฏสังสาร์สิ่งนั้นไม่ผันไป
มาแต่ตัวตายไปไปแต่ตัว
ทรัพย์ท่วมหัวพอตายใช้ได้ไหม
จากผืนดินผินโผจนโตไกล
ล้วนดับไขได้เพียงนี้ธุลีดินฯ
จ.รัตติกาล
