ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

ขณะสายลมสงบนิ่ง..
รอบข้าง..ทุกสรรพสิ่งคล้ายจะหยุดเคลื่อนไหว
พริ้มสองตาพร่าเลือน..เงี่ยหูฟังเสียงของหัวใจ
เงียบ..แต่รู้สึกได้..บางอย่างข้างในนั้นยังเหมือนเดิม

หัวใจ..ยังคงเหงา
ในเบาบางว่างเปล่า..ไม่มีภาพเงาอื่นเพิ่ม
ความว้าเหว่เดียวดาย..ที่วางเรียงรายแต่งเติม
ทุกสิ่งตั้งแต่เริ่ม..ก็ยังเดิมเดิม.....คุ้นเคย

นานมากแล้ว..ใช่ไหม
ที่เสียงของหัวใจ..เงียบงันไปเฉยเฉย
มีจังหวะบรรเลง..แต่เสียงบทเพลงไม่มีเลย
จังหวะรักเชยเชย..ที่ใจไม่เคยได้บรรเลงสักวัน

จะยังอีกนานหรือเปล่า
ไม่มีเสียงบอกเล่า..ไม่มีเรื่องราวของความฝัน
มีเพียงแค่ความเหงา..ที่คอยตามเป็นเงาคู่กัน
แม้ในบางไหวหวั่น..ใจยังเฝ้าเงียบงัน......ลำพัง

ปภัสร์
๒๗ มกราคม ๒๕๕๕

ขอบคุณแรงบันดาลใจจากกระทู้"เสียงของความเงียบ"ของ คุณ    sucklife "และภาพงามงามจากอินเตอร์เน็ตครับ
ตั้งใจจะต่อกระทู้ แต่ติดตรงที่ เขียนเสร็จแล้วจึงเห็นว่ากลอนตัวเองไม่เข้ากับบอร์ด
ต้องขออภัยครับ

[แป้งน้ำ]

อภัยให้สักครั้งได้ไหมคนดี
ขอแค่เสี้ยววินาที . .. ขอรื้อฟื้นความหลัง
ตัดสินใจลา ~ เพราะวันนั้นอ่อนล้าเกินกำลัง
ทนแบกความเหงาไม่ต่างจากเธอสักครั้ง . . ทุกขณะหายใจยัง “รักเธอ”

. . . .

ตอนนี้รู้แล้วว่าตัวเอง “ขี้ขลาด” แค่ไหน
นึกว่าหายมาแล้วจะลืมเธอได้ . .. แต่ทุกจังหวะการหายใจ~ กลับยิ่งเจ็บหนักเสมอ
รู้ว่าการกลับมาทวงถามความทรงจำ . . จะยิ่งเป็นการตอกย้ำและข่มเหงใจเธอ
แค่อยากมาพบให้น้ำตาหายล้นเอ่อ
อยู่กับความเหงาที่ต้องเจอ . . ไม่ชินสักที~*

 

 

[amika29]

ขณะสายลมสงบนิ่ง..
รอบข้าง..ทุกสรรพสิ่งคล้ายจะหยุดเคลื่อนไหว
พริ้มสองตาพร่าเลือน..เงี่ยหูฟังเสียงของหัวใจ
เงียบ..แต่รู้สึกได้..บางอย่างข้างในนั้นยังเหมือนเดิม

หัวใจ..ยังคงเหงา
ในเบาบางว่างเปล่า..ไม่มีภาพเงาอื่นเพิ่ม
ความว้าเหว่เดียวดาย..ที่วางเรียงรายแต่งเติม
ทุกสิ่งตั้งแต่เริ่ม..ก็ยังเดิมเดิม คุ้นเคย

นานมากแล้ว..ใช่ไหม
ที่เสียงของหัวใจ..เงียบงันไปเฉยเฉย
มีจังหวะบรรเลง..แต่เสียงบทเพลงไม่มีเลย
จังหวะรักเชยเชย..ที่ใจไม่เคยบรรเลงสักวัน

จะอีกนานหรือเปล่า
ไม่มีเสียงบอกเล่า..ไม่มีเรื่องราวของความฝัน
มีเพียงแค่ความเหงา..ที่คอยตามเป็นเงาคู่กัน
แม้ในบางไหวหวั่น..ใจยังเฝ้าเงียบงันลำพัง

ปภัสร์
๒๗ มกราคม ๒๕๕๕

ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง หั ว ใ จ ฉั น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า
เป็นท่วงทำนองแสนเงียบเหงา....คล้ายคนผิดหวัง
เป็นเพียงเสียงกระซิบที่ไม่มีใครสนใจรับฟัง
และคงเป็นเพียงเสียงแห่งความหวัง...ว่าจะมีสักครั้งที่ใครเข้าใจ
☆¨*·¤.,.~·**¯`·*♡*·´¯**·~.,.¤·*¨☆
ภายใต้โลกใบเก่า . . . ที่ความเศร้ายังไม่เจือจาง
มันกว้างยิ่งกว่ากว้าง...และอ้างว้างมากรู้ไหม
เมื่ออยู่ดี ๆ ก็เหงา...และปวดร้าวเพราะไม่มีใคร
ไม่รู้วันใด...จะมีท่วงทำนองใหม่...ให้หัวใจสักที
☆¨*·¤.,.~·**¯`·*♡*·´¯**·~.,.¤·*¨☆
เมื่อเสียงของ ค ว า ม เ งี ย บ ...ร่วมบรรเลงพร้อมกับ ค ว า ม เ ห ง า
ดนตรีที่ได้เลยกลายเป็นเพลงเศร้า...ซะขนาดนี้
เงียบจนเกินไป...แทบทนไม่ไหวแล้วใจที่มี
เมื่อไหร่จะชินสักที...กับชีวิตแบบนี้...แบบที่ไม่มีใคร

เอมมี่

....เค้าเพิ่งเลิกเรียนมาแต่ง...ยังมึน ๆ อยู่เลยอ่ะ...

[ไม่รู้ใจ]

ยังคงเงียบเหงาเดียวดาย
ความรู้สึกดี ดี เริ่มแหนงหน่ายและหวั่นไหว
ความเศร้าเข้าเกาะกุมอยู่ในจิตใจ
ถามตัวเองว่าทำไม...จึงห่วงใยเขาเหลือเกิน

ทั้งทั้งที่รู้
สิ่งที่เห็นอยู่...คือความสัมพันธ์ที่ห่างเหิน
แม้เส้นทางไม่มีให้เราร่วมเดิน
ก็ยังอยากหยอกเอินกับภาพเงา....เลือนลาง

ไม่รู้ใจ

[สะเลเต]

พาหัวใจข้องแวะกระแซะความเหงา
ฉันครอบครองความว่างเปล่า........เอื้อมคว้ามาแนบข้าง
ฝืนยิ้มปนเปื้อนน้ำตาหาชัยชนะ...มองไปสิ้นไร้ทาง
เรือรักต้องอับปาง...มีน้ำตาแทนรางวัลกำนัลใจเรา

ฉันแทะเล็มลองลิ้ม....ชิมความพลัดพราก
รสนั้นต่างกับซากชานอ้อย....นับร้อยเท่า
ขื่นและขมทุกทิวา....ไขว่คว้ามาเพียงเงา
รู้รสเหงายามโรมรันฉันขยาด....และหวาดกลัว

---สะเลเต---

[sucklife]

นานแค่ไหน?

ที่เสียงของหัวใจ....ไม่เคยหยุดนิ่ง

แม้คราว-สายลมอ่อนล้า หลับไหลไม่ไหวติง

แต่บางสิ่งข้างใน ยังรำ่ร้อง...รอคอย


ม่านหมอกความเหงา...

โอบกอดแผ่วเบา ลึกร้าว...เศร้าหงอย

เงาปรารถนา พร่าเลือน..เลื่อนลอย

บทเพลงความหวัง ยังพลอย..เงียบงัน

                  *** 
ขอบคุณคุณปภัสร์ สำหรับคำขอบคุณที่มอบให้
และขอเป็นกำลังใจให้คนเหงาทุกคน ให้ก้าวข้ามความเหงาได้สักที
เพื่อที่จะได้เห็นโลกในมุมที่งดงามตลอดไป

[กาญจนธโร]

อภัยให้สักครั้งได้ไหมคนดี
ขอแค่เสี้ยววินาที . .. ขอรื้อฟื้นความหลัง
ตัดสินใจลา ~ เพราะวันนั้นอ่อนล้าเกินกำลัง
ทนแบกความเหงาไม่ต่างจากเธอสักครั้ง . . ทุกขณะหายใจยัง “รักเธอ”

. . . .

ตอนนี้รู้แล้วว่าตัวเอง “ขี้ขลาด” แค่ไหน
นึกว่าหายมาแล้วจะลืมเธอได้ . .. แต่ทุกจังหวะการหายใจ~ กลับยิ่งเจ็บหนักเสมอ
รู้ว่าการกลับมาทวงถามความทรงจำ . . จะยิ่งเป็นการตอกย้ำและข่มเหงใจเธอ
แค่อยากมาพบให้น้ำตาหายล้นเอ่อ
อยู่กับความเหงาที่ต้องเจอ . . ไม่ชินสักที~*

 

 

จะให้ผมอภัยได้ยังไง..
ก็เพราะผมไม่เคยโกรธคุณเลย...แบบนี้
อาจเจ็บร้าวบ้างในบางเหงา..แต่ก็เข้าใจดี
ความอ่อนล้าที่คุณมี...ก็ผมคนนี้ที่ยัดเยียดให้คุณ

ทุกวินาทีที่ผมเหงา..
ภาพบางเบา..ในแสงเงาคือเรื่องราวเคยคุ้น..
ร่ำร้องโหยหา..ไขว่คว้าเลือนลาง....ละมุน
สัมผัสอุ่นอุ่น..ที่ยังคงกรุ่นกรุ่นอยู่ข้างใน

ขอเช็ดน้ำตาให้นะคนดี..
แล้ววันนี้..วันหน้าหรือว่าวันไหนไหน
จะถนอมนะความรู้สึกดีๆ..ด้วยใจ
มาเริ่มกันใหม่..คืนรักใสใสให้หัวใจของเรา..

ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕

[กาญจนธโร]

ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง หั ว ใ จ ฉั น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า
เป็นท่วงทำนองแสนเงียบเหงา....คล้ายคนผิดหวัง
เป็นเพียงเสียงกระซิบที่ไม่มีใครสนใจรับฟัง
และคงเป็นเพียงเสียงแห่งความหวัง...ว่าจะมีสักครั้งที่ใครเข้าใจ
☆¨*·¤.,.~·**¯`·*♡*·´¯**·~.,.¤·*¨☆
ภายใต้โลกใบเก่า . . . ที่ความเศร้ายังไม่เจือจาง
มันกว้างยิ่งกว่ากว้าง...และอ้างว้างมากรู้ไหม
เมื่ออยู่ดี ๆ ก็เหงา...และปวดร้าวเพราะไม่มีใคร
ไม่รู้วันใด...จะมีท่วงทำนองใหม่...ให้หัวใจสักที
☆¨*·¤.,.~·**¯`·*♡*·´¯**·~.,.¤·*¨☆
เมื่อเสียงของ ค ว า ม เ งี ย บ ...ร่วมบรรเลงพร้อมกับ ค ว า ม เ ห ง า
ดนตรีที่ได้เลยกลายเป็นเพลงเศร้า...ซะขนาดนี้
เงียบจนเกินไป...แทบทนไม่ไหวแล้วใจที่มี
เมื่อไหร่จะชินสักที...กับชีวิตแบบนี้...แบบที่ไม่มีใคร

เอมมี่

....เค้าเพิ่งเลิกเรียนมาแต่ง...ยังมึน ๆ อยู่เลยอ่ะ...

เสียงกระซิบเบาเบา..
จากโลกใบเก่า..ของคนเหงาหวั่นไหว
โลกของคน..ที่ไม่เคยมีใคร
มาเติมเต็มหัวใจ..ให้ข้ามผ่านเดียวดาย

เสียงแผ่วแผ่วเริ่มอ่อนล้า
จากการไขว่คว้าค้นหา...แต่ห่างหาย
เหมือนภาพฝัน..ที่ปั้นฉาบระบาย
ยิ่งคว้ายิ่งคล้าย..เพียงมากมายบิดเบือน

รอเสียงของความหวัง..
เงี่ยหูฟัง..ว่าจะดังเป็นเพื่อน
เงียบงัน..กว่าฝันลางเลือน
เหงา~หวั่นยังเกลื่อน..ตามเชือดเฉือนอารมณ์..

ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕

[กาญจนธโร]

ยังคงเงียบเหงาเดียวดาย
ความรู้สึกดี ดี เริ่มแหนงหน่ายและหวั่นไหว
ความเศร้าเข้าเกาะกุมอยู่ในจิตใจ
ถามตัวเองว่าทำไม...จึงห่วงใยเขาเหลือเกิน

ทั้งทั้งที่รู้
สิ่งที่เห็นอยู่...คือความสัมพันธ์ที่ห่างเหิน
แม้เส้นทางไม่มีให้เราร่วมเดิน
ก็ยังอยากหยอกเอินกับภาพเงา....เลือนลาง

ไม่รู้ใจ

อาจเป็นเพียงคู่ขนาน..
หรือเพียงสะพาน..พาดผ่านบึงร้าง
ร่องรอย..ของคนเทียวทาง
จึงได้เหินห่าง..และเลือนรางเต็มที

ยามอ่อนล้าแหนงหน่าย..
เหงา ว้าเหว่ เดียวดาย..เริ่มระบายแต่งสี
แต้มเติม..บนรู้สึกดีดี
จนแทบไม่มี..เค้าของความงดงาม

ในเปรอะเปื้อนของใจ..
ที่ยังใส..คือห่วงใยเกินห้าม
แม้บางใคร..ไม่เห็นค่าก็ตาม
ก็ยังอยากไถ่ถาม..ให้รู้ถึงความเป็นไป....ของคุณ

ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕

[กาญจนธโร]

พาหัวใจข้องแวะกระแซะความเหงา
ฉันครอบครองความว่างเปล่า........เอื้อมคว้ามาแนบข้าง
ฝืนยิ้มปนเปื้อนน้ำตาหาชัยชนะ...มองไปสิ้นไร้ทาง
เรือรักต้องอับปาง...มีน้ำตาแทนรางวัลกำนัลใจเรา

ฉันแทะเล็มลองลิ้ม....ชิมความพลัดพราก
รสนั้นต่างกับซากชานอ้อย....นับร้อยเท่า
ขื่นและขมทุกทิวา....ไขว่คว้ามาเพียงเงา
รู้รสเหงายามโรมรันฉันขยาด....และหวาดกลัว

---สะเลเต---

เพราะขยาดกับความเหงา..
กับทุกซอกหลืบความเศร้า..ที่ดูทึมเทาสลัว
เพราะความผิดหวัง..ยังสร้างรอยขื่นค้างให้หวาดกลัว
จึงเข็ดกับความมืดบอดและหม่นมัว..จนหัวใจทุกข์ทน

ความเจ็บร้าวที่กุมเกาะ..
อาจเป็นเพราะ..เราอ่อนแอในทุกหน
อาจเพราะเรา..ไม่เปิดใจรับใครสักคน
เราจึงไม่อาจข้ามพ้น..ทุกข์ทนบนทางว่างเปล่า....ยาวไกล

ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕

[กาญจนธโร]

นานแค่ไหน?

ที่เสียงของหัวใจ....ไม่เคยหยุดนิ่ง

แม้คราว-สายลมอ่อนล้า หลับไหลไม่ไหวติง

แต่บางสิ่งข้างใน ยังรำ่ร้อง...รอคอย


ม่านหมอกความเหงา...

โอบกอดแผ่วเบา ลึกร้าว...เศร้าหงอย

เงาปรารถนา พร่าเลือน..เลื่อนลอย

บทเพลงความหวัง ยังพลอย..เงียบงัน

                  *** 
ขอบคุณคุณปภัสร์ สำหรับคำขอบคุณที่มอบให้
และขอเป็นกำลังใจให้คนเหงาทุกคน ให้ก้าวข้ามความเหงาได้สักที
เพื่อที่จะได้เห็นโลกในมุมที่งดงามตลอดไป

ม่านหมอกความเหงา..
สัมผัสแผ่วเบา..ยังลึกร้าวปานนั้น
เส้นเสียงปรารถนา..แตกพร่ารำพัน
แสงเงาแห่งภาพฝัน..ก็เพียงรังสรรค์ด้วยเทาทึม

เอนร่างราบลง~มองฟ้า...
ทอดสายตาเย็นชา...เงียบขรึม
ใจหม่น..บนฟ้าอึมครึม
เจ็บเหงาเศร้าซึม.....กร่อนกลืน

ปภัสร์
๒๘ มกราคม ๒๕๕๕