ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

พูดถึงกลอนกลบทสะบัดสะบิ้งแล้ว  เป็นอะไรที่ผมไม่ค่อยจะกล้าแต่ง  เนื่องจากรู้สึกว่ามันยากที่จะหาคำมาลงท้าย
กลบทสะบัดสะบิ้ง คือรูปแบบกลอนที่อาศัยคำพูดที่คนมักจะพูดติดปากเป็นคำซ้อนๆกันนั่นเองมาประกอบกันขึ้นเป็นกลบท
คำพูดติดปากที่เรามักจะได้ยินจนชินหู  ก็อย่างเช่น สม่ำเสมอ  สว่างไสว  ละมุนละม่อม  ไม่ทงไม่ทน  ไม่ล่งไม่เล่น
ไม่หงไม่เห็น  ไม่กงไม่กิน  ไม่รู้ไม่ชี้  ไม่ทงไม่ทำ  ไม่รงไม่เรียน  ไม่องไม่เอา  ไม่ปงไม่ไป  สน่งเสน่ห์
น้ำหวงน้ำหวาน  ตัดม้งตัดไม้  พระเนตรพระกรรณ์   ขวางหูขวงตา  หรืออื่นๆฯลฯ
ข้อแม้หรือความยากของกลบทชนิดนี้อยู่ที่ผู้แต่งต้องรู้จักเลือกสรรถ้อยคำที่ติดปากเหล่านี้เพื่อเอามาประกอบ
เป็นคำลงท้ายแต่ละวรรคในบทกลอนของตนนั่นเอง  ยิ่งสมารถคัดสรรเอาแต่คำที่พูดกันจนติดปากหรือชินหู
มาใส่ในบทกลอนอย่างแนบเนียนจะยิ่งถือว่ายอดมาก  ตรงกันข้ามถ้าผู้แต่งไม่สามารถจะสรรหาถ้อยคำที่ติดหูติดปาก
เหล่านั้นมาใส่ไว้ในกลอนจนต้องประดิษฐ์คำขึ้นเอง  ซึ่งไม่ใช่คำพูดที่ติดปาก ผลจะกลายเป็นตรงกันข้าม
ความเป็นกลบท จะกลายเป็น ไม่ใช่กลบท(ถ้าแต่งได้ง่ายๆจะเรียกว่าของยากได้ยังไงล่ะ)
ขออนุญาตบทเดียวก็เต็มที  จะไม่แต่งเลยเดี๋ยวพวกจะว่า ดีแต่พูด...แต่ทำไม่ได้


นั่งร้อยกรอง  ตรองตรึก  พิลึกพิลั่น
แต่ว่ามัน  ยากเข็ญ  กระเซ็นกระสาย
เพราะปัญญา  อับจน  ทุรนทุราย
ไม่ถึงตาย  แต่ก็ยาก  ลำบากลำบน