ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดุลย์ ละมุน]

                                                              ซากใจผู้พ่ายรัก

                                       "เศษซากรักปักใจให้ไหวหวั่น
                                    ผ่านคืนวันผันใจกลายเป็นแผล
                                    สะเก็ดช้ำย้ำทรวงลวงรังแก
                                    บาดดวงแดจนแดดับลับเดียวดาย

                                        เหมือนเฉือนซ้ำย่ำใจที่ไร้ร้าง
                                    รออับปางสิ้นลมจมสลาย
                                    พิษแผลรักบาดลงหลงวางวาย
                                    ค่อยค่อยตายใจขาดมิอาจทาน

                                        หลงน้ำคำคำหวานว่าหวานรัก
                                    เพิ่งตะหนักถูกปักดวงลวงประหาร
                                    ควักหัวใจดวงน้อยน้อยร้อยประจาน
                                    ทรมานซากซ้ำจนซ้ำทรวง

                                        วังน้ำวนหาวกวนกว่าใจเจ้า
                                    มัดใจเรากรีดเลือดใจไปบวงสรวง
                                    หลงบูชาด้วยมนตราวาจาลวง
                                    ติดในบ่วงห้วงรักกับดักใจ

                                        เหลือเพียงซากเซซวนรัญจวนรัก
                                    เศษซากปักจักปลงอสงไขย
                                    รวยระรินสิ้นลมระทมใจ
                                    จำจรไกลพ่ายเจ็บเก็บเป็นครู"

[สุนันยา]

นี่แหละคือ ความรัก มักต่างค่า
เราบูชา แต่ไฉน กลายอดสู
มอบทั้งกาย ใจพร้อม ยอมเชิดชู
เขากลับดู เย็นชา ไม่มามอง

จึงระทม ถมทับ กับแผลเก่า
ที่อิงแอบ แนบเนา เป็นเจ้าของ
ให้จำจด รอยใจ ไว้ครอบครอง
กับเสียงร้อง ร่ำไห้ ในอุรา...


"สุนันยา"
 

[ดุลย์ ละมุน]

                                      เราแจ้งไขแต่หาไม่ปลงใจคิด
                                 ฝังสถิตย์ติดเล่ห์เสน่หา
                               ลวงให้หลงงงฤทธิ์พิษมายา
                                 เป่ามนตรายาสั่งฝังฤดี

                           ขอเพียงเพื่อนเตือนใจให้คลายทุกข์
                              แค่เศษสุขปลุกเสริมเติมแต่งสี
                                  ให้ซากรักจักฟื้นตื่นชีวี
                                เพียงแค่นี้ก็มีหวังกำลังใจ

                           
                                                   

[dinner]

นี่แหละคือ ความรัก มักต่างค่า
เราบูชา แต่ไฉน กลายอดสู
มอบทั้งกาย ใจพร้อม ยอมเชิดชู
เขากลับดู เย็นชา ไม่มามอง

จึงระทม ถมทับ กับแผลเก่า
ที่อิงแอบ แนบเนา เป็นเจ้าของ
ให้จำจด รอยใจ ไว้ครอบครอง
กับเสียงร้อง ร่ำไห้ ในอุรา...


"สุนันยา"
 
 

อย่าให้รักครั้งเก่าเราหลอนหลอก
อย่าย้ำตอกหัวใจให้ผวา
แม้ต้องอยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวา
ยังดีกว่าอยู่ในที่ไม่มีรัก

จงเก็บออมหัวใจให้คลายเศร้า
อย่าให้ทุกข์รุมเร้าเข้าหาญหัก
เพื่อวันหนึ่งซึ่งใจเธอพร้อมพรัก
ได้ตระหนักรักนั้นซึ่งฉันมี