ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

สุดจะทน เดินต่อท้อ และหน่าย
สุดจะหมาย สมัคร รักไม่สม
สุดคะนึง ถึงเขา ร้าวระบม
สุดระทม ขมขื่น ตอนตื่นมา

สุดจะเอื้อม มือถึง ชึ่งความรัก
สุดจะผลัก หักห้าม เหมือนตามล่า
สุดไหวหวั่น รันทด หมดน้ำยา
สุดจักเอื้อม มือคว้า มาไว้ครอง

สุดจะเอื้อม มือถึง จึงต้องปล่อย
สุดจะสอย คอยถาม ตามสนอง
สุดรันทด หมดหวัง ต้องนั่งร้อง
สุดสุดต้อง ปล่อยวาง อย่างเดียวดาย
พันทอง

[...สียะตรา..]

สุดจะ.............เอื่อม ...................มือถึง ชึ่งความรัก
สุดจะผลัก หักห้าม เหมือนตามล่า
สุดไหวหวั่น รันทด หมดน้ำยา
สุดจัก.............เอื่อม.................... มือคว้า มาไว้ครอง

สุดจะ..............เอื่อม.................... มือถึง จึงต้องปล่อย
สุดจะสอย คอยถาม ตามสนอง
สุดรันทด หมดหวัง ต้องนั่งร้อง
สุดสุดต้อง ปล่อยวาง อย่างเดียวดาย
พันทอง




...




......จะ..................เอื้อม...........เดือนดารามาสนิท

...จงสะกิดใจตนว่า..อย่าผยอง

...เป็นเพียงโคลนริมตลิ่ง..อิงน้ำคลอง

...หากลำพอง.............เอื้อม........ดาวชมมิสมควร

[sunthornvit]

สุดจะทน เดินต่อท้อ และหน่าย
สุดจะหมาย สมัคร รักไม่สม
สุดคะนึง ถึงเขา ร้าวระบม
สุดระทม ขมขื่น ตอนตื่นมา

สุดจะเอื่อม มือถึง ชึ่งความรัก
สุดจะผลัก หักห้าม เหมือนตามล่า
สุดไหวหวั่น รันทด หมดน้ำยา
สุดจักเอื่อม มือคว้า มาไว้ครอง

สุดจะเอื่อม มือถึง จึงต้องปล่อย
สุดจะสอย คอยถาม ตามสนอง
สุดรันทด หมดหวัง ต้องนั่งร้อง
สุดสุดต้อง ปล่อยวาง อย่างเดียวดาย
พันทอง

เธอสุดแล้ว  แต่พี่  นี้ไม่สุด
จะให้หยุด  ค้างคา  น่าฉงาย
พี่ไม่ยอม  พี่ไม่ยอม  ขอยอมตาย
เจียนถึงป้าย  รอมร่อ  ขออย่าปราม

รักของพี่  ช้าช้า  พร้าสองเล่ม
ต้องดึงเกมส์  เต็มที่  มิผลีผลาม
อย่าพึ่งด่วน  หงุดหงิด  คิดวู่วาม
ปล่อยไปตาม  ธรรมชาติ  อย่าหวาดกลัว

สุนทรวิทย์

[บูรพาท่าพระจันทร์]

สุดจะทน เดินต่อท้อ และหน่าย
สุดจะหมาย สมัคร รักไม่สม
สุดคะนึง ถึงเขา ร้าวระบม
สุดระทม ขมขื่น ตอนตื่นมา

สุดจะเอื้อม มือถึง ชึ่งความรัก
สุดจะผลัก หักห้าม เหมือนตามล่า
สุดไหวหวั่น รันทด หมดน้ำยา
สุดจักเอื้อม มือคว้า มาไว้ครอง

สุดจะเอื้อม มือถึง จึงต้องปล่อย
สุดจะสอย คอยถาม ตามสนอง
สุดรันทด หมดหวัง ต้องนั่งร้อง
สุดสุดต้อง ปล่อยวาง อย่างเดียวดาย
พันทอง

คงสิ้นสุด หยุดรัก ลงสักครั้ง
คงไม่พลั้ง ดังเก่า เศร้าเหลือหลาย
คงต้องพัก สักหน ทนเดียวดาย
คงไม่ตาย วายวาง แยกทางกัน

คงพบใหม่ ได้ดี เมื่อหนีเก่า
คงบรรเทา เศร้าวิโยค ทุกข์โศกศัลย์
คงประจักษ์ รักจริง ยิ่งอนันต์
คงสุขพลัน ทันใด สมใจปอง.../


 

บูรพาท่าพระจันทร์

[กังวาน]

สุดที่รักหักใจพี่ไปแล้ว
สุดจะแน่วแน่ทนกมลหมอง
สุดที่เราเฝ้าจับประคับประคอง
สุดท้ายนองน้ำตาขอลาที

สุดจะฝืนขืนใจให้อยู่ต่อ
สุดจะขอคนงอนอ้อนดวงศรี
สุดทางตันฉันมันคนไม่ดี
สุดแค่นี้ขอลาลับไม่กลับคืน

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

......จะ..................เอื้อม...........เดือนดารามาสนิท

...ก็สะกิดใจตนอย่างหม่นหมอง

...เป็นเพียงโคลนริมตลิ่ง..อิงน้ำคลอง

...หากผยอง.............เอื้อม........ดาวชมมิสมควร


สียะตรา




หวังเพียงมองจ้องจันทร์ไม่ฝันไกล

ขอแค่ใฝ่ใคร่มอง  .... ไม่ผันผวน

เป็นแค่เศษส่วนเกินเมินชมชวน

มีอารมณ์รัญจวน  ....  ครวญกับจันทร์

พระอาทิตย์อัสดง

[...สียะตรา..]

......เขียนกลอนบทข้างต้น...ไม่ได้มาจากความ"ริษยา".....แต่...ก็ไม่ได้มาจากความปราถนาดีจะชี้แนะดังเช่นที่ทำมาหลังไมค์กับรุ่นน้องรุ่นหลานตลอดเวลาที่เข้ามาที่นี่....แค่อยากเห็น"คุณภาพ"....มากกว่าปริมาณ...และพวกมากลากไป...

[panthong.kh]

เธอสุดแล้ว  แต่พี่  นี้ไม่สุด
จะให้หยุด  ค้างคา  น่าฉงาย
พี่ไม่ยอม  พี่ไม่ยอม  ขอยอมตาย
เจียนถึงป้าย  รอมร่อ  ขออย่าปราม

รักของพี่  ช้าช้า  พร้าสองเล่ม
ต้องดึงเกมส์  เต็มที่  มิผลีผลาม
อย่าพึ่งด่วน  หงุดหงิด  คิดวู่วาม
ปล่อยไปตาม  ธรรมชาติ  อย่าหวาดกลัว

สุนทรวิทย์

[/quote]

ไม่เคยกลัว ใครใคร ในหล้านี้
กลัวความดี อย่างเดียว เสียวไปทั่ว
พี่ไม่สุด หยุดก่อน นอนระรัว
เอาให้ชัวร์ ปางตาย อย่าหน่ายลา

พี่แก่แล้ว ความชรา มาสะดุด
เลยไม่สุด ทรุดโทรม โหมหมดท่า
เรี่ยวแรงถอย คอยจ้อง มองกานดา
ปวดอุรา แทบแย่ แก่เกินไป

ถ้ารู้ตัว ว่าช้า มาตีสี่
อาจจะเจอ ของดี ที่นี่ได้
เหตุผิดพลาด เพราะชักช้า ว่ากันไป
มัวพิรี้ พิไร ไม่ทันกิน
พันทอง

[panthong.kh]

สุดจะทน เดินต่อท้อ และหน่าย
สุดจะหมาย สมัคร รักไม่สม
สุดคะนึง ถึงเขา ร้าวระบม
สุดระทม ขมขื่น ตอนตื่นมา

สุดจะเอื้อม มือถึง ชึ่งความรัก
สุดจะผลัก หักห้าม เหมือนตามล่า
สุดไหวหวั่น รันทด หมดน้ำยา
สุดจักเอื้อม มือคว้า มาไว้ครอง

สุดจะเอื้อม มือถึง จึงต้องปล่อย
สุดจะสอย คอยถาม ตามสนอง
สุดรันทด หมดหวัง ต้องนั่งร้อง
สุดสุดต้อง ปล่อยวาง อย่างเดียวดาย
พันทอง

คงสิ้นสุด หยุดรัก ลงสักครั้ง
คงไม่พลั้ง ดังเก่า เศร้าเหลือหลาย
คงต้องพัก สักหน ทนเดียวดาย
คงไม่ตาย วายวาง แยกทางกัน

คงพบใหม่ ได้ดี เมื่อหนีเก่า
คงบรรเทา เศร้าวิโยค ทุกข์โศกศัลย์
คงประจักษ์ รักจริง ยิ่งอนันต์
คงสุขพลัน ทันใด สมใจปอง.../

 

บูรพาท่าพระจันทร์

เจออุปสรรค แค่นี้ พี่จะถอย
ไหนเคยบอก เนื้อกลอย จักคอยจ้อง
เป็นหนุ่มใหญ่ วัยดึก คึกคะนอง
แค่ลองของ ก็ถอยฉาก ลำบากใจ

ยังสมัคร รักใคร่ ในตัวพี่
รอหน่อยหนา คนดี อย่ามีใหม่
รักร่วมสร้าง ของเรา เก่าก่อนไง
จำได้ไหม เคยไป เดินไล่ควาย
พันทอง

[panthong.kh]

สุดที่รักหักใจพี่ไปแล้ว
สุดจะแน่วแน่ทนกมลหมอง
สุดที่เราเฝ้าจับประคับประคอง
สุดท้ายนองน้ำตาขอลาที

สุดจะฝืนขืนใจให้อยู่ต่อ
สุดจะขอคนงอนอ้อนดวงศรี
สุดทางตันฉันมันคนไม่ดี
สุดแค่นี้ขอลาลับไม่กลับคืน

สุดทางรัก ที่ไหน ใครบอกเล่า
รังรักเก่า สองเรา ยังคงชื่น
เมื่อวานนี้ พี่พรอดรัก กับขวัญยืน
ไยถึงลืม ได้ลง คงเมามัว

ยังไม่สุด ทางหรอก จะบอกให้
ถึงอย่างไร ยังปองหมาย ชายกะหลั่ว
ด้วยรักจริง หวังแต่ง ใช่แกล้งกลัว
แต่ชัวร์ชัวร์ กลัวเมียพี่ ตั้งสี่คน
พันทอง

[panthong.kh]

หวังเพียงมองจ้องจันทร์ไม่ฝันไกล

ขอแค่ใฝ่ใคร่มอง  .... ไม่ผันผวน

เป็นแค่เศษส่วนเกินเมินชมชวน

มีอารมณ์รัญจวน  ....  ครวญกับจันทร์

พระอาทิตย์อัสดง
[/quote]

อันความหวัง เพียงมี ก็ดีมาก
เราจึงต้อง ลำบาก ไขว้คว้านั่น
ขออวยพร ให้น้อง ทุกวี่วัน
ครามองจันทร์ ชื่นฤทัย ในราตรี

อย่าดูถูก ตัวเอง เฉกเช่นนั้น
เราก็คน เหมือนกัน สัมพันธ์นี่
อันอารมณ์ รัญจวน เป็นสิ่งดี
ขออวยชัย ให้จงมี สุขขีพลัน
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เจออุปสรรค แค่นี้ พี่จะถอย
ไหนเคยบอก เนื้อกลอย จักคอยจ้อง
เป็นหนุ่มใหญ่ วัยดึก คึกคะนอง
แค่ลองของ ก็ถอยฉาก ลำบากใจ

ยังสมัคร รักใคร่ ในตัวพี่
รอหน่อยหนา คนดี อย่ามีใหม่
รักร่วมสร้าง ของเรา เก่าก่อนไง
จำได้ไหม เคยไป เดินไล่ควาย

พันทอง

อุปสรรค จักแน่ สักแค่ไหน
กลัวทำไม ใช่นาน ก็พานหาย
แต่เบื่อคน บ่นบ้า ช่างน่าอาย
พ่นน้ำลาย ขายหน้า ระอาจัง

เบื่อไล่ควาย หน่ายแหนง เหมือนแกล้งพี่
ชอบเซ้าซี้ จี้ตะบึง ทำขึงขัง
พี่คนไทย ใช่พม่า น่าจะฟัง
ทุกวันยัง สั่งสอน ไล่ต้อนควาย

เปลี่ยนเป็นม้า ยาใจ ได้ไหมนี่
ดูเข้าที ขี่เป็น เห็นผึ่งผาย
ขี่กระบือ ลือลั่น ชวนขันตาย
เสียเชิงชาย หลายชาติ ทิ้งมาดแมน.../
 

 


บูรพาท่าพระจันทร์

[panthong.kh]

เจออุปสรรค แค่นี้ พี่จะถอย
ไหนเคยบอก เนื้อกลอย จักคอยจ้อง
เป็นหนุ่มใหญ่ วัยดึก คึกคะนอง
แค่ลองของ ก็ถอยฉาก ลำบากใจ

ยังสมัคร รักใคร่ ในตัวพี่
รอหน่อยหนา คนดี อย่ามีใหม่
รักร่วมสร้าง ของเรา เก่าก่อนไง
จำได้ไหม เคยไป เดินไล่ควาย

พันทอง

อุปสรรค จักแน่ สักแค่ไหน
กลัวทำไม ใช่นาน ก็พานหาย
แต่เบื่อคน บ่นบ้า ช่างน่าอาย
พ่นน้ำลาย ขายหน้า ระอาจัง

เบื่อไล่ควาย หน่ายแหนง เหมือนแกล้งพี่
ชอบเซ้าซี้ จี้ตะบึง ทำขึงขัง
พี่คนไทย ใช่พม่า น่าจะฟัง
ทุกวันยัง สั่งสอน ไล่ต้อนควาย

เปลี่ยนเป็นม้า ยาใจ ได้ไหมนี่
ดูเข้าที ขี่เป็น เห็นผึ่งผาย
ขี่กระบือ ลือลั่น ชวนขันตาย
เสียเชิงชาย หลายชาติ ทิ้งมาดแมน.../
 
 

บูรพาท่าพระจันทร์

โถพี่ชาย ควายบางตัว น่ากลัวนัก
ควายเขาหัก  แถมแก่ แย่เหลือแสน
ชอบไล่ขวิด อยู่เรื่อย น้องเมื่อยแทน
เพราะเป็นควาย แกรนแกรน ขุ่นแค้นใจ

ถ้าเป็นม้า คงจะดี ขี่ได้เหมาะ
จัดจำเพาะ พี่นั้น มันควบได้
เป็นจ๊อกกี้ ขี่ม้า  ล่าควายไป
สุขสบาย เป็นไหนไหน ไล่ต้อนควาย
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

เจออุปสรรค แค่นี้ พี่จะถอย
ไหนเคยบอก เนื้อกลอย จักคอยจ้อง
เป็นหนุ่มใหญ่ วัยดึก คึกคะนอง
แค่ลองของ ก็ถอยฉาก ลำบากใจ

ยังสมัคร รักใคร่ ในตัวพี่
รอหน่อยหนา คนดี อย่ามีใหม่
รักร่วมสร้าง ของเรา เก่าก่อนไง
จำได้ไหม เคยไป เดินไล่ควาย

พันทอง

อุปสรรค จักแน่ สักแค่ไหน
กลัวทำไม ใช่นาน ก็พานหาย
แต่เบื่อคน บ่นบ้า ช่างน่าอาย
พ่นน้ำลาย ขายหน้า ระอาจัง

เบื่อไล่ควาย หน่ายแหนง เหมือนแกล้งพี่
ชอบเซ้าซี้ จี้ตะบึง ทำขึงขัง
พี่คนไทย ใช่พม่า น่าจะฟัง
ทุกวันยัง สั่งสอน ไล่ต้อนควาย

เปลี่ยนเป็นม้า ยาใจ ได้ไหมนี่
ดูเข้าที ขี่เป็น เห็นผึ่งผาย
ขี่กระบือ ลือลั่น ชวนขันตาย
เสียเชิงชาย หลายชาติ ทิ้งมาดแมน.../
 
 

บูรพาท่าพระจันทร์

โถพี่ชาย ควายบางตัว น่ากลัวนัก
ควายเขาหัก  แถมแก่ แย่เหลือแสน
ชอบไล่ขวิด อยู่เรื่อย น้องเมื่อยแทน
เพราะเป็นควาย แกรนแกรน ขุ่นแค้นใจ

ถ้าเป็นม้า คงจะดี ขี่ได้เหมาะ
จัดจำเพาะ พี่นั้น มันควบได้
เป็นจ๊อกกี้ ขี่ม้า  ล่าควายไป
สุขสบาย เป็นไหนไหน ไล่ต้อนควาย
พันทอง

เกิดชาติหน้า คราไหน หลีกไกลเถิด
อย่ากำเนิด เกิดกระบือ ชื่อเสียหาย
จงจำไว้ ให้จริง ทั้งหญิงชาย
มีมากมาย ควายนั้น ฉันขอเมิน

เจ็บแล้วจำ คำนี้ ชี้ว่าคน
เจ็บแล้วทน คนติ มิสรรเสริญ
แถมต่อว่า บ้าใบ้ หาใดเกิน
เจ็บแล้วเพลิน เดินซน ทนเหมือนควาย.../

 

ป.ล.ขออภัยที่ลงคำว่าควายถี่ไปหน่อยเน้อ..ฝังใจจำ

บูรพาท่าพระจันทร์

[รพีกาญจน์]

ขออนุญาต ไม่สัมผัส คำว่า.ควาย.

สุดที่สุด หยุดสนิท ยืนชิดเท้า
หายใจเข้า ลึกลึก ผนึก.ปล่อย
มองข้างหน้า ตาพับ หลับล่องลอย
คิดถดถอย ถึงกาล ผ่านเรื่อยมา

ทุกทุกอย่าง ย่อมมี ที่เริ่มต้น
อาจปะปน เพาะเหตุ กิเลสหนา
ถูก.รัก.โลภ.โกรธ.หลง.ชงอุรา
กำหนดค่า เป็นไป ไม่สมดุลย์

เมื่อเยาวัย ใคร่รัก สมัครมั่น
ความผูกพัน แรกเดิม เติมจากศูนย์
ความคิดถึง ซึ้งใจ ได้เพิ่มพูน
อยากคว้าคุณ สมสู่ เป็นคู่ครอง

หวังภิรมย์ ไม่สม อารมณ์คิด
ภาวะจิต ว้าวุ่น จนขุ่นหมอง
ถึงละร้าง ถ่างฝัน บิดครรลอง
ผู้หมายปอง เลิกเร้น อย่างเย็นชา

เกิดโมโห โทสะ วิปริต
เพียงครุ่นคิด ด้านหนึ่ง จึงมิน่า
ปล่อยเก็บกด ผดโผล่ พลั้งโกรธา
เพลินไล่ล่า ล้างแค้น ใช้แฟนเปลือง

สุดที่สุด หยุดเถิด ประเสริฐศรี
สร้างราคี เช้าเย็น ไม่เป็นเรื่อง
เพราะรักดอก บอกมา อย่าขุ่นเคือง
มีมากเมือง เพียรคบ..พบคนดี

รพีกาญจน์ 59

[panthong.kh]

ขออนุญาต ไม่สัมผัส คำว่า.ควาย.

สุดที่สุด หยุดสนิท ยืนชิดเท้า
หายใจเข้า ลึกลึก ผนึก.ปล่อย
มองข้างหน้า ตาพับ หลับล่องลอย
คิดถดถอย ถึงกาล ผ่านเรื่อยมา

ทุกทุกอย่าง ย่อมมี ที่เริ่มต้น
อาจปะปน เพาะเหตุ กิเลสหนา
ถูก.รัก.โลภ.โกรธ.หลง.ชงอุรา
กำหนดค่า เป็นไป ไม่สมดุลย์

เมื่อเยาวัย ใคร่รัก สมัครมั่น
ความผูกพัน แรกเดิม เติมจากศูนย์
ความคิดถึง ซึ้งใจ ได้เพิ่มพูน
อยากคว้าคุณ สมสู่ เป็นคู่ครอง

หวังภิรมย์ ไม่สม อารมณ์คิด
ภาวะจิต ว้าวุ่น จนขุ่นหมอง
ถึงละร้าง ถ่างฝัน บิดครรลอง
ผู้หมายปอง เลิกเร้น อย่างเย็นชา

เกิดโมโห โทสะ วิปริต
เพียงครุ่นคิด ด้านหนึ่ง จึงมิน่า
ปล่อยเก็บกด ผดโผล่ พลั้งโกรธา
เพลินไล่ล่า ล้างแค้น ใช้แฟนเปลือง

สุดที่สุด หยุดเถิด ประเสริฐศรี
สร้างราคี เช้าเย็น ไม่เป็นเรื่อง
เพราะรักดอก บอกมา อย่าขุ่นเคือง
มีมากเมือง เพียรคบ..พบคนดี

รพีกาญจน์ 59

หายใจเข้า ลึกลึก นึกอยู่แล้ว
มองเห็นแวว มันออก บอกว่าขี้
ไม่อยากยื้อ ดึงดัน มันไม่ดี
จึงขอหยุด เท่านี้ มิตอแย

เราหยุดแล้ว แต่ท่าน นั้นไม่หยุด
ตามยื้อยุด ฉุดกระชาก ลำบากแน่
เรื่องขี้ผง หมอกควัน มันหนาแท้
ถ้าไม่ยั้ง เราแย่ เห็นแก่ตัว

เรื่องกิเลส ตัณหา ราคะกรุ่น
ให้ว้าวุ่น ในจิต มิคิดกลั้ว
แต่ยิ่งหนี เหมือนยิ่งไล่ ช่างน่ากลัว
คอยพันพัว อยู่บ่อยบ่อย ไม่ค่อยงาม

เห็นคนอื่น ได้ดี ยินดีด้วย
แผ่เมตตา อำนวย ช่วยมองข้าม
โลกน่าอยู่ สดใส น้ำใจงาม
มิใช่ทราม ยามขุ่นข้อง จ้องฆ่าฟัน

สุดที่สุด ขอหยุด ไว้เท่านี้
จงปรานี รักพี่ มิแปรผัน
สุดสุดแล้ว ขอหยุด สุดสิ้นพลัน
มิยกตน ข่มท่าน มันไม่ควร
พันทอง

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ถึงที่สุด หยุดตาย มิได้หรอก
ความกลิ้งกลอก ชอกช้ำ เศร้ากำศรวล
ความซื่อใส ใจจริง สิ่งทั้งมวล
ควรมิควร ชวนคิด อนิจจัง

อันน้ำใจ ไมตรี หากมีมอบ
รับแล้วขอบ คุณพร้อม น้อมฝากฝัง
สิ่งใดดี ชี้สดับ ควรรับฟัง
พึงอินัง ชั่งจิตต์ เป็นศิษย์ครู

มิมีหมด สดใส น้ำใจจิตต์
ไม่มีพิษ ฤทธิ์รัก มักเลิศหรู
ดั่งสายฝน หล่นหลั่ง ลงพรั่งพรู
รินรดสู่ หมู่เหล่า ผู้เฝ้ารอ.../


 


บูรพาท่าพระจันทร์