ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

กลุ่มหมอกลอย  เคว้งคว้าง  อยู่กลางป่า
คล้ายวิญญาณ์  ภูตพราย  กรายหลอกหลอน
ยามโพล้เพล้  มืดมัว  ทั่วดงดอน
เสียงสะท้อน  ของชะนี  คล้ายผีไพร

เดินหลงป่า  คนเดียว  เปลี่ยวและหนาว
ทุกย่างก้าว  เมื่อยเนื้อ  เหงื่อไคลไหล
หันมองหา  ทิศไหน  ไม่เห็นใคร
นึกระไว  ไหวหวั่น  อกพรั่นพรึง

ภยันตราย  หมิ่นเหม่  เวลานี้
จะร้าย,ดี  มิอาจ  คาดเดาถึง
เสียวสยอง  อ่อนจิต  คิดคำนึง
ยินเสียงอึ่ง  ยังตระหนก  ตกฤทัย

พร่ำวิงวอน  เทวา  โลกานาถ
ลูกนิราศ  ถิ่นมา  ขออาศัย
ราตรีนี้  นิทรา  พนาลัย
โปรดคุ้มภัย  เถิดหนา  อย่าตัดรอน

จักจั่น  จิ้งหรีด  กรีดกระชั้น  
กล่อมจนฉัน  หลับไป  บนไม้ขอน
ฝันว่าได้  ประสบ  พบบังอร
มาหลับนอน  สมสู่  อยู่แนบกาย

ครั้นตื่นขึ้น  เช้าตรู่  รู้สึกตัว
สะดุ้งกลัว  ขวัญฝ่อ  ใจคอหาย
จริงหรือฝัน  อัศจรรย์  เหนือบรรยาย
ช่างคลับคล้าย-คลับคลา  ว่าเรื่องจริง

เหลียวรอบกาย  พิกล  ขนลุกซู่
ฉันนอนคู่  ต้นตานี  กล้วยผีสิง
มิใช่ขอน  ไม้สัก  ที่พักพิง
คิดแล้วยิ่ง  กริ่งเกรง  เร่งจากจร

พลัดหลงป่า  รอดตาย  ได้เมียผี
แม่ตานี  งามอย่าง  นางอัปสร
แม้กลับเรือน  ราบรื่น  คืนนาคร
ยังอาวรณ์  เนืองนิตย์  เหมือนติดใจ
                                            
                  สุนทรวิทย์

[panthong.kh]

นางตานี คร่ำครวญ โหยหวนหา
โอ้พ่อขวัญ ชีวา คราหมองไหม้
เนาแนบนอน ในป่า พนาไพร
แสนสุขใจ ใดเล่า เฝ้ารัญจวน

เห็นหนุ่มงาม ทรามเชย เลยหลงรัก
ตระคองกอด ตวัด รัดสัดส่วน
น้ำค้างพราย พร่างพรม ลมอบอวล
สองแก้มนวล น้องนาง ข้างพี่ชาย

ลมรำเพย เชยชื่น คืนสุขสันต์
มองดูจันทร์ เคลื่อนคล้อย ลอยลับหาย
น้องไร้คู่ อยู่เดียว เปลี่ยวมิวาย
ไม่จางหาย รางร้าย กล่ำกลายพลัน

เกือบรุ่งสาง สว่างแล้ว ต้องแจวจาก
นางตานี มิอยาก พรากไหวหวั่น
คิดถึงคืน ชื่นสุข ปลุกเร้ากัน
มาถึงวัน จำจาก ลำบากใจ
พันทอง

[sunthornvit]

นางตานี  ติดใจ  ในรสรัก
เกิดคึกคัก  ผูกพัน  จิตหวั่นไหว
มิอยากคุย  เลยนี่  ฝีมือใคร
แม้นางไม้  ยังหลง  ส่งจิตมา

ช่วยรับรอง  คุณภาพ  มิฉาบฉวย
ผีงงงวย  พิศวาส  ปรารถนา
ต่อไปห้าม  ติฉิน  หมิ่นชรา
เพราะผีป่า  ยืนยัน  การันตรี

สุนทรวิทย์

[..กุสุมา..]

เสียงคุยโว โถถัง ผียังหลง
นี่เพราะคง หมดน้ำยา หันหาผี
มีตัวตน ที่ไหน นางตานี
ปลื้มแอบหลี ผีไร้ตัว มั่วแล้วเฮีย

ยกสองมือ ขึ้นรุม กุมขมับ
ปวดหัวหนับ คิดมา พาได้เสีย
จะไปหวัง อะไร  ในมายเดีย
หมดแรงเชียร์ นกไม่ขัน พันเป็นลม
              ..กุสุมา..

[sunthornvit]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

ขออนุญาตวิจารณ์นิด
     อ่านกลอนวรรคนี้ของท่านสุนทรวิทย์แล้วผมรู้สึกคล้ายไม่สัมผัส  แต่บอกไม่ได้ว่าทำไม
ทั้งที่คำว่า ติ กับ พิ นั้นก็เป็นคำที่สัมผัสกัน  แต่พออ่านมันกลับคล้ายๆไม่สัมผัส  มันเหมือนสัมผัสมันหายไป
คือสัมผัส แต่ไม่สัมผัส  คือไม่ใช่ว่าตำหนิว่ากลอนไม่ดีนะครับ เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
อยากวานให้ใคร หรือผู้รู้ช่วยอธิบายทีซิว่า ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น  แล้วสาเหตุมันน่าจะเกิดมาจากอะไร กันแน่ ...?
ไม่รู้ว่าท่านสุนทรวิทย์จะรู้สึกแบบผมรึเปล่า ...

ปล.ไม่ได้หาเรื่องชวน ตี นะ เพียงแค่แปลกใจ....

[panthong.kh]

นางตานี  ติดใจ  ในรสรัก
เกิดคึกคัก  ผูกพัน  จิตหวั่นไหว
มิอยากคุย  เลยนี่  ฝีมือใคร
แม้นางไม้  ยังหลง  ส่งจิตมา

ช่วยรับรอง  คุณภาพ  มิฉาบฉวย
ผีงงงวย  พิศวาส  ปรารถนา
ต่อไปห้าม  ติฉิน  หมิ่นชรา
เพราะผีป่า  ยืนยัน  การันตรี

สุนทรวิทย์

หลงละเมอ เพ้อพก อกแทบแตก
เหมือนโดนตี ด้วยแสก แหกหน้าหนี
ผีที่ไหน กันเล่า เขาจะมี
การันตี ได้ด้วย ซวยบรรลัย

คงกินมาก ท้องไส้ ให้ปั่นป่วน
เกิดเป็นมวล แก๊สก๊าช คาดเดาได้
ท้องอืดเฟ้อ เรอเปรี้ยว เสียวข้างใน
คิดว่าผี นั้นไซร้ ให้การัน (ตี)
พันทอง
[

/url

[sunthornvit]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

ขออนุญาตวิจารณ์นิด
     อ่านกลอนวรรคนี้ของท่านสุนทรวิทย์แล้วผมรู้สึกคล้ายไม่สัมผัส  แต่บอกไม่ได้ว่าทำไม
ทั้งที่คำว่า ติ กับ พิ นั้นก็เป็นคำที่สัมผัสกัน  แต่พออ่านมันกลับคล้ายๆไม่สัมผัส  มันเหมือนสัมผัสมันหายไป
คือสัมผัส แต่ไม่สัมผัส  คือไม่ใช่ว่าตำหนิว่ากลอนไม่ดีนะครับ เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
อยากวานให้ใคร หรือผู้รู้ช่วยอธิบายทีซิว่า ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น  แล้วสาเหตุมันน่าจะเกิดมาจากอะไร กันแน่ ...?
ไม่รู้ว่าท่านสุนทรวิทย์จะรู้สึกแบบผมรึเปล่า ...

ปล.ไม่ได้หาเรื่องชวน ตี นะ เพียงแค่แปลกใจ....

โดยส่วนตัวผมคิดว่าสัมผัสครับ ก็งงๆครับที่คิดว่าไม่สัมผัส ไม่เข้าใจ ผู้รู้ท่านใดเห็นต่างแนะนำด้วยนะครับ
สุนทรวิทย์

[/font][/size][/color]

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

5555+   สงสัยผมคงจะคิดมากไปเอง
ต้องขออภัยด้วยที่ทัก  อาจจะทำให้เสียอารมณ์ในการแต่งกลอนไปบ้าง...

[สายใย]

มิตรแท้ต้องเตือนมิตรยามผิดพลาด
ด้วยจิตปรารถนาดีมิเคืองขุ่น
ค่อยตักเตือนเพื่อนยาด้วยการุญ
มิตรรู้คุณคงชอบและขอบใจ

[ไพร พนาวัลย์]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

ขออนุญาตวิจารณ์นิด
     อ่านกลอนวรรคนี้ของท่านสุนทรวิทย์แล้วผมรู้สึกคล้ายไม่สัมผัส  แต่บอกไม่ได้ว่าทำไม
ทั้งที่คำว่า ติ กับ พิ นั้นก็เป็นคำที่สัมผัสกัน  แต่พออ่านมันกลับคล้ายๆไม่สัมผัส  มันเหมือนสัมผัสมันหายไป
คือสัมผัส แต่ไม่สัมผัส  คือไม่ใช่ว่าตำหนิว่ากลอนไม่ดีนะครับ เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
อยากวานให้ใคร หรือผู้รู้ช่วยอธิบายทีซิว่า ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น  แล้วสาเหตุมันน่าจะเกิดมาจากอะไร กันแน่ ...?
ไม่รู้ว่าท่านสุนทรวิทย์จะรู้สึกแบบผมรึเปล่า ...

ปล.ไม่ได้หาเรื่องชวน ตี นะ เพียงแค่แปลกใจ....

โดยส่วนตัวผมคิดว่าสัมผัสครับ ก็งงๆครับที่คิดว่าไม่สัมผัส ไม่เข้าใจ ผู้รู้ท่านใดเห็นต่างแนะนำด้วยนะครับ
สุนทรวิทย์

[/font][/size][/color]

ถ้าเป็นผมอ่ะนะ ผมจะชื่นใจที่คุณ บุคคลทั่วไปเข้ามาวิพากย์ วิจารณ์ งานเขียนของผม
คุณสุนทรวิทย์ โชคดีจัง ที่มีคนติดตามอ่านงานของคุณอย่างจริงจัง และสนใจถึงขนาด ขอวิจารณ์งานเลยทีเดียว
ผมอยากมีคนวิจารณ์งานของผมอย่างนี้จังเลย

สำหรับคำว่า ติ กับ พิ ที่คุณบุคคลทั่วไปกังขาว่า สัมผัส แต่เหมือนไม่สัมผัสนั้น
คงจะเป็นเพราะว่า คำว่า ติ นั้น เป็นอักษรกลางที่ลงด้วยน้ำเสียงเบา (ลหุ)ไม่หนัก(ครุ)เหมือนคำว่า พิ จึงดูเหมือนว่า ไม่สัมผัสกันอย่างจริงๆจังๆ
สมมุติว่า  ถ้าจะใช้คำว่า กล่าวหาโดย ชำ นิ เลี่ยง พิ นิจ
อาจจะสัมผัสอย่างจัง แต่...มันไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาที่คุณสุทรวิทย์ต้องการสื่อก็ได้ เนาะ

อันนี้ ผมเขียน เพราะนึกสนุกกับคุณทั้งสอง และเสริมด้วยคุณสายใย กุรู ของบ้านกลอน ที่มาร่วมสนุกด้วย อีกอย่างเป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆที่ไม่ได้อ้างอิงวิชาการแต่อย่างใด ขอให้ท่านครูบาอาจารย์ภาษาไทยทั้งหลาย  มาร่วมสนุกกันก็จะดีมากเลยนะ จะได้เป็นกรณีย์ศึกษาของน้องๆหลานๆที่เข้ามาอ่านกลอนของพวกเรา

จริงไหมครับ คุณสุนทรวิทย์ (รู้เปล่าว่าติดตามอ่านงานสนุกๆของคุณแทบทุกบทกลอน)

"ไพร พนาวัลย์"

[...สียะตรา..]

......หนอ....ลืมนวล..หลง...นางพรายสายเกษตร

...โดนฤทธิ์เดชพลาดพลั้งรั้งมิไหว

...ดูซิดู....กล้วย.....ทั้งสวนล้วนลูกใคร

...สำเนาไว้...หน้าเหมือนคุณพี่....ทู้กกกกหวีเล้ย

[sunthornvit]

5555+   สงสัยผมคงจะคิดมากไปเอง
ต้องขออภัยด้วยที่ทัก  อาจจะทำให้เสียอารมณ์ในการแต่งกลอนไปบ้าง...

ผมต้องขอบคุณในคำวิเคราะห์มากกว่าครับ เวลามีใครมาทักผมถือว่าเป็นเรื่องดีครับ
ถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดจะได้ปรับปรุงได้ เป็นประโยชน์ครับ รับรองไม่มีอารมณ์เสีย
ผมซะอีกเวลาต่อกลอนเพื่อนๆมักไม่ค่อยได้ใคร่ครวญอะไรต่อไปตามใจชอบ มีเพื่อน
บางท่านก็อาจจะเข้าใจผิดว่าผมใช้คำแรงในบางครั้งนึกว่าโกรธ เลยไม่กล้ามาต่อ
กลอนผมอีก จริงๆแล้วไม่ใช่ครับ ใครจะหยอกล้อผมแรงแค่ไหนก็ได้ครับ ผมมีแต่
ขำและชอบใจครับ ส่วนเวลาผมหยอกพลาดยังไงก็เตือนผมได้ทันทีครับไม่มีโกรธ
ครับ ไม่งั้นก็เข้าใจผิดกันได้ ส่วนคำวิจารณ์ผมจะขอคุณมากครับและนำมาพิจารณา
ปรับปรุงตนเองครับ
ขอบคุณอีกครั้งที่ทักมาสำหรับทุกท่านครับ
สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

กล่าวหาโดย  อคติ  เลี่ยงพินิจ
ซ้อนำจิต  ริษยา  มาทับถม
ใครกันหมด  น้ำยา  ไร้อารมณ์
มาสร้างปม  ร้องป่าว  ให้ข่าวลวง

พลังเฮีย  อยู่ดี  มีเหลือล้น
ซ้อพร่ำก่น  บ่นเจาะ  เพราะหึงหวง
เห็นตานี  น่าแอ้ม  แก้มเป็นพวง
รีบทักท้วง  หมายเคลียร์  ชิงเฮียคืน

สุนทรวิทย์

ขออนุญาตวิจารณ์นิด
     อ่านกลอนวรรคนี้ของท่านสุนทรวิทย์แล้วผมรู้สึกคล้ายไม่สัมผัส  แต่บอกไม่ได้ว่าทำไม
ทั้งที่คำว่า ติ กับ พิ นั้นก็เป็นคำที่สัมผัสกัน  แต่พออ่านมันกลับคล้ายๆไม่สัมผัส  มันเหมือนสัมผัสมันหายไป
คือสัมผัส แต่ไม่สัมผัส  คือไม่ใช่ว่าตำหนิว่ากลอนไม่ดีนะครับ เพียงแค่รู้สึกแปลกใจเท่านั้น
อยากวานให้ใคร หรือผู้รู้ช่วยอธิบายทีซิว่า ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น  แล้วสาเหตุมันน่าจะเกิดมาจากอะไร กันแน่ ...?
ไม่รู้ว่าท่านสุนทรวิทย์จะรู้สึกแบบผมรึเปล่า ...

ปล.ไม่ได้หาเรื่องชวน ตี นะ เพียงแค่แปลกใจ....

โดยส่วนตัวผมคิดว่าสัมผัสครับ ก็งงๆครับที่คิดว่าไม่สัมผัส ไม่เข้าใจ ผู้รู้ท่านใดเห็นต่างแนะนำด้วยนะครับ
สุนทรวิทย์

[/font][/size][/color]

ถ้าเป็นผมอ่ะนะ ผมจะชื่นใจที่คุณ บุคคลทั่วไปเข้ามาวิพากย์ วิจารณ์ งานเขียนของผม
คุณสุนทรวิทย์ โชคดีจัง ที่มีคนติดตามอ่านงานของคุณอย่างจริงจัง และสนใจถึงขนาด ขอวิจารณ์งานเลยทีเดียว
ผมอยากมีคนวิจารณ์งานของผมอย่างนี้จังเลย

สำหรับคำว่า ติ กับ พิ ที่คุณบุคคลทั่วไปกังขาว่า สัมผัส แต่เหมือนไม่สัมผัสนั้น
คงจะเป็นเพราะว่า คำว่า ติ นั้น เป็นอักษรกลางที่ลงด้วยน้ำเสียงเบา (ลหุ)ไม่หนัก(ครุ)เหมือนคำว่า พิ จึงดูเหมือนว่า ไม่สัมผัสกันอย่างจริงๆจังๆ
สมมุติว่า  ถ้าจะใช้คำว่า กล่าวหาโดย ชำ นิ เลี่ยง พิ นิจ
อาจจะสัมผัสอย่างจัง แต่...มันไม่ค่อยเข้ากับเนื้อหาที่คุณสุทรวิทย์ต้องการสื่อก็ได้ เนาะ

อันนี้ ผมเขียน เพราะนึกสนุกกับคุณทั้งสอง และเสริมด้วยคุณสายใย กุรู ของบ้านกลอน ที่มาร่วมสนุกด้วย อีกอย่างเป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆที่ไม่ได้อ้างอิงวิชาการแต่อย่างใด ขอให้ท่านครูบาอาจารย์ภาษาไทยทั้งหลาย  มาร่วมสนุกกันก็จะดีมากเลยนะ จะได้เป็นกรณีย์ศึกษาของน้องๆหลานๆที่เข้ามาอ่านกลอนของพวกเรา

จริงไหมครับ คุณสุนทรวิทย์ (รู้เปล่าว่าติดตามอ่านงานสนุกๆของคุณแทบทุกบทกลอน)

"ไพร พนาวัลย์"

ขอบคุณมากครับคุณไพร พนาวัลย์
สำหรับความเห็นและที่ได้ติดตามอ่านงานของผมมาตลอด ผมมีความ
รู้จำกัดครับ เขียนเท่าที่ทำได้ และปรับปรุงตนเองถ้าผิดพลาด คำติ
ชมเหมือนกระจกเงาครับ ไม่เคยละเลยครับ ขอบคุณในน้ำใจไมตรีครับ
สุนทรวิทย์

[sunthornvit]

มิตรแท้ต้องเตือนมิตรยามผิดพลาด
ด้วยจิตปรารถนาดีมิเคืองขุ่น
ค่อยตักเตือนเพื่อนยาด้วยการุญ
มิตรรู้คุณคงชอบและขอบใจ

คำเตือนเปรียบ  คันฉ่อง  ส่องจริงเท็จ
ดุจบำเหน็จ  จานเจือ  แรงเกื้อหนุน
คารวะ  นบนอบ  ขอขอบคุณ
เรื่องเคืองขุ่น  หมองใจ  ไม่มีครับ

ตอบจากใจจริงครับ

สุนทรวิทย์